29 Ιουλ 2006

AMOS OZ ON THE ISRAELI INVASION IN LEBANON: "HOW TO MAKE AN OMELET WITHOUT BREAKING ANY EGGS"


Saturday 29-7-06:
453 Lebanese civilians dead, thousands injured,
over a million refugees, and rising


Amos Oz is is an Israeli novelist and essayist, a member of the Israeli peace movement. His most recent work is "How To Cure a Fanatic". He has repeatedly condemned the occupation of Palestinian lands and the implantation of Jewish settlers there. But this time he backs up the Israeli invasion in Lebanon.

I find his reasoning much worse than Olmert's.

Olmert says, "we are the Chosen, we are strong, we have God (Yahve) and the US along, so we can righteously act as we like, you resist and you threaten us, therefore you are our enemies, and we'll righteously exterminate you".

Oz says, "you are right, we have been opressing you all these years, stealing your land, denying you a homeland, acting like a bully in the region, giving the Islamic fundamentalists the perfect allibi for blowing up any hope of peace, and you are right, we should hand over the Occupied Territories and dislocate the settlers we've been bringing there all these years. But you have the right to be right, only as long as you don't react. I told you, you are right, what else could you possibly desire??? You are right only as long as you don't threaten us, and if you do, then you lose your right and you become our enemies, so we'll righteously exterminate you".

Amos Oz's tactic reminds me of some cunning people I know, who smile at you and play friends, only to let you down when their friendship demands the slightest ACTION or SACRIFICE from their part.

They could be saying "I will do ANYTHING for you, my friend, provided that you never ask me to"

So someone would be right to ask: What would *you* do, Mr Gatos, if you were in Amos oz's position? Your country at war, rockets falling around?

First of all, I would ask my government to stop the war immediately. And give at last an end to the situation of instability in the Middle East that they have created all these years, along with the radical Islamists from the Palestinian side, by immediately withdrowing from the Occupied Territories and offering at last a REAL and SINCERE hand of friendship to the Palestinians.

Greeks and Turks, after centuries and centuries of continuous wars, after terrible massacres and atrocities and ancient hatred and lost homelands for millions of people, shook hands in 1922 and live in peace ever since, with problems, yes, but in peace. Why can't possibly the Israelis and the Palestinians do the same????



I won't say more. Here is Amos Oz's declaration. Judge for yourselves.



Hezbollah Attacks Unite Israelis
The usual domestic divide dissolves in the face of rockets.

By Amos Oz,
July 19, 2006

Many Times in the past, the Israeli peace movement has criticized Israeli military operations. Not this time. This time, the battle is not over Israeli expansion and colonization. There is no Lebanese territory occupied by Israel. There are no territorial claims from either side.

Last Wednesday, Hezbollah launched a vicious, unprovoked attack into Israeli territory. This was also an attack on the authority and integrity of the elected Lebanese government, as Hezbollah has, by attacking Israel, hijacked the prerogative of the Lebanese government to control its territory and to make decisions on war and peace.

The Israeli peace movement objects to the occupation and colonization of the West Bank. It objected to the Israeli invasion of Lebanon in 1982 because the invasion was aimed at distracting world attention from the Palestinian problem. This time, Israel is not invading Lebanon. It is defending itself from daily harassment and bombardment of dozens of our towns and villages by attempting to smash Hezbollah wherever it lurks.

The Israeli peace movement should support Israel's attempt at self-defense, pure and simple, as long as this operation targets mostly Hezbollah and spares, as much as possible, the lives of Lebanese civilians (not an easy task, as Hezbollah missile launchers are too often using Lebanese civilians as human sandbags).

There can be no moral equation between Hezbollah and Israel. Hezbollah is targeting Israeli civilians wherever they are, while Israel is targeting mostly Hezbollah. Hezbollah's missiles are supplied by Iran and Syria, sworn enemies of all peace initiatives in the Middle East.

The real battle raging these days is not at all between Beirut and Haifa but between a coalition of peace-seeking nations — Israel, Lebanon, Egypt, Jordan and Saudi Arabia on the one hand — and fanatic Islam, fueled by Iran and Syria, on the other.

If, as we all hope — Israeli hawks and doves alike — Hezbollah is going to be defeated soon, Israel and Lebanon will be the winners. Moreover, a defeat of a militant Islamist terror organization may dramatically enhance the chances for peace in the region.

AMOS OZ

8 σχόλια:

Ecumene είπε...

