ΑΝΑΧώΡΗΣΗ

Κάποιος ψάχνει τα διημερεύοντα φαρμακεία. Κάποιος βρίσκει φαρμάκι εκεί που αγαπούσε, πολύ. "Η στάση στην Κολόμβου καταργήθηκε.". Τάισα τα ψάρια; Τι πήρα και τί ξέχασα; τί κέρδισα, τί έχασα;
Να ο Σταθμός, το λεωφορείο πήρε τη στροφή.
Και εισιτήριο για την Επιστροφή, δεν έχει.

1η ΙΟΥΝίΟΥ 2008: ΔώΣΕ ΛίΓΟ ΑίΜΑ ΓΙά ΤΗΝ ΑΜΑΛίΑ

Πέρσι τέτοιον καιρό, στις 25 Μαΐου 2007, πέθανε η Αμαλία μας. Η Αμαλία Καλυβίνου.

Η Αμαλία ήταν ένα κορίτσι όπως όλα τα άλλα, ως τη στιγμή που τη χτύπησε ο κεραυνός του καρκίνου. Το ελληνικό Κράτος δεν τής συμπαραστάθηκε. Γιατί δεν ήταν η Αμαλία του Καρατέτοιου, ούτε η Αμαλία του Παπακείνου, ούτε καν η Αμαλία του Μητσοάλλου. Δεν ήταν πλούσια, δεν ήταν διάσημη, δεν ήταν "ισχυρή". Ήταν ένας άνθρωπος όπως εγώ κι εσύ.

Η Αμαλία πέθανε πριν ένα χρόνο, στα τριάντα της, ακρωτηριασμένη, αδικημένη και κουρασμένη. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για εκείνη. Μπορούμε όμως να κάνουμε κάτι για τις εκατοντάδες, χιλιάδες Αμαλίες που αυτήν την στιγμή αντιμετωπίζουν ΤΗ ΒΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΥΓΕΙΑΣ. Μπορούμε να ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ και να απαιτήσουμε Δικαιοσύνη, για την Αμαλία Καλυβίνου, για όλους μας, που δεν είμαστε πλούσιοι, διάσημοι, "ισχυροί".

Στο μεταξύ, αν θέλετε και μπορείτε, δώστε λίγο αίμα για την Αμαλία. Για τις Αμαλίες. Για ξεκάρφωμα, θα μού πεις... κάτι όμως είναι και αυτό.

Περισσότερες λεπτομέρειες στο BLog "Ημέρα της Αμαλίας"


.

ΤΑ ΧΡώΜΑΤΑ ΤΗΣ ΘάΛΑΣΣΑΣ

όσοι την έχουν ζήσει, τη Θάλασσα,
ξέρουν καλά, πως δεν υπάρχει χρώμα "θαλασσί"


...

Ο ΔΡΑΚΟΣΥΛΛέΚΤΗΣ - έΝΑ ΔΡΑΚΟΠΑΡΑΜύΘΙ ΧΩΡίΣ ΔΡάΚΟΥΣ

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό, ένας παππούς χωρίς εγγόνια, που τον έλεγαν Ιωνάθαν. Όλη μέρα τριγυρνούσε στους δρόμους, κι έψαχνε μέσα στα σκουπίδια. Έτρωγε ό,τι έβρισκε εκεί, αλλά ποτέ δεν έπαιρνε κάτι μαζί του. Όλη μέρα τριγυρνούσε στους δρόμους, και τα βράδια κοιμόταν μέσα σε χαρτόκουτα.

Ο κόσμος τον έλεγε ρακοσυλλέκτη, που σημαίνει "εκείνος που ζει μαζεύοντας σκουπίδια". Κανείς δεν ήξερε πως στην πραγματικότητα δεν ήταν ρακοσυλλέκτης, αλλά Δρακοσυλλέκτης.

Που θα πει, "εκείνος που ζει μαζεύοντας Δράκους".

Από μικρό παιδί ο Ιωνάθαν κυνηγούσε Δράκους. Τους κυνηγούσε σε όλη του τη ζωή, με υπομονή και επιμονή. Το μόνο πρόβλημα είναι πως η ζωή του πέρασε χωρίς να το καταλάβει, και πως ποτέ του δεν έπιασε ούτε έναν Δράκο. Κι έτσι κατέληξε, στα γεράματα, να τους ψάχνει στα σκουπίδια.

Κάποιοι είπαν πως δεν ήξερε να τους κυνηγάει. Άλλοι είπαν ότι οι Δράκοι δεν ζουν στα σκουπίδια. Μερικοί τόλμησαν ακόμα και να υπονοήσουν πως δεν υπάρχουν πιά Δράκοι.

Ο Ιωνάθαν, όταν άκουγε κάτι τέτοια, απλά χαμογελούσε, και συνέχιζε να κυνηγάει τους Δράκους του.

Ένα πολύ κρύο και πολύ σκοτεινό πρωί του χειμώνα, τον βρήκαν παγωμένο μέσα στο χαρτόκουτό του. Στις τσέπες των κουρελιασμένων του ρούχων δεν βρήκαν τίποτα, εκτός από ένα χιλιοδιπλωμένο, αρχαίο και κιτρινισμένο χαρτάκι, μ' ένα ζωγραφιστό, παράξενο και καλλιγραφικό "Δ" επάνω, του παλιού καιρού. Όσοι το είδαν ένιωσαν έναν ανεξήγητο τρόμο, και όλοι τους ήξεραν, χωρίς να τους το έχει πει κανείς, πως αυτό το "Δ" δεν το είχε ζωγραφίσει ανθρώπινο χέρι. Ακόμα κι όσοι προηγουμένως γελούσαν με τους Δράκους του Ιωνάθαν, ένιωθαν τώρα την αμφιβολία να περπατά στη ραχοκοκκαλιά τους. Τόσο τρομακτικό ήταν το μικροσκοπικό παλιόχαρτο με το μυστηριώδες "Δ". Πάντως, ανθρώπινο ή μη ανθρώπινο, για κάποιον λόγο όλοι ήταν σίγουροι, πως το χέρι που το είχε φτιάξει αυτό το "Δ", ήταν γένους θηλυκού.

Έκαψαν βιαστικά το χαρτάκι για να το ξορκίσουν.

Ο Ιωνάθαν όμως γελούσε, βυθισμένος στον αιώνιο ύπνο του. Γελούσε, γιατί μόνο εκείνος ήξερε, και δεν θα το μάθαινε ποτέ κανένας άλλος, πως εκείνο το "Δ" ήταν που είχε κάνει όλην την διαφορά...

...κι ούτε εγώ ήμουν εκεί, ούτε σείς, για να με πιστέψετε.



