Λες Και ΓινόΤαν ΑλλΙώΣ

Λες και γινόταν

η Άνοιξη να είναι ήπια. 

Λες και γινόταν η Άνοιξη 

να είναι λίγη.

 Λες και γινόταν η Άνοιξη να είναι 

ανώδυνη. 

Λες και γινόταν 
η Άνοιξη 

 να μην έρθει!

.

Από Το ΠάΘοΣ στηΝ ΑνάΣταση- Το ΜήΝυΜα των ΕορτώΝ

Μεγάλη Εβδομάδα: Σκάσε και ψώνιζε

Μεγάλη Παρασκευή: Σκάσε και κλαίγε

Άγιον Πάσχα: Σκάσε και τρώγε

και του χρόνου, ακόμα πιό σκασμένοι

ΚάΝε Το ΣωσΤό

Κάποιες φορές η αμφιβολία, η δειλία, η αδράνεια, 

είναι - απλά - ανήθικες.

Πρέπει να κάνεις το σωστό.

Κάνε το!


.

ΘλιβεΡέ, ΗλίΘιε ΒομβισΤή

σκάει η βόμβα της ματαιοδοξίας σου

και σκοτώνει παιδιά 

σκουπίδι
.
.
.

.
. 

Κι Εσύ ΑκόΜα ΠεριμέΝεις Την ΑποκάΛυψη

Θεοί πεθαίνουν, και νέοι δε γεννιούνται. Αγαπημένοι δε μιλιούνται. Μόνοι αγνοούν μόνους. Γονείς κλαίνε παιδιά. Παιδιά κουβαλούν γονείς. Φυσικές καταστροφές και ατυχήματα σκοτώνουν αδιακρίτως. Άνθρωποι σκοτώνουν κι επιλεκτικά και αδιακρίτως. Άνθρωποι μισούν, κι επιλεκτικά, και αδιακρίτως

τι άλλο

Εν Ου ΠαικτοίΣ

αγωνία - απογοήτευση - ανησυχία - θυμός - εγωϊσμός - εκνευρισμός  -κούραση - ανασφάλεια - επισφάλεια - ειρωνεία - παράπονο - μίσος - φθόνος - επιβίωση - πόνος - αγώνας - συμβιβασμός - συμφέρον -  αμετροέπεια - υποκρισία - ψέμα -  ψέμα - ψέμα - λαϊκισμός - χυδαιότητα - ευτελισμός - εξευτελισμός  - παρακμή - άγχος - δουλοπρέπεια - σύμβαση - συμβιβασμός - απελπισία - παραίτηση  - υποκατάστατα - ανυπόστατα - αερόστατα

παίζει καθόλου Αγάπη

photo: "the demolition of dreams" by andrewf

.

Ο Ανθρώπινος ΠόΝος και ο ΑνθρώΠινος Νόμος

Αξίωμα 1: 

Η αυστηρότητα του Νόμου είναι αντιστρόφως ανάλογη με την Ισχύ του παραβάτη.


Αξίωμα 2:


Η τάση για παραβατικότητα είναι ευθέως ανάλογη με την απόσταση από τον κοντινότερο Φύλακα.


Αξίωμα 3:

Η Δικαιοσύνη του Νόμου δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητη από την Ανθρωπιά του. 


.

Το "Θρίλλερ" του Κώλο-δανείου των Βρυξελλών και οι Τρομοκράτες δημοσιογράφοι

.

Μάς πρήξατε όλη μέρα χτες, δημοσιογράφοι, σ' εφημερίδες και ραδιόφωνα, με "το θρίλλερ των Βρυξελλών", καλλιεργώντας "αγωνία" για τη σύσκεψη και για το αποτέλεσμά της. Που στο κάτω κάτω ήταν λίγο πολύ προδιαγεγραμμένο. Και που δεν είναι παρά ένα καρότο, ώστε να ξεχνάμε το μαστίγιο. Κι από πάνω να έχεις και το Μητσοτάκη να συνεντευξιάζεται και να κάνει βαρυσήμαντες δηλώσεις για "απότομες προσγειώσεις", και να τρίβει τα χέρια του.

Εντάξει, ν' ανησυχώ για το νοίκι μου, αν έχω να το πληρώσω. Ν' ανησυχώ για τη δουλειά μου, αν πάει ή δεν πάει καλά. Ν' ανησυχώ για τη μάνα μου και για τον πατέρα μου, μην πάθουν κάτι. Ν' ανησυχώ και για τη φτώχεια και την ακρίβεια που έχουν πέσει τριγύρω. Ν' ανησυχώ όμως και για τα μαγειρέματα στας Βρυξέλλας; Πάει πολύ...

