Και πάλι θα μάς ξαφνιάσει η Άνοιξη

Συμβολικά μιλώ, είναι πιό βολικά. Πώς αλλιώς να πω για τον αιφνιδιασμό της παγωμένης ψυχής από τις ορμόνες και τους χυμούς του Έρωτα; Για τα πιασμένα χέρια και τα ομιλούντα βλέμματα και τις αγκαλιές, την πλήρη αποσύνδεση από καθημερινές έγνοιες, οικονομικές κρίσεις, σεισμούς, καταστροφές; Για την αγωνία των στόματων και των χεριών να εξερευνήσουν το αλλότριο κορμί; Για την κάψα των βλεννογόνων που σβήνει μόνο με εισβολές, τριβές, ξένους χυμούς; 

Λέω «Άνοιξη», και συνεννοούμαστε- ε;