ΤΑΥΤΟΛΟΓίΑ

Υπάρχει Ομορφιά χωρίς Αγάπη;

Υπάρχει Αγάπη χωρίς

Ομορφιά;

μ

ΜΠΟέΜΙΚΟ (ΑΡΘΟύΡΟΣ ΡΕΜΠώ, "Ma Bohême")

Με τα χέρια μες στις τρύπιες μου τις τσέπες προχωρούσα

Το παλτό μου είχε γίνει και αυτό ιδεατό

Δούλος σου πιστός, ω, Μούσα! Κάτω από τον ουρανό

Για φαντάσου! Τι εξαίσιες αγάπες λαχταρούσα!

Είχα μόνο ένα βρακί, με μια τρύπα τόση να!

Σαν τον Κοντορεβυθούλη, έσπερνα όλος παραζάλη

Στίχους. Πανδοχείο μου η Άρκτος η Μεγάλη.

Τ’ άστρα μου στον ουρανό θρόϊζαν γλυκά γλυκά.

Κι εγώ τ’ άκουγα, στην άκρη καθιστός εκεί του δρόμου

Τα βραδάκια του Σεπτέμβρη πού ‘νιωθα στο μέτωπό μου

Σαν το δυνατό κρασί να σταλάζει η δροσιά

Και, παρέα με σκιές φανταστικές, και με στιχάκια

Σαν της λύρας της χορδές τράβαγα τα λαστιχάκια

Των πληγών των παπουτσιών μου, παραδίπλα στην καρδιά!

Arthur Rimbaud, "Ma Bohême"(1870)
μετάφραση Μιλτιάδης Θαλασσινός


με την επιφύλαξη κάθε δικαιώματος 
για τη μετάφραση αυτή


Φωτογραφία: "David, Lonely Forever" του Yan Saudek

Τί Θ'ΑΠΑΝΤΟύΣΕ Ο ΜΠΟΥΤάΡΗΣ ΑΝ ΕϊχΕ ΧΙΟύΜΟΡ;

"Από μένα Δημαρχία δεν θα δεις" (Άνθιμος)

"Ούτε κι εσύ από μένα Παράδεισο" (Μαύρος Γάτος Δήμαρχος)

Σ;-))))

ΚΑΚόΗΘΕΣ ήΘΟΣ

Έχω έναν πόνο

στο στήθος- τρέμω μην είναι

ήθος




μ

ΟΛΟΛύΜΗ, "ΟΥΛΑΛΟύΜ" (eDGAR aLLAN PoE)

.ακούτε την "Pavane" του Gabriel Fauré

ULALuΜΕ, ΟΛΟΛύΜΗ



Ήταν οι ουρανοί σταχτιοί και ζοφεροί
Ήταν τα φύλλα ξερaμένα και στεγνά -
Ήταν τα φύλλα μαραμένα και στεγνά
Τη νύχτα εκείνη του μοναχικού Οκτώβρη
Εκείνη την ατέλειωτη χρονιά.

Ήταν σκληρή η ζωή στη λίμνη του Ύπερ
Στις ομίχλες του διάμεσου Παράξ-
Στην υγρασία της θαμπής της λίμνης του Ύπερ
Στα στοιχειωμένα δάση του Παράξ.

Δίπλα σε μια Τιτάνια αλλέα
Κυπαρισσιών, τριγύριζα με την Ψυχή-
Κυπαρισσιών, με την ψυχή μου, την Ψυχή
  Κι έμοιαζε με ηφαίστειο η καρδιά
Με ποταμούς τη λάβα να κυλά
Ατέλειωτη η λάβα να κυλά
Σε δύσοσμα ποτάμια στις πλαγιές
Στα παγωμένα μέρη του Βορρά-
Με στεναγμούς κυλούσε η λάβα στις πλαγιές
Στα πολικά βασίλεια του Βορρά.