Μιλτιάδης Θαλασσινός, 29-5-2008

ΤήΣ ΣΕΛήΝΗΣ ΓΙόΣ ( HiJO DE LA LuNA )

AUTOPLAY ENABLED

Κάποιος άγνωστος το αναζήτησε στο Google και το βρήκε εδώ, στο Ταξίδι Χωρίς Επιστροφή.
Γιατί να μην το ξανακούσουμε λοιπόν όλοι μαζί;

Hijo de la Luna - Της Σελήνης γιός

στίχοι - μουσική: José María Cano (Mecano)
μετάφραση: Μιλτιάδης Θαλασσινός

Ήταν μια φορά
λέγανε παλιά,
γύφτισσα γυναίκα
κι όλη νύχτα ξόρκια
έριχνε στη Σελήνη

Κλαίγοντας ζητούσε
πριν ο Ήλιος βγει
γύφτο να παντρευτεί

«Θα τον κάνεις άντρα
τον μελαχρινό»
είπε η Σελήνη
απ’ τον ουρανό

«αλλά θα μού δώσεις
τ' ακριβό παιδί
που από κείνον θα ρθεί.
Αν το γιό σου δίνεις
μόνη (για) να μη μείνεις
δεν θα κλάψεις πολύ».

Θες μητέρα να γίνεις
κι εραστή δεν μπορείς αχ Σελήνη να βρεις
ασημένια Σελήνη
έναν σάρκινο γιό
τί τον θές, σε ρωτώ

της Σελήνης γιό

Από άντρα μπρούντζο
βγήκε αγόρι
άσπρο σαν αστέρι
σαν το χιόνι
με δυό μάτια γκρί
γκρίζα αντί λαδί
παιδί της Σελήνης λευκό

«Τι φριχτό σημάδι!
γύφτου γιός δεν μοιάζει
και παντού θα το πω!»

Θες μητέρα να γίνεις
κι εραστή δεν μπορείς αχ Σελήνη να βρεις
ασημένια Σελήνη
έναν σάρκινο γιό
τί τον θές, σε ρωτώ

της Σελήνης γιό

Έξαλλος ο γύφτος, που δεν ξέρει
σφίγγει το μαχαίρι του στο χέρι
«τούτος είναι γιός
άπιστης γυναίκας»
λέει, και την σκοτώνει
Το παιδί αφήνει
πάνω στο βουνό
έρμο και μοναχό

Θες μητέρα να γίνεις
κι εραστή δεν μπορείς αχ Σελήνη να βρεις
ασημένια Σελήνη
έναν σάρκινο γιό
τί τον θές, σε ρωτώ

της Σελήνης γιό

Κι όταν το αγόρι
της γελάει
στρογγυλή η Σελήνη
φως σκορπάει

μ' αν το αγόρι κλαίει
η Σελήνη αδειάζει
κούνια για να τού φτιάξει

κι αν το αγόρι κλαίει
γίνεται η Σελήνη
κούνια να το κοιμίζει.

Μετάφραση: Μαύρος Γάτος 2007
Απαγορεύεται κάθε χρήση της μετάφρασης αυτής εκτός blogs
χωρίς τη γραπτή άδειά μου.

.

ΕΛΠίΔΑ ΤΟΥ ΚόΣΜΟΥ

Κόσμος πάει και κόσμος έρχεται
αγοράζει νοικιάζει αντιπαρέχεται
κόσμος γιορτάζει κόσμος τρομάζει κόσμος θρηνεί
κόσμος ζει


κι όλο ψάχνω να βρω να εντοπίσω να κατανοήσω
τί να χαρίσω τί να θρηνήσω
τί να κλέψω τί να γκρεμίσω
τί να ελπίσω

.

ΚΑΛά ΝΑ ΠάΘΕΙ, Η ΑΝάΞΙΑ ΓΕΝΙά ΤΩΝ ΕΦΤΑΚΟΣίΩΝ ΕΥΡώ , Η ΓΕΝΙά ΤΟΥ *ΤΙΠΟΤΑ*

Παρακαλώ θεωρήστε το παρακάτω κείμενο πρόκληση για κουβέντα.

Καλά να πάθει, γιατί στον επαγγελματικό προσανατολισμό είχε μαύρα μεσάνυχτα, άσε που στο μάθημα έκανε πάντα λούφα και κοπάνα, κι έτσι δεν πήρε κανένα χρήσιμο εφόδιο από το -όποιο - σχολείο.

Καλά να πάθει, γιατί μπήκε σε όποια σχολή νά 'ναι, χωρίς μεράκι, και χωρίς καμμιά έρευνα αγοράς, άρα χωρίς προοπτικές. Την έβγαλε την όποια αυτή Σχολή με σκονάκια, με ολοήμερο χαβαλέ, και με ατέλειωτους φραπέδες στις καφετέριες. Ούτε κουβέντα για καινοτόμες ιδέες, για ευγενή άμιλλα, για σχέδια για έρευνα, για επαγγελματικά όνειρα.

Καλά να πάθει, γιατί πάντα αδιαφορούσε για τα Κοινά, βαριόταν να ενημερωθεί για την δημόσια ζωή, βαριόταν ν' αγωνιστεί για τα δικαιώματά της, βαριόταν γενικά να κουνηθεί, με αποτέλεσμα να γίνει εύκολο θύμα των κάθε είδους εξουσιαστών και εκμεταλλευτών. Αν ψήφιζε, ψήφιζε ό,τι έλεγε ο μπαμπάς και η μαμά (με βάση το αμέσως επόμενο "καλά να πάθει").

Καλά να πάθει, γιατί την εξευτελιστική θέση των 700 ευρώ την βρήκε μόνο και μόνο γιατί τα οικογενειακά βύσματα δεν επαρκούσαν για να διοριστεί στο Δημόσιο και να κάααααθεται με αξιοπρεπή μισθό.

Καλά να πάθει, γιατί ο ωχαδερφισμός της γενιάς αυτής και η αδράνειά της μάς κατάντησαν εδώ. Τέρμα πιά οι δικαιολογίες, ας μην τα φορτώνουμε όλα στην Τουρκοκρατία και στην γενιά του Πολυτεχνείου. Το θέμα είναι εμείς τί κάνουμε. Τί κάναμε τόσα χρόνια , για να μην φτάσουμε ως εδώ. Και η απάντηση είναι : ΤΪΠΟΤΑ.

Λοιπόν, ας αμοιβόμαστε και ΤΙΠΟΤΑ. Ας ασφαλιζόμαστε και ΤΙΠΟΤΑ. Ας ζούμε και ΤΙΠΟΤΑ.

Δεν μάς αξίζει ΤΙΠΟΤΑ καλύτερο.