Ο ΑνθρώΠινος ΠόΝος: η ΝτροΠή και η ΒιασύΝη

.

Είναι μια φτωχοντυμένη, ψιλόλιγνη, χλωμή, λιανή γυναικούλα, πολύ πάνω από τα εβδομήντα. Κοντεύει να καταρρεύσει, στηρίζεται -με φανερή δυσκολία- σε μια λάμπα του παραλιακού πεζοδρομίου της Λεωφόρου Νίκης. Όλοι περνούν δίπλα της κάνοντας πως δεν τη βλέπουν. Βιάζονται. Δε νοιάζονται. Είναι μεσημέρι, αργά παρά δέκα. Ο ανοιξιάτικος ήλιος καίει. Βιάζομαι κι εγώ.

Την προσπερνώ με το ποδήλατό μου, μερικά μέτρα, μα επιστρέφω αμέσως, να τη ρωτήσω, στον πληθυντικό αποστάσεως, αν είναι καλά, αν χρειάζεται κάτι. Δεν είναι καλά. Το παιδί της νοσηλεύεται στο νοσοκομείο Παπανικολάου, είναι ανάπηρο, και άπορο, πρέπει να προλάβει να πάει στη Μητρόπολη να ζητήσει βοήθεια, και στις τέσσερις το αργότερο να είναι πίσω. Κατέβηκε όλο το δρόμο από τη Νεάπολη με τα πόδια. Δεν προλαβαίνει να σταματήσει για να ξεκουραστεί. Είναι - ακόμα μια – πονηρή ζητιάνα που λέει παραμύθια για να προκαλέσει την γενναιόδωρη συμπόνια; Πού να ξέρω, το πιό πιθανό. Βιάζομαι.

Την προσπερνώ ξανά, πάω πιο μακριά αυτή τη φορά, μα επιστρέφω και πάλι, για να της δώσω "κάτι". Πέντε ευρώ. Ακόμα κι αν υποκρίνεται, τόσο το χειρότερο. Πέντε κακόμοιρα ευρώ. Τόσα μπορώ. Και τι είναι πέντε ευρώ; Κοροϊδία. Τι πέντε, τι δέκα. Επιστρέφω το γκρι χαρτονόμισμα στο ισχνό πορτοφόλι και παίρνω ένα κόκκινο. Δέκα λοιπόν, μήπως ακόμα παραπάνω;  Κι αν είναι απατεώνισσα; Βιάζομαι, βιάζομαι.

Μα πού χάθηκε; Εξαφανίστηκε; Την κατάπιε η θάλασσα, το πλήθος; Να τη, εκεί πιο πέρα είναι, προχώρησε πολύ λίγα μέτρα στο μεταξύ. Μοιάζει ακόμα πιο ετοιμόρροπη από πριν, ακουμπισμένη τώρα στις σιδεριές της παραλίας, γυρτή. Μη, ντρέπομαι, μού λέει αναστατωμένη,  καθώς στρέφεται και βλέπει τα χρήματα, τα βάζω στο χέρι της με τρόπο, κρυφά, να μη τα δουν οι  βιαστικοί περαστικοί.  Άλλοι θα πρεπε να τρέπονται, καλή μου, ακριβή μου, όχι εσύ. Εγώ που βιάζομαι, πχ.

Αλλάζω θέμα για περισπασμό. Να την περάσω απέναντι, να κάτσει λίγο, ν’ ανασάνει; Να της φέρω μια πορτοκαλάδα από τις φωνακλάδικες καφετέριες, με τους εκατοντάδες καλοστεκούμενους αργόσχολους; Δεν προλαβαίνει. Πρέπει να συνεχίσει το δρόμο της. Με κάθε τρόπο. Το παιδί της είναι στο νοσοκομείο. Ανάπηρο. Άπορο. Απένταρο. Κι εκείνη βιάζεται, να γυρίσει κοντά του. Κι εγώ βιάζομαι, να πάω στη δουλειά μου. Κι εσύ βιάζεσαι. Κι ο άλλος. Όλοι μας. Βιαζόμαστε. Ή δε βιαζόμαστε. Αλλά και δε νοιαζόμαστε. Καθένας μας για τους λόγους του. Βιάζομαι. Φεύγω. Αργά παρά πέντε…

Καλό κουράγιο, κυρούλα

κυρούλα του Πόνου

"o Πόνος του Κόσμου

αγκάθι εντός μου

και πού να βρει

χώρο η Χαρά"

.

