ΠΌΣΟ ΜΑΚΡΙΆ ΠΈΦΤΕΙ Η ΒΗΡΥΤΤΌΣ;

Βαγδάτη 2003
Η πιό κοκκαλιάρα και κακομοίρα γάτα που έχω δεί ποτέ

Βαγδάτη, Ιούνιος 2003

Ο Μαύρος Γάτος, μέλος αποστολής μη-κυβερνητικής ανθρωπιστικής οργάνωσης, σε μια μικρή αυλή παρέα με δύο φιλοξενούμενους δημοσιογράφους από τα Νέα, δυό ακόμα Έλληνες, τον Bruno από την Πορτογαλία, και την Valerie, την αρχηγό των Γάλλων συγκατοίκων Telecoms Sans Frontieres (Τηλεπικοινωνίες Χωρίς Σύνορα, έφερναν σε επαφή τους Ιρακινούς με τις οικογένειές τους στο εξωτερικό μέσω δορυφορικών τηλεφώνων και παρείχανν Internet στις υπόλοιπες ξένες αποστολές).

Απόλυτο σκοτάδι. Ο δρόμος εντελώς έρημος. Άλλωστε η κυκλοφορία απαγορεύεται μετά τις εννιά. Από το βάθος του δρόμου ακούγονται σποραδικά πυροβολισμοί, αλλά κανείς δεν ανησυχεί ιδιαίτερα. Μάλλον ρίχνουν οι φρουροί των γύρω πρεσβειών, για... πλάκα...

Ο πόλεμος έχει τελειώσει επίσημα στις 15 Μαΐου, αλλά ο ΟΗΕ καταγράφει συνέχεια νέους νεκρούς, δεκάδες περιστατικά ένοπλης βίας καθημερινά. Σε λίγες μέρες θα τιναχτούν στον αέρα και αυτοί που γράφουν την καθημερινή αναφορά αν-ασφαλείας του ΟΗΕ, μαζί με το κεντρικό κτίριο του ΟΗΕ, και άλλους ογδόντα ανθρώπους. Ο Μαύρος Γάτος το πρωί ήταν εκεί, σ'εκείνο το κτίριο που θα εκραγεί σε λίγες μέρες. Αλλά τώρα είναι στην "αυλή". Στα δωμάτια η ζέστη είναι ανυπόφορη, δεν σού κάνει καρδιά να πας για ύπνο. Την ημέρα η θερμοκρασία φτάνει και τους 55 βαθμούς. Η συζήτηση στην αυλή δεν αφορά μόνο το Ιράκ, αλλά και τις λεπτομέρειες της ερωτικής ζωής του καθενός. Να περνάει η ώρα... Και κάπου κάπου καταβρέχουμε ο ένας τον άλλον με λίγο νερό, σαν παιδιά που παίζουν μπουγέλα, για λίγη δροσιά.

Μεσημέρι. Η ώρα της ανάπαυλας. Μέσα στο κτίριο, ένα νοικιασμένο διώροφο σε "καλή" συνοικία, που πριν τον πόλεμο ήταν κάποιου η βίλλα, και τώρα φιλοξενεί δεκαπέντε ανθρώπους και εκατό τόνους σκόνη, ο Μαύρος Γάτος, ο Μπρούνο απο την Πορτογαλία, ο Τιμπό από τη Γαλλία και ο Φαρίς από το Ιράκ θαυμάζουν στην οθόνη ενός υπολογιστή την αισθησιακή Χάιφα Γουέχμπι, που λικνίζεται σαν γάτα, τραγουδώντας σαν γάτα, στην εξωτική της γλώσσα: "Alooli a'annou kalam, alassam aggafi".

Η Χάιφα είναι Λιβανέζα. Το βίντεο είναι γυρισμένο σε κάτι που μοιάζει με ντισκοτέκ, ο κόσμος που παρίσταται στο γύρισμα είναι μελαμψός αλλά εξευρωπαισμένος. Καλοντυμένος, κεφάτος, χαρούμενος.Πόσο μακριά μοιάζει ο Λίβανος από την μαρτυρική Βαγδάτη. Ο Λίβανος, αυτή η χώρα, που ήταν κάποτε "το Παρίσι της μέσης ανατολής" και πρόσφατα ξαναέγινε.

Στη Βαγδάτη τώρα είναι πάλι νύχτα. Το μεσημέρι η θερμοκρασία άγγιξε τους 56 βαθμούς. Το νερό έχει δύο μέρες να τρέξει, πλενόμαστε στοιχειωδώς με πόσιμο νερό από την ανθρωπιστική βοήθεια των Ελλήνων. Ρεύμα στην πόλη δεν υπάρχει, η γεννήτρια μάς δίνει μερικές ώρες ρεύμα, όταν λειτουργεί και δεν είναι χαλασμένη, αλλά σε λίγο πρέπει να σβήσει, έχει φτάσει στα όριά της. Ετοιμάζουμε τις γκαζόλαμπες.

Τώρα σκοτάδι. Φεύγει η Χάιφα, έρχεται η γκαζόλαμπα. Το φυτίλι είναι πολύ κοντό, και άλλο δεν έχω. Φωτίζει ελάχιστα, ίσα ίσα για αν μην τσακιστώ στη σκάλα. Καληνύχτα.

Λίγο πριν αποκοιμηθώ στο κρεβάτι που κυριολεκτικά καίει, σκέφτομαι πόσο μακριά από την μαρτυρική Βαγδάτη έμοιαζε αυτή η ντίσκο του Λιβάνου όπου χόρευε αισθησιακά η ναζιάρα Χάιφα, ανάμεσα στους ξένοιαστους θεατές...

Έναν κόσμο μακριά.



Ελλάδα, Ιούλιος 2006


Ο Μαύρος Γάτος στην ειρηνική και ευημερούσα του πατρίδα, στο ασφαλές και άνετο σπίτι του, στην δροσιά του αιρκοντίσιον, γράφει στον υπολογιστή.

Πόσο μακριά, αλήθεια, μοιάζει η μαρτυρική Βηρυττός... Πόσο μακριά φαντάζει ο τρόμος του Λιβάνου, η προσφυγιά, η αγωνία, ο πόλεμος, ο θάνατος...

Αλήθεια, πόσο μακριά;;;

"Έναν κόσμο μακριά;"

ΟΣΟ ΚΑΙ Η ΒΑΓΔΑΤΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΗΡΥΤΤΟ ΤΟΥ 2003;

Η Ελπίδα όμως ΔΕΝ πεθαίνει, ποτέ...
Βαγδάτη 2003 - φώτο: Γιάννης Καμπούρης/PRISMA(c)