ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ Μ'ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ...

.

Σεπτέμβρη, μήνα μου
Στίχοι: Δημήτρης Χριστοδούλου
Μουσική: Γιάννης Γκούμας
Ερμηνεύτρια: Πόπη Αστεριάδη



Σεπτέμβρη μήνα μου, βροχή, φωνή μου
νησί που σώπασες, πικρό νερό
όλα τελειώνουνε κάτω απ'τον Ήλιο
όλα αρχίζουνε με τον Καιρό

Σεπτέμβρη, δρόμε μου, νησί, φωτιά μου
πόσα τελειώνουνε μες τον καιρό...
αίμα, που έδωσα πέρα στην άμμο
έρωτα, έσβησες μες το λυγμό

Εδώ γεννήθηκα, κάτω απ' την άμμο
κι εδώ είν' η ώρα μου που θα σε βρω
Αίμα που σ' έχασα στο κύμα πάνω
μέσα στη θάλασσα σ' αναζητώ

Θάλασσα, αίμα μου, πού να μιλήσω
και ήλιε πόνε μου, πού να το πω;
Εδώ γεννήθηκα, κάτω απ' την άμμο
μέσα στην πίκρα μου θ' αναστηθώ
.

.

"ΓΙΑ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ, ΓΙΕ ΜΟΥ, ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΣ"....

.Photo: Jan Saudek, "7am"

Καλημέρα, τελευταία μέρα του Σεπτέμβρη!

Χάρη στον Webhamster τον οποίο και ευχαριστώ θερμά, βρήκα επιτέλους ένα αγαπημένο μου τραγούδι που έψαχνα για καιρό, τραγουδισμένο από τον Κώστα Χατζή. Ένα τραγούδι ξεχασμένο, στους καιρούς των fame sorry και των dream so, που θέλω να το μοιραστώ μαζί σας.

Οι στίχοι είναι της Σάσας Μανέττα:

Για το Ταξίδι, γιέ μου, που θα πας
να βρεις την Πόλη, την κατάλληλη για σένα
σ'όποιο στρατί κι αν στρίψεις, να ρωτάς
αν είν'τα τείχη της παλιά, και χαλασμένα

αν δεις χορτάρι μπρος της φυλακής την πόρτα
αν τα σκαλιά κάθε σχολειού τα δεις λιωμένα
αν δεις χαμόγελο στα χείλη των παιδιών
και τα κανόνια της παλιά και χαλασμένα

τότε στην Πόλη αυτή, αγάπησε
εκεί παντρέψου, και παιδιά εκεί να κάνεις
τ'άλλα όνειρά σου άφησε
εκεί αξίζει, και να ζεις
και να πεθάνεις

α

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΑΣΧΗΜΙΑ

Η μεγάλη Ασχήμια...

.
...δεν είναι οι δρόμοι, κορεσμένοι από τροχοφόρα ως το τελευταίο τετραγωνικό εκατοστό...
...δεν είναι τα πεζοδρόμια, γεμάτα παρκαρισμένα μηχανάκια, κινούμενα μηχανάκια, έργα, μικροπωλητές...
...δεν είναι τα μαύρα σύννεφα του δηλητηριώδη καπνού που ξεφυτρώνουν από παντού...
...δεν είναι η φασαρία, από χίλιες μεριές, από χίλιες πηγές, κρότοι, θόρυβοι, βόμβοι, κόρνες, εξατμίσεις, σειρήνες, κομπρεσσέρ...

...είναι τα πρόσωπα των ανθρώπων.

Παρατηρούσα τους διαβάτες στο πολυσύχναστο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Έναν έναν.

Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που συνάντησα σήμερα είχε ακριβώς την ίδια έκφραση. Τους παρατηρούσα επίτηδες έναν έναν. Κι έβλεπα σχεδόν σε όλους το ίδιο κι απαράλλαχτο προσωπείο, ένα μίγμα δυσφορίας και κούρασης, κάτι ανάμεσα σε κρεμασμένα μούτρα κι εκνευρισμό. Μια σκληρή έκφραση, απωθητική κι ανατιπαθητική, η ίδια σε όλους, άντρες γυναίκες και παιδιά: οι γωνίες του στόματος τραβηγμένες προς τα κάτω, τα φρύδια σφιγμένα, το στόμα ζαρωμένο. Ελάχιστοι ήταν αυτοί που διέφεραν, ακόμα πιό ελάχιστοι αυτοί που χαμογελούσαν. Ακόμα και τα παιδάκια, κατοίκων και τουριστών, έμοιαζαν τρομοκρατημένα στις αγκαλιές των γονιών τους.

Μετά από αρκετή ώρα, τσάκωσα και τον εαυτό μου να έχει ακριβώς την ίδια έκφραση. Ακριβώς. Το κατάλαβα μόλις είδα την Όμορφη γυναίκα:

Ναι, περπατώντας δυόμισι ώρες στο κέντρο, είδα μία και μόνο Όμορφη γυναίκα, μια γυναίκα με ένα ήρεμο απαλό χαμόγελο, μια γαλήνη στο πρόσωπο. Και δυό τρεις ακόμα που χαμογελούσαν, αλλά τελείως φτιαχτά, τελείως ψεύτικα: δύο που μιλούσαν στο κινητό, και μία ηλικιωμένη που μιλούσε με την φιλενάδα της. Χαμόγελα τελείως για πέταμα.

Αυτή είναι η μεγάλη ασχήμια. Οι αλλοτριωμένοι και αγέλαστοι άνθρωποι γύρω μας, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μας.

Δεν την βλέπουμε, αυτήν την Ασχήμια, γιατί την ζούμε κάθε μέρα. Εγώ όμως χτες τα ξημερώματα ήμουν ακόμα στην Αμοργό, και ακόμα μπορώ να βλέπω κάπως καθαρά, και να συγκρίνω. Και σάς βεβαιώνω ότι εκεί τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. ΟΛΟΙ όσοι κυκλοφορούν χαμογελούν ή έχουν γαλήνιες εκφράσεις. Αλλά αυτοί ζούνε μέσα στην Ομορφιά, είπαμε, ενώ εμείς ζούμε μέσα στην Μεγάλη Ασχήμια, είπαμε...

Πώς την αντέχουμε;
.

ΑΠΟ-ΧΩΡΙΣΜΌΣ

.
Στις Μικρές Κυκλάδες, γιορτάζουν τον Γάμο τρεις ημέρες. Τρεις ολόκληρες ημέρες, χωρίς υπερβολή! Με απανωτά τραπέζια και γλέντια, με βιολιά, με χορούς και με τραγούδια.
Αναρωτιέμαι, πόσες μέρες να κλαίνε άραγε τους απο-χωρισμούς...
.
.
Βlue Star Νaxos
28 Σεπτέμβρη 2006
.

ΑΜΟΡΓΌΣ Δ

.
Η Αμοργός, είναι η Ομορφιά
.
όταν δεν έχεις γνωρίσει την Ομορφιά
δικαιολογείσαι να μην την ποθείς
.
παιδιά γεννιούνται και μεγαλώνουν στον απέραντο σκουπιδότοπο του Σάο Πάολο,
ευτυχισμένα, σίγουρα ότι όλος ο κόσμος
είναι ένας τεράστιος σκουπιδότοπος
.
όμως εσύ δεν έχεις δικαιολογία
γιατί εσύ, γνωρίζεις την Ομορφιά:
.
κάθε καλοκαίρι
εισβάλλεις στην Ομορφιά
κάθε καλοκαίρι βιάζεις την Ομορφιά
κάθε καλοκαίρι μολύνεις την Ομορφιά
με λίγη από την Ασχήμια που κουβαλάς μαζί σου
κι ύστερα επιστρέφεις στη Μεγάλη Ασχήμια
ίσως, λίγο καλύτερος.
.
Όσο για τα παιδιά σου
αντί ν'ανθίζουν σε αυλές με γάτες και λουλούδια
μεγαλώνουν σε θλιβερά κλουβιά, σαν
αγρίμια τού τσίρκου
παίζουν κλεισμένα σε πλαστικά κουτιά
κι ονειρεύονται γιαπωνέζικες κι αμερικάνικες φρίκες.
.
Δεν υπάρχει καμμιά δικαιολογία. Καμμία ασάφεια.
Από τη μιά, είναι η Μεγάλη Άσχημη Φρίκη όπου ζεις
κι από την άλλη, θα υπάρχει πάντα, κάπου,
η Ομορφιά,
και θα είναι η Αμοργός.
Μη γελιέσαι. Εσύ διαλέγεις. Εσύ καθορίζεις. Εσύ, εσύ, εσύ, μόνον εσύ.

Και φυσάει απόψε στην Αμοργό
ένας απαλός, γλυκός Νότιας...
.
.
Κατάπολα, Αμοργός, 27 Σεπτέμβρη 2006

ΘΑΛΑΣΣΟΓΥΝΑΙΚΑ

.
Έι, θαλασσογυναίκα!
ποτέ δε λαχτάρησα να μπω μέσα σου σαν καρφί που χώνεται στον τοίχο, ή όπως μπήγεις το μαχαίρι στο καρπούζι
θέλω να σε μετουσιώνω, πριν χαθώ στα βάθη σου
σαν τον Ήλιο, που αλλάζει χρώματα στη Δύση
θέλω να μπαίνω μέσα σου
όπως μπαίνει στο λιμανάκι ένα καράβι
που γυρίζει από μακρινό ταξίδι
θέλω να κλέβω μελωδίες από το κορμί σου
σαν να ήταν ένα πολύτιμο μουσικό όργανο
θέλω να σε αναταράζω, θέλω να σε αναστατώνω,
θέλω να σε συγκλονίζω,
θέλω μετά να σε θαυμάζω να γαληνεύεις στην αγκαλιά μου
πριν αποκοιμηθούμε ενωμένοι!
.
Αμοργός,
27- 9- 2006

ΜΙΚΡΟΚΥΚΛΑΔΊΤΚΟ

.
Ανάμεσα Δονούσα κι Αμοργό
σού στέλνω ένα φιλί θαλασσινό...
.

ΚΑΛΟΣΎΝΗ Βt 2

Δεν είναι κούφιο, το Κουφονήσι
Οι σπηλιοθάλασσές του
είναι γεμάτες όνειρα
θεών, ανθρώπων,
δελφινιών
.

Αν ξυπνήσεις απότομα, και χάσεις το νήμα τού ονείρου σου,
μη ματαιοπονείς, δε θα το ξαναβρείς
φτιάξε ένα νέο όνειρο
ονειρέψου το Κουφονήσι
.
το Νησί, όπου ο Χρόνος έχει σταματήσει
και καθώς Εκείνος ξαποσταίνει
οι τυχεροί θνητοί που το κατοικούν
έχουν ξεχάσει να γερνούν
.
φτιάξε τ'όνειρό σου, αγάπησέ το,
άφησέ το να σ'οδηγήσει στο Κουφονήσι
άφησε τη χαρά σου
να ξανανθίσει
.
.
23/9/2006

ΚΙΌΤΑΝ ΜΕ ΡΩΤΟΎΝ

.
θ'απαντώ "ταξίδεψα πολύ μακριά
αλλά πού, δε μπορώ να σάς πω"
.
πώς να τούς πω ότι ταξίδεψα στη ζωή;
.

ΣΙΩΠΉ Κ ΣΚΟΤΆΔΙ

...δεν υπάρχουν στη Φύση. Ούτε καν στο Κουφονήσι.
Περπάτησα αρκετά, για να ξεφύγω από κάθε τεχνητό φωτισμό. Σταμάτησα μόνο όταν βρέθηκα μόνος με τον ξάστερο Ουρανό.

Ξαπλωμένος ανάσκελα πάνω σ'ένα τοιχάκι πολύ πέρα απ'την άκρη του Κόσμου λουσμένος στο φώς τών αστεριών
άκουγα
ένα τριζόνι
ένα κύμα
έναν άνεμο
και στο βάθος, πολύ πολύ αχνά
έν'αστέρι να πέφτει
.
έκανα λοιπόν κι εγώ

μια βουβή ευχή
.
25 9 2006
σχεδόν Μεσάνυχτα (όχι μαύρα!)

ΣΕΛΆΝΑ

Σκόνταψα κάπου, έσκυψα, και είδα,
μια πέτρα από την Ατλαντίδα
.
έμπλεξαν κάπου τα μαλλιά μου, σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά,

κι ήταν εκεί, Εκείνη!
η νέα Σελήνη!
.
.
Κουφονήσι, Μικρές Κυκλάδες
25 9 2006

ΕΦΌΔΙΑ

...ΓΙΑ ΤΟ ΧΕΙΜΏΝΑ
.
Δε με τρομάζει τώρα το Κρύο. Έσπειρα Ήλιο και Κυανό την ψυχή μου,μπόλιασα Θάλασσα το κορμί μου, μάζεψα κι όλα τ'απαραίτητα:
Τρία βότσαλα
δυό γυαλόξυλα
έναν θαλασσινό αέρα
.
.
Κουφονήσι, Μικρές Κυκλάδες
24 9 2006

ΘΑΛΑΣΣΟΓΥΝΑΙΚΑ..