άΝ ήΤαν το φεγγάΡι από τυΡί....

...θα το κατοικούσαν ποντικοί!

ΝανούΡισμα για μεγάΛα κορίΤσια (autoplAy)

νάνι νάνι, νάνι νάνι

νάνι νάνι της

να  χωρέσω το Φεγγάρι

στην παλάμη της

να  χωρέσω και τον Ήλιο

και τις Θάλασσες

και τα χρόνια της

και τα κλώνια της

τα όνειρα τα παιδικά της

που της χάλασες

 

νάνι νάνι, νάνι νάνι

νάνι νάνι της

να αράξω σαν καράβι

στο λιμάνι της

να ξεχάσω τις φουρτούνες

και τα κύματα

και τα χρόνια τα πικρά μου 

που περίμενα
)))

αφιερωμένο <3<3<3
σε όλες 
τις μοναχικές
γυναίκες

στίχοι/ μουσική/ εκτέλεση: μουά

αγνώΣτου ταυτόΤητος ιπτάμενα αντικείΜενα

....μα τι' νά 'ναι άραγε κείνο το μεγάλο, κίτρινο, φωτεινό και ζεστό πράγμα, εκεί πάνω, που τολμάει να μού χαλάει την παγερή μαυρίλα μου;

Σ;ο)))

κι η άΝοιξη

και τα τωρινά- 
και τα μελλοντικά-

και τα περασμένα-

και τα φανερά- 
και τα κρυμμένα-

και τα τολμηρά- 
και τα σκιαγμένα-

και τ'αληθινά- 
και τα φαντασμένα-

και τα χαρισμένα-
και τα κλεμμένα-

και τα λατρεμένα- 
και τα σιχαμένα-

και τα φωτεινά-
και τα ματωμένα-

και τα "για μένα"-

και τα " για σένα"

.............

..........

.......

όλα

αφιερωμένο στην ΦΦ που βαυκαλίστηκε πως

"τίποτα δεν πάει χαμένο"

.

ΓυρίΣανΕ πολλΟί, σημαΔεμέΝοι απ' του Καιρού την άγΡια πληρΩμή

,

και στα υπόγεια, ζάρια τους Αιώνες
παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί

Μάνος Ελευθερίου

"μαλαματένια λόγια" 

ΚΑΙ ΤΩΡΑ (2009)

Μάνος Ελευθερίου 

"έχω πρόβλημα υγείας"
(και πώς να το ξεπεράσω):

ώΣπου ν’ αλλάΞει ο άΝεμος

.

- για κοίτα, αναπνέει;

- μπα, ούτε καν εμπνέει

- χτυπάει η καρδιά του;

- ίσως, στα όνειρά του

- καρδιογράφημα, καύλα;

- τελεία, και παύλα 

.
---------------------------------------------------------------------------------

- μα, πεθαίνει ο Έρωτας

- τώρα τι ρωτάς

Κομοτηνή - Θεσσαλονίκη
20/3/10

"Ο ΠειΡαιάΣ είΝαι φίΛος μου" είπε η μΑϊμού

και το δελφίνι την πέταξε 
πίσω στη Θάλασσα

.

ΕπειΔή είΣαι "ΚάποιοΣ", νομίΖεις

.

πως μπορείς να τσαλακώνεις τους ανθρώπους

μα το χειρότερο είναι

πως μπορείς

.

Το - σόκιν - ανέΚδοτο τηΣ ημέΡας:

"ΦΤΗΝή ΒΕΝΖίΝΗ"

Ξεκαρδιστικό όμως, ε;;;;

να εξερευΝήσω το βυΘό σου

να ονειρευτώ

το όΝειρό σου

.

Η ΕλλάΣ διά μέΣου των αιώνΩν (του Κυρ)

"ήταΝ οι πόΡτες μου δίχΩς μπαχτσέΔες"

και μεντεσέδες κρατάνε τη γη

22 χρόνια τώρα χωρίς το Νικόλα

..."Ω, εποχή, μου θυμίζεις τον Καίσαρα 
κι οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν
Κι όσο γερνώ μπουσουλώ με τα τέσσερα, 
τα τροχοφόρα με προσπερνούν"...


.

Αν o κόΣμος σΟυ δε χωρά τα όΝειΡά σοΥ

στενέψέ τα


V
> ή <
Λ


μεγάλωσε τον Κόσμο σου!