Μιλούσαμε νηφάλια και σοβαρά
Μα η σκέψη μας παραλυμένη και στεγνή
Ήταν η μνήμη μας απατηλή, κι ήταν στεγνή

Δεν ξέραμε πως ήτανε Οκτώβρης,
Δεν νιώσαμε τη νύχτα της χρονιάς-
(Πιο νύχτα από τις νύχτες όλης της χρονιάς!)
Ούτε γνωρίσαμε τη λίμνη αυτή του Ύπερ
(Αν κι εδώ κάτω είχαμε βρεθεί ξανά)
Δεν τη γνωρίσαμε τη ζοφερή λίμνη του Ύπερ
Τα στοιχειωμένα δάση του Παράξ.


Κι έτσι, καθώς γερνούσε πια η νύχτα,
Και το ρολόι τ' ουρανού έδειχνε την αυγή-
Όπως τ' αστέρια μαρτυρούσαν την αυγή
Στο τέλος του μονοπατιού μία ρευστή
Μια νεφελώδης λάμψη εγεννήθηκε.
Και από κεί μια θαυμαστή ημισέληνος
Με το διπλό της κέρατο αναδύθηκε -
Της Αστάρτης η διαμαντένια ημισέληνος
Με το διπλό της κέρατο-  εκθαμβωτική.

Κι είπα- «από την Άρτεμη είναι τούτη πιό θερμή:
Ρέει σ’ έναν αιθέρα στεναγμών-
Στροβιλιζόμενη σε μία χώρα στεναγμών:
Είδε το δάκρυ που δεν έχει ξεραθεί
Στα μάγουλα που το σκουλήκι κατοικεί,
Και ήρθε, απ’ τ’ άστρα των Λεονταριών
Για να μάς δείξει την οδό των ουρανών-
τη Λήθη των γαλήνιων ουρανών-
Ανέτειλε, σε πείσμα των Λεονταριών,
Να μάς φωτίσει, με ματιά αστραφτερή-
Ανέτειλε από τη φωλιά των Λιονταριών
Με αγάπη στη ματιά της τη λαμπρή.»


Μα η Ψυχή, έδειξε με το δάχτυλο,
Κι είπε- «αυτό τ' αστέρι το φοβάμαι-
Τη χλωμάδα της, παράξενο, φοβάμαι:
Αχ, βιάσου! Ας μη μένουμε άλλο εδώ!
Αχ, πέτα! Ας πετάξουμε!- αλλού να πάμε.»

Μιλούσε τρομαγμένη, κι άφησε να πέσουν
Τα φτερά της, ώσπου σέρνονταν στη σκόνη-
Σιγόκλαιγε με ολολυγμούς, αφήνοντας να πέσουν
Οι φτερούγες της, να σέρνονται στη σκόνη-
ώσπου σερνόταν αξιοθρήνητα στη σκόνη.

Απάντησα- «Ένα όνειρο είναι μόνο:
Ας πάμε στο τρεμάμενο το φως!
Ας το λουστούμε το κρυστάλλινο το φως!
Το μεγαλείο το Σιβυλλικό του λάμπει
Όλο Ελπίδα κι όλο Ομορφιά απόψε:-
Δες! Ως τα ουράνια λαμπυρίζει μές στη νύχτα!
Τη λάμψη του, ω, ας την εμπιστευτούμε,
Σίγουρα θα μάς οδηγήσει ορθά-
Τη λάμψη του άφοβα ας εμπιστευτούμε
Το δίχως άλλο θα μάς οδηγήσει ορθά,
Έτσι που λάμπει, σε Ουράνια σκοτεινά.»

Γαλήνεψα έτσι την Ψυχή, την φίλησα,
Την έβγαλα απ' τη βαθιά της λύπη-
Νίκησα τους ενδοιασμούς της και τη λύπη
Και προχωρήσαμε μαζί στο τέλος του ορίζοντα,
Μα μάς σταμάτησε η θύρα ενός τάφου-
Η θύρα ενός τάφου ενεπίγραφου
Κι είπα, «Τι γράφει, ω, γλυκιά μου αδερφή,
Στου τάφου τούτου την επιγραφή;»
Κι απάντησε εκείνη- «Ολολύμη- Ολολύμη-
Είναι το μνήμα της χαμένης σου Ολολύμης!»