.
...ποτέ δε θέλησα να μπω μέσα σου σαν καρφί που χώνεται στον τοίχο, η όπως μπήγεις το μαχαίρι στο καρπούζι
θέλω να μπαίνω μέσα σου
όπως μπαίνει στο μικρό λιμάνι ένα καράβι
που γυρίζει από μακρινό ταξίδι
.
Κουφονήσι, Μικρές Κυκλάδες
24 9 2006

ΟΙ ΝΑΥΤΙΚΟΊ

Στους τοίχους της φτωχικής κάμαρας
μεταξωτά τοπία από την Ιαπωνία
και πεταλούδες μέσα σε γυαλί
πράγματα, που φέρνουν οι Ναυτικοί
.
μα ο Καιρός περνά, κι οι Άνεμοι γυρίζουν
.
τώρα, οι Ναυτικοί είναι όλοι Ασιάτες
και κουβαλούν στις μακρινές πατρίδες τους
από τη Θεσαλονίκη κι απ'τον Πειραιά

πράγματα, που παίρνουν οι Ναυτικοί
.
.
Κουφονήσι, Μικρές Κυκλάδες
24 Σεπτεμβρίου 2006

ΣΧΟΙΝΟΎΣΑ

.
Έπλεε κάποτε, λέει, πάνω σ'αυτό το κύμα,
ένα νησάκι
που το λέγανε Εχινούσα
λένε πως στη θέση του
ταξιδεύει τώρα η Σχοινούσα
που "έχει τη δική της ιστορία," γράφει ένας οδηγός,
"μόνο που η ιστορία αυτή μάς είναι τελείως άγνωστη!"
.
έτσι, κανένας ποτέ δέ θα μάθει
ποιός έσπειρε τη θάλασσα σπασμένα αγγεία κι αγαλματάκια μουσικών
ποιός έχτισε τους αρχαίους πέτρινους τοίχους πλάι στο κύμα, να κάθονται οι γλάροι
τίνος το στάρι άλεθε ο μισογκρέμισμενος ανεμόμυλος, στην κορυφή του λόφου
ποιός πότιζε ιδρώτα τα πετροχώραφα,
όπου τώρα φυτρώνουν μόνο σκυλοκρέμμυδα
.
όμως κι η Θάλασσα τριγύρω είναι ολοζώντανη, γεμάτη ψάρια
και τα βόδια του Ήλιου-
ή μήπως είναι των Αχαιών, τί σημασία-
βόσκουν ακόμα στα αλώνια
ίσως γι'αυτό οι ναυτικοί που προσπερνούν, ορκίζονται πως κάποιοι ζούν ακόμα στο νησί
άνθρωποι ηλιοθρέμμενοι, λέει,θαλασσοδαρμένοι
μα προπαντός, άνθρωποι πεισματάρηδες
που επιμένουν να ζούν και να πεθαίνουν στη Σχοινούσα,
κι αυτή ας μην υπάρχει
.
Μα οι ναυτικοί είναι γνωστοί παραμυθάδες
κι εμείς στο Κουφονήσι αύριο έχουμε γάμο
.
κι η νύφη, ο γαμπρός κι
οι καλεσμένοι είμαστε όλοι μας Δελφίνια!
.
Σχοινούσα, Μικρές Κυκλάδες
23 Σεπτέμβρη 2006

SΑG SΑG SΑG MΙCH

.
η ζωή μου δε μοιάζει με τον πέτρινο τοίχο
.
θέλω να τσακίσω θέλω να κοπώ
θέλω να λυγίσω
θέλω να καώ
θέλω να ζήσω
.
όχι, η ζωή μου δε μοιάζει με τον πέτρινο τετράγωνο τοίχο
θέλω να επουλωθώ
όρθιος να ξανασταθώ
να ξαναρχίσω

.
θέλω
να την ξαναγαπήσω
.
Σχοινούσα, Μικρές Κυκλάδες 23/9/2006

ΤΕΡΆΣΤΙΟ ΛΆΘΟΣ

Η ποινικοποίηση της ΔΩΡΟΔΟΚΊΑΣ, στο νομοσχέδιο για τη ΔΙΑΦΘΟΡΆ.
.
Στην πιο διεφθαρμένη χώρα της Ευρώπης, στην ΕΛΛΆΔΑ ΜΑΣ, τέτοιοι ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟΊ ΜΑΞΙΜΑΛΙΣΜΟΙ είναι όχι απλά συνηθισμένοι, αλλά και απόλυτα προβλέψιμοι. Όπως έλεγα και στις "προγραμματικές δηλώσεις" του Μαύρου Γάτου Δήμαρχου: στη χώρα των Αναρχικών Ατομικιστών Μαμάκηδων, είναι ΚΑΝΌΝΑΣ μόλις έρχεται στην επικαιρότητα ένα πρόβλημα να θεσπίζονται ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟΊ (μαξιμαλιστικοί) και ΑΝΕΦΑΡΜΟΣΤΟΙ ΝΌΜΟΙ, ΣΑΝ ΠΡΟΣΧΉΜΑΤΑ ΔΉΘΕΝ ΠΟΛΙΤΙΚΉΣ ΒΟΎΛΗΣΗΣ ΓΙΑ ΛΎΣΗ. Νόμοι ΔΡΑΚΌΝΤΙΟΙ, νόμοι-ΠΡΟΤΆΣΕΙΣ ΕN ΑΜΑΡΤΊΑΙΣ, από την δημιουργία τους καταδικασμένοι να μην εφαρμοστούν σχεδόν ποτέ. Και να μη λύσουν ΚΑΝΈΝΑ ΑΠΟΛΎΤΩΣ ΠΡΌΒΛΗΜΑ.
.
Φυσικά, όταν μιλάμε για ΔΙΑΦΘΟΡΆ, ΕΊΝΑΙ ΔΕΔΟΜΈΝΟ ότι και οι δύο εμπλεκόμενες πλευρές είναι ΣΥΝΈΝΟΧΟΙ. Αλλά άλλη η ευθύνη εκείνου που βρίσκεται ΣΕ ΘΈΣΗ ΙΣΧΎΟΣ, και άλλη εκείνη του "ΠΕΛΆΤΗ". Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. ΤΟ ΘΈΜΑ ΕΊΝΑΙ, και είναι εξαιρετικά σημαντικό, ότι αν ποινικοποιηθεί ο "πελάτης" και δεν μπορεί να καταγγείλει τον ΕΚΒΙΑΣΜΌ, ΚΑΝΈΝΑ ΣΚΆΝΔΑΛΟ ΔΕΝ ΠΡΌΚΕΙΤΑΙ ΠΌΤΕ ΞΑΝΆ ΝΑ ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΕΊ, ΠΑΡΆ ΜΌΝΟ ΊΣΩΣ ΑΠΌ ΤΎΧΗ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το σκάνδαλο της ΜΕΒΓΑΛ αποκαλύφθηκε γιατί ένα από τα δύο "συμβαλλόμενα μέρη", κατήγγειλε τη συναλλαγή. σε συνθήκες που μένει ακόμα ν' αποσαφηνιστούν. Ναι, το θέμα του καρτέλ γάλακτος, αν όντως υπάρχει, ΠΡΈΠΕΙ ν'αντιμετωπιστεί. ΑΛΛΆ ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΩΧΘΕΊ ΠΟΙΝΙΚΆ Η ΜΕΒΓΑΛ, ΠΟΥ ΚΑΤΉΓΓΕΙΛΕ ΤΟ ΣΚΆΝΔΑΛΟ ΚΑΙ ΆΝΟΙΞΕ, ΈΣΤΩ ΚΑΚΉΝ ΚΑΚΏΣ, ΤΟΥΣ ΑΣΚΟΎΣ ΤΟΥ ΑΙΌΛΟΥ.
.
ΑΜΝΗΣΤΊΑ σε όσους καταγγέλουν την διαφθορά, έστω κι αν είναι ΣΥΝΈΝΟΧΟΙ. Ο μόνος τρόπος ν' αλλάξει κάτι. ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΔΙΕΦΘΑΡΜΈΝΗ ΧΏΡΑ ΤΗΣ ΕΥΡΏΠΗΣ.

ΑΦΕΓΓΑΡΗ ΝΎΧΤΑ

έρημες οι ταβέρνες
παντέρημες οι αυλές
στην Ηρακλειά
όπως "ερημιά"
.
δυό γριές ψαρεύουν στο φτωχό λιμανάκι
κάτω απ'τον ξάστερο ουρανό

έφυγαν πια οι ξενιτεμένοι
και μάταια περιμένει το γατόσογο
έξω από την κλειστή πόρτα:κανένας δε θα βγει να το ταΐσει
κάπου στο βάθος αστράφτει
μα η βροντή δε φτάνει ως εδώ
στην ησυχία
των λιγοστών τριζονιών
-μόλις που ακούγονται-
στην Ηρακλειά
όπως "μοναξιά"
.
κάπου μακριά
στο βάθος του έρημου δρόμου
που δεν πηγαίνει πουθενά
ένα φωτισμένο παράθυρο
μες την αφέγγαρη νύχτα
στην Ηρακλειά
όπως "λησμονιά"
.
Ο Περσέας ετοιμάζεται να δύσει
στην ανατολή,
λάμπουν τα φώτα της Σχοινούσας.
Αύριο, βροχές.

ΠΑΠΠΟΎ ΧΡΌΝΕ

(τελικό)
.

Ο μικρός ο Αύγουστος και ο μικρός Σεπτέμβρης
έπαιζαν σε μιά βοτσαλόστρωτη αυλή, πνιγμένη στα γιασεμιά
και ένας γέρος ασπρογένης
με καμάρι τους κοιτούσε
-"Παππού Χρόνε, παππού Χρόνε,
εσύ που ξέρεις τόσα και τόσα, κι άλλα πολλά,
για όλα τα καράβια, για όλα τα λιμάνια, για όλα τα ταξίδια
τα περασμένα, τα μελλούμενα, τα τωρινά
πε μου κι εμένα,
τί θα γίνω όταν μεγαλώσω";
.
Έστριψε λίγο τ'άσπρο το μουστάκι του ο γέρος, χαμογέλασε κάτω απ'το ψαθάκι του,
κι αποκρίθηκε:
"Μικρέ μου Αύγουστε,
θά'σαι τού Έρωτα, τού Φεγγαριού, τού Άνεμου ο Βασιλιάς,
ο Πρίγκηπας της Ξενοιασιάς"
-"Κι εγώ, παππού; Εγώ;" πετάχτηκε ο Σεπτέμβρης
-"Εσύ, μικρό μου, όταν ανδρωθείς
θά'σαι ο
Αφέντης τού Χλωμού του Ήλιου
και της Νέας της Αρχής!"
.
Νάξος, Σεπτέμβρης 2006

ΠΑΠΠΟΎΛΗ ΧΡΌΝΕ

Ο μικρούλης Αύγουστος και ο αγέννητος Σεπτέμβρης

έπαιζαν σε μιά βοτσαλόστρωτη αυλή, πνιγμένη γιασεμί

και ένας γέρος ασπρογένης τους κοιτούσε

.

-"Παππούλη Χρόνε, παππούλη Χρόνε,

εσύ που ξέρεις τόσα πολλά,

για όλα τα καράβια, για όλα τα λιμάνια, για όλα τα ταξίδια

τα περασμένα, και τα μελλούμενα, και τα τωρινά

πες μου κι εμένα,

τί θα γίνω όταν μεγαλώσω";

.

Έστριψε λίγο την άσπρη τη μουστάκα του ο γέρος, γέλασε κάτω απ'το ψαθάκι του,

και είπε:

"Μικρέ μου Αύγουστε,

θά 'σαι τού Έρωτα του Φεγγαριού ο Βασιλιάς,

και Πρίγκηπας της Ξενοιασιάς"

-"Κι εγώ, παππού; Κι εγώ"; πετάχτηκε ο Σεπτέμβρης

-"Εσύ, μικρό μου, όταν ανδρωθείς

θά είσαι ο Αφέντης 

κάθε Νέας Αρχής!"

.

