Η ΜΕΤΑΜόΣΧΕΥΣΗ

.

Βαθιά παρθένα ζούγκλα, ανάμεσα στον Ορινόκο και στον Αμαζόνιο. Γίνεται μια άγρια καταδίωξη. Ένας μελαχρινός έφηβος ιθαγενής προσπαθεί να ξεφύγει από μια ομάδα βαριά οπλισμένων μισθοφόρων. Πέφτει σε παγίδα. Σκοτάδι.

..."Κάτω απ' τη γέφυρα κυλάει ο Σηκουάνας
κι οι έρωτες - μην το ξεχάσω μόνο:
πάντα ερχόταν η χαρά μετά τον πόνο"...

Ο Τζακ Μάικλσον χαροπαλεύει. Μια σειρά από ζωτικά όργανα έχουν καταρρεύσει ταυτόχρονα. Αν δεν ήταν αυτός που ήταν, ένας από τους διασημότερους και πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο, θα είχε ήδη πεθάνει, από μέρες.

..."φτάνει η νύχτα το ρολόι γροικώ
φεύγουν οι μέρες μένω εγώ"...

Ο μελαχρινός έφηβος ανοίγει τα μάτια. Γύρω ο κόσμος τού φαίνεται φωτεινός και χαρούμενος. Τον πλημμυρίζει μια αφάνταστη ευδαιμονία. Ακόμα και το δωμάτιο της εντατικής, με τους δεκάδες γιατρούς και νοσοκόμους να τρέχουν γύρω γύρω, με τα καλώδια και με τα σωληνάκια και με τα μπίπ και μπλίνκ των μηχανημάτων, μοιάζει υπέροχο. Η μεταμόσχευση έχει γίνει και έχει πετύχει, είναι νέος, αμόλυντος, και εντελώς υγιής, μια καινούργια ζωή ανοίγεται μπροστά του.

..."περνούν οι μέρες οι εβδομάδες περνούν
ούτε ο χρόνος ούτε οι έρωτες ξαναγυρνούν
κάτω απ' τις γέφυρες τα ποτάμια κυλούν"...

Μια νέα ζωή, χωρίς κανέναν φόβο. Τι να φοβηθεί; Δεν είναι πια μόνο ένας από τους πλουσιότερους και διασημότερους ανθρώπους στον κόσμο. Είναι και ο πρώτος άνθρωπος στον κόσμο που θα ζήσει για πάντα, χάρη στη μεταμόσχευση εγκεφάλου.

Χαμογελά ευτυχισμένος.
Τι ωραία, να είσαι νέος, υγιής, πλούσιος, κι αθάνατος...


Οι στίχοι είναι αποσπάσματα από το ποίημα του Guillaume Appolinaire, "Le pont Mirabeau"
σε δική μου μετάφραση.