Κι έγινε η καρδιά σταχτιά και ζοφερή
Όπως τα φύλλα τα στεγνά και τα ξερά-
Σαν φύλλα μαραμένα και ξερά-
Και φώναξα- «ήταν βέβαια Οκτώβρης
Την ίδια τούτη νύχτα, έναν Χρόνο πριν
Όταν ταξίδεψα- ταξίδεψα κάτω εδώ
Κουβαλώντας ένα φορτίο τρομερό -
Τη νύχτα αυτή πού ναι πιο νύχτα από τις νύχτες,
Ποιος δαίμονας με τράβηξε εδώ να ξαναρθώ;
Γνώρισα τώρα τη θαμπή τη λίμνη του Ύπερ
Τη σκοτεινή διάμεση χώρα του Παράξ-:
Γνώρισα τώρα τη μουντή τη λίμνη του Ύπερ,
Τη στοιχειωμένη τούτη χώρα του Παράξ.»

Edgar Allan Poe

μετάφραση Μιλτιάδης Σαρηγιαννιδης Θαλασσινός 

        

Η Βιρτζίνια Πόε - Κλεμμ, πρώτη ξαδέρφη και σύζυγος του Έντγκαρ Άλλαν Πόε, πέθανε από φυματίωση το 1847- μερικούς μήνες μετά γράφτηκε το Ουλαλούμ. Τον θάνατό της ο Πόε δεν τον ξεπέρασε ποτέ: ολοένα και πιό ασταθής ψυχολογικά (ποτέ βέβαια δεν ήταν ιδιαίτερα σταθερός), έκανε δυό αποτυχημένες απόπειρες να ξαναφτιάξει τη ζωή του, και τις δυό φορές με ποιήτριες. Πέθανε δύο χρόνια μετά, σαράντα χρονών, αλκοολικός.


Ο Πόε μεγάλωσε ορφανός και από τους δύο γονείς, αρχικά με την οικογένεια Άλλαν και μετά με τη θεία του και την κόρη της, τη Βιρτζίνια. Όταν παντρεύτηκαν εκείνη ήταν 13 χρονών κι εκείνος 27.


Ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε, από τους πιό αμφιλεγόμενους λογοτέχνες της ιστορίας, κατακρίθηκε από πολλούς πνευματικούς ανθρώπους (μεταξύ των οποίων και ο αγαπημένος μου Μαρκ Τουαίην), και το έργο του απαξιώθηκε σαν παραλογοτεχνία. Το ίδιο έργο όμως επηρέασε δεκάδες σπουδαίους λογοτέχνες κι ενέπνευσε γενιές νεότερων λογοτεχνών - στον απόηχό του δημιουργήθηκαν νέα λογοτεχνικά (ή παραλογοτεχνικά, όπως το βλέπει κανείς) είδη, όπως η λογοτεχνία μυστηρίου και η αστυνομική λογοτεχνία...


Ένας από κείνους που επηρεάστηκαν από το έργο του Έντγκαρ Άλλαν Πόε, ήταν και ο δικός μας Μπάρμπα Γιάννης Σκαρίμπας, που με τη σειρά του ενέπνευσε τον Νικόλα Άσιμο, κι έτσι δημιούργησε ο καθένας την δικιά του Ουλαλούμ - Ολολύ(γ)μη...

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

Ulalume είναι ένα φανταστικό όνομα, που προέρχεται κατά πάσα πιθανότητα από το λατινικό ρήμα Ululare, θρηνώ.
Η "νύχτα της χρονιάς" είναι η 31η Οκτώβρη, η Νύχτα όλων των Ψυχών (το βράδυ πριν το Haloween)
Το Ύπερ (Auber) και το Παράξ (Weir) είναι - φυσικά - φανταστικά μέρη. Υπάρχει στο πρωτότυπο κι ένα τρίτο, το "όρος Yaneek", που δεν χώρεσε στη μετάφρασή μου.

Μαύρος Γάτος 3-4-2007

επιδιώκεται η αναδημοσίευση με αναφορά της πηγής

 (mavrosgatos.blogspot.com)

αλλά παρακαλώ ενημερώστε με στο email:

miltiadis_s at yahoo.gr

.

