"δεν είναι µικρό πράγµα να ’χεις τους αιώνες µε το µέρος σου"

Ένα µεταφορικό καλοκαίρι µε περίµενε, ολόιδιο,

αιώνιο, µε τα τριξίµατα του ξύλου, τις µυρωδιές των

άγριων χόρτων, τα σύκα του Αρχίλοχου και το

φεγγάρι της Σαπφώς. Ταξίδευα σα να περπατούσα σ’

ένα διάφανο βυθό· το σώµα µου έφεγγε καθώς το

διαπερνούσανε πράσινα και γαλάζια ρεύµατα·

χάιδευα τις αµίλητες πέτρινες γυναικείες µορφές και

στους αντικατοπτρισµούς άκουγα, χιλιάδες, των

βλεµµάτων τα κελαηδίσµατα· µια ατελεύτητη σειρά

πρόγονοι, αγριωποί, βασανισµένοι, περήφανοι,

κινούσαν τον κάθε µου µυώνα. Ω ναι, δεν είναι µικρό

πράγµα να ’χεις τους αιώνες µε το µέρος σου, έλεγα

ολοένα και προχωρούσα.

Οδυσσέας Ελύτης: Ανοιχτά Χαρτιά

5

ιστ΄