ΜΙΚΡά ΦΩΤΕΙΝά ΚΟΥΤάΚΙΑ

.

Πολλά, πάρα πολλά. Όλο και πιο πολλά. Τόσα. Επί τόσα. Και μετά, πιο τόσα επί πιο τόσα. Ίσον;

Τόσα κουτάκια. Επί τόσες ώρες. Πιο πολλές ώρες. Όλες τις ώρες. Όλων των ημερών. Όλων των ζωών.

Φίλησέ με. Όχι, μη με φιλάς. Το γυάλινό σου πρόσωπο είναι σπασμένο. Θρυμματισμένο. Σε χιλιάδες μίκρα φωτεινά κουτάκια. Πόσα επί πόσα; Ίσον; Ίσον;;;


Μη με κοιτάς, σε φοβάμαι. Μη μ' αγαπάς, σε φοβάμαι. Μη μού μιλάς. Η ψηφιακή φωνή σου είναι γεμάτη αιχμές, γδέρνει την ψυχή μου.

Τί 'ν' αυτό που γυαλίζει στο μισάνοιχτό σου στόμα; Ένα νόμισμα;

Δε θα το δεχτεί. Είναι σπασμένο. Κομματιασμένο. Θρυμματισμένο. Θρύψαλλα.

Μικρά φωτεινά ασημένια κουτάκια. Πολλά. Ίσον τίποτα. Μην κλαις. Κλαις;

Άκου τη βροχή... Χιλιάδες κομμάτια.

Μη μού κλαις...