ΤΕΛΟΣ ΤΟ ΘΑΨΙΜΟ, ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΚΑΛΠΗΣ: ΨΗΦΙΣΤΕ ΜΑΥΡΟ ΓΑΤΟ, ΤΟ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΟ ΦΤΥΑΡΙ

Το κακό με το θάψιμο είναι ότι άν πιάσεις το φτυάρι δύσκολα το αφήνεις. Και πως αν έχεις αγαθές προθέσεις και καθαρό μυαλό, εκείνο που μένει στο τέλος, δεν είναι ικανοποίηση. Είναι κούραση, που φτάνει ως την απελπισία.

Ξεκινώντας από τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, έθαψα τη γενιά του Πολυτεχνείου (ομαδικά), τον Κώστα Σκανδαλίδη, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τους "αντιεξουσιαστές" αγκαλιά με τον Παπαθεμελή, τον Δημήτρη Αβραμόπουλο, τον Ευάγγελο Βενιζέλο, τον Μίμη Ανδρουλάκη (στη δική του έδρα - ψάξτε στα σχόλια), τον Παναγιώτη Ψωμιάδη, τον Κώστα Καραμανλή, και πάλι τον Κώστα Καραμανλή, και πάλι τον Κώστα Καραμανλή (πρωθυπουργός γαρ, άσε που τον ψήφισα το 2004 - κατ' εξαίρεση, γιατί ΈΠΡΕΠΕ να φύγει το ΠΑΣΟΚ - και και είμαι πυρ και μανία), τον Γιωργάκη Παπανδρέου, την Φώφη και στον Λαλιώτη, τον Αλέκο Αλαβάνο, τον Γιώργο Καρατζαφέρη, ξανά τον Στέλιο Παπαθεμελή (μόνο του), και τέλος - από σπόντα - τον Γιώργο Αλογοσκούφη (γνωστό και ως "Αράπη"). Απέμεινε άθαφτη η Αλέκα Παπαρήγα, αλλά μάλλον την απέρριψα ΚΑΙ αυτήν (το κόμμα της δλδ).

Και τελικά, θα μού πεις, μένει κανείς που να μην τον έθαψες; Τα πολύ μικρά κόμματα, που όμως ούτε καν ακούστηκαν σ' αυτές τις περίεργες εκλογές, κι αυτό είναι ένα ακόμα τεράστιο φάουλ της κυβέρνησης. Και να ακούγονταν όμως, οι περισσότεροι δυστυχώς δεν αρθρώνουν ισορροπημένο και ολοκληρωμένο πολιτικό λόγο, αυτή είναι η μαύρη αλήθεια.

Από την άλλη μεριά, είναι αυτός ο ΣΙΧΑΜΕΡΟΣ εκλογικός νόμος που διαστρεβλώνει και γελοιοποιεί την ουσία της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, πριμοδοτώντας πέρα από κάθε έννοια δικαιοσύνης τον ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟ και ανακυκλώνωντάς τον σκανδαλωδώς. Τον ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟ που άλλωστε έχει τεράστια ερείσματα στο ΣΥΝΕΝΟΧΟ εκλογικό σώμα. Αν μάλιστα κρίνω απότα 'παπαγαλάκια" που έκουσα το πρωί στο ραδιόφωνο σχετικά με τασ τελευταία δήθεν απόρρητα γκάλοπ, παρά τις ελπίδες πολλών από εμάς, και πάλι ο δικομματισμός θα θριαμβεύσει, έστω και την τελευταία στιγμή.

Γιατί λοιπόν να πάω να ψηφίσω; Για να παίξω το θέατρο της ΔΗΘΕΝ "άσκησης των πολιτικών μου δικαιωμάτων'; Για να συμμετέχω κι εγώ στην παρωδία; Για να έχω άλλοθι στην ΑΣΗΜΑΝΤΟΤΗΤΑ μου, στην ΑΔΥΝΑΜΙΑ μου ν' αλλάξω κάτι ουσιαστικό;

Με πολλούς φίλους από τον χώρο των blogs και των αναγνωστών τους συμφωνούμε πως η αποχή και το λευκό -άκυρο είναι καταστροφικά. Αυτό λέει η λογική. Έλα όμως που όσο πλησιάζει η μέρα, τόσο πιό πολύ ΔΕΝ θέλω να πάω να ψηφίσω...

Πώς έφτασα ΕΓΩ να ΜΗΝ θέλω να πάω να ψηφίσω;

.