To ΝεροπίΣτολο

To ΝεροπίΣτολο

«Θεσσαλονίκη 2012», λέει. Εκατό χρόνια ελευθερίας και 2300 και βάλε από τότε που ιδρύθηκε, αυτή καλά έκανε, και που ιδρύθκι και που ξιλευτιρώθκι, εγώ τί φταίω, που με βασανίζει κάθε μέρα. «Κριτική Επιτροπή», και «Βραβεία», και «Καλαίσθητη έκδοση», και παπαριές, λέει. Αφού την είδα σού λέω ρε, με τα μάτια μου. Τη Μπάρμπι, ναι. Ολοζώντανη και σημαιοστολισμένη. Σ’ ένα γάμο στη Βέργια, άλλη Αρχαία κι αυτή, Σάββατο βραδάκι, γλυκού Σεπτέμβρη. Και είδα και κάτι τεράστιες πυγολαμπίδες ναααά, στην κορυφογραμμή, πάνω στην Καστανιά- όχι, δεν τα φωτογράφισα όλ’ αυτά, έχω πάψει να φωτογραφίζω, μόνο με τα μάτια μου πια- και τ’ αποθηκεύω στον εγκεφαλικό μου εγκέφαλο, και δε μού ξεφεύγει ούτε μία πόζα- θα στά 'δειχνα, μα δεν έχει ο έρμος ούτε USB ούτε HDMI, είναι παλιό το μοντέλο, βλέπεις. Μερικών εκατομμυρίων ετών. Ώστε δε με πιστεύεις, ε. Σιγά μη στεναχωρηθώ, βρε ντάβανε, που νομίζεις πως τα νερά στα Κατάπολα είναι καθαρά επειδή «έχ-αχινοί», και πως τα χόρτα παχαίνουν, επειδή «όλες οι αγελάδες είναι παχιές», και που πιστεύεις πως οι Μάγιας, που δεν ήξεραν την τύφλα τους, ήξεραν το παραμικρό για το 2012. Εντάξει, ήξεραν καναδυό πράγματα για τ' Άστρα, αλλά καμμία σχέση. Αφού εμένα έτσι κι αλλιώς, από Άστρα,  μισή Σελήνη μου φτάνει, στο είπα και τότε, στη Νάξο- εγώ, Εκείνη, και ο Δρόμος. Ολόκληρη όμως είναι πιο καλά, εδώ που τα λέμε- κυρίως γιατί τα τριζόνια Της τραγουδάνε με διπλάσιο πάθος. Πού νά 'ξεραν τα έρμα πως σε λίγο έρχεται το Κρύο. Αλλά εμένα και μισή μου φτάνει, στο ξαναλέω, για να φτάσω ως τον Άη Νικόλα, αν δεν με γκαβώσεις εσύ με τους προβολείς σου, όρνιο, και βγάλε και κανένα φλας, βλήτο, τόσο δύσκολο σού είναι να καταλάβεις πως υπάρχουν κι άλλοι σε τούτον τον μάταιο Κόσμο, και πως για να επιβιώσουν έχουν ανάγκη να γνωρίζουν πότε θα στρίψεις, και πού, ηλίθιε. Κι αν σε βρίζω, δεν είναι που δεν σε λυπάμαι, είναι που μπερδεύεις την καλωσύνη και την ευγένεια με τη βλακεία, καραγκιόζη. Και την ημερομηνία με την Νεότητα. Ναι, γερνάς. Γιατί όταν μετράς εγκαίνια μαγαζιών που έχουν ήδη κλείσει, και γενέθλια κεράκια ανθρώπων που έχουν ήδη σβήσει, τότε γερνάς. Πάντως τα σκυλιά σου δεν τα φοβάμαι πιά, αγόρασα νεροπίστολο, και πού να δεις την ξαφνιασμένη μούρη τους, όταν τολμήσουν να μού επιτεθούν. 

Σ’ αφήνω τώρα. γιατί περνάω από τη στάνη, και υλάζουν οι κύνες, όχι δεν θηλάζουν, ποιές «εκείνες», μπουζουκοκέφαλε.

Τα σκυλιά, λέω. Ουρλιάζουν.


(πλίτς!)