ΠΡΟΣ: Κ.Κ. ΚΗΦήΝΕΣ, ΕΝΤΑύΘΑ

Όσο όμορφα κι αν περνάτε
μετά τη συνουσία, θα πεθάνετε



Το κολλάζ είναι από το blog thegreekcelebrity
.

ΑΠ'όΛΑ όΣΑ ΣΟύ'ΧΩ ΠΕΙ ΚΡάΤΗΣΕ ΜόΝΟ

το Πρώτο και το Τελευταίο "σ'αγαπώ"

ΜΑΝΤΙΝάΔΑ ΣίΔΕΡΟ

.

Θέλω να είμαι Σίδερο
ν' αντέχω κάθε πόνο
και μόνο μες στα μάτια σου
να χάνομαι να λιώνω


Έχει να φάει η μύγα σίδερο (LOL)...
.

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑίΟ ΦώΣ ΤΗΣ ΗΜέΡΑΣ

.
Autoplay Enabled

Το τελευταίο Φώς της Ημέρας
Το τελευταίο Φώς

Το τελευταίο Φώς
Το τελευταίο
Φώς




Μουσική & Στίχος: Μιλτιάδης Θαλασσινός, 24-5-2008
Φωτογραφία: "Η βάρκα", Μεθώνη Πιερίας, 13-2-2007






.

όΣΑ ΠΡέΠΕΙ ΝΑ ΓίΝΟΥΝ, ΔέΝ ΠΕΡΙΜέΝΟΥΝ

.
...κι όσα δεν πρέπει, να μένουν...

ΕΥΤΥΧίΑ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜόΣ

Άλλο ένα απόσπασμα από το "Ταξίδι Χωρίς Επιστροφή"

Όλοι οι άνθρωποι προτιμούν να είναι ευτυχισμένοι. Κανένας δε θέλει να υποφέρει (καλά, εντάξει, υπάρχουν και οι μαζοχιστές). Κι όμως, οι περισσότεροι άνθρωποι υποφέρουν. Άλλος υποφέρει από πείνα, άλλος από την ατυχία του, άλλος από κάποια ματαίωση, άλλος από κάποια ασθένεια ή ατύχημα, άλλος από τα λάθη του, άλλος από την κενοδοξία του. Υπάρχουν και κάποιοι, λίγοι, που υποφέρουν από τον ίλιγγο του Κενού: Είναι οι Ελεύθεροι Άνθρωποι, εκείνοι που έχουν εντοπίσει το πρόβλημα της ανθρώπινης ματαιότητας, και βασανίζονται από αυτό.

Παράλληλα όμως, σχεδόν όλοι οι Ελεύθεροι Άνθρωποι πέφτουν στην ίδια μεγάλη παγίδα: Προσπαθούν με μάταια μέσα να ξεπεράσουν την ματαιότητα. Σαν τους θεολόγους του μεσαίωνα, που αφού δήλωναν ότι η έννοια του Θεού είναι ασύλληπτη για το ανθρώπινο μυαλό, αφιέρωναν τον υπόλοιπο τόμο στο να εξηγήσουν το πώς λειτουργεί το πνεύμα του Θεού.

Ο ίδιος ο Νίτσε, αφού πέταξε μεγαλοπρεπώς στα σκουπίδια το Χριστό και τον Σωκράτη, για να ξεπεράσει τον τρόμο του Κενού, αναγκάστηκε να μηχανευτεί τις ανάξιές του ιδέες του Υπερανθρώπου – Σωτήρα του Κόσμου και της «βούλησης για δύναμη», αν και - προς τιμήν του- δεν τις εφάρμοσε ο ίδιος στη ζωή του, τουλάχιστον όχι τις σκοτεινές τους πλευρές (αντίθετα, έζησε μια υποδειγματική προσωπική ζωή, σπαρτιατικής διαβίωσης, ηρωϊκής αλήθειας, κι ακριβοπληρωμένης τιμής). Τις άρπαξαν όμως, τις λάτρεψαν και τις εφάρμοσαν σε μαζική κλίμακα οι μεγαλύτεροι εγκληματίες του 20ου αιώνα, όπως ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ.

Τόσος ήταν ο τρόμος του φοβερού Νίτσε μπροστά στο Κενό, που στο τέλος της έλλογης ζωής του (πριν τρελλαθεί τελείως) αναγκάστηκε να μηχανευτεί επικουρικά την πιο φευγάτη απ' όλες του τις ιδέες, την αρλούμπα της «αιώνιας επιστροφής».

Όλα αυτά άρεσαν βέβαια, εκτός από τους φασίστες, και σε πολύ ακόμα κόσμο …

Πολλοί μεγαλόψυχοι άνθρωποι για τους οποίους η απώλεια της θρησκευτικής πίστης αποτελούσε συνειδητή και αισθητή απώλεια ευγνωμονούσαν τον Νίτσε, γιατί τους πρόσφερε αυτήν την καθοδήγηση… ( "Η Περιπέτεια της Φιλοσοφίας")
Λοιπόν όχι, δεν υπάρχει ούτε Θεός, ούτε «αιώνια επιστροφή», ούτε Υπεράνθρωπος με Κοσμικό Προορισμό. Η ζωή είναι εντελώς μάταιη. Αφού το παραδέχεσαι, μην προσπαθείς να κατασιγάσεις τη Σιωπή (*). Μην προσπαθείς να παρακάμψεις την αλήθεια της ματαιότητας ψάχνοντας για μη-μάταιους λόγους για να υπάρχεις. Ζήσε, κι αυτό είναι αρκετό. Ζήσε όπως θέλεις. Αν δε θέλεις, μη ζεις. Το ίδιο είναι.

Αν επιλέξεις να ζήσεις, ζήσε αληθινά, γένοι οίος εισί (γίνε αυτός που είσαι). Ή μη γένεις, το ίδιο κάνει. Μόνο όμως αν γένεις θα γένεις ευτυχισμένος. Κι επειδή ένας ευτυχισμένος άνθρωπος δεν μπορεί να συνεχίσει για πολύ να είναι ευτυχισμένος σε μια δυστυχισμένη κοινωνία, πρέπει επιπλέον να σέβεσαι και τους άλλους. Το κλειδί για την Ευτυχία, ατομική και κοινωνική, είναι ο ΣΕΒΑΣΜΌΣ.

Γιατί; Επειδή το λέω εγώ!

Μην πάρετε την τελευταία γραμμή σαν δήλωση εγωκεντρισμού και υπερμεγάθους εγώ. Μιλάω κυριολεκτικά. Αν ο καθένας γίνει ο εαυτός του, μπορεί να προκύψουν κάποια πολύ τρομακτικά εγώ. Και αν πρόκειται για τρομακτικά εγώ που δεν επηρεάζουν τα άλλα εγώ, πάει καλά, μοναχός σου χόρευε και όσο θέλεις πήδα, λέει η σοφή παροιμία. Αν όμως βρεις τον εαυτό σου κι αυτός ο εαυτός για να εκφραστεί πρέπει να τσαλαπατήσει τους γύρω του, τότε θα με βρεις μπροστά σου. Γιατί ο ΔΙΚΌΣ μου εαυτός πιστεύει στον ΣΕΒΑΣΜΟ.

