ΝόΤΙΑ ΤΗΣ ΣΑΝΤΟΡίΝΗΣ, ΒόΡΕΙΑ ΤΗΣ ΚΡήΤΗΣ: ΟΙ ΜΥΣΤΗΡΙώΔΕΙΣ ΝήΣΟΙ

Κάποιοι γέροι ναυτικοί διηγούνται, αν τους κέρασεις αρκετό ποτό και λυθεί η γλώσσα τους, πως νότια της Σαντορίνης και βόρεια της Κρήτης, εκεί που τώρα είναι μόνο ανοιχτό πέλαγο κι απύθμενη άβυσσος, υπήρχαν κάποτε, πριν τον Κατακλυσμό, εκείνα τ' αλλόκοτα νησιά, για τα οποία οι περισσότεροι πιστεύουν πως δεν υπήρξαν ποτέ, και δεν θα υπάρξουν ποτέ, ενώ κάποιοι άλλοι τα ψάχνουν ακόμα, στους Ωκεανούς του Κόσμου. Ήταν η νήσος Αβασάνιος, που οι κάτοικοί της ζούσαν μέσα στο μέλι και στο γάλα, και πέθαιναν μόνο κατά βούληση, ανώδυνα, όταν και αν βαριόταν τη ζωή, υγιέστατοι, αγέραστοι, ακμαίοι, χωρίς να έχουν γνωρίσει ποτέ τον παραμικρό πόνο και την παραμικρή θλίψη. Ήταν η Καυλόνησος, η νήσος του Έρωτα, όπου οι κάτοικοι και οι επισκέπτες άλλο δεν έκαναν ολημερίς κι ολονυχτίς απ' το να χαίρονται τα κορμιά τους, χωρίς αναστολές και ενοχές- αναστέναζαν και βογγούσαν τα χωριά της, οι ρούγες της, οι παραλίες της, οι κάμποι της, οι λόφοι της, η κάθε γωνιά της, κάθε στιγμή της μέρας και της νύχτας. Ήταν και η νήσος Αγάπανθος, με τους αφύσικα αθώους, πράους και άκακους κατοίκους της, που δεν γνώριζαν τον Διάβολο και την Κόλαση, ούτε στα μέσα τους ούτε και στ' απ' έξω τους, και που οποίος πατούσε το πόδι του στο νησί, κι ας ήταν ο μεγαλύτερος εγκληματίας, γινόταν ξαφνικά το ίδιο αθώος κι άκακος, σαν αρνί.
Μα το πιο παράξενο απ' όλα τα Χαμένα Νησιά, λένε οι γερο-ναυτικοί, ήταν η νήσος Καϋμός. Ένα μικροσκοπικό ξερονήσι, ακατοίκητο και φαινομενικά ασήμαντο, που όμως στα σκονισμένα Αρχεία του ταπεινού και μισογκρέμισμενου του Δημαρχείου, ήταν λέει γραμμένοι αλφαβητικά όλοι οι άνθρωποι της ερμής τούτης γης, χωρίς καμμιάν απολύτως εξαίρεση- όλοι όσοι υπήρξαν κάποτε, όλοι όσοι υπήρχαν τότε, όλοι όσοι υπήρξαν από τότε, κι όλοι όσοι θα υπάρξουν ποτέ...
.
Γκρόττα, 28 Ιουλίου 2ΟΟ8