18 Ιουλ 2006

ΑΝΕΠΙΔΟΤΟΝ

Αγαπημένο μου Φιλάκι

Μού είναι δύσκολο να σού γράψω αυτό το γράμμα. Μού είναι δύσκολο ακόμα και να σε αποκαλώ "αγαπημένη μου, αγάπη μου". Ακούγεται τόσο παράξενο μέσα στο μυαλό μου. Αγάπη μου. Αγάπη μου. Σκέψου να το πρόφερα κιόλας. Δε θα το κάνω, δεν υπάρχει λόγος. Αλλά τότε, γιατί πλημμύρισαν τα μάτια μου δάκρυα;

Ξέρω πως δε με έχεις συγχωρήσει που σε αρνήθηκα. Μού ευχήθηκες όμως, σε ένα από τα ελάχιστα SMS που μού έστειλες από τότε, να είμαι καλά, και η ζωή μου να είναι όμορφη. Λοιπόν, δεν είμαι καλά, και η ζωή μου δεν είναι όμορφη. Αλλά ποτέ δε θα στο πω... Δεν δικαιούμαι πιά να σού μιλώ για τις έγνοιες μου, τους φόβους μου, τις ανησυχίες μου, τις ατυχίες μου, ούτε και για τις χαρές μου, για τις επιτυχίες μου...

Σού γράφω όμως αυτό το ανεπίδοτο γράμμα, σήμερα ειδικά, γιατί σού έχω μερικά δώρα. Δώρα πικρά, δώρα που με κάνουν να πονώ, και που νομίζω πως θα πονούσαν κι εσένα. Πρέπει όμως να σού τα χαρίσω, έστω εικονικά. Λοιπόν, ορίστε :


Πρώτα πρώτα, αυτές οι πυροβολημένες μου σκέψεις, κι αυτή η παλιά φωτογραφία, από τότε...


Ναι, ένα τραγούδι που σπαράζει, τί άλλο;
Το έγραψε, από μένα για σένα, ένας άγνωστός μου ξένος. Σού έχω όμως φυλαγμένα και κάμποσα δικά μου, έτσι κι αλλιώς, δεν θα τα ακούσεις ποτέ...

Κι ένα ποίημα.

Το πρώτο μέρος το έγραψα πάνω στο καράβι την ημέρα που σε άφησα κι έφυγα, την ημέρα που σε είδα για τελευταία φορά, που άκουσα τη φωνή σου για τελευταία φορά, που σε άγγιξα για τελευταία φορά. Το υπόλοιπο το έγραψα στην Σαντορίνη, μόνος μου, λίγες μέρες μετά. Έβλεπα συνέχεια φρικτούς εφιάλτες, για καιρό, σού το είπα; Νά' το...

ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΔΑΚΡΥ

Δεν έμεινε πιά ούτε ένα δάκρυ. Μόνο κάτι θλιβερά ολοκαίνουργια σπίτια, όπου κανείς δεν θα κατοικήσει, αφού εσύ πάντα θα φεύγεις.
Και σε παρακαλούσα, μείνε, μη φεύγεις, μείνε μαζί μου, σε χρειάζομαι, μη μού φεύγεις, μείνε... Αλλά εσύ έφευγες, για κάποιες "Αρχές". Κι όταν επέστρεφες, σε ρωτούσα, έχεις κάτι να μού πεις; Και δεν είχες, τίποτα.
Προσπάθησα να σε εξαργυρώσω με κακία στο πρακτορείο, αλλά δεν είχες πιά ούτε αυτήν την αξία. Κι ανέβηκα στο καράβι. Και το καράβι έφυγε, και ο κόσμος γύρω, να μην έχει ιδέα, πως ο κόσμος, ολόκληρος ο κόσμος, γκρεμίστηκε... Και πως όταν η καρδιά πονάει υπερβολικά, αποτεφρώνεται. Και δε μένει πιά ούτε ένα δάκρυ. Ούτε ένα.

Δαίδαλος, 2 Αυγούστου 2005

ΤΟ ΠΛΑΤΥΣΚΑΛΟ

Ύστερα ήρθανε τα μαύρα πουλιά, κρώζοντας φριχτά. Μόνο οι κρωξιές τους αντηχούν τώρα ολόγυρα, και ο κρότος από το αίμα που παγώνει.
Εμείς τα φέραμε. Φέραμε τα κοράκια, να διώξουνε τους γλάρους και τα χελιδόνια.
Κι ήρθανε, τα μαύρα πουλιά, να κάνουνε τι; Ήρθανε να λερώσουν με σάπιο αίμα την ένωση των κορμιών μας, να σκεπάσουν με μαυρίλα την ψυχή μας, να ακρωτηριάσουν την αγάπη μας, να σκυλεύσουν το κουφάρι του έρωτά μας.
Φέραμε τα κοράκια, να αποσυνθέσουν τις ζωές μας, τις σφιχταγκαλιασμένες πάνω στο πέτρινο πλατύσκαλο, που δεν βγάζει πια επάνω, μόνο κάτω, κάτω, στο γκρεμό, κάτω, στην άβυσσο, κάτω, ως το τέλος.

