Κι όμως ήμουν εγώ, τότε, εκεί. Περνούσα από τρεις εκκλησιές κι ένα περίπτερο για να πάω στο σχολείο, τρία σταυροκοπήματα και μια καλημέρα, μάζευα πυγολαμπίδες και σπιρτόκουτα και γραμματόσημα,  ροκάνιζα χρόνο και ρουφούσα χρώματα κι ακούσματα, να χορτάσω, πριν με σφάξουν για τη γιορτή. Έπινα μικρές χαρές για να στρώσω στομάχι για το ξύδι στο σφουγγάρι. Το καλοκαίρι παίρναμε τα ποδήλατα και πηγαίναμε στα Πηγαδάκια για ηλεκτρονικά. Το χειμώνα παίζαμε κλέφτες κι αστυνόμους στην αυλή της εκκλησιάς και μας κυνηγούσε ο καντηλανάφτης, κι ύστερα έπαιρνα ένα δίφραγκο από τον τυφλό γύφτο το ζητιάνο κι έτρεχα να τού αγοράσω πορτοκαλάδα από το μηχάνημα, έπεφτε το κυπελλάκι, και μετά φσσσσσττττ ένα πορτοκαλί ζουμί. Έλεγαν πως μέσα σε μια φάντα είχαν βρει ένα βατράχι και σε μια βαλίτσα χώμα και αίμα, μα έλεγαν σαχλαμάρες, γιατί μπορεί η Μαργαρίτα να ήταν Λίβερπουλ αλλά εγώ ήμουν ερωτευμένος με τη Δήμητρα που είχε έρθει από τη Βενεζουέλα, κι ας είχε το νουνού κάθε πρωί την ίδια απαίσια γεύση. 


Ύστερα κάηκε το Μινιόν και πέθανε κι ο θείος ο Κώστας, κι έκανε κρύο στο άδειο σπίτι- είναι μερικά παιδιά που δεν θα γλυτώσουν ποτέ από το παιδί που δεν υπήρξαν, μην το ψάχνεις, πειράζει.