Βαζω και ενα λινκ στα ελληνικα...
Ειχα δει και την συνεντευξη του
στο "Εχει Γουστο" με την Μπήλιω
Τσουκαλά.


συνέντευξη
Αμος Οζ,
o διάσημος συγγραφέας μιλάει στον
ΘΑΝΑΣΗ ΛΑΛΑ

Ecumene είπε...

«Τα παιδιά παίρνουν στοιχεία τα οποία είναι πολύ κοινά και απλά και στήνουν με αυτά πεδία μάχης, διαστημόπλοια, ερημικά νησιά κτλ. Ακόμη και αν δεν έχουν καθόλου παιχνίδια, θα πάρουν μία καρέκλα, ένα σπασμένο κουτί ή δύο-τρία έπιπλα και θα δημιουργήσουν τη δική τους πραγματικότητα. Υπάρχει λοιπόν αυτό το στοιχείο της επινοητικότητας το οποίο όλοι το έχουμε μέσα μας όσο είμαστε παιδιά αλλά στην πορεία κάποιοι από μας το χάνουν, κάποιοι άλλοι όχι. Θέλω να πω ότι όλοι οι καλλιτέχνες κρύβουν λίγο-πολύ μέσα τους ένα νήπιο η κύρια νόηση του οποίου είναι η επινόηση».


Αλλωστε, ειδικά στη χώρα σας, η αγάπη έχει προκαλέσει μόνο σκοτωμούς... Οι περισσότεροι σκοτωμοί στη χώρα σας γίνονται στο όνομα της θρησκείας...


«Ακριβώς. Αν έρθει κάποιος και μου πει ότι αγαπάει τον Τρίτο Κόσμο ή ότι αγαπάει την Ινδία, σκέφτομαι τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Η αγάπη που νιώθω εγώ μέσα μου είναι πολύ πιο μικρή από την παγκόσμια αγάπη που διδάσκει ο χριστιανισμός και επικεντρώνεται σε αυτό που σας είπα: Μην προκαλείς πόνο στους ανθρώπους, προσπάθησε να είσαι όσο πιο δίκαιος μπορείς. Είναι πολύ απλό. Δεν είναι ούτε υψηλή φιλοσοφία ούτε τρόπος για να εξαγοράσεις τη λύτρωση. Δεν πιστεύω καθόλου άλλωστε στην έννοια της λύτρωσης».



Ο ρόλος του συγγραφέα ποιος είναι; Ο συγγραφέας πρέπει με τον τρόπο του να παρεμβαίνει στα δρώμενα;