Σεβασμός σημαίνει ΑΥΤΟΣΕΒΑΣΜΟΣ και ΑΛΛΗΛΟΣΕΒΑΣΜΟΣ: Ο αλληλοσεβασμός είναι η ικανή συνθήκη για την κοινωνική ευτυχία. Ο αυτοσεβασμός ΚΑΙ η κοινωνική ευτυχία, άρα ο ΑΛΛΗΛΟΣΕΒΑΣΜΟΣ, είναι οι ικανές συνθήκες για την ατομική ευτυχία.

α) Να είσαι ο εαυτός σου (αναγκαία συνθήκη για την ατομική ευτυχία)

ΚΑΙ

β) Να σέβεσαι τους άλλους (αναγκαία συνθήκη για την κοινωνική ευτυχία)

ΆΡΑ

Να σέβεσαι τον εαυτό σου και τους άλλους

ΆΡΑ

Αυτοσεβασμός και αλληλοσεβασμός

ΆΡΑ

Σεβασμός.


Γιατί; Μα είπαμε, γιατί έτσι λέω εγώ! Γιατί επιμένεις να ψάχνεις για αιτίες σ’ έναν αναίτιο κόσμο; Δεν λέω ότι είμαι καλύτερος από εσένα, ούτε ότι εγώ θα πάω στον παράδεισο, κι εσύ στην κόλαση. Έτσι όμως είμαι φτιαγμένος, να θέλω να είμαι ευτυχισμένος, να μην υποφέρω, και να ζω σε μια κοινωνία αλληλοσεβασμού. Αν εσύ θέλεις να είσαι δυστυχισμένος, αν θέλεις να υποφέρεις, αν θέλεις να ζεις σε μια κοινωνία επιβολής ισχύος, γούστο σου καπέλο σου.

Αλλά ΘΑ ΜΕ ΒΡΕΙΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΟΥ… Σε ατομικό και σε κοινωνικό επίπεδο.

Είναι σαφές ότι κάθε κοινωνία που αποτελείται από περισσότερα του ενός άτομα έχει ανάγκη το Νόμο για να υπερασπίσει τον ΣΕΒΑΣΜό από τα ασεβή Εγώ. Στην πορεία του ανθρώπινου γένους, οι άνθρωπινες σχέσεις ρυθμίζονταν από διάφορα νομικά συστήματα, βασισμένα στην αποκάλυψη κάποιου θεού, στην κοινωνία («κοινή γνώμη»), στο θέλω του βασιλιά, στην απόφαση της εκλεγμένης ή μη κυβέρνησης. Κανένα από αυτά τα συστήματα δεν πέτυχε τους στόχους του. Για αυτό σήμερα βασιλεύει η δυστυχία.

Ένας μόνο νόμος είναι απαραίτητος: Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ.

Μπορείς όμως να επιβάλεις το σεβασμό; Μέχρι πού μπορείς να φτάσεις για να τον επιβάλεις; Είναι θεμιτό να χρησιμοποιήσεις τη ΒΙΑ γι’ αυτόν τον σκοπό; Και σε ποιο βαθμό;

Διαβάστε επίσης:

Ahimsa, η μη-βία - το μυστικό όπλο του Μαχάτμα Γκάντι

Βία και μη-βία
Ταξίδι Χωρίς Επιστροφή (417 αναρτήσεις ως τώρα)
.

ΜήΝ ΤΟύΣ ΑΚΟύΣ, Η ΖΩή ΔεΝ ΕίΝΑΙ ΜΕΓάΛΗ, ΟύΤΕ ΓίΝΕΤΑΙ ΚΑΡΝΑΒάΛΙ, Η ΖΩή ΕίΝΑΙ ΜΙΚΡή...

...μην την ζεις, λοιπόν, σε οθόνες και σε ντιβιντί...

ΛΕΙΨή ΠΑΝΣέΛΗΝΟΣ

Ποιός δάγκωσε το φεγγάρι
και δεν τού σάλεψε;
και το φεγγάρι το λειψό
πώς θα ξαναγεμίσει;

Υποστηρίζω το Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα και τον Στέλιο Κούλογλου

Για τον Στέλιο Κούλογλου και για το πόσο θαυμάζω τον ίδιο και τις εκπομπές του, τα "Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα", έχω γράψει εδώ.

Ο Στέλιος έκανε το λάθος να είναι μονάκριβος, σε μια εποχή φτήνιας. Κι έτσι η ΕΡΤ της Καλομοίρας, της Δρούζα (τέως), των αμερικάνικων σκουπιδοσειρών με σειριακούς δολοφόνους και αστυνομικές καταδιώξεις, και των βραζιλιάνικων σαπουνοπορδών, "διέκοψε την συνεργασία της μαζί του".

Να είσαι γερός, Στέλιο, και να συνεχίσεις σε πιό φιλόξενο Μέσο την Καλή σου πορεία!


ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ το Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα στο Ίντερνετ


Στον παρακάτω σύνδεσμο μπορείτε να υπογράψετε εναντία στην απόφαση της ΕΡΤ να διακόψει τη συνεργασία της με το Στέλιο Κούλογλου (πρωτοβουλία του blog "Όχι στη Λογοκρισία")


http://www.petitiononline.com/RWF1/petition.html

Προς: ΕΡΤ Α.Ε.

Διαμαρτύρομαι για την λογοκρισία κατά των εκπομπών του Στέλιου Κούλογλου και των συνεργατών του. Αρνούμαι τη φίμωση των φωνών της αλήθειας.

ΤΟ ΦΕΓΓάΡΙ ΣΥΝέΧΙΣΕ ΝΑ ΛάΜΠΕΙ

"Ούτε αγάπες, ούτε μαλακίες, ούτε φεγγαρόφωτα", είπε θυμωμένα ένας νεαρός στην παραλία.
"Θαμπή είναι η πανσέληνος απόψε", είπε μια σαραντάρα στην Αρχαία Αγορά.
Η Πανσέληνος συνέχισε να λάμπει
στον ουρανό

79 ΧΡόΝΙΑ ΑΠό ΤΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝίΑ ΤΩΝ ΕΛΛήΝΩΝ ΤΟΥ ΠόΝΤΟΥ - 353.000 ΘύΜΑΤΑ ΖΗΤΟύΝ ΜΝήΜΗ

.
Ήταν ειρηνικοί, πράοι άνθρωποι. Αγρότες, ψαράδες, εργάτες, έμποροι, ναυτικοί.

