ΑΝΕΠΙΔΟΤΟΝ

Αγαπημένο μου Φιλάκι

Μού είναι δύσκολο να σού γράψω αυτό το γράμμα. Μού είναι δύσκολο ακόμα και να σε αποκαλώ "αγαπημένη μου, αγάπη μου". Ακούγεται τόσο παράξενο μέσα στο μυαλό μου. Αγάπη μου. Αγάπη μου. Σκέψου να το πρόφερα κιόλας. Δε θα το κάνω, δεν υπάρχει λόγος. Αλλά τότε, γιατί πλημμύρισαν τα μάτια μου δάκρυα;

Ξέρω πως δε με έχεις συγχωρήσει που σε αρνήθηκα. Μού ευχήθηκες όμως, σε ένα από τα ελάχιστα SMS που μού έστειλες από τότε, να είμαι καλά, και η ζωή μου να είναι όμορφη. Λοιπόν, δεν είμαι καλά, και η ζωή μου δεν είναι όμορφη. Αλλά ποτέ δε θα στο πω... Δεν δικαιούμαι πιά να σού μιλώ για τις έγνοιες μου, τους φόβους μου, τις ανησυχίες μου, τις ατυχίες μου, ούτε και για τις χαρές μου, για τις επιτυχίες μου...

Σού γράφω όμως αυτό το ανεπίδοτο γράμμα, σήμερα ειδικά, γιατί σού έχω μερικά δώρα. Δώρα πικρά, δώρα που με κάνουν να πονώ, και που νομίζω πως θα πονούσαν κι εσένα. Πρέπει όμως να σού τα χαρίσω, έστω εικονικά. Λοιπόν, ορίστε :


Πρώτα πρώτα, αυτές οι πυροβολημένες μου σκέψεις, κι αυτή η παλιά φωτογραφία, από τότε...

Κι ένα τραγούδι.

Ναι, ένα τραγούδι που σπαράζει, τί άλλο;
Το έγραψε, από μένα για σένα, ένας άγνωστός μου ξένος. Σού έχω όμως φυλαγμένα και κάμποσα δικά μου, έτσι κι αλλιώς, δεν θα τα ακούσεις ποτέ...

Κι ένα ποίημα.

Το πρώτο μέρος το έγραψα πάνω στο καράβι την ημέρα που σε άφησα κι έφυγα, την ημέρα που σε είδα για τελευταία φορά, που άκουσα τη φωνή σου για τελευταία φορά, που σε άγγιξα για τελευταία φορά. Το υπόλοιπο το έγραψα στην Σαντορίνη, μόνος μου, λίγες μέρες μετά. Έβλεπα συνέχεια φρικτούς εφιάλτες, για καιρό, σού το είπα; Νά' το...

ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΔΑΚΡΥ

Δεν έμεινε πιά ούτε ένα δάκρυ. Μόνο κάτι θλιβερά ολοκαίνουργια σπίτια, όπου κανείς δεν θα κατοικήσει, αφού εσύ πάντα θα φεύγεις.
Και σε παρακαλούσα, μείνε, μη φεύγεις, μείνε μαζί μου, σε χρειάζομαι, μη μού φεύγεις, μείνε... Αλλά εσύ έφευγες, για κάποιες "Αρχές". Κι όταν επέστρεφες, σε ρωτούσα, έχεις κάτι να μού πεις; Και δεν είχες, τίποτα.
Προσπάθησα να σε εξαργυρώσω με κακία στο πρακτορείο, αλλά δεν είχες πιά ούτε αυτήν την αξία. Κι ανέβηκα στο καράβι. Και το καράβι έφυγε, και ο κόσμος γύρω, να μην έχει ιδέα, πως ο κόσμος, ολόκληρος ο κόσμος, γκρεμίστηκε... Και πως όταν η καρδιά πονάει υπερβολικά, αποτεφρώνεται. Και δε μένει πιά ούτε ένα δάκρυ. Ούτε ένα.

Δαίδαλος, 2 Αυγούστου 2005

ΤΟ ΠΛΑΤΥΣΚΑΛΟ

Ύστερα ήρθανε τα μαύρα πουλιά, κρώζοντας φριχτά. Μόνο οι κρωξιές τους αντηχούν τώρα ολόγυρα, και ο κρότος από το αίμα που παγώνει.
Εμείς τα φέραμε. Φέραμε τα κοράκια, να διώξουνε τους γλάρους και τα χελιδόνια.
Κι ήρθανε, τα μαύρα πουλιά, να κάνουνε τι; Ήρθανε να λερώσουν με σάπιο αίμα την ένωση των κορμιών μας, να σκεπάσουν με μαυρίλα την ψυχή μας, να ακρωτηριάσουν την αγάπη μας, να σκυλεύσουν το κουφάρι του έρωτά μας.
Φέραμε τα κοράκια, να αποσυνθέσουν τις ζωές μας, τις σφιχταγκαλιασμένες πάνω στο πέτρινο πλατύσκαλο, που δεν βγάζει πια επάνω, μόνο κάτω, κάτω, στο γκρεμό, κάτω, στην άβυσσο, κάτω, ως το τέλος.

Ολάνθιστη περίμενες εγώ να σε μυρίσω
Ολόγλυκη, πανέμνοστη, κι ήρθα να σε τρυγήσω
Μα το νεκρό λουλούδι πρέπει να το κόβεις
Κι όταν πεθαίνει ο έρωτας, πικρά να τον πενθείς.

Οία, 5 Αυγούστου 2005

Δεν το ξέχασες, Φιλάκι μου, ε;
Σήμερα, 18 Ιουλίου, θα κλείναμε τρία χρόνια μαζί.