Νάξος, Σεπτέμβρης 2006

ΓΚΡΌΤΤΑ, ΝΑΞΟΣ

Όλη τη νύχτα ούρλιαζε ο Άνεμος
όλη τη νύχτα θρηνούσε, ποιός ξέρει τί, ίσως τα καράβια που τσάκισε πάνω στα βράχια
ίσως τα καράβια που μέλλει ακόμα να τσακίσει
όλη τη νύχτα τα κύματα τσακίζονταν απελπισμένα πάνω στο γκρεμό, πού προσπαθούσαν άραγε να φτάσουν, σε ποιά μάταια ύψη
όλη τη νύχτα η Αυγουστιάτικη Πανσέληνος έλουζε μ'ασήμι το Μαγικό Νησί
κι εμείς
πίσω από το μπαλκόνι που κρέμονταν πάνω από το Πέλαγος
στο δωμάτιο αριθμός 3, πάνω απ'τα απόκρημνα βράχια
όλη τη Νύχτα κάναμε Έρωτα
.
ήταν οι πρώτες μας διακοπές, μόλις είχαμε γνωριστεί
τότε
.
τώρα
Νηνεμία. Πλήρης άπνοια. Η Θάλασσα λάδι. Γαλήνη.
Κάθομαι πάνω σ'ένα βραχάκι μέσα στη θάλασσα, κοιτάζω το ηλιοβασίλεμα. Κολύμπησα πάνω από δυό ώρες ελεύθερο- ας είναι τουλάχιστον το κολύμπι "ελεύθερο",παρά τα πρωινά γεγονότα με τη Δράκαινα. Κολύμπησα την ακτή όπου ο Θησέας κάποτε παράτησε την Αριάδνη, καλό κουμάσι κι αυτός, "ουδείς βεβαιότερος εχθρός ή μη του ευεργετηθέντος"
(τουλάχιστον αυτή έπεσε στα μαλακά, βρήκε παρηγοριά στην αγκαλιά του Νάξιου Διόνυσου, ρωτήστε και τη Μήδεια τί τράβηξε από τον άλλο το λεβέντη, το Βολιώτη)
απόψε όμως, όλα είναι γύρω ήρεμα. Τίποτα γύρω δε θυμίζει προδομένους Έρωτες, ή θαλασσοπνιγμένους, εκτός ίσως από τους σωρούς τα κόκκαλα που ξασπρίζουν μέσα στις θαλασσοσπηλιές
κι ένα λιτό Ηρώο πάνω στο λοφάκι- (για δες, κάποια, που την ξέρω καλά, θα το έλεγε βουνό),

τι να γράφει άραγε, για ποιούς ξεχασμένους νεκρούς... "Ιερολοχίτης"..."εξ Ικαρίας"..."μαθητής"..."ετών δέκα"..."εκ Νάξου"..."έπεσε"..."1944"..."αντίσταση"...
...ο Ήλιος τώρα δύει πίσω από τα Παλάτια. Κάθε μέρα δύει. Πίσω από τα Παλάτια, αν είσαι στην Γκρόττα. Και πίσω από την Πάρο, κάθε μέρα, αν είσαι στα Παλάτια. Πάει, έδυσε.
Πού να πηγαίνει όμως το κορίτσι με τη μηχανή; Τi με νοιάζει, δεν την ξέρω, και ποτέ δε θα την ξαναδώ. Αλλά γιατί μού χαμογέλασε;
Στο καφέ-ταβέρνα κάτω από τα αρχαία, ο καφές δυόμισι ευρώ, αλλά τέτοια ώρα θέλει παρακάλια. Παίζει όμως Σταύρο Κουγιουμτζή. Θα παρακαλέσω και θα κάτσω.
.
..."τί κάθεσαι εδώ πέρα και σαπίζεις
εδώ δεν αγαπάνε τους τρελλούς"...
.
"τώρα που θα φύγεις... Πάρε μαζί σου για φυλαχτό
μυρτιά και πικροδάφνη"...
.
..."και για την αμοιβή σου,
νερό του Παραδείσου"...
.
Ένα ολόφωτο, γιορτινό καράβι, μπαίνει σφυρίζοντας θριαμβευτικά στο λιμάνι.
.
..."μη γυρεύεις ομορφιές... Δεν υπάρχουνε χαρές"...
.
Τi λες, καλέ μου κυρ Σταυρό... Τi λες...
Και τί είναι λοιπόν τα τελευταία πορφυρά χρώματα της Δύσης ολοτριγύρω; Τi είναι τα λουκούμια με άρωμα τριαντάφυλλο;
Τi είναι όλ'αυτά τα σφιχταγκαλιασμένα ζευγάρια, 20,30,40,50,60,70,80 χρονώ;
.
Σκοτείνιασε πια. Κάθε βράδυ σκοτεινιάζει. Όλα εντάξει.
.
"there's a time to laugh
there's a time to cry
there's a time
to say goodbye"
.
Υπάρχουνε, και παραυπάρχουνε, χαρές... Αρκεί να έχεις Δύναμη να προσπερνάς τις Λύπες. Και να πηγαίνεις μπροστά.
.
Gοοdbye γι'απόψε...

ΑΓΚΆΘΙ ΤΗΣ ΆΜΜΟΥ

Την πάτησα. Μεγαλοπρεπώς. Την Δράκαινα.
Στην πιο πολυσύχναστη παραλία της Νάξου. Λίγο πριν φύγω. Αλλά έτσι δεν γίνεται πάντα; Πριν λίγα χρόνια στη Σκιάθο που γλύστρησα με τη μηχανή στα λάδια του κακοσυντηρημένου δημοτικού οχήματος, κυριολεκτικά την τελευταία ώρα, και γέμισα πίσω ολόκληρος τραύματα (δεν ξαναπάτησα στη Σκιάθο). Μετά στην Αντίπαρο με την Φ., την τελευταία μέρα των διακοπών, που έγειρε η μηχανή στην άμμο, και για να προστατέψω εκείνην κάηκε εμένα ολόκληρη η γάμπα μου κολλημένη στην εξάτμιση (δεν ξανακαβάλησα μηχανή). Πέρσι στη Σαντορίνη με τα πλοκάμια τής τσούχτρας κάηκε όλο το αριστερό μου αντιβράχιο (από τότε προσέχω πιο πολύ γύρω γύρω). Και φέτος το αγκάθι της άμμου, η Δράκαινα του Αη Γιώργη της Νάξου. Η Δράκαινα κάνει λέει όπως και η Σκορπίνα ωραία ψαρόσουπα, εγώ δεν την τρώω, το είπα στην νοσοκόμα, ότι δεν της έκανα τίποτα της Δράκαινας και γενικά τα ψάρια δεν τα τρώω καν, "παραβίασες το χώρο της", μου απάντησε, πολύ σωστά. Τi δουλειά έχουν οι γάτοι στις αμμουδιές;
.

Τέλος πάντων μετά από ορούς, τέσσερις πέντε ενέσεις και αφόρητο πόνο (αν δεν το νιώσεις δεν μπορείς να καταλάβεις, πονούσε το πόδι μέχρι το γόνατο και μούδιασα ολόκληρος ως το στήθος), τελικά μετά από δύο ώρες στο νοσοκομείο μαλάκωσε λίγο ο πόνος και το πρήξιμο και γύρισα στο δωμάτιό μου να ξαπλώσω. Φυσικά δεν έφυγα για Κουφονήσι, μόλις πριν από λίγο πέρασε τελείως ο πόνος.
.
Πέρασε και η σύντομη Κυκλαδίτικη μπόρα. Λες να πάω για κανένα μπανάκι; Στην ίδια παραλία; Σιγά που δεν θα παω. Σάς χαιρετώ, έφυγα.

ΜΕΘΕΞΗ ΣΤΟ ΘΕΊΟ

Ν'απογειώνεσαι μ'ένα βιολί και μ'ένα πιάνο στο Ενετικό Μουσείο τού Κάστρου, το προηγούμενο βράδυ
Να καβαλάς τους αρχαίους λόφους με το ποδήλατο το μεσημέρι
Να κολυμπάς με τις ώρες την θηλυκή θάλασσα της Νάξου, το απόγευμα, κι εκεί που πας να βγεις, να συναντάς μια θαλάσσια χελώνα, και να τη συνοδεύεις στις βουτιές της
Να μυρίζεις τους ευωδιαστούς κέδρους, ν' ακούς τα ενθουσιασμένα πουλιά του δειλινού, και τα πάντα γύρω να είναι βουτηγμένα στην πορφύρα της Δύσης, στην επιστροφή
Να τρως αρωματικό πεπόνι με ντόπια γλυκιά γραβιέρα (τύφλα νά'χουν οι συνταγές του Αθήναιου), στο μπαλκόνι με τις μπουκαμβίλιες και τα γιασεμιά
Κι αύριο, να φεύγεις για τις Μικρές Κυκλάδες, με τα άπαντα του Ελύτη στο χέρι
Τi άλλο να θέλεις από τη ζωή;
Δεν άκουσα; Πώς είπατε; ΈΡΩΤΑ;

Παρακαλώ, μη με καταριέστε, τί σάς έκανα; Λυπηθείτε με λίγο...

.
19/9/2006

ΝΑΞΟΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

Ρεπορτάζ χωρίς σύννεφα
.
Η Νάξος παραμένει υπέροχη.
Απέδρασα χτες από τα σύννεφα κι απ' τις βροχές, κι ήρθα στις μπουκαμβίλιες και στα γιασεμιά.
Πάει τέλειωσε. Οι σκαντζόχοιροι δεν θα μάθουν ποτέ να περνάνε απέναντι. Κι ο Ήλιος θα δύει για πάντα πίσω από την Πάρο. Και στο Μάραγκα, τα πανέμορφα κρινάκια της άμμου θα μυρίζουν υπέροχα, αλλά ο καρπός τους θα είναι θεόπικρος.
Εγώ όμως, σού ξέφυγα πάλι, κυρ Χάρε!

ΘΥΜΆΣΑΙ;

Κάποτε θα καταστρέψω όλ'αυτά τα χειρόγραφα που άφησε πάνω στο τραπέζι μου ο διάβολος και που τα οικειοποιήθηκα χωρίς ντροπή- και μόνον αυτός που έκανε τη νύχτα πολλές φορές τον ίδιο δρόμο, μόνον αυτός έμαθε πως δεν υπήρξε ποτέ δρόμος
κι αν συνεχίζω να ζω είναι γιατί δε θέλω να λησμόνησω ή βγαίνω μ' ένα τσεκούρι στην πόρτα προς δόξα του αιώνα μου- συχνά ερχόταν μιά γυναίκα στην κάμαρα μου, όλα κρατούσαν λίγο σαν την αθωότητα, ύστερα γράφαμε σ'ένα χαρτί τ'όνομά μας και το πετούσαμε απ'το παράθυρο (ίσως ήταν η ώρα που περνούσε η φήμη).
(...)
Θυμάσαι; Ο πατέρας σου ήταν νεκρός στο φέρετρο- εσύ κάτι έψαχνες και μπήκες σε μιάν άλλη κάμαρα, μονάχη, σε ακολούθησα, απ'τ'ανοιχτό παράθυρο ερχόταν η ευωδιά του κήπου (ω, θά'μαστε νεκροί κι η άνοιξη θά'ρχεται πάλι και πάλι) σε πλησίασα, με κοίταξες στα μάτια και τότε σε φίλησα, σε φίλησα για όλα τα χρόνια που θα περάσουν, για όλες τις ελπίδες που θα χαθούν, σε φίλησα και σε κράτησα πάνω μου- κι όπως πριν λίγο είχες αγκαλιάσει ν'αποχαιρετήσεις το νεκρό, τα μαλλιά σου μύριζαν αιωνιότητα...
(...)
Όσο για τις νοσοκόμες καθάριζαν μ'επιμέλεια τους θαλάμους, όμως εγώ ήμουν πάντα λυπημένος, "σκότωσα την αιωνιότητα, γιατρέ" έλεγα, ο γιατρός γελούσε, "δε γίνονται τέτοια πράγματα" έλεγε, "γίνονται γιατρέ" τού λέω και τού διηγήθηκα τις δυστυχίες της θείας μου, τη λέγανε Ευδοκία, τελικά ψάλαμε όλοι μαζί το "εν ανθρώποις ευδοκία"- από τότε αγαπώ τις μέρες τού χειμώνα που είναι σύντομες ή μεταμορφωνόμαι σε ήρωα (για ν'αποφύγω τους πραγματικούς κίνδυνους) έτσι και πίσω απ'τις πιο ακόλαστες πράξεις μας κρύβεται το μίσος για τον εαυτό μας, τί μάς έφταιξε; κανείς δε θα το μάθει,
α, φίλοι μου, ζούμε σ'ένα όνειρο που δε θα επαληθευτεί παρά μονάχα μέσα σ'ένα άλλο όνειρο, όμως τη νύχτα τ'άστρα έχουν πάντα κάτι συνταρακτικό να μάς πουν, κι ο δολοφόνος σηκώνει συνήθως το χέρι του
όπως μια γυναίκα το μαραμένο μαστό της.
(...)
...γιατί υπάρχουν πράγματα που τα περιμένεις χρόνια κι άλλα που συμβαίνουν μέσα σε μια στιγμή, καθορίζοντας για πάντα τη ζωή σου κι επειδή είμαι προνοητικός, τα βράδια τακτοποιώ τις λέξεις με τ'άλλα φαντάσματα- κι άξαφνα το ρολόι σταμάτησε, εγώ βρισκόμουν στο υπόγειο, "γιατί κατέβηκα εδώ;" είπα σιγανά.
.
Αλλά δεν ήταν κανείς ν'απαντήσει...
.
Τάσος Λειβαδίτης (1921-1988), "Οι σάλπιγγες της Αποκαλύψεως"

TROPPO ΑZZURO

Azzuro
il pomeriggio è troppo azzuro
e lungo
per me...
senza di te.
.
Paolo Conte
.
(θαλασσί
το απόγευμα παραείναι θαλασσί
παραείναι μακρύ...
χωρίς εσένα)
.
(Blue Star Naxos)

ΟΝ ΤΗΕ RΟΑD ΑGΑΙΝ

Άργησα πολύ, αλλά ξεκίνησα
είχα παγώσει, κι όμως, ταξιδεύω
είχα ξόφλησει, κι όμως, ζω

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ

.

Κανείς δεν ξέρει τί αξίζει μια ζωή
Κανείς δεν ξέρει τί σημαίνει ένα φιλί

Κανείς δεν ξέρει τί κοστίζει ένα τραγούδι
Κανείς δεν ξέρει πώς ανθίζει ένα λουλούδι


17/9/2006
ΜΣ

LA RUE DE LA VIE – Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, ΤΟΥ LARS FON TRIER

…Η ΔΕΥΤΕΡΗ πιο όμορφη διαφήμιση όλων των εποχών, πάλι της γαλλικής Ασφαλιστικής Εταιρίας CNP, πάλι με μουσική υπόκρουση το Walz no 2 από την Jazz Suite του Dmitri Chostakovich, αλλά αυτή τη φορά έργο του σκηνοθέτη Lars Fon Trier.