Έζησαν ανείπωτες φρίκες. 353.000 από αυτούς, περίπου ένας στους τρεις, χάθηκαν, δολοφονημένοι από τους Νεότουρκους του Κεμάλ Ατατούρκ, σε αγαστή συνεργασία με τερατώδεις Γερμανούς αξιωματικούς. Μεταξύ τους η οικογένεια του παππού μου του Μιλτιάδη, πατέρας, μητέρα, παππούδες, θείοι, έξι αδέρφια. Πέθαναν σαν αρνιά, από χέρια Λύκων.

Ήταν ειρηνικοί άνθρωποι, πράοι, πονεμένοι. Όσοι επέζησαν, ήθελαν να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα, ήθελαν να ξεχάσουν. Ποτέ δεν άκουσα από το στόμα του παππού μου την συγκλονιστική του ιστορία. Την διάβασα όταν πιά είχε πεθάνει, σ' ένα χειρόγραφό που άφησε πίσω του.

Ένα γλυκό Ιρλανδέζικο τραγούδι, στη μνήμη τους.

An Paistin Fionn...

Διαβάστε επίσης σχετικά:
Η ιστορία του πεντάχρονου Μιλτιάδη από την Ορντού (Κοτύωρα)
Ο Τουρκικός εθνικισμός τότε και τώρα

.

Ο ΝΕΚΡΌΣ ΆΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΣΕ-ΤΣΟΥΆΝ

.


Στο περίφημο θεατρικό έργο του Μπέρτολντ Μπρεχτ "ο καλός άνθρωπος του Σέ- Τσουάν", τρεις Θεοί κατεβαίνουν στη γη με τη μορφή ανθρώπων, ψάχνοντας για έναν και μόνο καλόν άνθρωπο, προκειμένου ν' αποφασίσουν την τύχη του ανθρώπινου γένους. Δυσκολεύονται πολύ να τον βρουν, κι όταν τον βρίσκουν, αποδεικνύεται πως δεν είναι και τόσο καλός...


Στην ίδια περιοχή, στην επαρχία Σέ-Τσουάν της Κίνας, την πατρίδα του Καλού Ανθρώπου του Μπρεχτ, έγινε πριν λίγες μέρες ένας τρομερός σεισμός, με τουλάχιστον εκατό χιλιάδες νεκρούς, κι εκατομμύρια τραυματίες.
Αμέτρητοι άνθρωποι που έχασαν τους αγαπημένους τους ψάχνουν εκεί τώρα για έναν Καλό Θεό. Δεν θα τον βρουν. Μα κι αν ακόμα τον βρουν, μάλλον δεν θα είναι και τόσο Καλός...

.

ΕΞΗΜέΡΩΣέ με, ΕίΠΕ Η ΑΛΕΠΟύ ΣΤΟΝ ΜΙΚΡό ΠΡίΓΚΗΠΑ

Ακούτε το τραγούδι "Apprivoise-moi" (εξημέρωσέ με)
από την μουσική παράσταση "Ο Μικρός Πρίγκηπας"
που ανέβηκε το 2003 στο Καζίνο του Παρισιού
σε κείμενα Elisabeth Anais, βασισμένα στο έργο του Antoine De Saint-Exupery
και μουσική του Richard Cocciante

μετάφραση Μιλτιάδης Θαλασσινός
με την επιφύλαξη κάθε δικαιώματος για τη μετάφραση αυτή

H Αλεπού: Καλημέρα!

Ο Μικρός Πρίγκηπας: Καλημέρα! Ποιός είσαι; Είσαι πολύ όμορφος.

Η Αλεπού: Είμαι μια αλεπού.

Ο Μικρός Πρίγκηπας: Έλα να παίξουμε... Είμαι τόσο λυπημένος...

Η Αλεπού: Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου! Δεν είμαι εξημερωμένη.

Ο Μικρός Πρίγκηπας: Α, συγνώμη. Τί σημαίνει "εξημερωμένη";

(........)

Η Αλεπού: Δεν γνωρίζουμε παρά εκείνα που εξημερώνουμε.

ΕΞΗΜέΡΩΣέ ΜΕ

Η ΑΛΕΠΟΥ (τραγουδά):

Αν θέλεις να παίξεις μαζί μου, θα πρέπει να με εξημερώσεις

να δημιουργήσεις βήμα το βήμα δεσμούς, για ν' αρχίσουμε να δενόμαστε

Αλλιώς δεν θα είσαι για μένα παρά ένα μικρό αγόρι όπως όλα τ' άλλα

Κι εγώ για σένα, που δεν με γνωρίζεις, δεν θα είμαι παρά μια αλεπού όπως όλες οι άλλες

Εξημέρωσέ με, σε παρακαλώ, αν θέλεις ένα φίλο καλό,

κι ως τη στιγμή που θα χαθώ, θά’σαι στον κόσμο μοναδικός

Αν μπορέσεις να με εξημερώσεις, θα λούζεται ηλιοφώς η ζωή μου

θα γνωρίζω τον ήχο των βημάτων σου και θα βγαίνω από τη φωλιά μου

Τα ξανθά σταροχώραφα θα μού θυμίζουν εσένα

Θ’ αγαπήσω επιτέλους τον αχό του ανέμου που θα φυσά στα στάχια

Εξημέρωσέ με, σε παρακαλώ, αν θέλεις ένα φίλο καλό,

κι ως τη στιγμή που θα χαθώ, θά’σαι στον κόσμο μοναδικός

Δεν γνωρίζουμε αληθινά παρά ό,τι εξημερώνουμε

Μα οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό για χάσιμο όταν διασταυρώνονται

Αγοράζουν τα πάντα έτοιμα,

μα δεν υπάρχουν έμποροι φίλων, να πουλάνε φιλία έτοιμη

κι έτσι, οι άνθρωποι, δεν έχουν πιά φίλους

Εξημέρωσέ με, σε παρακαλώ, αν θέλεις ένα φίλο καλό,

κι ως τη στιγμή που θα χαθώ, θά’σαι στον κόσμο μοναδικός

Πρέπει να συναντιόμαστε για να μπορέσουμε να εμπλουτίσουμε την καρδιά

κι όλες αυτές οι δικές μας στιγμές, θα με διδάξουν το τίμημα της ευτυχίας.

Ο Μικρός Πρίγκηπας: Τι πρέπει να κάνω;

Η Αλεπού: Πρέπει να κάνεις υπομονή. Στην αρχή θα καθεσαι κάπως μακριά μου, κι εγώ θα σε κοιτάζω με τις άκρες των ματιών…

Ο Μικρός Πρίγκηπας: Και…

Η Αλεπού: ...και δε θα λες κουβέντα.