«Εχοντας καθημερινά να κάνω με λέξεις, αντιμετωπίζω μια πολύ συγκεκριμένη ευθύνη. Σηκώνομαι το πρωί, πίνω τον καφέ μου και αρχίζω το πάρε - δώσε με τις λέξεις. Το ένα μου αφτί λοιπόν το έχω μόνο για να ακούω λέξεις. Στη δημόσια ζωή λοιπόν, κάθε φορά που ακούω να μιλάνε τη γλώσσα του μίσους και της σφαγής, εγώ οφείλω να φωνάξω, να ουρλιάξω. Δεν εννοώ μέσα από τα μυθιστορήματά μου αλλά έξω από αυτά γράφοντας, ας πούμε, ένα άρθρο ή μιλώντας δημοσίως σε κάποιους ανθρώπους, συμμετέχοντας σε μια διαδήλωση. Οι λέξεις αποτελούν πάντα το πρώτο σύμπτωμα μιας μεγάλης καταστροφής. Ο εκφυλισμός των αξιών ξεκινά πάντα από τη διαστρέβλωση της γλώσσας. Κάθε φορά που κάποιοι άνθρωποι αποκαλούν κάποιους άλλους "παράσιτα", μια καινούργια μαζική σφαγή είναι προ των πυλών. Οταν μεμονωμένα άτομα ή ομάδες ανθρώπων παρομοιάζονται με "κοινωνικές ασθένειες", οι οποίες προσβάλλουν υποτίθεται θανατηφόρα το σώμα της κοινωνίας, το να ανάψει η πυρά είναι και πάλι θέμα χρόνου. Ο ρόλος μου λοιπόν ως συγγραφέα είναι να λειτουργώ ως ανιχνευτής καπνού όσον αφορά τη γλώσσα. Είτε ως ανιχνευτής καπνού είτε ως πυροσβέστης. Να το πάλι το παιδικό μου όνειρο... Βλέπετε; Ισως τελικώς να είμαι και λίγο πυροσβέστης ως συγγραφέας. Πολλά από τα πολιτικά δοκίμια που έχω γράψει τα περισσότερα από τα οποία έχουν πυροδοτήσει κατά καιρούς συζητήσεις και διαφωνίες έχουν ως αφετηρία σημεία τα οποία άπτονταν της γλώσσας. Για παράδειγμα, τον πόλεμο του 1967 στη Μέση Ανατολή τον κέρδισε το Ισραήλ, το οποίο κατ' εμέ είχε δίκιο σε εκείνη τη διένεξη. Αμέσως μετά όμως οι Ισραηλινοί άρχισαν να μιλούν για απελευθερωμένα εδάφη. Εγώ τότε έγραψα ένα άρθρο ένα ιδιαίτερα θυμωμένο άρθρο στο οποίο υποστήριζα ότι τα εδάφη δεν μπορούν να απελευθερωθούν. Η λέξη "απελευθέρωση" ταιριάζει μόνο σε ανθρώπους, όχι σε εδάφη, και εμείς οι Ισραηλινοί δεν απελευθερώσαμε τους Παλαιστίνιους, οι οποίοι ζουν εκεί. Αρα λοιπόν δεν επρόκειτο για απελευθέρωση. Κατοχή μπορεί να ήταν, απελευθέρωση όχι. Σας έφερα τώρα ένα απλό παράδειγμα για το πώς μπορεί κανείς να ανιχνεύει τον καπνό που βγαίνει ενίοτε από τη γλώσσα. Αργότερα, το 1982, το Ισραήλ πήρε την πρωτοβουλία να κηρύξει τον πόλεμο στον Λίβανο. Σε αυτή την περίπτωση για μένα είχε άδικο, απόλυτο άδικο, το Ισραήλ. Ο τίτλος που δόθηκε σε αυτόν τον πόλεμο στην επίσημη ισραηλινή γλώσσα ήταν "ειρήνη στη Γαλιλαία". Για άλλη μια φορά έγραψα ένα άρθρο στο οποίο έλεγα ότι κανένας πόλεμος δεν ονομάζεται ειρήνη έστω και αν τον κάνουμε εμείς. Μπορούμε να διαφωνούμε όσο θέλουμε σε σχέση με τους λόγους για τους οποίους γίνεται ένας πόλεμος. Μπορούμε να του δώσουμε ό,τι όνομα θέλουμε, όχι όμως ειρήνη. Καθήκον μου λοιπόν ακριβώς επειδή έχω να κάνω με λέξεις είναι να προστατεύω τη γλώσσα από λεκτικές μολύνσεις. Ενας άλλος ρόλος που αντιστοιχεί στην ιδιότητά μου ως συγγραφέα είναι ο εξής: όπως σας είπα και πριν, σηκώνομαι το πρωί, πίνω τον καφέ μου και αρχίζω να μπαίνω στο πετσί των άλλων. Προσπαθώ να καταλάβω πώς θα ένιωθα αν βρισκόμουν στη θέση του άλλου είτε είναι άντρας είτε γυναίκα. Με κάθε διάλογο που γράφω νιώθω σαν να παίζω τένις και από τις δύο πλευρές του τερέν. Αυτό μου δίνει την ικανότητα να ταξιδεύω μέσα στο μυαλό και στην ψυχή των ανθρώπων. Εκτός από ικανότητα όμως το νιώθω και ως καθήκον. Αν ήμουν Παλαιστίνιος, πώς θα ένιωθα; Τι θα έλεγα; Το θέμα δεν είναι απαραίτητα να συμφωνήσω με τους Παλαιστινίους, αλλά να προσπαθήσω να τους καταλάβω. Δουλεύω λοιπόν πολύ στο επίπεδο του δημόσιου βίου ως δημοσιογράφος, δοκιμιογράφος και ακτιβιστής υπέρ της ειρήνης. Παρ' όλα αυτά έχω τοποθετήσει ανάμεσα στα δύο μία ξεκάθαρη διαχωριστική γραμμή. Στο σπίτι, επάνω στο γραφείο μου έχω δύο απλά στυλό πάρα πολύ φθηνά, από αυτά που πουλάνε στα περίπτερα. Το ένα είναι μαύρο και το άλλο μπλε, καθαρά για συμβολικούς λόγους. Το ένα το χρησιμοποιώ για να γράφω τις ιστορίες μου και το άλλο για τα άρθρα και τα δοκίμια. Το κάνω επίτηδες, για να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι πρόκειται για δύο εντελώς ξεχωριστά πράγματα».

