ΕΞΟΜΟΛόΓΗΣΗ

Στο Κάστρο της Νάξου, στην πλατεία της Καθολικής Μητρόπολης, αριστερά από την εκκλησία, είναι μια σκοτεινή κόχη- δεν φαίνεται από το δρόμο, μα έτσι κι αλλιώς οι νυχτερινοί περαστικοί είναι ελάχιστοι- τη θυμάσαι, αγάπη μου; θυμάσαι τα χέρια σου να μού ξεκουμπώνουν το πουκάμισο, τα χέρια μου να σού χαϊδεύουν τα μαλλιά, να σού χουφτώνουν αχόρταγα τα στήθια, το στόμα μου και το στόμα σου να παλεύουν, σαν άγρια θαλασσινά ζωάκια; θυμάσαι;

- μη φοβάσαι, δε σού ζητώ να με νοσταλγήσεις, ούτε φυσικά ν’απολογηθείς- δεν σού ζητώ ούτε συγνώμη- αλλά, αγάπη μου, σκέφτομαι, πως μόνο εσύ στον κόσμο θα μπορούσες - ίσως- να μού λύσεις την απορία: αφού κάναμε συνέχεια Έρωτα, πότε προλάβαμε και είδαμε και το Νησί;