ΛίΓο ΜΕτά
Θυμάσαι, Μαρινάκι, πώς κρατιόμασταν χεράκι χεράκι; Θυμάσαι, Χνουδάκι, πώς έλαμπε το φεγγάρι πάνω από την Αγία Σοφία; Θυμάσαι, Φιλάκι, πώς κοιμόμασταν αγκαλιά, ένα, οι δύο εμείς; Θυμάσαι πώς σε χάιδευα απαλά, παντού, στο ρυθμό τη μουσικής;
Το ξέρω, υπάρχουν ακόμα Παιδιά, και Παιδιά ίσον Μέλλον, θα μου πεις- μα στο Σχολείο της Ζωής διδάσκονται την Απελπισία στην Έκθεση, την Εντροπία στη Φυσική, την Εξουδετέρωση στη Χημεία, τις Ανισώσεις στα Μαθηματικά. την Τραγωδία στ’ Αρχαία, το Εγώ στην Ψυχολογία, την Προδοσία στην Ιστορία- ναι είναι Παιδιά, όπως εμείς, και σαν Παιδιά Ερωτεύονται- μα οι Έρωτές τους συνθλίβονται, στο λέω, πριν ανθίσουν
Πώς έγιναν τα Παιδιά μας Αγρίμια; Πώς έγιναν τα Όνειρά μας Εφιάλτες; Πώς έγιναν οι Ελπίδες μας Φόβοι; Πώς έγιναν τα Σχέδιά μας Σχεδίες διαφυγής; Πώς έγινε η Φωνή μας Κραυγή Σιωπής; Πότε περάσαμε το Σημείο της Μη-Επιστροφής;
μ
3 σχόλια:
Πάντα υπάρχει επιστροφή γιατί υπάρχει η συγχώρεση.
Όλο και καλύτερα!
Όσα διαβάζω εδώ.
Έχω χαθεί στις αναρτήσεις σου!
Μήπως να τα έδενες σε ένα βιβλίο; :)
Καλησπέρα Φωτεινή Μου και ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα σχόλια και για την υποστήριξη!
Εδώ κ χρόνια έχω κάμποσα βιβλία στα σκαριά... με τόσο υλικό που έχει μαζευτεί πιά, θα μπορούσα να επιλέξω τα καλύτερα και να γεμίσω καναδυό βιβλία! Άλλη η χάρη του χαρτιού, χωρίς αμφιβολία. Λίγο όμως που είμαι έξω από το κύκλωμα, λίγο που οποιαδήποτε έκδοση θέλει κάμποσα λεφτά (αυτοέκδοση, μη γελιόμαστε), τελικά μένω στη δημοσίευση των γραπτών μου εδώ στο διαδίκτυο. Κάτι είναι κι αυτό!
Σ;ο))))
Δημοσίευση σχολίου