ΧΑίΡΕ ΚΡίΣΗ, ΟΙ ΑΝΑΛώΣΙΜΟΙ Σε ΧΑΙΡΕΤούΝ
Ξέρεις εκείνες τις Χολυγουντιανές ταινίες, όπου όλα γύρω γκρεμίζονται, βυθίζονται, βομβαρδίζονται, φλέγονται, και οι άνθρωποι πεθαίνουν σαν μύγες, όλοι, εκτός από τον πρωταγωνιστή, την γκόμενά του, τον καλύτερό του φίλο και το σκύλο του;
Κάπως έτσι είναι και η κατάσταση γύρω μας. Κάποιοι μέσα σε όλην αυτήν την θανατηφόρα θλίψη τρέχουν, δήθεν, μαζί μας, να σωθούν, αλλά στην πραγματικότητα αυτοί στο φινάλε δεν θα έχουν πάθει ούτε γρατζουνιά, και θ' αγκαλιαστούν ξαναμμένοι μπροστά σ΄ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα, με υπόβαθρο θριαμβική μουσική, ενώ εμείς, οι αναλώσιμοι, θα είμαστε ένα καταματωμένο ντεκόρ, σε μια σκηνή που όλοι, πρωταγωνιστές και θεατές, θα θέλουν να ξεχάσουν.
Και κανείς δε θα χύσει ούτε καν ένα -έστω, κροκοδείλιο- "δάκρυ" για μας...
μ
3 σχόλια:
το θέμα για μένα είναι Μίλτο
το πώς αναδέχεσαι αυτόν το ρόλο
στο καταματωμένο ντεκόρ
που περιγράφεις...
αν κάποιος καταφάσκει στη
θυματοποίησή του είτε συνειδητά
είτε μερικώς συνειδητά
ακόμη και υποσυνείδητα ή
εντελώς ασυνείδητα
τότε κάπως έτσι θα συμβούν
τα πράγματα
εξάλλου ποιος κατάφερε ποτέ
καλύτερα να προστατεύσει και να
διασώσει τον εαυτό του
εκτός από τον ίδιο του τον εαυτό...
υγ:αυτό δεν είναι μια θεωρητική τοποθέτηση :)
@Φαίδρα Φις
Φωτιά και μπούρμπερη να γίνουν όλα, αρκεί, άλλο ένα ζεύγος Άξιων, να μείνει ΑΓΆΜΗΤΟ!
Ανώνυμε
τις χυδαιότητές σου μακριά από εδώ. δεν παρακαλώ, απαιτώ.
Δημοσίευση σχολίου