"...ΚΙ ΌΣΟ ΜΙΛΏ, ΑΝΑΚΑΛΎΠΤΩ ΤΗ ΜΑΤΑΙΌΤΗΤΑ ΤΗΣ ΦΩΝΉΣ ΜΟΥ..." ( Η ΑΡΧΑΊΑ ΣΚΟΥΡΙΆ)

... ταράζομαι γλύκα και με πιάνει μια ταχυπαλμία λες και πλησιάζω σε μιάν απαστράπτουσα περιοχή. Νιώθω πως κύκλωνω ολοένα και κοντύτερα κάτι το αφάνταστα οριστικό - το Κυπαρίσσι και τη Μηλίτσα στο δημοτικό τραγούδι - δίχως όμως να θέλω να το πλησιάσω. Κρατώ τη θέση μου σε κατάσταση μέθης και αδημονίας αν θα τα καταφέρω να παραμείνω αιώνια σ' αυτην την αμετακίνητη έλξη, σαν ισορροπία προς τον θάνατό μου.
Βέβαια όλ' αυτά, αστήριχτες ωραιολογίες. Θά' μουν ειλικρινέστερη αν έλεγα, με δυό λόγια μόνο, πως έκανα απλούστατα το κέφι μου - όσους μήνες ψηλαφούσα τα περασμένα ένιωθα ευδαιμονία και ανακούφιση.
.
Μάρω Δούκα, "η αρχαία σκουριά", Κέδρος 1979