καλημέρες ηλιόλουστες, θείε μου αγαπημένε και γλυκιά μου Μέιτζορ!
Λοιπόν, επειδή την έχω δει λίγο συμβολικά αυτόν τον καιρό (και πάντα, δλδ), ήθελα να μιλήσω για την Ανθρωπότητα, που ξέφυγε από τις Χθόνιες, γήινες λατρείες, και πέρασε στις "ουράνιες", για να φτάσει τώρα στην ταραγμένη Θάλασσα του τέλους των θρησκειών, που ελπίζω κάποτε να την περάσει, και να καταλήξει στον Ανθρωπισμό, τον θρίαμβο της Ανθρώπινης Αξιοπρέπειας.
Θεωρώ πάντως απόλυτα γοητευτικό που ο καθένας μας αντιλαμβάνεται αλλιώς το "ποιήμα" μου (με πρώτο απ΄όλους εμένα μετά την αποκρυστάλλωση των λέξεων). Ισως τελικά αυτό να σημαίνει πως είναι όντως ένα ποιήμα....
Ξερεις τι μου θυμισε η φωτο που εχεις; Λιγο .. κρασι, λιγο θαλασσα και ενα ...καλο παιδι! χεχεχε! (Ποτε δε μου αρεσε το τραγουδι!)H σπανακοπιττα ομως,μου αρεσει και εμενα, κι ας μην ειμαι..γατα! :) Χαιρετισμους απο Βορρα!
Γνωστός και ως Μαύρος Γάτος,είμαι ένα δίποδο θηλαστικό (ζώ)ον. Πρόκειμαι για μια πολύπλοκη μορφή ζωής με βάση τον άνθρακα και τις ενώσεις του: αποτελούμαι κατά τρία τέταρτα από μια υγρή χημική ένωση που την ονομάζω νερό. Κατάγομαι απ'τον πίθηκο,ή τέλος πάντων από κάτι που έμοιαζε με πίθηκο. Ακόμα πιο πίσω στο γενεαλογικό μου δέντρο, κατάγομαι από μικρόβια, που είτε δημιουργήθηκαν από τύχη σε μια αρχέγονη θαλάσσια σούπα,είτε ήρθαν πάνω σε κάποιον βράχο χαμένο στο διάστημα και ρίζωσαν στην σφαιρική μάζα από βράχους και μέταλλα,καλυμμένη στο μεγαλύτερο της μέρος από νερό, που κρέμεται από το τίποτα μέσα στο κενό, και που την ονομάζω πλανήτη-μου, και πιο συγκεκριμένα Γη. Σαν άτομο, προήλθα από την ένωση δύο συγκεκριμένων μισών κυττάρων πριν από περίπου 39 περιστροφές του πλανήτη-μου γύρω από μιά γιγάντια σε σχέση μ’εμένα και τη Γη διάπυρη φωτεινή σφαίρα, που την λέω Ήλιο. Το είδος μου ονομάστηκε από τους προγόνους μου Άνθρωπος,γιατί ΑΝΩ ΘΡΩΣΚΩ, "κοιτάω ψηλά", και μπορώ να παρατηρώ και να ερμηνεύω τον Κόσμο. Κυρίως όμως διαφέρω από τα άλλα ζώα γιατί έχω πλήρη συναίσθηση του εαυτού μου σαν ξεχωριστό άτομο,και συνείδηση της θνητότητάς μου...
6 σχόλια:
ανεψιε εσυ με κσεπερασες στις θαλασσοσοφιες!
α ρε ναχαμε μια πίττα με κόθαρο τωρα...
Γουφερ
Μην ξεχνάς...
Από εκεί προήρθαμε...
Θάλασσα...
Και απο μέσα ξεπροβάλαμε εμείς...
Φιλί :*
καλημέρες ηλιόλουστες, θείε μου αγαπημένε και γλυκιά μου Μέιτζορ!
Λοιπόν, επειδή την έχω δει λίγο συμβολικά αυτόν τον καιρό (και πάντα, δλδ), ήθελα να μιλήσω για την Ανθρωπότητα, που ξέφυγε από τις Χθόνιες, γήινες λατρείες, και πέρασε στις "ουράνιες", για να φτάσει τώρα στην ταραγμένη Θάλασσα του τέλους των θρησκειών, που ελπίζω κάποτε να την περάσει, και να καταλήξει στον Ανθρωπισμό, τον θρίαμβο της Ανθρώπινης Αξιοπρέπειας.
Θεωρώ πάντως απόλυτα γοητευτικό που ο καθένας μας αντιλαμβάνεται αλλιώς το "ποιήμα" μου (με πρώτο απ΄όλους εμένα μετά την αποκρυστάλλωση των λέξεων). Ισως τελικά αυτό να σημαίνει πως είναι όντως ένα ποιήμα....
Σ;ο))))
θειέμ, τί είνι κόθορους;
Εγώ πάντως τρελλαίνομαι για σπανακόπιτα
και μάλιστα σε φούρνο με ξύλα, να την έχει μόλις φτιάξει η κυρία Αγγελική στο Τσόρνοβο (Φυτειά Βέροιας), και να ευωδιάζ'...
πάνε τριάντα χρόνια κι ακόμα τρέχουν τα σάλια μου
καλή μας όρεξη!!!
Μέιτζορ, τα λες πολύ όμορφα και λιτά, όπως πάντα... έχω γράψει κι εγώ κάτι επ αυτού, να το λινκ:
Πανσέληνος
Φιλιά Πανσέληνα
Ξερεις τι μου θυμισε η φωτο που εχεις; Λιγο ..
κρασι, λιγο θαλασσα και ενα ...καλο παιδι! χεχεχε! (Ποτε δε μου αρεσε το τραγουδι!)H σπανακοπιττα ομως,μου αρεσει και εμενα, κι ας μην ειμαι..γατα! :)
Χαιρετισμους απο Βορρα!
Δημοσίευση σχολίου