ΟΥΛΑΛΟύΜ
ΟΥΛΑΛΟύΜ
...............Ήταν σα να σε πρόσμενα, Κερά
......................απόψε που δεν έπνεε έξω ανάσα,
..κι έλεγα: Θάρθει απόψε απ' τα νερά
κι από τα δάσα.
...Θάρθει, .......αφού φλετράει μου η ψυχή,
αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι
και θα μυρίζει ήλιο............................ και βροχή
και νειό φεγγάρι . . .
...Και να, το κάθισμά σου σιγυρνώ,
στολνώ την κάμαρά μας αγριομέντα,
και να, μαζί σου κιόλας αρχινώχρυσή κουβέντα:..............
. . . Πως – να, θα μείνει ο κόσμος με το "μπά"
που μ' έλεγε τρελλόν πως είχες γίνει
...καπνός και - τάχας - σύγνεφα θαμπά
προς τη Σελήνη . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
..........Νύχτωσε και δεν φάνηκες εσύ
κίνησα να σε βρω στο δρόμο - ωιμένα -........
μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα), χρυσή
......-κι εσύ με μένα.
Τόσο πολύ σ' αγάπησα Κερά,
που άκουγα διπλά τα βήματα μου!
Πάταγα γω - στραβός - μεσ' τα νερά;
κι εσύ κοντά μου. . .
που άκουγα διπλά τα βήματα μου!
Πάταγα γω - στραβός - μεσ' τα νερά;
κι εσύ κοντά μου. . .
Μπάρμπα Γιάννης ΣκαρίμπαςΝικόλας Άσιμος, Ουλαλούμ
κλικ εδώ για να το κατεβάσετε,
.play για να το ακούσετε:
12 σχόλια:
Με συγκίνησες Γατούλη.Λόγω καταγωγής τον Μπαρμπα Γιάννη τον λατρεύω. Ξέρω το σπίτι του στον Καράμπαμπα, απογόνους του, την ζωή του. Τελικά έχετε πολλά κοινά. Είχα γράψει κάποτε στο σχολείο γιαυτόν... Στοχαστής και πνεύμα ανήσυχο δεν μπόρεσε ποτέ του να βολευτεί με τη συμβατικότητα. Έμεινε απροσκύνητος και πάντα οπλισμένος με το δραστικό λόγο του χωρίς ποτέ του να θεωρεί ότι είναι σπουδαίος.
Πριν απο δεκα λεπτα διαβαζα το ιδιο ποιημα...
Παλησπέρα Πεπεισμένη Πριγκήπισσα, καλησπέρα Πρίγκηπα.
Πρόσθεσα μια πρόχειρη δική μου ηχογράφηση, μια που δεν βρίσκω τον Νικόλα.
Μικρή διάβαζα τα ποιήματά του από βιβλία της μαμάς μου, κρυφά γιατί υποτίθεται δεν ήταν για παιδιά. Αργότερα, μετακομίσαμε στην Χαλκίδα και η βόλτα στο Κάστρο του Καράμπαμπα ήταν η πιο αγαπημένη μου. Εκεί απέναντι από την είσοδο, είναι ο τάφος του, ψηλά όπως ήθελε για να βλέπει την πόλη.
Μια πόλη που γεμίζει σκουπίδια τον τάφο του και κατεδαφίζει το σπίτι που έζησε, μια πόλη που αγαπά να καίει τα πιο δυνατά χαρτιά της.
Ίσως γι΄αυτό το μοιραίο της να την αγάπησε ο μπαρμπα-Γιάννης.
Κι αυτό το ξεκούρδιστο πιάνο κι ο Άσιμος...
Πάντα τραβάς από την ψυχή μου, την άκρη από τις πιο όμορφες αναμνήσεις μου....
Κι αυτό το τελευταίο τετράστιχο, μεγάλο απωθημένο, η πιο μεγάλη απόδειξη του έρωτα για μένα, φυλαγμένο σαν χαρτάκι άπειρες φορές τυλιγμένο, να γίνεται μια κουκίδα κόκκινη στην άκρη του μυαλού μου.....
ΥΓ. Η φατσούλα σου είναι αυτή;
Μπορώ επιτέλους να πω "Χάρηκα για τη γνωριμία, μεγάλη μου αδυναμία";;;;
Ωραία θύμηση η αποψινή.
Έδιωξε πολλή σκόνη που είχε μαζευτεί στο μυαλό μου.
Καλημέρα.
Ο μπάρμπας είναι μία από τις σημαντικότερες μορφές των ελληνικών γραμμάτων. Μαζί με το Μίλτο είναι οι κορυφαίες ίσως μορφές λογίων ανθρώπων.
Δεν κατάλαβα θεό. Ακόμα είμαι σε Ιντερνετ Καφέ. Στείλε μου το τραγούδι με μαιλ αν γίνεται, να το έχω γιατί τώρα δεν μπορώ να το ακούσω.
Καλημέρα... φαίνεται τόσο αταίριαστο το υπέροχο ποιήμα, το υπέροχο τραγούσδι, και η διάθεση που τα συνοδεύει, μια τέτοια ηλιόλουστη μέρα...
Epsilon, δεν έχω ανέβει σε αυτό το κάστρο! Τν επόμενη φορά που θα περάσω από εκεί...
Ναταλάκι τί λες; Αυτός στη φωτογραφία μοιάζει κάπως για άνθρωπος, ενώ εγώ είμαι Γάτος Σ;))))))
Δείμε, για ποιόν Μίλτο λες; Το Σαχτούρη;
Γεωργία, χαίρομαι αν έδρασε... ομοιοπαθητικά επάνω σου... Σ:)))
Σύλβια, τί να το κάνεις κορίτσι μου στο netcafe;
Ανατρίχιασα γάτε. Πάντα τέτοια!
Η καλύτερη μπαλάντα των τελευταίων πενήντα χρόνων. Αυτούσια...
Να είσαι καλά Γάτε!:)
Βρε σύ; Σήμερα περίμενες για να το πάρεις είδηση; Για τις συμπτώσεις λέω!
Είναι ίσως το πιο ωραίο τραγούδι του Άσιμου, για μένα.
Βέβαια κυρίως λόγω των στίχων του Σκαρίμπα.
Και οι τελευταίοι στίχοι που έλεγα και στον Τσαλ. είναι ακριβώς αυτό που νιώθω όταν ερωτεύομαι...όταν νιώθω πως μ'αγαπάνε.
Τόσο μέσα να έχει πέσει στο συναίσθημα...ανατριχίλα.
Δημοσίευση σχολίου