]

Πες μοΥ, τί μού Λύπει

Χαρά Λείπη

.

Και πάλι θα μάς ξαφνιάσει η Άνοιξη

Συμβολικά μιλώ, είναι πιό βολικά. Πώς αλλιώς να πω για τον αιφνιδιασμό της παγωμένης ψυχής από τις ορμόνες και τους χυμούς του Έρωτα; Για τα πιασμένα χέρια και τα ομιλούντα βλέμματα και τις αγκαλιές, την πλήρη αποσύνδεση από καθημερινές έγνοιες, οικονομικές κρίσεις, σεισμούς, καταστροφές; Για την αγωνία των στόματων και των χεριών να εξερευνήσουν το αλλότριο κορμί; Για την κάψα των βλεννογόνων που σβήνει μόνο με εισβολές, τριβές, ξένους χυμούς; 

Λέω «Άνοιξη», και συνεννοούμαστε- ε;

ΕμιγΚρέδες της ΠοίΗσης

Σαν ξεπεσμένοι αριστοκράτες του παλιού καιρού
εξιδανικεύουμε τον πόνο

εξωτικοί εξόριστοι σε χώρες μακρινές

άβολα μάς ανέχονται οι ντόπιοι, μάς κοιτούν με φθόνο

το Χρυσάφι που δεν έχουμε σεβόμενοι

και μόνο

.

AnnA dE BAsSARA-BRANcoVAN, cOMteSsE De NOaiLLES

Γαλάζιες σαύρες διέτρεχαν πανάρχαιες κολόνες
με μια σπουδή διάφανη, χαρούμενη, θερμή, 
κι έμοιαζε ν'ανασταίνεται με ασημένιες φλέβες
των κοιμισμένων λιθαριών η μοίρα η φοβερή!

απόσπασμα από το ποιήμα "Dans l'azur antique"
της Αnna De Bassara - Brancovan, Comtesse de Νοailles
Μετάφραση Μαύρος Γάτος 2010
με την επιφύλαξη κάθε δικαιώματος για την μετάφραση αυτή

Οι βλαβεΡές συνέΠειΕς τοΥ γκΛάΜουρους λαϊφσΤάιλ

λιώνω πάγκους και σεζλόγκ
με ενέσεις φτιάχνω όγκ 
κάνω το πουλί μου φιόγκ

μα οι ανάφτρες με τα τάνγκ

νοιάζονται μόνο για φράγκ
και με τρώει η μαρμάγκ


ωϊμέ! είμαι χαμούρ
κι ας πουλάω τζάμπα μουρ

αχ, καταραμένο Βόγκ!

κάνεις τους ανθρώπους ζόγκ!

.

OφήΛιος

.

Πριγκηπέσσα μου

Στο βυθό ενός αλλότριου μισοτελειωμένου ουίσκι θα πνίξω την Άνοιξη. Κι αν έρθει και το Καλοκαίρι, θα το κάψω κι αυτό, σ' ένα τασάκι με ξένα αποτσίγαρα. Έλα μου, Φθινόπωρο. Είμαι Χειμώνας.

.

όΡισΤαι μεν, ΕυπόΡιΣτοΣ δεν

.

Αντέχω να μην έχω

μα όχι 

να μη σ'έχω

.

Τί να πειΣ κι εΣύ, Σκοτάδι

λάμπεις σαν

Σκοτάδι μα

του Φωτός η σκιά

είναι Φώς

.











]

ΦτεΡουγίσμΑτα κυμΑτισΜοί

.

Ντύνω το Κενό με χρώματα

το βαφτίζω ήχους

ακουμπώ αρώματα

γεύομαι νοήματα

μεθώ στίχους

φαντασιώνομαι «εσύ»

παραμυθιάζομαι «εγώ»

10-3-10

ΘερίΟ ανΊμερο

ου ζήσεται

10-3-10 

αφιερωμένο στην ΦΦ

ΜάρΤη ΠροδόΤη

γνωριζόμαστε

πια πολύ καλά για να

κρυβόμαστε- ε;

.

άνΘρΩΠοι

Ό,τι είσαι είμαι

ό,τι βλέπεις βλέπω

ό,τι ποθείς ποθώ

ό,τι φοβάσαι

φοβάμαι

9-3-10

Και τα καΛά και τα φριΧτά, στοΝ ΚόΣμο τούΤο είΝαι μιΚτά...

...στον Ήλιο γίνεται ο καρπός, στο Χώμα η ρίζα!