Ο Μικρός Πρίγκηπας: Α…

Η Αλεπού: Τα λόγια είναι πηγή παρεξηγήσεων. Όμως, κάθε μέρα, θα μπορείς να κάθεσαι όλο και πιό κοντά.

(Ο Μικρός Πρίγκηπας εξημερώνει την Αλεπού, όπως τον δίδαξε)

………

Ο Μικρός Πρίγκηπας: Τώρα πρέπει να φύγω.

Η Αλεπού: Α! Θα κλάψω…

Ο Μικρός Πρίγκηπας: Εσύ φταις. Εγώ δεν ήθελα να σου κάνω κακό, εσύ θέλησες να σε εξημερώσω…

Η Αλεπού: Φυσικά…

Ο Μικρός Πρίγκηπας: Αλλά θα κλάψεις;

Η Αλεπού: Φυσικά.

Ο Μικρός Πρίγκηπας: Και λοιπόν; Τι κέρδισες;

Η Αλεπού: Κέρδισα, εξαιτίας του χρώματος των σταχιών.

Πήγαινε να ξαναβρείς τα Τριαντάφυλλα, και θα καταλάβεις ότι το δικό σου, είναι μοναδικό στον κόσμο.

ΔΕΛΤίΟ ΑΠΕΡΓΙώΝ - ΣάΒΒΑΤΟ 17 ΜΑΐΟΥ

Του Ρεπόρτερ μας Μαυρόγατου Μαυρογάτογλου

Μετά το τέλος της απεργίας των οδηγών φορτηγών και βυτιοφόρων, το κοινωνικό σύνολο έρχεται από αύριο αντιμέτωπο μ' ένα νέο κύμα απεργιών :

- ΑΠΕΡΓΟΥΝ οι Μαύροι πωλητές CD - DVD διαμαρτυρόμενοι για την αύξηση των οικιακών συνδέσεων ADSL που έχει ρίξει κατακόρυφα τις πωλήσεις τους. Ζητούν επίσης να καταργηθεί η ρατσιστική έκφραση "μαύρη αγορά".

- ΑΠΕΡΓΟΥΝ οι Τσατσάδες και οι Νταβατζήδες με αίτημα την ακύρωση της διαγραφής του Αλέξη Κούγια από τον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών.

- ΑΠΕΡΓΟΥΝ οι παρουσιαστές τηλε-κουτσομπολιών με αίτημα να πάρει η Κακομοίρα τον διαγωνισμό της Γιουρο-βυζιόν.

Τέλος, συνεχίζεται η μακροχρόνια απεργία διαρκείας των Χελιδονιών.
Ίσως γι' αυτό δεν φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα η Άνοιξη...

.

ΚΛΕΜΜέΝΟ ΠΟΔήΛΑΤΟ

Είχα κι ένα μπλε ποδήλατο.... ένα "Ideal Strike" ολοκαίνουργιο, ενός μηνός, αφού το παλιό μου είχε κριθεί μη επισκευαστέο από τους Ειδικούς Ποδηλατολόγους Ιατρούς.

Είχα λοιπόν το μπλέ μου ολοκαίνουργιο ποδήλατο, ως χτες. Χτες που έκανε φτερά, μέρα μεσημέρι, κλειδωμένο με χοντρή αλυσίδα.

Ως Μαύρος και ως Γάτος και ως Θαλασσινός κατέχω εξ ορισμού ΜΌΝΟΝ χρηστικά αντικείμενα, κι όταν μού τα κλέβουν γίνομαι τούρμπο, για δύο λόγους: πρώτον, επειδή δεν μπορώ να κάνω αυτά που πρέπει, πχ χωρίς ποδήλατο είναι αδύνατον να κινηθώ στην πόλη και να κάνω τις αναρίθμητες δουλειές μου στον λίγο μου χρόνο ανάμεσα ΣΤΗΝ δουλειά. Δεύτερον, γίνομαι τούρμπο επειδή οι κάφροι κλέφτες με κάνουν να βλέπω καχύποπτα όλους τους γύφτους, μετανάστες, πρεζόνια κλπ κλπ. Αυτό το τελευταίο είναι που με εξοργίζει πιό πολύ, που με κάνουν να χάνω την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους.

Η πρώτη μου αντίδραση λοιπόν ήταν να καταραστώ τον κλέφτη. Μετά σκέφτηκα πως η κατάρα είναι γαϊδάρα κλπ κλπ, και είπα να κουλάρω, αλλά έλα που είχα τόσαα επείγοντα πράγματα να κάνω και που ακυρώθηκαν όλα και άργησα και παντού και μ' έφαγε κι ο ποδαρόδρομος... Όσο έτρεχα κι όσο το σκεφτόμουν, τόσο πιό πολύ θύμωνα με τον κλέφτη. Το βράδυ έχασα και το κολύμπι μου αφού δεν έιχα ποδήλατο για να πάω στις Σαράντα Εκκλησιές (και με το αυτοκίνητο δεν ήθελα να πάω).

Σήμερα λοιπόν που είχα λίγο χρόνο, έφτιαξα κακήν κακώς το παλιό και μη επισκευαστέο, και ξεκίνησα αργά το απόγευμα το κυνήγι του κλέφτη, χωρίς φρένα και ταχύτητες.

Ξεκίνησα από την παραλία, πέρα δώθε, αλλά σιγά να μην έκοβε βόλτες ο κλέφτης στο πιό φανερό μέρος. Πήγα λοιπόν στην περιοχή του Μύλου, είχα ένα προαίσθημα (παπαριές, τελικά). Είδα πιό προσεκτικά τους πάμφτωχους γύφτους που ζουν εκεί, στα χαμόσπιτα ανάμεσα στα χαλάσματα: Ένα δεκάχρονο οδηγούσε ένα παλιοποδήλατο και τ' άλλα έτρεχαν από πίσω. Πιό πέρα καθόταν μια μαραμένη νέα γυναίκα, θα ταν δε θα ταν είκοσι, καθόταν στην άκρη του δρόμου με δυό κόρες γύρω στα δέκα, απέναντι ο ξερακιανός πάτερ φαμίλιας, όχι πάνω από εικοσικάτι. Καταραμένη φτώχεια...

Στο ποδηλατάδικο μού είχαν πει ότι "κάπου πίσω από το Σταθμό" γίνεται αλισβερίσι κλεμμένων ποδηλάτων. Πήγα λοιπόν αμέσως μετά εκεί. Σε περιφραγμένες παιδικές χαρές και σε μικρές πλατείες, είδα ένα πολύβουο και πολύγλωσσο πλήθος από παιδάκια, μαμάδες, και γιαγιάδες, τους είδα και σκέφτηκα ότι στις "καλές" ανατολικές συνοικίες τα πάρκα είναι έρημα, κι από παιδιά κι από μαμάδες κι από γιαγιάδες...

