άΧ, ΑΜΦΙΤΡίΤΗ!

Έλειπα καιρό, αλλά γύρισα

είμαι Θεός, κι είμαι γυμνός
αιώνιος, περαστικός
ακτήμων είμαι Βασιλιάς
ο Βασιλιάς της Θάλασσας, Αμφιτρίτη

πετώ με άπτερες φτερούγες στον αφρό
περιδιαβαίνω ύφαλους κήπους, χαμένες πόλεις στο βυθό

δακρύζω κι αλμυρίζω τα κύματα
θυμώνω και ταράζω τα πέλαγα
γελώ και καταργώ τη συννεφιά

ένας κανένας, πάντα, πουθενά
ποτέ, και όμως, δες, ξανά, ένας εδώ
που πάντα θα φεύγω, και πάντα θα γυρίζω
που πάντα θ' απελπίζομαι, τα πάντα θα ελπίζω

αγάπησέ με όσο αντέχεις

Αμφιτρίτη!



Άθυτος, 7-7-2ΟΟ8
πρωινό κολύμπι