Πώς εξηγείτε ένας λαός που έχει τυραννηθεί τόσο πολύ όπως ο δικός σας να εμφανίζει μερικές φορές τα χαρακτηριστικά του τυράννου; Μήπως τελικά οι άνθρωποι και οι λαοί δεν μαθαίνουν από την Ιστορία;

«Ο τρόπος με τον οποίο διατυπώνετε την ερώτηση αντανακλά τη χριστιανική άποψη ότι αυτός που υποφέρει ανυψώνεται, γίνεται καλύτερος μέσω του πόνου. Η δική μου η εμπειρία λέει ότι κάποιοι άνθρωποι που υποφέρουν γίνονται καλύτεροι και άλλοι γίνονται πιο σκληροί. Η ίδια τρομακτική εμπειρία άλλον τον κάνει πιο ευαίσθητο, πιο ευφάνταστο και πιο ικανό να συγχωρεί και άλλον τον κάνει σκληρό και άδικο. Και οι δύο αυτές αντιφατικές αντιδράσεις απέναντι στον πόνο είναι εξίσου ανθρώπινες δεν λέω ανθρωπιστικές, λέω ανθρώπινες. Θα σας φέρω ένα απλό παράδειγμα. Υπάρχουν φίλοι μου Ευρωπαίοι οι οποίοι μου λένε ότι λογικό είναι, εφόσον οι Παλαιστίνιοι υπέφεραν τόσο πολύ, εφόσον είναι ένας λαός ταλαιπωρημένος και καταπιεσμένος, να τους βγαίνει βία. "Τι περίμενες; " μου λένε. Από την άλλη, κάποιοι άλλοι φίλοι μου μου λένε: "Οι Εβραίοι έχουν τραβήξει τόσα και τόσα... πώς μπορούν μετά από μια τέτοια εμπειρία να συμπεριφέρονται τόσο βίαια;". Η δική μου απάντηση σε αυτές τις δύο αντιφατικές απόψεις είναι: "Αν θεωρήσουμε ότι εξαιτίας των οδυνηρών εμπειριών τους οι Παλαιστίνιοι είναι λογικό να είναι πιο βίαιοι, ενώ οι Εβραίοι από την άλλη εξαιτίας του δικού τους πόνου θα έπρεπε να συμπεριφέρονται λιγότερο βίαια, τότε είναι σαν να μιλάμε για δύο διαφορετικά ανθρώπινα είδη". Οχι, δεν είναι έτσι. Θεωρώ αυτή την αντίληψη εντελώς ρατσιστική. Υπάρχουν Παλαιστίνιοι οι οποίοι συμπεριφέρονται ανεκτικά, ανθρώπινα, ξέρουν να συγχωρούν και άλλοι οι οποίοι λειτουργούν τελείως ωμά. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τους Εβραίους».

Ανώνυμος είπε...

«... have the right to be right, only as long as you don't react.»

Εμένα αυτή η φράση μου έκατσε και στο μυαλό και στον λαιμό!
:(

THE_RETURN είπε...

Απλά θα ήθελα να σε συγχαρώ φίλε μου για όλη την υπεύθυνη και συστηματική δουλειά που κάνεις επί των γεγονότων.

Η μαζική ευαισθητοποίηση είναι το παν αυτή τη στιγμή.

Κάθε αδιαφορία (με όποιο γελοίο πρόσχημα και αν επικαλύπτεται) είναι κάτι παραπάνω από μοιραία...κυρίως για αυτούς που την νιώθουν.

Να είσαι καλά.

artois είπε...

Ένα τέτοιο γελοίο πρόσχημα, με επικάλυψη φιλοσοφίας του μπουντουάρ, μπορείτε να θαυμάσετε ΕΔΩ. Δεν μπορεί να ακούει ...αηδίες, λέει.

Ανώνυμος είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=9ZuU5P2YtEM&search=Hezbollah

Μαύρος Γάτος είπε...

Anonymous, I saw the video. I never was in fafor of the Hezbollah or of Nasrallah.


But supporting the Israeli attack in Lebanon is a totally different issue.

My point of view

Μαύρος Γάτος είπε...

Φίλε μου Τhe Return, τί να πώ για τα καλά σου λόγια;

Σ'ευχαριστώ από βάθος καρδιάς.

Εργοτελίνα, Confused, Artois, σάς χαιρετώ.