ΕμιγΚρέδες της ΠοίΗσης
Σαν ξεπεσμένοι αριστοκράτες του παλιού καιρού
εξιδανικεύουμε τον πόνο
εξιδανικεύουμε τον πόνο
εξωτικοί εξόριστοι σε χώρες μακρινές
άβολα μάς ανέχονται οι ντόπιοι, μάς κοιτούν με φθόνο
το Χρυσάφι που δεν έχουμε σεβόμενοι
και μόνο
.
1 σχόλιο:
ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΦΑΝΑΡΙΑ
Του λιμανιού το καλντερίμι όσοι δε ζήσαν
να που δεν ξέρουν τι είναι πόνος και καημός,
πώς κλαίει ο άνθρωπος που τα όνειρά του τώρα σβήσαν,
πόσο πικρός του κόσμου ο κατατρεγμός.
Πνιχτές ανάσες και βρισιές,
βαμμένα χείλια παγωμένα στις γωνιές.
Κι είναι θάνατος αργός
του πεζοδρόμιου ο νόμος ο σκληρός.
Πληρωμένες αγκαλιές
ιστορίες τραγικές
γράφονται μέσ' στις κρύες φτωχογειτονιές.
Το τραγούδι σπαραγμός
η ζωή κατατρεγμός,
το καλντερίμι ένας ατέλειωτος καημός.
Του λιμανιού το καλντερίμι όσοι δε ζήσαν,
να που δεν ξέρουν τι είναι πόνος και καημός.
Πώς κλαίει ο άνθρωπος που τα όνειρά του τώρα σβήσαν,
πόσο πικρός του κόσμου ο κατατρεγμός.
Σβήσαν τα φώτα στα στενά
του λιμανιού τα καλντερίμια σκοτεινά
και σταμάτησε η ζωή
το ψέμα το φτασιδωμένο της να ζει.
Πίκρα, δάκρυ, στεναγμός
ξεχαστήκαν κι ο καημός
έγινε όνειρο γαλάζιος ουρανός
και τα πρόσωπα χλωμά,
κουρασμένα τα κορμιά
μέσα στον ύπνο ψάχνουν να βρουν λησμονιά.
http://www.youtube.com/watch?v=eCyH8YfA-PY
Γειά σου φιλαράκι, αν δεν έχεις κάτι για τις 25/3...σε περιμένουμε και σ' αγαπάμε!
Δημοσίευση σχολίου