Δείτε το κατά προτίμηση σε full screen mode!

Υπενθυμίζω ότι το Walz no2 το έχει ανεβάσει ο Μαίανδρος.

Παραθέτω σε επανάληψη, χωρίς ενοχλητικά γράμματα αυτήν την φορά, την πρώτη πιο όμορφη διαφήμιση όλων των εποχών, που κατάφερα χτες να την μετατρέψω επιτέλους σε .avi χάρη στον Vrennus:

"ΑΝ Ο ΗΛΙΟΣ ΠΕΘΑΝΕΙ"...

...Θ'ανταμώσει την Οριάνα Φαλάτσι, έναν Αληθινό κι Ελεύθερο άνθρωπο

την Ιταλίδα Πολίτη του Κόσμου
δημοσιογράφο, συγγραφέα, φεμινίστρια και αγωνίστρια...

(μεταξύ άλλων, ήταν αντάρτισσα στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ενώ μεταπολεμικά έγινε διάσημη για τις ασυμβίβαστές και χωρίς περιστροφές συνεντεύξεις που πήρε από δεκάδες πρόσωπα - κλειδιά της παγκόσμιας εξουσίας και της τέχνης, καθώς και για τις πολεμικές της ανταποκρίσεις (Βιετνάμ, Μέση Ανατολή, Νότια Αμερική...). Αγωνίστηκε ιδιαίτερα για τα δικαιώματα των γυναικών κι ενάντια στον καρκίνο του στήθους)

...που χτες το βράδυ, στα 76 της χρόνια, χτυπημένη από τον καρκίνο,

όρθια, μαχητική όπως πάντα, και με το μυαλό κρυστάλλινο ως το τέλος

έφυγε, σ'ένα νοσοκομείο της γενέθλιάς της Φλωρεντίας

και πήγε να συναντήσει "Ένα Παιδί Που Δεν Γεννήθηκε Ποτέ"


...

'Ωρα της καλή.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: "Αν ο Ήλιος πεθάνει" και "Γράμμα σ'ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ" είναι οι τίτλοι από τα δυό πιό γνωστά βιβλία της Οριάνα.
.

ΑΝ ΕΙΧΑ ΕΝΑ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙ, ΘΑ ΤΟ ΔΙΔΑΣΚΑ…

.

...να μην εντυπωσιάζεται και να μην επηρεάζεται από λόγια, παρά μόνο από έργα. Θα το δίδασκα πως τα πολλά λόγια είναι ασύμβατα με τα έργα. Πως όπου περισσεύουν οι λέξεις, συνήθως σπανίζουν ή και απουσιάζουν οι πράξεις… Πως οι άνθρωποι κρίνονται στα δύσκολα και όχι στα εύκολα, ακριβώς όπως ο καλός καραβοκύρης φαίνεται μόνο στην φουρτούνα. Πως ο αληθινά Γενναίος, ο αληθινά Δυνατός, δεν είναι αυτός που δεν σφάλλει και δεν ηττάται ποτέ, αλλά αυτός που ξέρει να μαθαίνει από τα λάθη του, να ξανασηκώνεται όρθιος, και να συνεχίζει.

Θα το δίδασκα ν' ακούει με προσοχή τις συμβουλές, αλλά μόνο από ανθρώπους που έχουν επάξια κερδίσει την εμπιστοσύνη του, και που τα έργα τους είναι συνεπή σε σχέση με τα λόγια τους. Να ερευνά και να κρίνει τα πάντα, να βάζει το δάχτυλο στο σημάδι του καρφιού, να μην επαναπαύεται σε αποκρυσταλλωμένες απόψεις, συμπεριλαμβανομένων και των δικών μου συμβουλών, αλλά να επανεξετάζει κάθε στιγμή την ορθότητα των Πιστεύω του.

Θα το δίδασκα πως μόνο η Αλήθεια σώζει. Πως ο μόνος δυνατός τρόπος να είναι ένας άνθρωπος εντάξει με τον εαυτό του, να είναι Ευτυχισμένος, είναι να είναι ο εαυτός του. Πως όσες φορές παρασύρθηκα από φόβο, από επιπολαιότητα, ή από παραινέσεις και συστάσεις άλλων, και έδρασα ενάντια στην εσωτερική μου φωνή, όσες φορές δεν ήμουν ο εαυτός μου, το μετάνοιωσα πικρά. Ενώ όσες φορές εμπιστεύτηκα την συνείδησή μου, και την σεβάστηκα, κι είπα με σθένος την γνώμη μου, κι έπραξα με αποφασιστικότητα αυτό που ήξερα στο βάθος ότι είναι το Σωστό για εμένα, βγήκα δικαιωμένος, ακόμα κι αν όλες οι εξωτερικές ενδείξεις έλεγαν το αντίθετο.

Θα το δίδασκα πως τα ράσα δεν κάνουν με τίποτα τον παπά, αλλά επειδή ο κόσμος μας δεν είναι καθόλου τέλειος, και οι άνθρωποι δεν είναι θεοί, δεν είναι κακό να φοράς καμμιά φορά κι ένα ράσο, αν βέβαια είσαι παπάς.

Θα το δίδασκα να διαλέγει με πάρα πολλή προσοχή τους φίλους του, γιατί όποιος θέλει να είναι Αετός δεν μπορεί να συναναστρέφεται με Πέρδικες. Θα το δίδασκα ότι τους εχθρούς μας δεν τους επιλέγουμε εμείς, αλλά αυτοί.

Θα το δίδασκα να σέβεται τους συνανθρώπους μας και τον Κόσμο, και να απαιτεί και οι Άλλοι να τού δείχνουν σεβασμό. Να ωφελεί όσο μπορεί, χωρίς να υπολογίζει οπωσδήποτε σε κάποιο συμφέρον. Αν δεν είναι δυνατόν να ωφελεί, τουλάχιστον να μην βλάπτει. Να μην επιτρέπει την αδικία, όταν μπορεί να κάνει κάτι για να την αποτρέψει, και να σωπαίνει όταν δεν μπορεί, περιμένοντας μια πιο κατάλληλη στιγμή.

Θα το δίδασκα πως όλα αρχίζουν και όλα τελειώνουν σε αυτήν την γη, και πως δεν υπάρχει ούτε τιμωρός Θεός, ούτε Θεός Αγάπης, ούτε μετά τον θάνατο συνέχεια. Θα το δίδασκα πως η Ζωή, η δική μας και όλων των άλλων πλασμάτων, είναι ένα Δώρο, που πρέπει να το χαιρόμαστε, να το τιμούμε και να το σεβόμαστε. Πως αν θέλουμε οι Άλλοι να σέβονται εμάς, πρέπει κι εμείς να σεβόμαστε τους Άλλους.

Θα το δίδασκα πως η Χαρά είναι φευγαλέα και εύθραυστη, και όταν την έχουμε δεν πρέπει να την δηλητηριάζουμε με Φόβο και Πλεονεξία. Πώς πρέπει να προστατεύουμε τις Μικρές Χαρές και να αντιμετωπίζουμε με χιούμορ τις Μικρές Λύπες. Μόνο έτσι μπορούμε να αντέξουμε τις Μεγάλες Λύπες όταν αυτές έρχονται, και έρχονται, ΠΑΝΤΑ. Θα το δίδασκα πως ο Πόνος είναι ένα αναπόσπαστο στοιχείο της ανθρώπινης ζωής, και πολλές φορές είναι φίλος, προειδοποίηση, σωτηρία. Πως ο Θάνατος είναι απλά ένα είδος ύπνου, χωρίς Όνειρα, χωρίς Ξύπνημα.

Θα το δίδασκα να είναι ολιγαρκές και σεμνό, να μην επενδύει τη Χαρά του σε υλικά αντικείμενα, να μην στεναχωριέται ποτέ και καθόλου για υλικά θέματα, για οικονομικά προβλήματα, για υλικές ζημιές, για χαμένα πράγματα. Θα το δίδασκα να αντιμετωπίζει όσο το δυνατόν πιο στωϊκά ακόμα και το Χαμό των ανθρώπων, γιατί η Μοίρα όλων μας είναι ο Χαμός, και η Ζωή ΠΡΕΠΕΙ να συνεχίζεται.

Θα το δίδασκα να κρίνει τους πάντες και τα πάντα ανελέητα αλλά να αποφεύγει να κατακρίνει. Να έχει κατανόηση για τους ανθρώπους, να είναι όσο πιο μεγαλόψυχο και ειρηνικό γίνεται, ν’ ακούει και να υπολογίζει τη γνώμη των άλλων, αλλά να μην επιτρέπει σε κανέναν να καταπατά τα δικά του δικαιώματα. Να μην αφήνει να το δηλητηριάζει η ανθρώπινη κακία, η ανθρώπινη υποκρισία, η ανθρώπινη μισαλλοδοξία, η ανθρώπινη υστεροβουλία, ο ανθρώπινος φθόνος, η ανθρώπινη μικρόνοια. Ούτε καν όταν τα ανιχνεύει όλα αυτά στον ίδιο του τον εαυτό. Γιατί όλοι είμαστε άνθρωποι, και τίποτα ανθρώπινοι δεν μας είναι ξένο. Και όλα τα ελαττώματα είναι ανθρώπινα.

Θα το δίδασκα πως οι έννοιες «ποτέ» και «πάντα» δεν σημαίνουν πρακτικά απολύτως ΤΙΠΟΤΑ, για τα ανθρώπινα μέτρα. Πως ο Χρόνος είναι πεπερασμένος, και δεν πρέπει να τον σπαταλάμε σε δισταγμούς, εμμονές και φοβίες.

Θα το δίδασκα πως η Τύχη ευνοεί τους Τολμηρούς, θα το δίδασκα να τολμά. Να τολμά να ζει, να εκδηλώνει τα συναισθήματά του, να τολμά ν’ αγαπά πολύ, να τολμά να ερωτεύεται, να τολμά να ταξιδεύει, να τολμά να δίνεται, και το πιο σημαντικό, να μη διστάζει να κάνει μεταβολή και να γυρίζει πίσω, όταν διαπιστώνει ότι έχει πάρει λάθος δρόμο, όσο κι αν έχει προχωρήσει στο μεταξύ σε αυτόν τον λάθος δρόμο… Να μην διστάζει ποτέ να κάνει μια καινούργια Αρχή.

15/9/2006

"L'ARBRE", "ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ"

.
...Η ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ
(ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ!)

UPDATE 15/9: Τα κατάφερα τελικά να το ανεβάσω σωστά, μετά από πολλή ταλαιπωρία. Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στον Vrennus! Θ' ακολουθήσει και δεύτερο βίντεο του Lars Fon Trier.
(Πατήστε play για να δείτε το βίντεο - κατά προτίμηση σε full screen)
ΕΔΩ μπορείτε να κατεβάσετε το 'original' flash χωρίς τα ενοχλητικά γράμματα (3MB - ανοίγει μόνο με τον explorer ή με το firefox, όχι με κάποιο πρόγραμμα αναπαραγωγής video)

Γενικά οι Γάλλοι έχουν καταπληκτικές διαφημίσεις, αλλά αυτή συγκεκριμένα είναι το κάτι άλλο. Μελαγχολείς όταν συγκρίνεις με τις δικές μας...

Είναι Γαλλική (φυσικά), λέγεται "Το Δέντρο" (L'Arbre), και γυρίστηκε το 1999 από τον σκηνοθέτη Bruno Aveillan
για την ασφαλιστική εταιρία CNP Assurances, που έχει παράδοση στις εκπληκτικές διαφημίσεις. Είχα την τύχη να ζω στην Γαλλία το 1999 και να την δω στην τηλεόραση, κι έψαξα και την ξαναβρήκα για να την μοιραστώ μαζί σας.

Η μουσική υπόκρουση είναι το Βαλς Νο 2, από την Jazz Suite του Dmitri Chostakovich. Είδα στο blog του Μιχάλη Μητσού "Διαστάσεις" ότι αυτές τις μέρες ο συνθέτης θα έκλεινε τα 100 του χρόνια, αν ζούσε...

Σ:)

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Χτες έφαγα στην κυριολεξία τρεις ώρες για να το ανεβάσω σωστά και τελικά τα κατάφερα σήμερα 15/9, με την βοήθεια του Vrennus, που τον ευχαριστώ και πάλι πάρα πολύ)

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 2: Το "Walz no 2" το ανέβασε ο φίλος Μαίανδρος.

ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ Ο "ΑΣΕΒΗΣ ΠΙΤΣΙΡΙΚΟΣ" ΚΑΙ ΠΟΥ ΑΡΧΙΖΕΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ;

.
UPDATE 14/9: Δεν ευθύνομαι για την σημερινή αναδημοσίευση του άρθρου αυτού στο monitor. Και λυπάμαι αν δεν μπορώ να πείσω κάποιους για το αντίθετο, αλλά δεν τίθεται προσωπικό θέμα με τον Πιτσιρίκο. Έχω από καιρό πάψει να ασχολούμαι μαζί του, ενώ αυτός δεν μού έχει επιτεθεί ποτέ προσωπικά.

