άΧ, ΑΜΦΙΤΡίΤΗ
Έλειπα καιρό, αλλά γύρισα
είμαι Θεός, κι είμαι γυμνός
είμαι αιώνιος, κι είμαι περαστικός
είμ' ένας ακτήμονας Βασιλιάς
ο Βασιλιάς της Θάλασσας, Αμφιτρίτη
.
πετώντας με άπτερες φτερούγες στον αφρό
περιδιαβαίνοντας ύφαλους κήπους, χαμένες πόλεις στο βυθό
δακρύζω κι αλμυρίζω τα κύματα
θυμώνω και ταράζω τα πέλαγα
γελώ και καταργώ τη συννεφιά
ένας κανένας, πάντα, πουθενά
ποτέ, και όμως, δες, ένας εδώ
που πάντα θα φεύγω, μα ίσως θα γυρίζω
που πάντα θ' απελπίζομαι, τα πάντα θα ελπίζω
.
αγάπησέ με
όσο αντέχεις
.
αχ,
Αμφιτρίτη!
.
.
Άθυτος, 7-7-2ΟΟ8
πρωινό κολύμπι
3 σχόλια:
Τέταρτος ύμνος στον Ποσειδώνα, δεύτερος μηνιαίος.
Ώ, μεγάλε άναξ Ποσειδών, πρεσβύτατε υιέ του Διός,
που υπερέχεις σε όλην αυτήν (την κτίσι) στην λαμπρότητα και στην δύναμι,
όση γένεσι υπάρχει από τον Δία, έχει την δύναμι αυτήν
να άρχης και να βασιλεύης δεύτερος από τον πατέρα,
εσύ, που είσαι εξαίρετος από όλα τα άπειρα που υπάρχουν,
γιατί μόνος από όσα υπάρχουν είσαι τελείως αγέννητος.
Εσύ και αυτόν τον ευρύχωρο ουρανό με τις διαταγές του πατέρα,
άρχισες να κάμης, από τον οποίο και εμείς από εσένα γεννηθήκαμε·
σε εμάς να είσαι πάντοτε μειλίχιος (πράος) και σπλαχνικός, ώ πατέρα.
κλεμενο απο τους Παγανιστικους φακελους...
σε μια αναρτηση για τον Πληθωνα...
Θα είχα να σου πω πολλά και ελπίζω να εκτιμήσεις την αυτοσυγκράτησή μου.
Δημήτρη μου, δεν μιλάω για τον Ποσειδώνα, για τον εαυτό μου μιλάω, ο μετριόφρων γάτος! Σ;-))))
Αθήναιε, ρίχτα παιδί μου, ρίχτα, αλλιώς τί νόημα έχει;
Δημοσίευση σχολίου