ΗΜΕΡΟΛόΓΙΟ ΧΡΕΩΚΟΠίΑΣ Ι

12 Νοεμβρίου (περίπου)

Έχω καιρό να γράψω. Αλλά σήμερα υπάρχει λόγος: Σήμερα σκότωσα τα γατιά μου. «Ευθανασία» το έλεγαν παλιά, αλλά όχι, απλή δολοφονία είναι- εγώ τα δολοφόνησα, χωρίς «εύ-», μόνο με πόνο, πολύ πόνο. Έτσι κι αλλιώς όμως ήταν ήδη σε άθλια κατάσταση, πειναλέα και ψωριάρικα, σκιές του παλιού εαυτού τους. Και τί άλλο να έκανα; Οι γατοτροφές είναι πιά μια μακρινή ανάμνηση, τα περισσότερα παιδιά πεινούν, άνθρωποι πεθαίνουν καθημερινά από την πείνα, και δεν άντεχα έτσι κι αλλιώς να τα βλέπω έτσι κοκκαλιάρικα, σκέτη ταλαίπωρη γουνίτσα, κόκκαλα, και δυό τεράστια μάτια, να σε κοιτάζουν και να περιμένουν αυτό που δεν μπορείς πια να τους δώσεις: Ζωή...

 Ελπίζω τουλάχιστον, χωρίς τα δύστυχα τα μαδημένα μου τα γατιά, να βελτιωθεί κάπως το αλλεργικό μου άσθμα, μια που χωρίς φάρμακα έχει γίνει ανυπόφορο. Ήταν όλα εισαγόμενα βλέπεις… Έχω ακόμα ένα τελευταίο σπρέι, με ελάχιστες δόσεις, που το φυλάω με νύχια και με δόντια για τις πολύ σοβαρές κρίσεις.

Ακόμα μια φορά μού έκλεψαν τις κότες από τον ακάλυπτο. Τί να πεις; Και τί να κάνεις; Να κάτσεις καραούλι όλη μέρα κι όλη νύχτα να τις φυλάς; Να τις πάρεις στο κρεβάτι να κοιμούνται μαζί σου; Με τόση πείνα τριγύρω το παράξενο είναι που δεν τις έκλεψαν πιο νωρίς, ένα μήνα τώρα φάγαμε τουλάχιστον μερικά αυγουλάκια, κι εγώ και η γιαγιά. Το πρόβλημα είναι τώρα, ακόμα κι αν βρω κάπου με κάποιον τρόπο καναδυό αυγά, πώς θα επωαστούν, χωρίς κότες. Να τα κλωσσήσω εγώ λίγο δύσκολο. Μάλλον θα πρέπει να κλέψω κι εγώ  με τη σειρά μου καμμία κότα από κάπου, για μαγιά, γιατί έτσι κι αλλιώς λεφτά δεν υπάρχουν, εκτός αν πουλήσω τη γιαγιά για πειράματα στη Γερμανία, αλλά κι αυτό δύσκολο, διάβασα σε μιαν εφημερίδα τοίχου προχτές πως έχουν φρακάρει από Έλληνες και δεν χρειάζονται άλλους, πόσο μάλλον μια ταλαίπωρη γιαγιά. Που δεν τη βγάζει έτσι κι αλλιώς για πολύ, η κακομοίρα… γιατί και πετσί και κόκκαλο έχει μείνει, και ο καιρός άρχισε πάλι να ψυχραίνει, και χωρίς τα φάρμακά της βαράει κάτι πιέσεις τριψήφιες και κάτι ζάχαρα αστρονομικά. Τουλάχιστον δεν κινδυνεύει πια από τη χοληστερίνη, χαχαχά, γελάσαμε πάλι.

Έχω φυλάξει με νύχια και με δόντια καμμιά δεκαριά λίτρα βενζίνη, κι έχουν γλυτώσει ως τώρα γιατί κανείς δεν υποψιάζεται πως αυτός ο σωρός από λαμαρίνες και σκουπίδια, που κάποτε ήταν ενα αυτοκίνητο, με λίγο σπρώξιμο είναι (πιθανόν) δυνατόν να πάρει μπρος και να κινηθεί. Δέκα λίτρα το πολύ είναι, φτάνουν για καμμιά κατοσταριά χιλιόμετρα, ίσως και για λίγο παραπάνω. Για ώρα ανάγκης. Αλλά και πού να πας;

Φεύγω τώρα για το βουνό με το ποδήλατο, ναι ποδήλατο καλά διάβασες, το έχω ακόμα, ναι μαζί του κοιμάμαι, γι αυτό δεν μού το έχουν κλέψει ως τώρα- πάω να γεμίσω τα μπουκάλια με νερό από το ρέμα, να μαζέψω κανένα κλαράκι για φωτιά, και ν' αναζητήσω το φαγητό της ημέρας. Α ρε έρμα γατάκια μου. Αν τρώγατε χόρτα, κάστανα και κράνα, θα επιζούσατε ακόμα για κάνα-δυό μήνες…