Θαλλώ, Αυξώ, Καρπώ, κόρες του Δία και της Θέτιδας. Οι "Εποχές" των Ελλήνων, πριν οι Ρωμαίοι μάς κατακτήσουν και εισάγουν τις Τέσσερις Εποχές που όλοι ξέρουμε.
Είναι αρχές Γιούνη. Ιούνιος. Ήλιος και βροχή, παντρεύονται οι φτωχοί, και όχι μόνο. Τους προστατεύει η Ρωμαία Ήρα, η Γιούνα, κόρη του Σατούρνου, αδερφή του Γιούπιτερ, γιουπιγιάγια, γιούπι, γιουπιγιά.
Πριν από δύο χιλιάδες χρόνια και κάτι. Ένας υπερφίαλος σανδαλοφόρος άνθρωπος, τόσο ιδιότροπος και κεφάλας, που γεννήθηκε από μια τομή στην κοιλιά της μάνας του – την «Καισαρική», και όχι από κει που γεννιόταν όλοι (μα ΟΛΟΙ) ως τότε, δίνει τ’ όνομά του στον πιο ζεστό μήνα του χρόνου. Ιούλιος, δλδ Γιούλιους (Julius), δλδ «γιός του Γιούπιτερ (Jupiter)», του άντρα της Γιούνας-Ήρας, του Ρωμαίου Δία.
Ένας ακόμα πιο υπερφίαλος διάδοχός του (α ρε Βρούτε αποτυχημένε!), Καίσαρ κι αυτός, αν και πολύ πιο ασήμαντος από τον πρώτο - Ιούλιο - Καίσαρα, μαγαρίζει έναν ακόμα Μήνα με τη ματαιοδοξία του. Όχι θα πήγαινε πίσω! Κι έτσι, γεννήθηκε ο μήνας Αύγουστος (Augustus, «ο τιμημένος»).
Τον Έβδομο δεν πρόλαβαν να τον μαγαρίσουν οι βρώμο-Καίσαρες, ή μάλλον πρόλαβαν, αλλά ο διάδοχος του διαδόχου, ο Γερμανικός, πατέρας του Καλιγούλα και παππούς του Νέρωνα, ήταν τόσο υπερβολικά ξεφτίλας που ακόμα και για τους εκφυλισμένους Ρωμαίους της Αυτοκρατορίας ήταν τού μάτς να φορτωθούνε κι έναν μήνα με τ’ όνομά του για να τον θυμούνται. Κι έτσι ο Σεπτέμβριος, «ο έβδομος», το γλύτωσε, παρά τρίχα, το αιώνιο ρεζίλεμα, να λέγεται δηλαδή Γερμάνικος (Germanicus). Τον έκαναν όμως ένατο, οι αλήτες, με όλες αυτές τις μεγαλομανίες τους, με την παρεμβολή δλδ του Ιουλίου και του Αυγούστου στο Μηνολόγιο.
Και το κακό δε σταματά εδώ. Τα ίδια ακριβώς έπαθε κι ο δέκατος, κι αντί για Δέκατος λέγεται Όγδοος. Όχι «Οκτώμβρης», «Οκτώβρης», ζώον. Χωρίς «μ». Μόνο με συννεφιές, σχολείο, γκρίζο, βροχές.
Και τί κατάλαβαν δηλαδή με όλην αυτήν την αναστάτωση οι Καίσαρες; Έτσι κι αλλιώς, και οι δύο (τρεις) τους έχουν γίνει σκόνη εδώ και Αιώνες.
O Ενδέκατος λοιπόν, εξαιτίας των Καισάρων που λέγαμε, λέγεται Ένατος. Νοέμβριος. Ακόμα χειρότερα, κι ο δωδέκατος, καλά το μάντεψες, λέγεται Δέκατος. Δεκέμβρης. Άνω κάτω το ημερολόγιο. (Α ρε Βρούτε. Αν τα κατάφερνες ως το τέλος…)
Πάντως τον πρώτο δεν τόλμησε κανείς να τον ακουμπήσει. Ίσως γιατί είχε δυό πρόσωπα, κι έβλεπε και μπροστά και πίσω. Γιάνους, ο διπρόσωπος Θεός Ιανός. Ο Ιανουάριος, με τα κρύα και με τις Αλκυονίδες του. Ας έβαζες όμως και κανένα ρουχαλάκι επάνω σου, να μην ήσουν πουντιασμένος όλον τον επόμενο μήνα, με φήβερ, fever, feber, πώς το λένε. Ο μήνας των καψαλισμένων από πυρετό. Φεβρουάριος. Τί διαμαρτύρεσαι; Ας έκανες και κανένα εμβόλιο για τη γρίππη στο κάτω κάτω, το χορηγεί και ο ΟΓΑ. Τί δεν υπήρχε τότε; Ο ΟΓΑ; Α, το εμβόλιο.
Κι έρχεται σιγά σιγά η Άνοιξη, κι επιστρατεύει ο Βιβάλντι τα πιο θριαμβευτικά του βιολιά. Τα «Επιστρατεύει», ναι. Πού μυαλό η ηλίθια ανθρωπότητα για ρομάντζα. Πολεμικός ο πρώτος μήνας της Θαλλώς-Άνοιξης, τρίτος του Ρωμαϊκού ημερολογίου, χαρισμένος στον Άρη, τον εμπρός- Μάρς, άιντε κακόμοιρη ανθρωπότητα, ξαναπιάσε το αλληλοσφάξιμο που είχες σταματήσει τον ενδέκατο-που-λέγεται-ένατος-εξαιτίας-του-Ιούλιου-Καίσαρα. Μάρτιος των πολέμων.
Όσο και να σφαχτείς όμως, κακόμοιρη ανθρωπότητα, δεν μπορεί παρά η Καρδιά σου ν’ ανοίξει τον Ανοίξιο, τον Απρίλη ντε, από το «απρίρε» που σημαίνει ανοίγω.
Για να μην πούμε για τον επόμενο Μήνα, τον πιο όμορφο απ’ όλους, κι αν δε με πιστεύεις δες όλες τις απεικονίσεις των Μηνών ανά τους Αιώνες. Μάης, απ’ τα Μάγια, απ’την Μάγια, την μικρότερη από τις Πλειάδες, Θεά της Γονιμότητας.
Άιντε και του χρόνου!