Δεν μπορούσα όμως να αφήσω ασχολίαστη την ανταπόκρισή του από την βραδιά Καμπανέλλη, για τους λόγους που αναπτύσσω παρακάτω. Και με το δεδομένο ότι δεν επιτρέπει σχόλια στο blog του, έγραψα ένα άρθρο. Αν για κάποιους από εσάς δείχνει μικροπρεπές και υποκριτικό, λυπάμαι, αλλά δεν θα αυτολογοκριθώ για χάρη της πλάνης σας.

Μαύρος Γάτος

Η "απείραχτη" φωτογραφία είναι από το blog του Γεώργιου Χοιροβοσκού

Έχουν δικαίωμα οι παπάδες να μιλάνε; Ο Πιτσιρίκος λέει πως όχι.

Δεν συνηθίζω πιά να τον διαβάζω, ούτε και να τον σχολιάζω, για διάφορους λόγους που πολλοί από εσάς γνωρίζετε, κυρίως γιατί κατά την γνώμη μου δεν γνωρίζει πού τελειώνει η «ασέβεια» και η σάτιρα και πού αρχίζει η κακοήθεια και η χυδαιότητα.

Χτες όμως έγραψε ένα ‘σοβαρό’ άρθρο για μια βραδιά στο Μέγαρο προς τιμήν του Ιάκωβου Καμπανέλλη, που τον λατρεύω. Και τον διάβασα. Και τα κατάφερε πάλι να με εξοργίσει.

Αλλά τι περίμενες, θα μού πεις; Εκ στόματος κόρακος εξελεύσεται «ΚΡΑ». Και δεν αναφέρομαι στον «μαυροφορεμένο άνθρωπο», αναφέρομαι στον ΠΙΤΣΙΡΙΚΟ. Που η νοοτροπία του σε άλλες εποχές θα έστελνε ανθρώπους στην πυρά ή στο εκτελεστικό απόσπασμα. Θαυμάστε:

«Η βραδιά έμοιαζε να κλείνει όμορφα, όταν μας ανακοινώθηκε πως θα μιλήσει εκτός προγράμματος ο εκπρόσωπος του Αρχιεπισκόπου. Κόντεψα να βάλω τις φωνές όταν ο παπάς ανέβηκε στη σκηνή, ενώ ανάλογα σχόλια ακουγόντουσαν δεξιά κι αριστερά.»

Αφού ο άνθρωπος ανέβηκε στη σκηνή ΕΚΤΟΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ, ήταν φανερό ότι ΔΕΝ το έκανε σαν εκπρόσωπος του Αρχιεπισκόπου, αλλά ΜΕ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ, όπως διαπίστωσε εκ των υστέρων ο κατά τα άλλα «ευφυής» Πιτσιρίκος και η παρέα του, ΑΦΟΥ όμως τον είχαν ταράξει στην καζούρα:

«Δεν άφησα βέβαια κουβέντα του ασχολίαστη και η Φ., η Τ. και ο Ν. γελούσαν ακατάπαυστα.»

Δεν θίχτηκε το θρησκευτικό μου συναίσθημα: Δηλώνω ευθαρσώς Άθεος. Άλλωστε πολλοί από εμάς τους bloggers έχουμε επικρίνει σφοδρά τις ακατανόμαστες παρεμβάσεις του Αρχιεπισκόπου και άλλων Αρχιερέων και Ιερέων επί παντός επιστητού, σε ζητήματα όπου θα έπρεπε δημοσίως να κρατούν διακριτική στάση ή και απόλυτη σιωπή. Στη συγκεκριμένη όμως περίπτωση, αν οι υπεύθυνοι της βραδιάς έδωσαν τον λόγο ΣΤΟΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ, κάποιον λόγο θα είχαν. Άλλο η …καλώς εννοούμενη "ασέβεια", το να ΒΆΛΕΙΣ ΤΟΝ ΡΑΣΟΦΌΡΟ ΠΟΥ ΠΕΡΝΆΕΙ ΤΑ ΌΡΙΑ ΣΤΗ ΘΈΣΗ ΤΟΥ, κι άλλο το να λιθοβολείς τον οποιονδήποτε άγνωστό σου ρασοφόρο παίρνει το λόγο, να τού απαγορεύεις να ομιλεί, να τον γιουχάρεις, να τον λοιδωρείς. Σαν κακομαθημένο κωλόπαιδο, θα έλεγα, αν δεν επρόκειτο για κάτι πολύ πιο επικίνδυνο, αν δεν επρόκειτο για ΦΑΣΙΣΜΟ και για ΤΡΑΜΠΟΥΚΙΣΜΟ.

«Τότε, αυτός ο μαυροφορεμένος άνθρωπος έκανε κάτι εντελώς απρόβλεπτο, δείχνοντας πως δεν εκπροσωπούσε κανέναν Αρχιεπίσκοπο αλλά μόνο τον εαυτό του. Είπε πως θα βγει εκτός πρωτοκόλλου, άπλωσε το χέρι του προς την ορχήστρα και αυτή ξεκίνησε να παίζει. Ο παπάς τραγούδησε…
Το ψωμί είναι στο τραπέζι…
…δώσε του Χριστού να πιει.
Η Φ. γύρισε χαμογελαστή προς τη μεριά μου. Είχα δακρύσει.»

Να λοιπόν και η ανατροπή, που τόσο γοητεύει τον Πιτσιρίκο, όπως όλους τους επιπόλαιους ανθρώπους των άκρων. Δάκρυσα κι εγώ από συγκίνηση αυτήν την στιγμή που γράφω... Μα τι ευαίσθητο παιδί, αυτός ο Πιτσιρίκος, τελικά.

«Με κοίταξε απορημένη. Ο παπάς έκανε νεύμα στους τραγουδιστές να συνεχίσουν αυτοί. Η τρίτη στροφή μάλλον του ήταν απαγορευμένη – ο τελευταίος στίχος σίγουρα. Για μια στιγμή ένιωσα μέσα μου την απελπισία όλου του κόσμου…
Δώσε μάνα του διαβάτη,
του Χριστού και του ληστή
δώσε μάνα να χορτάσει,
δώσ’ του αγάπη μου να πιει.
Το τραγούδι τελείωσε. Ο παπάς κατέβηκε από τη σκηνή, πλησίασε τον Ιάκωβο Καμπανέλλη, έσκυψε και του φίλησε το χέρι. Τέλος.»

Άντε λοιπόν προβατάκια αναγνώστες μου. Χειροκροτήστε εκεί που πριν γιουχάρατε, πετούσατε ντομάτες και λιθοβολούσατε κατά δική μου υπόδειξη. Και δοξάστε με που είμαι τόσο ευαίσθητο παλιόπαιδο. Πιτσιρίκος Σταλιν-ιάδης έφα.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Έγραψα αυτό το κείμενο, γιατί δεν ανέχομαι να γίνεται ο οποιοσδήποτε θύμα άδικων επιθέσεων και αποδιοπομπαίος τράγος. Και είναι αλήθεια ότι οι Ιερείς είναι εύκολοι στόχοι για πολλούς, όπως είναι αλήθεια ότι η ελλαδική Εκκλησία φέρει δυστυχώς τεράστιες ευθύνες γι αυτην την κατάντια....

Και για να γίνω ακόμα πιό σαφής, επειδή με κατηγόρησαν για μεροληψία. ΚΑΤΗΓΟΡΩ τους Αμερικάνους για ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ "συλλογική" αμάθεια και αδιαφορία. ΔΕΝ θα ήμουν ποτέ προκατειλημμένος ενάντια σε κάποιον άνθρωπο ΜΌΝΟ ΚΑΙ ΜΌΝΟ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ "ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ", ούτε φυσικά και θα ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΑ ποτέ κάποιον γι' αυτό, και ΑΥΤΗ είναι η ΤΕΡΑΣΤΙΑ διαφορά που κάποιοι δεν μπορούν να δουν. Με παρόμοιο τρόπο, ΚΑΤΗΓΟΡΩ τον Κλήρο για "συλλογικό", δηλαδή ΚΑΤΆ ΠΛΕΙΟΨΗΦΊΑ, φανατισμό, μισαλλοδοξία, σκοταδισμό, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΟΣΕΒΑΛΑ ΠΟΤΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ ΚΛΗΡΙΚΟΣ. ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΕΧΟΜΑΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟΣ, τουλάχιστον όχι μπροστά μου.

ΜΙΑ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ(;) ΥΠΟΘΕΣΗ(;): ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ "ΑΘΑΝΑΤΗ ΨΥΧΗ"

Ο άνθρωπος πρέπει να γνωρίζει ότι οι ηδονές, οι απολαύσεις, το γέλιο και η ευχαρίστηση, αλλά και οι λύπες, ο πόνος, η μελαγχολία και ο θρήνος, δεν προέρχονται από πουθενά αλλού, παρά μόνο από τον εγκέφαλο…

Ιπποκράτης (460-370 π.Χ.)

Η ανθρώπινη φύση αρέσκεται να βαυκαλίζεται και να εθελοτυφλεί, να κοροιδεύει τον εαυτό της. Είναι υγιέστατο να πιστεύεις βαθιά σε μιαν Αγαθή Θεότητα και σε μιαν Αθάνατη Ψυχή, λύνονται αυτόματα όλα σου τα προβλήματα… Γι’αυτόν τον λόγο, ακόμα κι ο Νομπελίστας Sir Francis Crick, ένας διαπρεπής φυσικός, βιοχημικός και νευροεπιστήμονας, που μαζί με τον James Watson ανακάλυψε το 1955 το DNA, ο γίγαντας αυτός του πνεύματος, διστάζει να πει σταράτα την επιστημονική του Αλήθεια, και την παρουσιάζει σαν κάτι που με «έκπληξη» «ανακαλύπτει». Εισάγει την ανακάλυψη του όχι σαν κάτι αυτονόητο κι αναμενόμενο, όπως θα άρμοζε, αλλά σαν «μια εκπληκτική υπόθεση». Η Ανθρωπότητα έχει συνθηκολογήσει με την ιδέα ότι δεν είναι το κέντρο του Κόσμου, έχει δεχτεί την θεωρία της σχετικότητας και την κβαντική φυσική, αν και όχι σε όλη την έκταση των συνεπειών της, αλλά αποκαλεί την διαπίστωση ότι δεν υπάρχει δυισμός ψυχής-σώματος, μια «εκπληκτική υπόθεση»…

Sir Francis Crick (1916-2004)

«Η Εκπληκτική Υπόθεση είναι ότι «Εσύ», οι χαρές σου και οι λύπες σου, οι αναμνήσεις και οι φιλοδοξίες σου, η αίσθηση της προσωπικής σου ταυτότητας και της ελεύθερης βούλησης, στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο από την συμπεριφορά μιας τεράστιας συνάθροισης νευρικών κυτττάρων και των μορίων τους. (…) Η υπόθεση αυτή είναι τόσο ξένη προς τις αντιλήψεις των περισσότερων σημερινών ανθρώπων, που μπορεί πράγματι να χαρακτηριστεί εκπληκτική.
…
Οπωσδήποτε, δεν κατανοούμε ακόμη τι ακριβώς συμβαίνει σε πολύ μικρές αποστάσεις (μέσα στον πυρήνα του ατόμου), σε εξαιρετικά υψηλές ενέργειες και σε πολύ μεγάλα πεδία βαρύτητας. Αλλά σε σχέση με τις συνθήκες που συνήθως αντιμετωπίζουμε πάνω στην γη (όπου ένα άτομο μετατρέπεται σε ένα άλλο μόνο υπό πολύ ειδικές περιστάσεις), οι περισσότεροι επιστήμονες θεωρούν πως η ατέλεια των γνώσεών μας έχει ελάχιστη (ή και μηδενική)σημασία όσον αφορά την προσπάθειά μας να κατανοήσουμε τη νόηση και τον εγκέφαλο.
…
Ένας σημερινός νευροβιολόγος δεν χρειάζεται τη θρησκευτική έννοια της ψυχής για να εξηγήσει τη συμπεριφορά του ανθρώπου και των άλλων ζώων. Αυτό θυμίζει την ερώτηση που έθεσε ο Μέγας Ναπολέων, όταν ο Pierre-Simon Laplace του εξήγησε τη λειτουργία του ηλιακού συστήματος. «Πού εμπλέκεται ο Θεός σε όλα αυτά;», ρώτησε. Ο Laplace του απάντησε: «Μεγαλειότατε, η υπόθεση αυτή δεν μου είναι αναγκαία». Δεν πιστεύουν όλοι οι νευροεπιστήμονες ότι η ιδέα της ψυχής είναι ένας μύθος – ο Sir John Eccles είναι η πιο αξιοσημείωτη περίπτωση – αλλά το πιστεύει σίγουρα η πλειονότητά τους.
…
Πολλοί μορφωμένοι άνθρωποι, ιδιαίτερα στον δυτικό κόσμο, συμμερίζονται την πεποίθηση ότι η ψυχή αποτελεί μια μεταφορά και ότι δεν υπάρχει προσωπική ζωή πριν από την σύλληψη και μετά τον θάνατο. Μπορεί να αποκαλούν τον εαυτό τους άθεο, αγνωστικιστή, ουμανιστή, ή απλώς ξεστρατισμένο πιστό, πάντως όλοι αρνούνται τα βασικά αξιώματα των παραδοσιακών θρησκειών. Κι όμως, αυτό δεν συνεπάγεται ότι στην καθημερινή τους ζωή σκέφτονται με ριζικά διαφορετικό τρόπο από τους υπόλοιπους ανθρώπους.
…
Υπάρχουν, φυσικά, μορφωμένοι άνθρωποι, που πιστεύουν ότι η Εκπληκτική Υπόθεση είναι τόσο εύλογη ώστε δεν θα έπρεπε να αποκαλείται εκπληκτική. Υποψιάζομαι ότι πολλοί δεν έχουν αντιληφθεί όλες τις συνεπαγωγές αυτής της αντίληψης. Μερικές φορές μου φαίνεται κι εμένα δύσκολο να αποφύγω την ιδέα του ανθρωπίσκου μέσα στο κεφάλι μας, στην οποία πολύ εύκολα γλυστράει κανείς.