AX

Αχ, κείνα τα ΌΧΙ της ζωής μας

οι κύκλοι τους εκτείνονται

στο Άπειρο

Αχ, και τ’ ανείπωτα τα ΝΑΙ
με τις επώδυνες αιχμές 

τα κουβαλάμε μέσα μας 
για Πάντα

μ

Ο ΚΛόΟΥΝ

Ήταν το αγαπημένο μου χρώμα, όταν ήμουν παιδί

"κίτρινο, το χρώμα του ήλιου!", έλεγα

μετά συννέφιασε

μ

ΣΦΟΔΡή ΕΠίΘΕΣΗ ΠΑΣΟΚ ΚΑΤά ΝΔ ΚΙ ΑΝάΠΟΔΑ: "Κάτω στο Μαρουλόκαμπο δυό γριάδες εμαλώναν"

Κάτω μωρέ,  κάτω στον Μαρουλόκαμπο,

κάτω στο Μαρουλόκαμπο δυο γριάδες εμάλωναν.

Κι η μιά ‘λεγεν της αλλονής, "εσύ τον άντρα μού ‘χεις".

"Αν έχω ‘γώ τον άντρα σου, να πάθω και να ράνω.

Να γκρεμιστώ απ’ τα λάχανα, να πέσω στα μαρούλια.

Κι απ’ τα μαρούλια στο χαλβά, κι απ’ το χαλβά στην πίτα.

Να να με πετροβολήσουνε μ’ αυγά ξεφλουδισμένα.

Και να με κουκουλώσουνε μ’ ένα σωρό καρύδια.

Ν’ αράξουν και τα δόντια μου σε μια χλωρή μυζήθρα.

Και και να ‘χω και στο πλάι μου μιαν άμολα μαστίχα."

(Δημοτικό Τραγούδι από τα Μεστά Χίου)

"ΔιακαναΛική" ΧρεωκοΠία Σε Μπλέ ΦόνΤο

"Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη

περπατώντας η Δόξα μονάχη...

Το καλυμμένο με απέραντο μπλέ έργο πίσω από τον Γιώργαρο (έτσι τον φώναξε κάποιος σήμερα στη Θεσσαλονίκη) είναι η Καταστροφή των Ψαρών. 

Δεν ξέρω το λόγο για τον οποίο το έργο καλύφθηκε ή αφαιρέθηκε. Νά 'ναι που μάς τελείωσε η Δόξα; Να ναι που όλη η Ελλάδα έχει γίνει πια μια ολόμαυρη ράχη;

...μελετά τα λαμπρά παληκάρια

και στην κόμη στεφάνι φορεί...

Τα διαπλεκόμενα πάντως "παληκάρια", που καθόλου λαμπρά δεν είναι, και σιγά μην τολμούσαν ποτέ ν' αντικρύσουν την αληθινή Δόξα κατάμουτρα, έκαναν χτες τις διατεταγμένες τους ερωτήσεις και πήραν τις διατεταγμένες τους απαντήσεις, όπως ακριβώς αναμενόταν. Δυό ώρες κράτησε το σώου- πολύ κακό για το τίποτα δηλαδή, αφού το μήνυμα ήταν τόσο μα τόσο απλό, που αρκούσαν δυό-τρία λεπτά για να τελειώνει η υπόθεση: "ή με (υπερ)ψηφίζετε στις αυτοδιοικητικές ή κάνω πρόωρες εκλογές ζητώντας νωπή λαϊκή εντολή και τινάζω τα πάντα στον αέρα", είπε ο Γιώργαρος. Αλήθεια, "νωπή εντολή", σάς θυμίζει τίποτα;

...καμωμένο από λίγα χορτάρια

πού χαν μείνει στην έρημη γή"

Γιατί όμως το απέραντο γαλάζιο φόντο, στη θέση της Καταστροφής; Σίγουρα όχι γιατί διανοείται κανείς ν' αμφισβητήσει την Καταστροφή, πόσο μάλλον ο Πρωθυπουργός μας και άξιος Καπετάνιος του "Τιτανικού", όπως ο ίδιος ονόμασε την Ελλάδα, πριν καλά καλά εκλεγεί. Απλά, στα Ψαρά είχαν μείνει και λίγα χορτάρια, για να φτιάξεις ένα στεφάνι, είχε μείνει και μια παντέρημη Δόξα, να περιφέρεται... Εδώ και Τώρα, στην Χρεωκοπημένη Ηθικά και οικονομικά Ελλάδα του 2010,  δεν έχει απομείνει απολύτως τίποτα. 

