ΝΆΞΟΣ ΑΥΓΟΎΣΤΟΥ - ΌΝΕΙΡΟ
Θέλησα να ξεφύγω από τους ανθρώπους
πήρα το ηλιοκαμένο μονοπάτι της άμμου
και νά 'τος ξαφνικά εκεί εμπρός μου
κάτω από μια αρμυρικιά γλυκά γερμένος
ο άνθρωπος- Θεός
ο Εαυτός μου
.
κι ήτανε λέει ελεύθερος, ναι, περήφανος, ναι, απροσκύνητος, ναι
μα κουρασμένος
τόσο κουρασμένος
κι ήτανε λέει ο ιδανικός μου εαυτός
ο ιδανικός εχθρός μου.
.
Μάραγκας, Νάξος, 18 Αυγούστου 2ΟΟ7
4 σχόλια:
Ο πιο καλός μου φίλος
κι ο πιο κακός εχθρός μου
είναι ο εαυτός μου
(Άκης Πάνου - δίσκος "θέλω να τα πω")
ΥΓ. Καλές ανάσες - καλή επιστροφή!
αγια-αννα και παραπερα πλακα. λενε για τη ναξο πως ειναι νησι που ερωτευεσαι πολυ εντονα και χωριζεις πολυ δραματικα! εχω ζησει εκει, πολλα καλοκαιρια, για μηνες ολοκληρους, και φαινεται να ισχυει.
τα μικρα σου ποιηματα ειναι ωραια!
χαιρετισμοι, balabala bambaluna
Εξαιρετικό, Γάτε!
Συγχαρητήρια.
Αληθειες σκληρές μας λεει ο στιχος. Τα πάντα ξεκινούν από τον εαυτό μας και επιστρέφουν σαυτόν, κατω από οποιεσδήποτε συνθηκες, κατω από οποιεσδήποτε εκφράσεις συμπεριφοράς.
ριτς
Δημοσίευση σχολίου