ΆΔΟΞΟ ΤΈΛΟΣ

Ο Ποιητής είχε μπροστά του ένα εξαιρετικά ένδοξο μέλλον. Στον επαγγελματικό τομέα, επρόκειτο να διαπρέψει ανάμεσα στους συναδέλφους του, οι επιστημονικές του ανακαλύψεις θα βοηθούσαν αμέτρητους ανθρώπους, και θα έσωζαν μυριάδες ζωές, χαρίζοντάς του το βραβείο Νόμπελ, διεθνή σεβασμό και κύρος, και την ευγνωμοσύνη ολόκληρης της ανθρωπότητας. Επιπλέον, η αγάπη του για τους ανθρώπους, για την φύση, για την θάλασσα, για τον Κόσμο, θα του χάριζε ένα ακόμη Νόμπελ, αυτό της Ποίησης, το τρίτο για τη χώρα του, και το δεύτερο για τον ίδιο. Ένα νταμπλ διεθνώς πρωτοφανές, δυό διακρίσεις τόσο κορυφαίες, σε τόσο διαφορετικούς τομείς, κάτι που είχε να συμβεί από τον καιρό του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, και θα και που θα αναγορεύε τον Ποιητή μας σε πρότυπο γενιών και γενιών νέων, και σε μια από τις μεγαλύτερες διεθνείς προσωπικότητες που έζησαν ποτέ.
.
Όλα αυτά όμως τα θαυμαστά, που θα συνέβαιναν μόλις λίγα χρόνια μετά, δεν ήταν σε θέση να τα γνωρίζει ο συγκεκριμένος λευκός καρχαρίας, μια μάλλον πρωτόγονη (σε σχέση με τον Ποιητή) μορφή ζωής, με απειροελάχιστη εκτίμηση για την Ποίηση και για την Πρόοδο γενικώς, αλλά με τεράστια πείνα, που περνούσε εκείνο το απόγευμα, εντελώς τυχαία, από τα απόμερα βράχια, όπου ο Ποιητής μας πλατσούριζε, γυμνός κι ευτυχισμένος, αμέριμνος κι εξαντλημένος, μετά από ώρες κολύμπι, την πρώτη εκείνη μέρα των επάξια κερδισμένων σύντομων διακοπών του.
Τίποτα λοιπόν δεν χαμπάριαζε ο λευκός καρχαρίας για το μεγαλειώδες μέλλον του Ποιητή, και για την σημασία του για την Ανθρωπότητα, αλλά και να ήξερε μάλλον δεν θα έδινε δεκάρα, όντας θηλυκός και γκαστρωμένος άτυχος, και επομένως, όπως ήδη το τονίσαμε, εξαιρετικά
πεινασμένος. Κι έτσι, έκανε τον Ποιητή μας μια χαψιά, η μάλλον για την ακρίβεια πεντέξι, γιατί ο Ποιητής μας, ήτανε, είν'αλήθεια, κάπως εύσωμος.
.
Σαμοθράκη, 3 Ιουλίου 2006