Μόνο ένα μπλε, θολό, θλιβερό, αβέβαιο μέλλον, που δεν υπόσχεται απολύτως τίποτα στους διακαναλικούς τήλε-θεατές του...

* Το εξαιρετικό αυτό έργο, που έχει όντως αφαιρεθεί από το Πρωθυπουργικό Γραφείο, για να δώσει στη θέση του στο μπλε κενό, είναι στην πραγματικότητα "Η Ελλάς ευγνωμονούσα" (1858) του Θεόδωρου Βρυζάκη (1819-1878) 

ΔΙΑΚΑΝΑΛΙΚή "ΔΗΜΟΚΡΑΤίΑ"

Μικρά Μυαλά, τιποτένια

άγονται και φέρονται

ενθουσιάζονται, παραφέρονται

εξαγοράζονται, ανέχονται
αγανακτούν, ερίζουν
ΨΗΦίΖΟΥΝ

μ

ΠΡόΓΟΝΟΙ

Οι Πρόγονοί μου ήτανε πουλιά


αποδεκατισμένα από τoυς κυνηγούς

κυνηγημένα από τις θεομηνίες

με τα ματωμένα τους φτερά 

κατάφεραν και φτάσαν ως εμένα

να μου χαρίσουν, μόνη μου κληρονομιά

ελπίδα και πολύτιμη παραμυθία

ένα φτερούγισμα Ελευθερία!




μ

To ΖεϊμπέκιΚο Της ΧρεΩκοπίας

αφιερωμένο στο φίλο Γιάννη Λεμονή

με ευγνωμοσύνη για την ενθάρρυνσή του
και την παρότρυνσή του να δημοσιεύσω τη μουσική μου*

*έκλεισε το site που το είχα ανεβάσει, και στο μεταξύ πέθανε κι ο Μητροπάνος, οπότε... 
Άλλαξε τίτλο και το ζεϊμπέκικο

Χωρίς Λόγια... 
μόνο το γνωστό ξεκούρδιστο πιάνο, 

πιό ταιριαστό από ποτέ.

Μουσική / Εκτέλεση Μιλτιάδης Θαλασσινός
(c) 2010

όΧι ΧΑΪΚΟύ

Απ' "όχι" σ' "όχι"

μαράθηκε η καρδιά

-θα ξανανθίσει;


μ

ΝΤΡΟΠή ΚΑι ΘΛίΨη Στα ΚόΚΚΙΝΑ ΦΑΝάΡΙΑ

Την ίδια ώρα που στη Γαλλία οι κουτόφραγκοι απεργούν για κάτι ψωροβελανίδια, 


η Ελλάδα κλείνει τα μάτια μπροστά στην παντοειδή Εκπόρνευσή της,

σαν τη γριά Πόρνη που δε λέει με τίποτα να τα παρατήσει, ξορκίζοντας την Ασχήμια και την Αρρώστια, αφού απέτυχε να τις κρύψει κάτω από το χαλί, εθελοτυφλώντας ως την τελική Πτώση, αρνούμενη πεισματικά να νιώσει τη Ντροπή, ανήμπορη να παραδεχτεί τη Θλίψη, ώστε να μπορέσει να την ξεπεράσει και να κάνει μια νέα αρχή, 

τυρβάζει περί του Νησιού, εκτονώνεται μέσω του Λάκη, κι όταν δεν αντέχει άλλο πιά, ξεσπά στην Επανάσταση 4Α, τον "Ανένδοτο Αντι-αντικαπνιστικό Αγώνα". 

Αβάσταχτη Ντροπή και Θλίψη.

Μόνη ταιριαστή υπόκρουση, "Τα Κόκκινα Φανάρια".

Την τελευταία μου στιγμή αν η ζωή μου

περάσει από μπροστά μου σαν ταινία

θά 'χει το πρόσωπό σου, η μορφή σου

θά 'ναι η τελευταία μου εικόνα.