Sir Francis Crick, An Astonishing Hypothesis, 1995
Ελληνική μετάφραση, Εκδόσεις Κάτοπτρο, 1997

Ο «ανθρωπίσκος» στο τελευταίο απόσπασμα είναι ο περίφημος Homunculus. Προσέξτε, όχι ο αισθητηριακός ανθρωπίσκος, ο άλλος, ο φιλοσοφικός, αυτός ο νοητός ανθρωπάκος, που κατοικεί μέσα στην γκλάβα μας και που αντιστοιχεί περίπου στον «εαυτό μας», στο «εγώ μας» ή στην «ψυχή μας». Αυτός ο ανθρωπίσκος κατοικεί μεν στο κεφάλι μας, δηλαδή στο σώμα μας, αλλά δεν είναι το σώμα μας, είναι απλά ο κυβερνήτης του σώματος αυτού, όπως περίπου οι πιλότοι ενός F-16 δεν είναι το F-16… και όταν αυτό αρχίσει να κάνει νερά, πηδάει με το αλεξίπτωτο και σώζεται… Αυτή είναι η απατηλή νοητική εικόνα που έχει η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων για την συνείδηση, για το σώμα, και για την "Σωτηρία" – τη "μετά Θάνατον ζωή"...

[...]

[προδημοσίευση από το "Ταξίδι Χωρίς Επιστροφή"]

«ΤΟΣΟ ΜΑΛΑΚΑΣ, ΠΟΥ ΟΥΤΕ ΠΟΥΤΑΝΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΑΥΡΩΣΕΙ»

.

Αφιερωμένο στo Μαρινάκι
με αγνή αγάπη

«Υπάρχουν δύο είδη ηθικής. Αυτή που διδάσκουμε αλλά δεν την εφαρμόζουμε, και αυτή που εφαρμόζουμε αλλά ντρεπόμαστε να την διδάξουμε»

Μπέρτραντ Ράσσελ

Σε λίγο θα γίνονταν είκοσι χρονών.

Οποιοσδήποτε έχει περάσει από καιρό την ηλικία αυτή, θα πούλαγε και την ψυχή του στο διάβολο για να ξαναγίνει είκοσι χρονών. Αυτός όμως δεν ήξερε ότι το να είσαι είκοσι χρονών είναι από μόνο του μια αιτία για να είσαι ευτυχισμένος. Κι ήταν δυστυχισμένος.

Πόσα ακόμα δεν ήξερε! Ίσως λόγω της ανατροφής του, ίσως επειδή ποτέ κανείς δεν κάθησε ν' ασχοληθεί μαζί του και να τού εξηγήσει, ίσως λόγω της ίδιας του της Ηλιθιότητας, μεγάλωσε με βαθιά εμπεδωμένη την αρχή ότι το ράσο δεν κάνει τον παπά, και ποτέ του δεν φόρεσε ράσο. Τραγικό λάθος. Το ράσο είναι απόλυτα σίγουρο πως δεν κάνει τον παπά, αλλά στην αντί-Ουτοπία, στην αντικειμενική πραγματικότητα στην οποία ζούμε, ένας παπάς, είναι από καλό έως και απαραίτητο να φοράει κι ένα ράσο. Αλλιώς κανείς δεν τού δίνει σημασία, ούτε καν ο ίδιος ο Θεός.

Δεν ήξερε λοιπόν πώς να πλησιάσει μια γυναίκα, δεν ήξερε πώς να την κατακτήσει. Δεν ήξερε να ελίσσεται, δεν ήξερε να λέει ψέμματα, δεν ήξερε να συμβιβάζεται, δεν ήξερε πότε να κρατάει το στόμα του κλειστό. Δεν ήξερε ότι δεν πρέπει κανείς να είναι υπερβολικά ειλικρινής, ούτε και υπερβολικά συναισθηματικός, ούτε και υπερβολικά απαιτητικός, δεν ήξερε να παίρνει τα πράγματα όπως έρχονται, και να προσαρμόζεται ανάλογα. Δεν ήξερε καν πώς να πάρει τον έλεγχο της ζωής του, πώς να απαιτήσει τα δικαιώματά του, πώς να βάλει στα όριά τους τους δικούς του ανθρώπους, που τον τσαλαπατούσαν τόσα χρόνια, που τους αγαπούσε όμως τόσο βαθιά, τόσο αληθινά.

Δεν είχε εξερευνήσει ποτέ το κορμί μιάς γυναίκας, δεν ήξερε πώς είναι να κάνεις έρωτα.

Ήταν παρθένος, στα σχεδόν είκοσί του, απ’ όλες τις πλευρές. Την σεξουαλική του όμως παρθενία δεν την άντεχε άλλο. Τον αυνανισμό τον είχε κόψει. Τον πολεμούσε λυσσασμένα, γιατί μετά την σύντομη κορύφωση τον άφηνε πάντα σε μια παθητική αδράνεια, με μιαν γεύση κενού κι απελπισίας στην ψυχή.

Έβραζε λοιπόν μέσα στους χυμούς των είκοσί του χρόνων, χωρίς καμμιά διέξοδο.

Στη σχολή οι συμφοιτήτριες δεν πατούσαν, κι όσες πατούσαν ήταν είτε ζευγαρωμένες, είτε θηλυκοί σπασίκλες, είτε θεούσες, είτε μπάζα, με την κακή έννοια, με την με την δική του "κακή" έννοια, υπερβολικά ρηχές, ή υπερβολικά εγωκεντρικές, ή υπερβολικά ωραιοπαθείς, ή υπερβολικά χαζές. Οι παρέες του Λυκείου που πέρασαν σε κάποια σχολή, περνούσαν όλην την ημέρα στον καναπέ του φοιτητικού σπιτιού ή σπανιότερα στα τραπεζάκια μιάς μπακουροκαφετέριας, καπνίζοντας απανωτά τσιγάρα, πίνοντας δεκάδες φραπέδες, και μπουρδολογώντας, ανακράζοντας πού και πού «Ε όχι ρε μαλάκα, δεν πας καλά ρε μαλάκα». Πήγε τους βρήκε καναδυό φορές, μετά δεν ξαναπάτησε. Άλλες παρέες ακόμα δεν είχε στην μεγάλη πόλη. Αυτοκίνητο δεν είχε, ρούχα φτωχικά είχε, ράσα δεν είχε, know-how δεν είχε, τσαμπουκά μαγκιά και κλανιά δεν είχε… και δεν είχε και την τύχη να συναντήσει ένα κορίτσι που να ΕΧΕΙ τα ίδια "δεν".

Για την ακρίβεια, είχε συναντήσει ένα κορίτσι. Από τα δεκατρία του ήταν ερωτευμένος μαζί της, αλλά παρά τις συνεχόμενες κι απελπισμένες του κρούσεις, δεν. Τον συμπαθούσε πολύ, αλλά εκείνη ήταν κοπέλα με εμπειρίες, κι αυτός τελείως Αθώος. Πολλά χρόνια μετά, διαπίστωσε εκ των υστέρων πόσες ευκαιρίες τού είχε δώσει εκείνη τότε, ευκαιρίες που αυτός ήταν δυστυχώς ανίκανος να τις διακρίνει και να τις εκμεταλλευτεί… «Αν δεν καταλαβαίνεις μόνος σου ρε βλήτο, εγώ θα σού πω πώς θα με ρίξεις;» ήταν σαν να του έλεγε. Επί εφτά χρόνια. Από παιδιά. Εφτά χρόνια αυτός ανίκανος να καταλάβει, εκείνη φαινομενικά αρνητική. Και τελικά τελείως απρόσιτη.

Εκείνο το βράδυ λοιπόν που οι ορμές του είχαν χτυπήσει κόκκινο, αποφάσισε να πάει στις πουτάνες. Το να εξευτελιστεί πληρώνοντας για τον Έρωτα, φαινόταν εκείνο ειδικά το βράδυ να είναι ένα πολύ μικρότερο κακό από το να περάσει στην Τρίτη δεκαετία ανέραστος.

Πού έχει πουτάνες; Μα στο Βαρδάρη φυσικά, πού αλλού;

Καθώς όμως δεν ήταν καθόλου περπατημένος, πήγε στη λάθος πλευρά του Βαρδάρη. Έψαξε ώρα, εκεί στη λάθος μεριά, αλλά βρήκε μόνο ένα μοναχικό μπαράκι, με κάτι ξέκωλες που τα έπιναν. Μια από αυτές ήταν μια πανέμορφη ξανθούλα στην ηλικία του, με ένα εκθαμβωτικό μίνι και με μακριά μαλλιά. Όχι απλώς γαμήσιμη, αλλά και ερωτεύσιμη. Κάθησε λίγο παραπέρα.

Αμέσως ήρθε και κάθισε δίπλα του μια πενηντάρα επίσης με μίνι, αλλά με άσχημα χαλαρά μπούτια. Είπαμε ήταν αθώος, αλλά ήξερε τι είναι κονσομασιόν. Αισθάνθηκε άβολα, αλλά είπαμε, ήταν καλό παιδί, δεν μπορούσε να την διώξει απότομα. Εκείνο το βράδυ όμως ήταν εκτός ορίων, οπότε μετά από λίγο της είπε στην ψύχρα για ποιόν λόγο ήρθε, και ότι θέλει την άλλη, την ξανθούλα. Που τα έπινε πιο πέρα, παρέα με δυό τρεις αγριόφατσες.

«Άκου να σού πώ αγόρι μου», είπε η γριά πουτάνα, «το μαγαζί δεν πουλάει μουνιά. Πουλάει ποτά. Θ’ ανοίξεις μια σαμπάνια, θα πιούμε, και μετά θα γίνει η δουλειά σου. Οκ;»

«Ναι, αλλά εγώ θέλω εκείνην, όχι εσένα»

«Εκείνην θα γαμήσεις. Αλλά μετά. Πρώτα θ' ανοίξεις μια σαμπάνια. Έτσι είναι οι κανόνες».

Ε, δεν ήξερε και από κανονισμούς μπουρδελομάγαζων, τού φάνηκε λογικό. Στο πίσω μέρος του μπαρ υπήρχε μια πόρτα φωτισμένη με ροζ νέον, που έμοιαζε να οδηγεί σε κάποιο καμαράκι. Αυτό τουλάχιστον φαντάστηκε αυτός.

Παράγγειλε λοιπόν την σαμπάνια, πλήρωσε και το αστρονομικό ποσό που τού ζήτησαν, τις οικονομίες μηνών, από το ισχνό του χαρτζηλίκι. «Μας κάνει ένα δώρο, το παιδί», είπε στο σερβιτόρο η πουτάνα. Το «παιδί» είπε στον εαυτό του ότι μάλλον δεν άκουσε σωστά, ή δεν κατάλαβε καλά. Κάπου στο βάθος του μυαλού του χτύπησε ένα καμπανάκι, αλλά η Βλακεία Υπηρεσίας το κουκούλωσε αμέσως.

Η ώρα σιγά σιγά κυλούσε, με ηλίθιες ερωτήσεις και άλλες απόπειρες για κουβέντα της γριάς πουτάνας, στις οποίες αυτός απαντούσε ανόρεχτα κι άβολα, έχοντας συνέχεια στο μυαλό του την ξανθούλα. Κάποια στιγμή όμως η ξανθούλα σηκώθηκε κι έφυγε, εξαφανίστηκε. Άλλος πελάτης στο μαγαζί πιά δεν υπήρχε, ούτε και άλλη γυναίκα. «Μην ανησυχείς, όλα είναι εντάξει», τού είπε η πουτάνα.

«Μα πώς είναι εντάξει, αφού συμφωνήσαμε για την κοπέλα, όχι για σένα»

«Βρε μην ανησυχείς σού λέω. Έχω στο σπίτι μου ένα κορίτσι δεκάξι χρονών, κουκλίτσα. Άκου να δεις πώς θα γίνει. Η ώρα είναι μιάμισυ. Θα με περιμένεις στις τρεις η ώρα Κασσάνδρου και Αγίας Σοφίας γωνία, θα έρθω μόλις τελειώσω από εδώ. Και θα γίνει η δουλειά σου μιά χαρά».

Έμεινε στην κυριολεξία μαλάκας. Να ζητήσει πίσω τα λεφτά του από τους γορίλες του μαγαζιού, που ήδη τον αγριοκοίταζαν, ούτε συζήτηση. Τι άλλο απέμενε; Η ελπίδα, ως γνωστόν, πεθαίνει τελευταία, η πουτάνα. Κι εκείνο το βράδυ έμαθε τουλάχιστον κάτι, έμαθε τι σημαίνει «πουτάνα», και γιατί είναι βρισιά.