Μετά ανέβηκα την Ξηροκρήνη, κι ανακάλυψα κάτι εργατικές κατοικίες πίσω από το Δωδεκαόροφο. Ένας πολύ αδύνατος άντρας έτρωγε μούρα από μια μουριά στο δρόμο. Λίγο πιό πέρα ένας νεαρός γύρω στα δεκαπέντε έλεγε στην παρέα του "έλα μωρέ και στην Αλβανία το ίδιο είναι, μόνο που δεν έχει Μετρό".

Πέρασα απέναντι την Λαγκαδά, και βρέθηκα στη Νεάπολη. Εικόνες φτώχειας κι εκεί, αλλά επίσης πολύς κόσμος στους δρόμους, οι περισσότεροι νέοι και παιδιά. Σε κεντρικό δρόμο είδα μια μονοκατοικία με ξύλινο φράχτη, από άλλες εποχές. Σ' ένα δρόμο με πολλή κίνηση, δίπλα στα Κάστρα, μάζεψα μια μπάλα που κύλησε στο δρόμο, και το παιδάκι μού φώναξε από απέναντι "ευχαριστώ κύριε", ένα παιδάκι που αν το έβλεπα καβάλα σε ποδήλατο θα υποπτευόμουν ότι το είχε κλέψει.

Ανέβηκα ακόμα παραπάνω, προς τις Συκιές, κι ανακάλυψα άγνωστες πλατείες, και πάλι γεμάτες ανθρώπους όλων των ηλικιών, μικρά παιδιά, εφηβάκια, αγριωπούς στην εμφάνιση νεαρούς, γυναίκες με μαντήλες, αρειμάνιους παππούδες. Πολλοί τουρκόφωνοι. Μού ήρθε στο μυαλό η λέξη γκέτο, και μετά είπα γιατί "γκέτο", γειτονιά είναι η λέξη, άλλωστε μάλλον είναι η ίδια λέξη. Η γειτονιά των γύφτων, η γειτονιά των προσφύγων και των μεταναστών, ρωσοποντίων, Αλβανών, τουρκόφωνων... γειτονιές γεμάτες ζωή και παιδιά. Γειτονιές γεμάτες υπόπτους κλέφτες ποδηλάτων...

Επιστρέφοντας από ψηλά προς το Κέντρο, εκεί πάνω από την Αγία Αικατερίνη, είναι άλλη μια μικρή γνωστή μου γυφτογειτονιά- παρόμοια εικόνα με τον Μύλο. Καταραμένη φτώχεια... Λίγο πιό κάτω, ένας χοντροκέφαλος Τόσκης με το μικρό του αγοράκι, με πολύ πατρικό, σοβαρό, τρυφερό και προστατευτικό τόνο έλεγε κάτι στα αλβανικά, το παιδάκι απάντησε με πολύ γλυκιά και αθώα φωνή "po" (ναι)...


Κάποιοι πιστεύουν ότι όλα στη ζωή γίνονται για κάποιον (καλό) λόγο, ακόμα και τα αρνητικά. Εγώ δεν το πιστεύω. Αν όμως η κλοπή του ποδηλάτου μου έγινε για να κάνω αυτήν την τρίωρη βόλτα και ν' αγαπήσω ξανά τους κλέφτες μου, τότε άξιζε τον κόπο.

Αν λοιπόν δείτε κανένα ρυπαρό και ρακένδυτο γυφτάκι να καβαλάει ένα κλεμμένο ολοκαίνουργιο Mountain bike, μάρκας Ideal, μοντέλο Strike, χρώματος μπλε, με πίσω αποσπώμενο φτερό, άσπρο led τύπου Frog μπροστά, και κόκκινο πίσω,

πείτε του εκ μέρους μου "χαλάλι"...

Knog - Frog

ΚΟίΤΑ ΜΕ ΣΤΑ ΜάΤΙΑ

.

ΣΤΑ ΜάΤΙΑ, είπα!

Model: Crystal from Kindgirls
.

"ΕΠώΝΥΜΟΣ" -ΜΗ ΧέΣΩ

.

Είμαι εγώ είμαι εσύ είμαι ο καθένας

είμαι Θεός είμαι νησί

είμαι κανένας





Photo: "Faceless"by Elizabeth Moore
.

ΗΛΙΑΧΤίΔΑ

.

Λαχτάρησα μιαν Ηλιαχτίδα

την έκρυψε ένα σύννεφο


Πόθησα λίγο τρεχούμενο νερό

το ρούφηξε η Θάλασσα


Λαχτάρησα Αγάπη

μού την πήρε το Κρύο

.

ΤΟ ΦΥΤό ΓΙΑ ΝΑ ΖήΣΕΙ ΧΡΕΙάΖΕΤΑΙ ΝΕΡό...

.
...κι ο άνθρωπος, θέλει αγάπη για ν' ανθίσει...

ΘΕΣΣΑΛΟΝίΚΗ, ΜάϊΟΣ 2008 μ.Χ., ΒΡάΔΥ

.

Δυό κορίτσια φιλιούνται με πάθος σ’ ένα παγκάκι. Φιλιππινέζοι μερακλώνουν με Καζαντζίδη. «Το ψωμί της ξενιτειάς είναι πικρό». Κάποιος άγνωστός μου, στην άλλη άκρη του κόσμου, έγραψε ένα τραγούδι (ψέμματα λέει αλλά δεν πειράζει), το έγραψε λες ειδικά για μένα.

Άρα υπάρχω. Γιατί όμως πηγαινοέρχονται τα καραβάκια στο λιμάνι;

Γιατί όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίδιοι.

Γιατί όλοι έχουμε τους ίδιους φόβους και τις ίδιες ανάγκες.

Γιατί όλοι είμαστε ελεύθεροι.

Γιατί κανείς μας δεν το ξέρει.

Γι΄ αυτό σ’ αγαπώ…

.

ΚΑΛΟΚΑίΡΙ ΕΝ όΨΕΙ! ΕΤΟΙΜΑΣΤΕΙΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΛίΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΙό ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚή ΔίΑΙΤΑ ΌΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧώΝ

Ιδού λοιπόν η φοβερή, τρομερή, ανεπανάληπτη

δίαιτα του Γουρουνιού και της Πάπιας:

Πρώτα τρως σαν γουρούνι.....



...και μετά κάνεις την πάπια!



Καλή επιτυχία!!!!



.

ΟΔόΣ ΦΙΛΑΛήΘΕΙΑΣ

.... αδιέξοδος;;;;

.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ

. Ακούτε το σπάνιο μουσικό θέμα της ταινίας "Ο Πεταλούδας" (Papillon, 1973), γραμμένο από τον Gerry Goldsmith.


