ύΠΝΟΣ ΘάΝΑΤΟΣ

.

 στους Νεκρούς της Γάζας

Ξέρεις τί είναι Θάνατος;

Θάνατος είναι ένα τηλεφώνημα, ένα βράδυ του Οκτώβρη. Πρώτος Θάνατος, πρώτη γυμνασίου, πρώτη έκθεση, «πέθανε». Πρώτο εικοσάρι. Και τριγύρω τα πάντα να γκρεμίζονται.

Ο Θάνατος λέει διαγείρει την ερωτική επιθυμία. Σαν αντίδοτο, μάλλον. Τεκνοποίηση εναντίον Θανάτου. Σημειώσατε; Δύο, όλα είχαν τελειώσει. «Φύγε, μού μυρίζεις πτωματίλα». Ο θείος νεκρός, κι οι γονείς χωριστά.

Εγώ στη μέση. Έντεκα χρονών παιδάκι. «Είχε μπει ο Οκτώβρης, και μάλιστα τελείωνε». Λογικό σφάλμα, κόκκινο μελάνι, ή είχε μπει ο Οκτώβρης ή τελείωνε- τελείωνε, μα δεν ήθελα να σκίσω κι άλλη σελίδα, ένα προσφυγάκι ήμουν, ανύπαρκτο, χωρίς σπίτι και πατέρα, μια αμελητέα ποσότητα, χωρίς κανένα δικαίωμα. Αλλά, με Είκοσι στην έκθεση.

Και μετά ντύθηκα παπαδάκι για τον Θάνατό σου. Ποτέ δεν μίλησες για τον Πόντο, για τη γενοκτονία, παππού. Επέζησες, πέντε χρονών πεντάρφανο παιδάκι, απέκτησες γη και ζώα, διάβαζες εφημερίδα, μάθαινες γαλλικά από ένα βιβλίο, έκανες παιδιά κι εγγόνια, και σού αρκούσε.

«Αφού δεν σε ήθελε η πεθερά σου, τί κάνεις εδώ;» Τί σκύλα. Μπροστά σε όλον τον κόσμο. Τρίτος Θάνατος, γιαγιά, κι η μητέρα συντρίμμι.

Κι η νυχτερίδα να χτυπιέται πάνω στο στύλο της ΔΕΗ. Και το ασθενοφόρο να μην έρχεται. «Τα εγγόνια του Παναγιωτόπουλου!» είχε ψελλίσει ο άγνωστος οδηγός, στο δρομολόγιο Βρυξέλλες – Θεσσαλονίκη, και δάκρυσε. «Τον είχα Δάσκαλο». Τρεις κι ο κούκος στην κηδεία του Δάσκαλου. Με κεφαλαίο. Α ρε παππού. Μέσα σ’ ένα κασόνι, πρόσφυγας Θάνατος στον Υμηττό, με καύσωνα. Κι ο παπάς να δυσφορεί και να ιδρώνει και να πηδάει τους ψαλμούς.

Περίμενες οχτώ χρόνια τη σύντροφό σου. Και ήρθε τελικά να σε βρει. Μέσα σε μια Δημοτική νεκροφόρα, που έκανε στάση για φαγητό στη Στυλίδα. Τρεις μέρες μετά την ορκωμοσία μου. Σαν να με περίμενες, να πάρω το «βραχιόλι», γιαγιά. Μολύβια FABER στο κουτί, μόνο FABER, τα καλύτερα, Αρσάκειο και Κάιρο και Διδυμότειχο, όλα μαζί μια τούφα ασημένια μαλλιά, στο παγωμένο σου μέτωπο.

Ύστερα έφυγες κι εσύ Κώστα, Φιλόλογε, Δάσκαλε, πατέρα στη θέση του πατέρα, που έλεγες πως όλα γίνονται για κάποιον λόγο. Πολέμησες. Έχασες. Για ποιόν άραγε λόγο. Για ένα επιθανάτιο ποίημα, σε μιαν ασήμαντη επαρχιακή εφήμερη εφημερίδα, που δεν το θυμάται κανείς. Ούτε το ποιήμα, ούτε εσένα, ούτε εμένα. Πού νά‘ναι το κιτρινισμένο απόκομμα; Τί σημασία;

Όλο το βράδυ έκλαιγα με τη νεκρή γατούλα στην αγκαλιά μου. Που πέθανε μέσα στα χέρια μου. Καρκίνος από εμβόλιο. Για μια γάτα έκλαιγα, ναι. Σού φαίνεται αστείο. Χαζό. Ασήμαντο. Δεν σε κατηγορώ. «Εξάγραμμο τριάντα έξι: ο Περιπλανώμενος. Έξι στην κορυφή. Ο Περιπλανώμενος ασχολείται με ασήμαντα πράγματα. Από απροσεξία χάνει την αγελάδα του. Το σπίτι του καίγεται. Στην αρχή γελάει, μα ύστερα κλαίει πικρά.»

Μα εγώ δεν αντέχω τις απώλειες. Πόσους ακόμα Θανάτους; Όσες και Ζωές. Δεν αντέχω ούτε τις Ζωές, δεν είναι παρά Θάνατοι σε αναμονή σού λέω, γιατί σ’ αγάπησα απόλυτα, Φιλάκι. Κι ήμουνα λέει μετά ένα πετσί, ένα τομάρι, με λίγο σάπιο λίπος ανάμεσα. Σ’ ένα παραθαλάσσιο τραπέζι, σε μιαν άγνωστη, σκοτεινή ακτή. Ξύπνησα από τον τρόμο. Η προδοσία, είναι κι αυτή ένας Θάνατος.

Ξέρεις τί είναι ο ζωντανός Θάνατος; Να φοβάσαι ν' αγαπήσεις. Να βλέπεις τη ζωή σαν προσωρινή απουσία Θανάτου. Να φοβάσαι έναν προθάλαμο γεμάτο ανθρώπους που περιμένουν τη σειρά τους γι' ακτινοθεραπεία. Μια παιδιατρική πτέρυγα με φαλακρά παιδάκια. Τα επείγοντα της χειρουργικής ένα βράδυ Σαββάτου, με τ' ασθενοφόρα να ουρλιάζουν και να ξεφορτώνουν τρόμο, το ένα μετά το άλλο. Να ονειρεύεσαι Θανάτους. Να ξυπνάς από τον τρόμο.

'Ελα, γαλήνεψε. Τό ‘ξερες πως ο Ύπνος είναι δίδυμος αδερφός του Θάνατου; Ο Θάνατος είναι μόνο ένας μεγάλος Ύπνος, χωρίς όνειρα, χωρίς ξύπνημα, και κάθε Ύπνος, ένας μικρός Θάνατος. Ξύπνα. Ξύπνα...

......................................................................................................................................

Τώρα ξυπνώ. Αγαπώ, κι ας πονώ. Αγαπώ πολύ, κι ας πονέσω πολύ.

Να ξυπνάς
ν' αγαπάς

πολύ

Ύπνος και Θάνατος,

δυό απαράλλαχτα δίδυμα αδέρφια...

.