άιντε βρε παλιοΑράχνη!!!!

.

στίχοι από την "Αράχνη" της Λίνας Νικολακοπούλου

από τον υπέροχο κύκλο τραγουδιών "Ανθρώπων Έργα", 1995 (Νικολακοπούλου - Κραουνάκης - Πρωτοψάλτη)

Δεν είΝαι και ΤόΣΟ άΣχημα τα πράΓματα

Το παρελθόν μας  είναι τραγικό, 

το παρόν μας άθλιο,

ΕΥΤΥΧώΣ όΜΩΣ

δεν έχουμε μέλλον!

Ατάκα από την γάλλο-ιρακινή ταινία "Kilometre Zero"

Το ΜυστιΚό

Το μυστικό λέει για να είσαι μ'έναν άνθρωπο για πάντα είναι να τον θαυμάζεις, και να μην πάψεις ποτέ να τον θαυμάζεις. Αυτό το λέει η Μαρία, μετά από 27 χρόνια γάμου. Τι να πω κι εγώ, δυό χρόνια και κάτι ήταν η πιό μακροχρόνιά μου σχέση, με Σένα. Και σε θαύμαζα, ναι, την ομορφιά σου, την αθωότητά σου, την ευθύτητά σου, την ασυμβίβαστή σου περηφάνια, την τρέλλα σου.  Θαύμαζα τα μακριά σου μαλλιά, τα μεγάλα σου μάτια, τα κερασένια σου χείλη, το αναγεννησιακό σου χαμόγελο, την αισθησιακή σου φωνή, τα σφριγηλά σου στήθια. Θαύμαζα το ατίθασό σου πνεύμα, το σφιχτό καμπύλο σου κορμί, εκείνα τα βλέμματα...  Και πιο πολύ απ 'όλα, θαύμαζα, ναι, τον Έρωτά σου για μένα.

Με θαύμαζες κι εσύ- έτσι νόμιζα

Ποιόν να θαυμάζεις τώρα


.

ΔιεΘνής ΣάΛος για το ΑΠΑΓΟΡΕΥΜέΝΟ σεΞοβίΝτεο του ΜαύΡου ΓάτοΥ

Ανάρπαστο έγινε στα περίπτερα όλης της υφηλίου το ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ home sex video μου που περιλαμβάνει χμμμμ... "ιδιωτικές" μου στιγμές με την πσιπσίνα Pamela Catderson, τη διάσημη σεξόβομβα, ναι. ΜΟΝΟ 666 ευρώ (+ΦάΠΑ).

Μην τολμήσετε να (ΜΗΝ) το αγοράσετε! Θα σάς στείλω τον εισαγγελέα, το ΣΔΟΕ, και τον Άνθιμο να σάς ξορκίσει.

H Pamela, την ώρα που συνειδητοποιεί με φρίκη και αποτροπιασμό την επάισχυντη δημοσιοποίηση των αυστηρά ιδιωτικών μας στιγμών...

κι ήΜουν λέΕι στ' όΝειρό μου δελΦίνι

...και κολυμπούσα στον κόλπο σου...

.

ΠΡΟΣ την ΑΡΜόΔΙΑ Δ.Ο.Υ. (ΕΦΟΡίΑ): Να κατασχεθεί το Ε2 της Τσούλιας Αλεξανδράτου και να βγει σε διεθνή πλειστηριασμό!

Ο κάθε Έλληνας και η κάθε Ελληνίδα οφείλει να συνεισφέρει στον Αγώνα κατά της Κρίσης ό,τι διαθέτει. Ακίνητο, κινητό, υστέρημα, προτέρημα...

..." Όπου υπάρχει πνευματική ένδεια, υπάρχει και υλική ένδεια. Αυτό συμβαίνει κι εδώ. Τα χάνω όταν βλέπω πόσο απατηλή είναι η επιφάνεια της ζωής τους και πόση αθλιότητα υπάρχει από κάτω."

Γιάν Νερούντα (1834-1891)

"Ιστορίες της παλιάς Πράγας" (και της Νέας Ελλάδας)

ΛειβάΔΙΑ Του ΠαράδειΣου

 

 Θυμάσαι τις νύχτες;

Για να σε κάνω να γελάσεις ~ 

 

περπατούσα πάνω στο γυαλί της λάμπας. 

 

''Πως γίνεται;'' ρώταγες. Μα ήταν τόσο απλό ~ 

 

αφού μ'αγαπούσες.

 

  

 Τάσος Λειβαδίτης
(1922-1988)