Ολάνθιστη περίμενες εγώ να σε μυρίσω
Ολόγλυκη, πανέμνοστη, κι ήρθα να σε τρυγήσω
Μα το νεκρό λουλούδι πρέπει να το κόβεις
Κι όταν πεθαίνει ο έρωτας, πικρά να τον πενθείς.

Οία, 5 Αυγούστου 2005

Δεν το ξέχασες, Φιλάκι μου, ε;
Σήμερα, 18 Ιουλίου, θα κλείναμε τρία χρόνια μαζί.

11 σχόλια:

Xνούδι είπε...

μαζί σου στον πόνο σου σήμερα γατάκι μου. Κι ας είναι το τελευταίο βέλος στην όμορφη καρδιά σου.

Καπετάνισσα είπε...

Με αιφνιδίασες.

Αν ήταν μπορετό, θα ζέσταινα τις λέξεις για να 'ρθουν.

Φτάνει εκεί ο ήλιος, δε φτάνει;

Να μπορούσα να ορκιστώ πως τα καλύτερα έρχονται...
Μου το'πε τσιγγάνα, αν μετράει...

Marialena είπε...

Μακάρι αυτή σου η αγάπη να φτάσει σήμερα κατευθείαν στην καρδιά της! Δεν χάνεται αυτό που ζήσατε, είναι καλά φυλαγμένο στη καρδιά σου για πάντα!

Καρδιά μου πρόσεχε τη ψυχούλα σου, τίποτε άλλο!

oistros είπε...

Και κάποτε είναι καλύτερα να τις χάνεις αυτές τις αγάπες. Για να τις κρατάς ζωντανές στην ψυχή σου χωρίς να τις κιτρινήσει ο καιρός. Κι ας πονάει. Έχει κι η θλίψη την ομορφιά της.

Jason είπε...

Ακριβώς έτσι είναι, αγαπητή oistros.

Όμως αυτό το post για κάποιο λόγο με άγγιξε πάρα πολύ. Το ένιωσα μέσα μου. Το διάβασα και το ξαναδιάβασα μέχρι που σταμάτησα γιατί δεν είχα νόημα πια. Καλοκαίρι είναι...

Να είσαι καλά, αγαπητέ φίλε.
Να είσαι καλά...

Ανώνυμος είπε...

Τι μου θυμίζει τι μου θυμίζει...Προσπαθώ τόσο πολύ να ξεχάσω τι μου θυμίζει!

Και τι να σου ευχηθώ εγώ;
Να είσαι καλά και να 'ναι η ζωή σου όμορφη; Όχι, όχι αυτό! Κάτι άλλο:

Να μπορείς πάντοτε να τη βρίσκεις μέσα σου. Να αναγνωρίζεις τις πτυχές του εαυτού σου που εκείνη μεταμόρφωσε σε κάτι άλλο καινούργιο και μοναδικό.
Και να χαίρεσαι που είχες τη χαρά να ζήσεις αυτή τη μεταμόρφωση.

Καλό μου γατάκι!

Ναταλία είπε...

Μου θυμίζεις.... όσα μέρα με τη μέρα ξεχνάω....
Έχω ένα πάκο από ανεπίδοτα....Πότε πρόλαβες και κρυφοκοίταξες τη γραφή μου;

Τα είχα κλειδώσει κι εσύ ξεδιάντροπα τα βγάζεις στο φως να τα δουν όλοι....

Ξέρεις όμως....; Το φως πολλές φορές ξορκίζει...

Μαύρος Γάτος είπε...

Σας ευχαριστώ όλους. Κανονικά σε ένα τέτοιο άρθρο θα έπρεπε να έχω κλείσει τα σχόλια, αλλα χτες είχα απόλυτη ανάγκη την συμπαράστασή σας. Ευχαριστώ.

Ανώνυμος είπε...

"Η μοναξιά είναι από χώμα"
και πάντα...δεν άντεχα,να μην συμπληρώσω,πως με χώμα και νερό -πηλός- άνθρωπος ... νερό δάκρυα χώμα δημιουργία

triantara είπε...

τώρα είδα το ποστ σου αυτό.

"έγινε η απώλεια συνήθεια μας"

και κάπως έτσι συνεχίζουμε όλοι...

Ανώνυμος είπε...

Hmm I love the idea behind this website, very unique.
»