Αν περάσεις από την γωνία Κασσάνδρου και Αγίας Σοφίας τα ξημερώματα, θα τον δεις ακόμα να περιμένει, μπροστά στην βιτρίνα ενός φτηνού παπουτσάδικου. Κι ας πέρασαν τόσα χρόνια από τότε…

Όμως αν τού ζητήσεις να επιλέξει, θα σού πει πως με τίποτα δεν θα ήθελε να ξαναγίνει είκοσι χρονών. Προτιμά να κρατήσει όλα αυτά που έμαθε, κι όλα αυτά που έπαθε, μετά από εκείνο το βράδυ...


Μαύρος Γάτος, 12 Σεπτέμβρη 2006
Με την επιφύλαξη κάθε πνευματικού δικαιώματος
.

ΟΙ ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΙ ΜΕ ΤΑ ΚΡΑΝΗ ΤΟΥΣ ΛΟΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΟΛΟΤΩΦ

.

ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΠΟΥ ΑΠΕΤΥΧΑΝ...

...ΣΤΟ ΦΑΛΗΜΕΝΤΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΑΥΤΟΥ...

Οι επαναστάτες είναι συνήθως το Άνθος της κοινωνίας. Είναι οι πιο νέοι, είναι οι πιο ανοιχτόμυαλοι, είναι οι πιό τολμηροί. Στην Ελλάδα αυτό το Άνθος αποδεκατίστηκε στη διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου, και ξεπαστρεύτηκε τελικά σχεδόν τελείως, όταν χειραγωγήθηκε μεταπολεμικά από τους λαοπλάνους Κομμουνιστές ηγέτες, και παρασύρθηκε στην δίνη του εγκληματικού Εμφυλίου. Από αυτό το Άνθος των εξαπατημένων και στο τέλος έτσι κι αλλιώς ηττημένων ιδεαλιστών αγωνιστών, άλλοι σκοτώθηκαν, άλλοι εξορίστηκαν στα ξερονήσια ή στο εξωτερικό, άλλοι φυλακίστηκαν για χρόνια, και όσοι απέμειναν απομονώθηκαν κοινωνικά, στερούμενοι κάθε πρόσβαση στον Κρατικό μηχανισμό, στην ανώτερη και ανώτατη μόρφωση, στη δημόσια ζωή, στην πολιτική. Πολλοί από αυτούς αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν από μόνοι τους στο εξωτερικό. Και δεν έμεινε σχεδόν κανείς. Κι όσοι έμειναν, ζούσαν στη Σιωπή κα στον Φόβο.

Αυτή είναι άλλη μια από τις αιτίες που σήμερα η πατρίδα μας εμφανίζει αυτήν την τρομερή φτώχεια, πνευματική, ηθική, αλλά και υλική. Για δεκαετίες «τα καλύτερα παιδιά» απουσίασαν θεαματικά, κι έπαιζαν ανενόχλητα στην αυλή της κοινωνίας μας τα χειρότερα παιδιά, όπως και οι ακίνδυνοι για το Σύστημα μέτριοι. Και μόλις ο σπόρος του Άνθους άρχισε δειλά δειλά να ξαναφυτρώνει, μόλις άρχισαν να φαίνονται κάποια σημεία Ελευθερίας και Αναγέννησης, ήρθε ξαφνικά η Δικτατορία, καθόλου τυχαία βέβαια, και ολοκλήρωσε την καταστροφή…

Μετά την Δικτατορία; Α, μετά, ήρθε η «Αλλαγή»… και μάς άλλαξε τα φώτα για άλλη μια φορά.

Οι τραμπούκοι με τα κράνη και με τους λοστούς

Σήμερα; Άστα να πάνε καλύτερα. Αυτό που μού τη δίνει όμως πιό πολύ απ' όλα, είναι ότι τα κωλόπαιδα με τα σπρέυ, με τα κράνη, με τους λοστούς, και με τις μολότωφ, που τα σπάνε και τα καίνε σε κάθε ευκαιρία, ναι, για τους γνωστούς δήθεν άγνωστους λέω, αυτοί λοιπόν οι τραμπούκοι αληταράδες, οι λεγόμενοι "αναρχικοί", περνιούνται για δήθεν "Άνθος", για δήθεν επαναστάτες. Σε λίγο έρχεται και το Πολυτεχνείο, θα τους δούμε ξανά σε ΑΝΕΝΟΧΛΗΤΗ δράση....

Με τις Υγείες μας.
.

11η ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ: Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥ ΓΑΤΟΥ

.
Μπρος γκρεμός...



...και πίσω...



...γκόμενες;;;;;


Η δεύτερη φωτογραφία είναι από το Ημεροδίχτυ
του Βασίλη Ρούβαλη, Silio D'Aprile
,

ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ, Ε, ΟΛΑ ΠΕΡΝΟΥΝ...

Σάς χρωστάω μια μετάφραση, n'est-ce pas?

@>---Léo Ferré
Avec le temps ---<@


Με τον καιρό
με τον καιρό, ε, όλα περνούν
και ξεχνάς τη φωνή, και ξεχνάς τη μορφή
τι ζητάς τώρα πιά που η καρδιά δε χτυπά
άστο να πάει, τράβα μπροστά, κι όλα καλά

Με τον καιρό
με τον καιρό, ε, όλα περνούν
ο άνθρωπος που λάτρευες, που αναζητούσες στη βροχή
που μιλούσατε με το βλέμμα, ανάμεσα στις λέξεις
ανάμεσα από τις γραμμές, κάτω απ' τη λαμπερή σκεπή
ενός φτιασιδωμένου όρκου, που πάει πιά να κοιμηθεί
με τον καιρό όλα σκορπούν

Με τον καιρό
με τον καιρό, ε, όλα περνούν
ακόμα κι οι πιό όμορφες αναμνήσεις -μα τι μούτρα είναι αυτά
ψάχνω στα ράφια του θανάτου σαν τρελλός, στα μαγαζιά,
τα σαββατόβραδα, που οι τρυφερότητες αυτοκτονούν

Με τον καιρό
με τον καιρό, ε, όλα περνούν
ο άλλος που στηριζόσουν πάνω του για ένα συνάχι, για ένα τίποτα
ο άλλος που τού χάριζες άνεμο και στολίδια
που για χάρη του θα πετούσες την ψυχή σου στα σκουπίδια
που σερνόσουν μπροστά του σαν τα σκυλιά
με τον καιρό, ε, όλα καλά

Με τον καιρό
με τον καιρό, ε, όλα περνούν
σβήνει το πάθος, σβήνει στη μνήμη η φωνή
που σού’ λεγε ψιθυριστά τα λόγια εκείνα τα φτωχά
πρόσεχε μη μού κρυώσεις, μην αργήσεις πολύ

Με τον καιρό
με τον καιρό, ε, όλα περνούν
και νιώθουμε αδειανοί σαν ένα εξαντλημένο άλογο
και νιώθουμε παγωμένοι σ’ ένα τυχαίο κρεβάτι
και νιώθουμε ίσως ολομόναχοι, μα ήσυχοι
και νιώθουμε εξαπατημένοι από τα χρόνια τα χαμένα
–αληθινά,
με τον καιρό, δεν αγαπάμε πιά


Σημείωση:
Το "Avec le temps" είναι ίσως το πιό αγαπημένο γαλλικό τραγούδι
όλων των εποχών.
(με την επιφύλαξη κάθε πνευματικού δικαιώματος για τη μετάφραση)

"Κόψτε τα δέντρα που μού κρύβουν τα ντουβάρια!"

.

Το άρθρο αυτό γράφτηκε για το νέο Ημεροδίχτυ (blog) "Για να καθαρίσουμε την Ελλάδα" που δημιούργησε ο Τάκης Αλεβαντής και όπου έχω την τιμή να συμμετέχω.
[Αναδημοσιεύω εδώ γιατί το "Για να καθαρίσουμε την Ελλάδα" είναι ακόμα εκτός Μόνιτορ.]

Εύχομαι καλή και δημιουργική πορεία σ' αυτό το -αν μη τι άλλο- ελπιδιφόρο Ημεροδίχτυ. Συγχαρητήρια και από εδώ στον Τάκη Αλεβαντή για την πρωτοβουλία του. Εγκαινιάζω τη συμμετοχή μου δίνοντας το λόγο σε ένα πληγωμένο δέντρο.

Μαύρος Γάτος

ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΕΝΟΣ ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΜΕΝΟΥ
ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΔΕΝΤΡΟΥ

Είμαι ένα ελληνικό αστικό δέντρο, και ζω στην Θεσσαλονίκη, την πιό μολυσμένη πόλη της Ευρώπης. Αντίθετα όμως με τόσα και τόσα άλλα δέντρα των ελληνικών πόλεων, δεν είμαι ένα καχεκτικό και υπανάπτυκτο δεντράκι, ή τουλάχιστον δεν ήμουν, πριν την Τιμωρία μου. Ήμουν ψηλό και δυνατό και φουντωτό σαν πλατάνι, άλλωστε μοιάζω πολύ με περήφανο λυγερόκορμο πλατάνι: τα φύλλα μου έχουν το κλασικό σχήμα της παλάμης, αλλά είναι πολύ πολύ πιό μικρά από τα πλατανόφυλλα. Και το πιό σημαντικό: σε αντίθεση με τα πλατάνια, είμαι δέντρο αειθαλές, πράγμα που σημαίνει ότι το χειμώνα δεν χάνω το φύλλωμά μου.
Στην πραγματικότητα δεν έχω καμμιά σχέση με τα πλατάνια, είμαι ένα όμορφο διακοσμητικό σφενδάμι, ιδανικό για αστικά περιβάλλοντα, με καταγωγή από τον Καναδά. Κάποιος φωτισμένος Δημοτικός γεωπόνος με επέλεξε πριν από 20-25 χρόνια, αντί για εκείνα τα μικροσκοπικά δεντράκια που δεν μεγαλώνουν ποτέ, και με φύτεψε στο πεζοδρόμιό μου...

Καθώς όμως χρόνο το χρόνο άπλωνα τα κλαδάκια μου, και γινόμουν σιγά σιγά από μικρό δεντράκι ένα μεγάλο κι εντυπωσιακό δέντρο, κάποιοι άρχισαν να μη με βλέπουν με καλό μάτι, και να τα βάζουν μαζί μου. Άρχισαν να με κατηγορούν ότι τους λερώνω τα πεζοδρόμια και τα αυτοκίνητα... Ότι στα κλαδιά μου ζούν πουλιά που τους κουτσουλάνε, αυτούς και τα οχήματά τους... Ότι μαζεύω κουνούπια και άλλα βλαβερά έντομα... Ότι τους λερώνω τα μπαλκόνια... Ότι τους κρύβω την... θέα...

Δεν μπορούσα να πιστέψω το μίσος που εκδήλωσαν για μένα. Με μισούσαν, σάς λέω, σχεδόν όλοι! Οι γείτονές μου καταστηματάρχες, οι ένοικοι των γύρω διαμερισμάτων, οι ιδιοκτήτες των παρκαρισμένων αυτοκινήτων, καθώς και οι συνήθεις εχθροί ημών των δέντρων, οι οδοκαθαριστές, που τους κούραζα λέει παραπάνω. Με έδειχναν όλοι με το δάχτυλο τεντωμένο απειλητικά, και ζητούσαν την παραδειγματική μου τιμωρία: Τον θάνατό μου, ή έστω τον ακρωτηριασμό μου, με βάση τις παραπάνω κατηγορίες.
Την γλύτωνα όμως για μερικά χρόνια, επειδή δεν είμαι είδος που έχει ποτέ κατηγορηθεί για επικινδυνότητα, όπως οι λεύκες, που τα σαθρά κλαδιά τους συχνά τσακίζουν στις μπόρες. Ούτε λερώνω ιδιαίτερα, όπως οι γύρω μου επίσης κουτσουρεμένες ακακίες. Ούτε υπάρχουν καλώδια της ΔΕΗ και του ΟΤΕ στον άμεσό μου περίγυρο, και επομένως δεν μπορούσε κανείς να με κατηγορήσει ότι μπλέκομαι με τα Δίκτυα. Τέτοια Αμαρτήματα θα επέσυραν άμεση και ριζική τιμωρία.

Όμως, με τά τα συνεχή τηλεφωνήματα και τις σχετικές πιέσεις στο Δήμο, ήρθε τελικά ένα πρωί και η δική μου η σειρά. Κατέφθασε μ' ένα φορτηγάκι το εκτελεστικό απόσπασμα, ένα "συνεργείο" από δυό τρεις ανειδίκευτους εργάτες του Δήμου Θεσσαλονίκης, χωρίς κανέναν Δημοτικό υπεύθυνο, Γεωπόνο, Κηπουρό, χωρίς έστω έναν Εργοδηγό. Με πλησίασαν με τα πριόνια τους και με απειλητικές διαθέσεις. Έκανα μιαν απελπισμένη προσπάθεια να τους κατευνάσω. Άδικα τούς έλεγα πόσο οξυγόνο παράγω κάθε μέρα και πόσους ρύπους απορροφώ από τον μολυσμένο αέρα που αναπνέουν οι ίδιοι και τα παιδιά τους. Πόσο μετριάζω τον συνεχή και υπερβολικό θόρυβο του πολυσύχναστου δρόμου. Πόση δροσιά απελευθερώνω τις ζεστές ημέρες, πόση ηλιακή ακτινοβολία απορροφώ, με πόσες δεκάδες κλιματιστικά ισοδυναμώ σε ψύξη.