μ

ΠΟΡΤΟΚΑΛέΝΙΑ Τα ΜΑΛΛΙά Σου (Ta CHEVELuRE D'ORaNGES)

Ta CHEVELuRE D'ORaNGES

Πορτοκαλένια τα μαλλιά σου στο κενό του κόσμου

Στο κενό των βαριών τζαμιών της σιωπής

Και της σκιάς όπου τα χέρια μου γυμνά αναζητούν

Όλες σου τις αντανακλάσεις.

Χιμαιρικό είναι το σχήμα της καρδιάς σου

Κι ο έρωτάς σου μοιάζει στο χαμένο μου τον πόθο

Kεχριμπαρένιοι στεναγμοί, όνειρα, βλέμματα- ω

Όχι δεν ήσουν πάντοτε μαζί μου. Είναι η μνήμη μου

Σκιασμένη ακόμα που σε είδε νά ‘ρχεσαι

Και να φεύγεις. Ίδια φέρονται ο χρόνος και ο έρωτας

Στις λέξεις.




<*>
Paul Eluard
μετάφραση Μιλτιάδης Θαλασσινός 2010 (c) 

ΣΟύ Τό’ΠΑ ΓΙα Τα ΣύΝΝΕΦΑ

JE TE L'AI DIT POUR LES NUAGES

Σού τό’πα για τα σύννεφα

Σού τό’πα για το δέντρο το θαλασσινό

Για κάθε κύμα και για τα πουλιά μέσα στα φύλλα

Για τα βότσαλα του κρότου

Για τα χέρια τα οικεία

Για το μάτι που γίνεται πρόσωπο ή τοπίο

Και στον ύπνο ξαναβρίσκει το ουράνιό του χρώμα

Για όλην τη νύχτα την πιωμένη

Για το φράχτη των δρόμων

Για το ανοιχτό παράθυρο το ακάλυπτο μέτωπο

Για τις σκέψεις σου για τα λόγια σου

Η εμπιστοσύνη και τα χάδια πάντοτε επιβιώνουν 

Paul Eluard

μετάφραση Μιλτιάδης Θαλασσσινός (Μαύρος Γάτος)

φωτογραφία Μιλτιάδης Θαλασσσινός (Μαύρος Γάτος)

ΠΙΣΤΕύΩ

«Πίστη!…Τι είναι πίστη; Είναι εκείνο που σε κάνει να ξεχωρίζεις από τους πολλούς. Είναι εκείνο που δε σε αφήνει να ησυχάσεις, εκείνο που σού κλείνει τ’ αυτιά στο τραγούδι των σειρήνων που σε καλούν να υποταχθείς, να βαδίσεις σύμφωνα με τους πολλούς, να συγκατανεύσεις σε όσα δεν θεωρείς δίκαια και σωστά, ν’ ακολουθήσεις τη φορά του ανέμου»

Κώστας Κυριαζής, «Ρωμανός Δ΄ Διογένης»

Πιστεύω στον Άνθρωπο, Πατέρα, Μητέρα, Παιδί, κάτοικο γης και όχι ουρανού, ασχολούμενο με τα ορατά και όχι με τα αόρατα. Ζώο εκ Ζώων, μα δυνάμει Θεό, γεννημένο, αναθρεμμένο, μορφωμένο, ομοούσιο με το Χάος, δι' ου τα πάντα εγένετο. Και σε μάς τους ανθρώπους και στην Ανθρώπινη Αξιοπρέπεια και στη σωτηρία μας μέσω του Αλληλοσεβασμού, της Αλληλεγγύης, της Δικαιοσύνης και της Αγάπης. Στην σταύρωσή μας και στα πάθη μας και στα ελαττώματά μας και στις αδυναμίες μας και στην Ομορφιά μας και στα Παιδιά μας και στον αμετάκλητο θάνατό μας. Και δεν περιμένω καμμιάν ανάσταση. Και καμμίαν άνοδο στους ουρανούς, και καμμιά βοήθεια ή τιμωρία και καμμία Kρίση από κανέναν Θεό, παρά μόνο από τη συνείδησή μου και από τον Συνάνθρωπό μου. Και εις το Ανθρώπινο Πνεύμα το Άγιο, το Κύριο, το Ζωοποιό, το συνεχώς ανελισσόμενο, το συν Φύση και Άνθρωπο συμπροσκυνούμενο και συνδοξαζόμενο, το λαλήσαν διά των Ανθρωπιστών. Σε Μία, Αγία και Αμαρτωλή Ανθρωπότητα. Ομολογώ τον Σεβασμό σαν κριτήριο αμαρτιών. Προσδοκώ Ελευθερία στη Ζωή, και Αξιοπρέπεια στη ζωή και στο Θάνατο, εις τον αιώνα του αιώνος.