"Ο Πεταλούδας" είναι μια από τις δύο πρώτες ταινίες που θυμάμαι να είδα στη ζωή μου, σε ...πολύ μονοψήφια ηλικία (εκτός από τα παιδικά φυσικά, η άλλη ήταν το "Κράμερ εναντίον Κράμερ", πάλι με τον Ντάστιν Χόφμαν). Από την ταινία θυμάμαι ελάχιστα πράγματα, είναι η ιστορία δύο φίλων που προσπαθούν απεγνωσμένα ν' αποδράσουν από ένα νησί-φυλακή-κολαστήριο, το Νησί του Διαβόλου. 

Αυτό που χαράχτηκε βαθιά μέσα μου, εκτός από τη μουσική, είναι η σκηνή με τα γυαλιά: Ένας χυδαίος και τερατώδης συγκρατούμενος (ή μήπως ήταν δεσμοφύλακας;) χτυπάει τον Ντάστιν Χόφμαν στο πρόσωπο, και τα γυαλιά του πέφτουν κάτω, όπου το κτήνος τα συνθλίβει χαιρέκακα με το παπούτσι του. Ο Ντάστιν σκύβει, καταματωμένος αλλά ατάραχος, παίρνει τα γυαλιά, τα ξαναφοράει έτσι σπασμένα, και κοιτάζει το κάθαρμα μ' ένα βλέμμα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Την ίδια περίπου σκηνή την ξαναείδα μερικά χρόνια αργότερα, στην ταινία "1922" τού Νίκου Κούνδουρου, με πρωταγωνιστές αυτήν την φορά έναν εκλεπτυσμένο διοπτροφόρο Έλληνα της Σμύρνης κι έναν άτακτο Τούρκο συμμορίτη. Μόνο που αυτήν την φορά τα γυαλιά έμειναν στο χώμα...


Οι εικόνες αυτές με στοίχειωσαν για πάντα. Τόσο πολύ με επηρέασαν, που για χρόνια αναζητούσα με αγωνία αυτήν την Δύναμη, αυτήν την Αγαθή Δύναμη, που δεν θα επέτρεπε να επαναλαμβάνονται τέτοιου είδους φρίκες. Κι έκανα σκοπό της ζωής μου να κάνω ό,τι μπορώ για να θριαμβεύει, αντί να ταπεινώνεται, η Ανθρωπιά.


Η Δύναμη αυτή δεν μπορεί να είναι παρά ο Ανθρωπισμός και ο ανθρώπινος Πολιτισμός. Κόντρα στο Νόμο της Φύσης, κόντρα στο Δίκαιο του Ισχυροτέρου. Προσπαθώ να είμαι εγώ αυτή η Δύναμη, όσες φορές τυχαίνει να είμαι σε θέση ισχύος. Και γίνομαι έξαλλος όταν βλέπω να εφαρμόζεται γύρω μου ή επάνω μου η κτηνώδης δύναμη του ανθρώπινου ζώου, κυριολεκτικά ή μεταφορικά.


Ας αντισταθούμε στο Ζώο, γύρω μας, αλλά και μέσα μας .

Σκεφτείτε το ξανά, πχ, πριν πατήσετε το γκάζι (ισχύς), την επόμενη φορά που θα δείτε έναν πεζό (ανίσχυρο) να περιμένει σε μια διάβαση να περάσει απέναντι....

.

ΣΤΗ ΧώΡΑ ΤΩΝ ΔΙΕΦΘΑΡΜέΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΩΧΑΔΕΡΦΙΣΤώΝ...

...η διαφθορά και ο ωχαδερφισμός είναι αρετές...

ΔΕΙΛΙΝό ΣΤΟ ΒΟΥΝό

Δεν είναι τόσο που μιλούσε στα σκυλιά
είναι που κι εκείνα τού απαντούσαν
γέμισε τις τσέπες του ρίγανη και θυμάρι
μάζεψε λίγη Ομορφιά,
μαζί του να την πάρει
.
Βέρμιο, 2 Μαϊου 2008

Ο ΤΕΛΕΥΤΑίΟΣ έΡΩΤΑΣ ΤΟΥ ΠΡίΓΚΗΠΑ ΖέΝΓΚΙ

-Θα πεθάνω, είπε με δυσκολία. Δεν παραπονιέμαι για το πεπρωμένο αυτό, που το μοιράζομαι με τα λουλούδια, με τα έντομα, και με τ' αστέρια. Μέσα σ' αυτό το σύμπαν, όπου όλα παρέρχονται σαν όνειρο, θα ήταν άδικο κανείς να διαρκούσε για πάντα. Δεν παραπονιέμαι που τα πράγματα, τα όντα, οι καρδιές, όλα είναι εφήμερα, αφού ένα μέρος της ομορφιάς τους οφείλεται σ' αυτήν την δυστυχία. Αυτό που με θλίβει είναι η μοναδικότητά τους. Άλλοτε, η βεβαιότητα πως κάθε στιγμή της ζωής μου θα κερδίζα μιαν ανεπανάληπτη αποκάλυψη, αποτελούσε την πιό μεγάλη από τις κρυφές μου ηδονές. Μα τώρα πεθαίνω μ' ένα αίσθημα ντροπής, σαν κάποιος προνομιούχος που χάρηκε μόνος του μιαν εξαίσια γιορτή, που δεν θα επαναληφθεί δεύτερη φορά. Άλλες γυναίκες θ' ανθίσουν, γελαστές όπως αυτές που αγάπησα, μα το χαμόγελό τους θα είναι διαφορετικό, κι η ελιά που με γοήτευε θα έχει αλλάξει θέση πάνω στο λεπτότατο, αλαβάστρινό τους μάγουλο. Άλλες καρδιές θα ραγίσουν από το βάρος ενός αβάσταχτου έρωτα, τα δάκρυά τους όμως θα είναι άλλα από τα δικά μας. Χέρια υγρά από τον πόθο θα εξακολουθήσουν να σφίγγουν το ένα το άλλο κάτω από άνθισμενες αμυγδαλιές, η ίδια όμως ανθοβροχή δεν ραίνει ποτέ δυό φορές την ανθρώπινη ευτυχία...

....... Μαργκερίτ Γιουρσενάρ, "Διηγήματα της Ανατολής" (εκδόσεις Χατζηνικολής)

Χρόνια πολλά κ καλό μήνα σε όλους τους φίλους, είμαι μέρες εκτός δικτύου και γράφω- με δυσκολία- από το κινητό.

ήΡΘΑ

Ήρθα τόσο δρόμο
Ήρθα τόσο δρόμο για να σου δώσω-
Ήρθα τόσο δρόμο για να σού πω-
Ήρθα τόσο δρόμο για να-
Ήρθα τόσο δρόμο-
Ήρθα-