Δεν άκουγαν τίποτα. Ήρθαν ειδικά για να με τιμωρήσουν, αποφασισμένοι και οπλισμένοι, και το έκαναν, και μάλιστα παραδειγματικά. Με κουτσούρεψαν κατά βούληση. Στο τέλος δεν έμεινα ούτε το μισό. Κι έμειναν τα κουτσουρεμένα μου κλαδάκια, να θυμίζουν την παλιά μου δόξα. Να πώς με κατάντησαν:


Κι όμως, αισθάνομαι τυχερό, αφού είχα την τύχη να φυτευτώ, κι αφού υπάρχω ακόμα.

Όταν αναλογίζομαι ότι τα ποσοστά κάλυψης από πράσινο και ελεύθερους χώρους των ελληνικών πόλεων είναι από τα χαμηλότερα παγκοσμίως ...

Όταν σκέφτομαι πόσες αναπλάσεις δρόμων και πεζοδρομίων γίνονται στην χώρα αυτή χωρίς να προβλέπεται σχεδόν καμμιά δενδροφύτευση, όταν σκέφτομαι τα έτσι κι αλλιώς στενά ή ανύπαρκτα πεζοδρόμια ολοκαίνουργιων Λεωφόρων, όπου φυτρώνουν μόνο στύλοι φωτισμού και καλώδια...

Όταν σκέφτομαι τα χιλιάδες δέντρα που προβλέπονταν στις μελέτες τόσων και τόσων Δημοσιών Έργων, συμπεριλαμβανομένων και των Ολυμπιακών, και που τελικά ΔΕΝ φυτεύτηκαν ποτέ, μέσα σε γενική αδιαφορία... Λες και ήταν περιττές λεπτομέρειες της όλης μελέτης. Κι ενώ διαφημίζονταν υπέρμετρα από τους Ιθύνοντες, τους γεμάτους περηφάνια για την δήθεν περιβαλλοντική τους ευαισθησία, ΠΡΙΝ γίνει το Έργο...

Τότε Αισθάνομαι τυχερό και μόνο που υπάρχω. Και δεν παραπονιέμαι. Στο κάτω κάτω, αν με μισούν, εμένα και όλα τα άλλα δέντρα των ελληνικών πόλεων, κι αν μάς θεωρούν εχθρούς, κακό του κεφαλιού τους. Τη δική τους ποιότητα ζωής υποβαθμίζουν.

Δεν τους καταλαβαίνω όμως καθόλου τους Ακρωτηριαστές μου και την μικρόνοιά τους. Θα ήθελα λοιπόν τελειώνοντας την Ιστορία μου να τους αφιερώσω ένα σατιρικό τραγούδι που έλεγε παλιά ο Χάρρυ Κλύνν. Μπας και ξυπνήσουν.

Αχ πώς μ' αρέσει να γυρίζω με ηλίαση
μες την πυρακτωμένη Λεωφόρο
τα κομπρεσσέρ να μού ανεβάζουνε την πίεση
και νά' χω γιώτα-χι βυτιοφόρο

Δώστε μου μόλυνση και πάρτε την ψυχή μου
ραδιενέργεια ποτίστε το κορμί μου.
Κόψτε τα δέντρα που μου κρύβουν τα ντουβάρια
φτιάχτε χαβούζες, τζιμινιέρες και νταμάρια.

Σάς χαιρετώ, με την ελπίδα κάποτε ν' αλλάξει αυτή η νοοτροπία.

Ένα ακρωτηριασμένο δέντρο της Θεσσαλονίκης

Μπροστά μπροστά, εγώ
στη μέση, ένα μισο-ακρωτηριασμένο αδερφάκι μου
πίσω πίσω αριστερά, ένα ανέπαφο δέντρο -έτσι ακριβώς ήμουν κάποτε κι εγώ...
δεξιά βλέπετε τις κουτσουρεμένες Ακακίες
ενώ στο βάθος δεξιά διακρίνεται μια ανέπαφη Ακακία.
.

.

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΑ ΚΥΘΗΡΑ

...Το «Ταξίδι στα Κύθηρα» είναι ένα ταξίδι που δεν θα γίνει ποτέ. Γιατί τα Κύθηρα δεν υπάρχουν, παρά μόνο στο χώρο του μύθου. Συμβολίζουν την απόλυτη ευτυχία, όπως αυτή αποτυπώθηκε στους πίνακες των Αρκαδιστών του Μπαρόκ ή αργότερα, στις αρχές του 18ου αιώνα σ' ένα έργο του Βαττώ (Jean-Antoine Watteau,1684-1721), την «Αναχώρηση για τα Κύθηρα» ("l'Embarquement pour Cythères"). O Μπωντλαίρ έγραψε σχετικά με αυτόν τον πίνακα στο «Κάλεσμα σε ταξίδι»: «Να είμαστε συνεχώς μεθυσμένοι από κρασί, από ποίηση και από αρετή, ό,τι απ' όλ' αυτά προτιμάμε»...

Να τολμήσω ο ταπεινός Γάτος να συμπληρώσω στη λίστα του Κολασμένου Άγγελου το μεθύσι από Έρωτα;

Ραντεβού λοιπόν στα Κύθηρα...
((ανήκουν και στην Αττική (Νομός Πειραιώς), οπότε έχω και προεκλογικό Αγώνα εκεί...))
Σ:)

ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΤΟΥΣ ΟΡΧΕΙΣ ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΤΟ ΑΠΟΣΤΗΜΑ...

...ΤΩΝ ΟΜΑΔΩΝ , ΤΩΝ ΟΠΑΔΩΝ, ΤΟΥ ΤΖΟΓΟΥ
ΚΑΙ ΤΩΝ Α(θ)ΛΗΤΙΚΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ;

.

Τα ΜΠΑΟΚΙΑ ψηφίζουνε, λέει. Όπως ψηφίζουν και τα Χανούμια, και οι Γάβροι, και οι Βάζελοι, και τα Σκουλήκια, και όλοι οι άλλοι ανεγκέφαλοι "οπαδοί", τα τυφλά κι αφιονισμένα εκτελεστικά όργανα των συμφερόντων του κάθε μαφιόζου νυν ή wannabe προέδρου των διεφθαρμένων "επαγγελματικών" ομάδων, που μόνο τον Αθλητισμό και το Ευ Αγωνίζεσθαι δεν υπηρετούν... Ψηφίζουν, τα προβατάκια, που μεταμορφώνονται σε δήθεν λύκους μόνο όταν είναι να τα σπάσουν. Ψηφίζουν, και επομένως θεωρούν ότι δικαιούνται να εκβιάζουν την κάθε κυβέρνηση για να ΠΛΗΡΩΣΕΙ κάμποσα εκατομμύρια ευρώ ακόμα, και να "σώσει" την ομάδα τους, για την οποία κόβουν φλέβες. Κι αφού ψηφίζουν, και δικαιούνται να εκβιάζουν κυβερνήσεις, δικαιούνται και να σπάσουν ΑΤΙΜΩΡΗΤΑ και καμπόσα μαγαζιά, και να κάψουν και κάμποση δημόσια περιουσία, για να ξεδώσουν, βρε αδερφέ. Και να "πιέσουν "ακόμα πιό εκβιαστικά.



Κι εγώ όμως σαν πολίτης μιάς Δημοκρατίας, δεν δικαιούμαι να ΜΗΝ πληρώνω τις φιλοδοξίες και τις ατασθαλίες των "Προέδρων", που για χάρη τους σφάζονται και σφάζουν, καίνε και ρημάζουν, οι χουλιγκάνοι της κάθε ομάδας; Δεν δικαιούμαι να λειτουργούν κάποιοι μηχανισμοί ώστε να μην επιτρέπεται στον καθένα πονηρό να ΑΦΙΟΝΙΖΕΙ τους συμπολίτες μου, αυτούς στους οποίους δίπλα ζω, και να τους κουρδίζει ανενόχλητος στον φαύλο κύκλο του ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΥ, της ΑΜΑΘΕΙΑΣ και της ΒΙΑΣ; ΔΕΝ δικαιούμαι να έχω σαν πολίτης έναν ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ, που θα πιάσει τον κο Πετρουλάκη, εκδότη της MetroSport Θεσσαλονίκης, και να τού πει, "έλα εδώ ΡΕ ΑΛΗΤΗ, ΜΕ ΠΟΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΚΟΥΡΔΙΖΕΙΣ ΑΥΤΑ ΤΑ ΑΝΕΓΚΕΦΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ, για να πουλήσεις ΔΥΟ ΚΩΛΟΦΥΛΛΑΔΕΣ ΠΑΡΑΠΑΝΩ";

Προσωπικά πιστεύω ότι η μόνη λύση είναι η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΕΩΝ ΚΑΙ Η ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΚΑΘΕ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ Ή ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ ΣΤΙΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΑΘΛΗΜΑΤΩΝ. Μπορεί να μην ξαναπάρουμε το EURO, και να μην ξανανιώσουμε τις φρούδες Εθνικές Συγκινήσεις της Λισσαβώνας και της Ιαπωνίας, ΠΟΥ ΈΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΏΣ ΕΊΝΑΙ ΚΕΝΈΣ ΠΕΡΙΕΧΟΜΈΝΟΥ, αλλά θα εξυγιανθεί κάπως το απόστημα που λέγεται "Επαγγελματικό Ποδόσφαιρο και Μπάσκετ". Και που μαστίζει ένα κομμάτι της νεολαίας. ΠΑΙΔΙΑ και "ΠΑΙΔΙΑ" ΠΟΥ ΖΟΥΝ ΔΙΠΛΑΜΑΣ, ΕΠΗΡΕΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ ΟΛΩΝ ΜΑΣ, ΚΑΙ ΨΗΦΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!

Αλλά σιγά μην γίνει ποτέ κάτι τέτοιο. Αυτά τα "πρωταθλήματα" τροφοδοτούν τόσες και τόσες τσέπες.... Από τον προποτζή της γειτονιάς, τον κάθε αχαΐρευτο δηλαδή που δεν είχε στον ήλιο μοίρα, αλλά με γλυψίματα και λαδώματα κατάφερε να αγοράσει την άδεια για το Πρακτορείο Προπό όπου ξημεροβραδιάζονται τα δεκάδες θύματα-ζόμπι, ως τον Αυτοκράτορα του τζόγου Κόκκαλη... Ποιός πολιτικός θα είχε ποτέ τα αρχίδια και την ηθική ακεραιότητα να βάλει το μαχαίρι στο Κόκκαλο....

Δεν βλέπω πουθενά φως. Μήπως βλέπεις εσύ;

Το φωτογραφικό υλικό το βρήκα στο εξαιρετικό blog του x-berliner

ΕΝΑ ΠΟΥΛΙ ΠΛΗΓΩΘΗΚΕ... ΕΣΚΥΨΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΗΡΑ...

"...γιατί έμοιαζε η μοίρα του... με τη δική μου μοίρα..."

Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου/Απόστολος Καλδάρας/Βίκυ Μοσχολιού

MAIS DIS, DONC, T'ES ENCORE LA, QUOI? DINGUE! VAS-T'EN!

.

Aujourd'huis, le 9 Septembre, c'est son anniversaire. Elle a 29 ans.

Ça fait déjà plus qu'un an que je ne l'ai pas vue. Comment ça s'fait qu'elle soit toujours là?

Voici mon cadeau pour Elle, pour moi, et pour vous...


@>---Léo Ferré
Avec le temps ---<@


Avec le temps
avec le temps, va, tout s'en va
on oublie le visage et l'on oublie la voix
le cœur, quand ça bat plus, c'est pas la peine d'aller
chercher plus loin, faut laisser faire et c'est très bien

avec le temps
avec le temps, va, tout s'en va
l'autre qu'on adorait, qu'on cherchait sous la pluie
l'autre qu'on devinait au détour d'un regard
entre les mots, entre les lignes et sous le fard
d'un serment maquillé qui s'en va faire sa nuit
avec le temps tout s'évanouit

avec le temps
avec le temps, va, tout s'en va
même les plus chouettes souv'nirs ça t'as un' de ces gueules
à la gallerie j'farfouille dans les rayons d'la mort
le samedi soir quand la tendresse s'en va toute seule

avec le temps
avec le temps, va, tout s'en va
l'autre à qui l'on croyait pour un rhume, pour un rien
l'autre à qui l'on donnait du vent et des bijoux
pour qui l'on eût vendu son âme pour quelques sous
devant quoi l'on s'traînait comme traînent les chiens
avec le temps, va, tout va bien

avec le temps
avec le temps, va, tout s'en va
on oublie les passions et l'on oublie les voix
qui vous disaient tout bas les mots des pauvres gens
ne rentre pas trop tard, surtout ne prends pas froid

avec le temps
avec le temps, va, tout s'en va
et l'on se sent blanchi comme un cheval fourbu
et l'on se sent glacé dans un lit de hasard
et l'on se sent tout seul peut-être mais peinard
et l'on se sent floué par les années perdues- alors vraiment
avec le temps on n'aime plus