Το ΜΠΛούΖ ΤηΣ ΧΡΕΩΚΟπίαΣ

 .

Χρεωκοπία δεν είναι να μην έχεις. Χρεωκοπία είναι να καταρρέει αυτό που έλπιζες. Να έχεις κάτι και να το χάνεις. Μιαν ελπίδα, έστω. Όταν δεν έχεις, και δεν ελπίζεις, δεν είναι δυνατόν να χρεωκοπήσεις.

Ο Παράδεισός σου, ας πούμε. Δε μ' ενδιαφέρει, να πούμε. Πρώτ΄ απ' όλα, στον Παράδεισο θα ξανασμίξουν -λέει- όλα τα επίγεια ανδρόγυνα  και θα ζήσουν ενωμένα στην Αιωνιότητα-  οι γυναίκες που αγάπησα εγώ είτε με φτύσανε, είτε δεν κάναμε μαζί, κι έτσι τις πάντρεψα όλες, τη μία μετά την άλλη- εκτός από μία που προτιμά να μείνει στο ράφι παρά να με υποστεί αιώνια. Αιώνιο μαρτύριο και μόνο προβλέπεται λοιπόν για μένα στον Παράδεισό σου, από αισθηματικής πλευράς. Κι ύστερα, τόσα χρόνια σπούδαζα, τόσο διάβασμα, τόσος κόπος, τόσες εφημερίες, τόσος πόνος, και στον Παράδεισο, μην τρελλαθούμε, δεν προβλέπονται ασθενείς, άρα ούτε και γιατροί, άρα τζάμπα όλες μου οι γνώσεις και δεξιότητες. Κι ακόμα πιό ύστερα, και στο κάτω κάτω, δεν τον γουστάρω τον κομπλεξικό το Θεό σου, που ζητάει όλο λιβανίσματα και τσιριμόνιες, ενώ ούτε το μικρό το δαχτυλάκι του δεν κουνάει για να μάς απαλλάξει, λίγο έστω,  από τον Πόνο- ούτε ο Κωστάκης ο "καταλληλότερος" Πρωθυπουργός της Ελλάδος να ήταν, τρομάρα του.  Άνοιξε τα στραβά σου και δες τί άθλιο Κόσμο πήγε κι έφτιαξε, γεμάτο Πόνο και Φόβο και Λύπη, και βγάλε συμπέρασμα, τί είδους σαχλαμάρα Παράδεισο θά 'χει σκαρώσει. Σιγά μην κάτσω να τον γλύφω και να τον δοξολογώ εις τους Αιώνες των Αιώνων, γι αυτό το χάλι, τον άχρηστο- αμήν. 


Μη γίνω όμως εμπόδιο εγώ στα όνειρά σου, να τον χαίρεσαι τον Παράδεισό σου, αφού τόσο τον λαχταράς, χάρισμά σου- απλά, δε θα πάρω.

Τώρα όμως πρέπει να σ' αφήσω- σ' αφήνω, γιατί εγώ δε χρεωκόπησα ακόμα, γιατ' είναι Μάης εδώ στη  βασανισμένη Γη,  γιατ' είναι Άνοιξη, γιατί δεν ταιριάζουν οι χρεωκοπίες στην Άνοιξη - και γιατί κάπου εκεί έξω είναι κρυμμένος ένας θησαυρός...

...άνοιξε, λοιπόν, σουσάμι!