 Αμήν.

‎"ΦΤΑίΕΙ ΤΟ ΔΝΤ ΠΟυ ΜάΣ ΜΙΣΕί"

"Οι κοινωνίες θα έδειχναν σοφία αν παραδέχονταν πως είναι ανάγκη να πενθεί κανείς για ορισμένα πράγματα- αυτό όμως είναι κάτι που δυσκολεύονται πολύ να το κάνουν ακόμα και τα άτομα. Μια κοινωνία που αμφιβάλλει για τον εαυτό της, αντί να πενθήσει την ψευδή αυτοεικόνα μεγαλείου και ευμάρειας, δείχνει να προτιμά τις παραπλανητικές ερμηνείες της καταστροφής και να επιλέγει την αυταπάτη, χωρίς να νοιάζεται για την ποιότητα των προτεινόμενων προτύπων."

Φιλίπ Ζαμμέ, "Ποιές γνώσεις και ποιές αξίες να μεταδώσουμε στα παιδιά μας;"

Εκδόσεις Μεταίχμιο

Το ΦΡιΧΤό ΚΑι ΑΠΟΤΡόΠΑΙο ΜΥΣτιΚό Της ΟικοΓέΝΕιας ΚΑΡΑΚώΤΣΟΓΛΟΥ

Το βράδυ εκείνο, θα έγραφε το αστυνομικό δελτίο, ο Γεώργιος Καρακώτσογλου, του Παναγιώτη και της Τασίας, Ανθυποστράτηγος Ε.Α., γεννηθείς προπολεμικώς εις Μπαρμπαδέλλι Ηλείας, επέστρεψε από το καφενείο, όπως σχεδόν κάθε βράδυ, τα τελευταία σχεδόν τριάντα χρόνια. Δεν βρήκε όμως την οικογένειά του παραταγμένη γύρω από την Έγχρωμη Τηλεόραση, όπως συνήθως. Αχ!!! Είχαν παρέλθει πια εκείνες οι καλές μέρες, που η σύζυγος με τις πέντε κόρες, η καθεμιά στην ορισμένη της θέση, σε καρέκλες και σκαμνιά, με το φαγητό τους αγκαλιά, έβλεπαν τηλεόραση μασουλώντας μακαρόνια, λουκάνικα, τοστ, πατάτες, και πίτσες, και πάχαιναν τους ήδη ευτραφείς τους κώλους, περιμένοντας ανυπόμονα Εκείνον, τον Πατέρ Φαμίλια, να γυρίσει από το καφενείο, να φορέσει τις παντόφλες που τον περίμεναν υπομονετικά, και να κάτσει στην αγαπημένη του Πολυθρόνα, για να δουν όλοι μαζί τις Ειδήσεις…

Δεν ήταν πιά τα πράγματα όπως παλιά… όχι μετά ΤΟ ΣΥΜΒΑΝ…

Όλα ξεκίνησαν όταν η μικρή κόρη έχασε το μπουφάν της σε μια σχολική έκδρομή. Έφαγε το ξύλο της αρκούδας από την ανισόρροπη μάνα της, κι ας επέμενε πως τής το έκλεψαν από το λεωφορείο. Κι άλλη φορά είχε πέσει γονικό ξύλο, ποτέ όμως τόσο άγριο. Οι ενδοοικογενειακές σχέσεις διαταράχτηκαν έντονα κι ανεπανόρθωτα. Οι κόρες χωρίστηκαν σε δύο στρατόπεδα, ένα που δεν μιλούσε στη μητέρα κι ένα που ταυτίστηκε μαζί της. Τα δύο «στρατόπεδα» κήρυξαν μεταξύ τους έναν πόλεμο σιωπηλού μίσους, συναντιόταν όσο γινόταν λιγότερο κι αντάλλασσαν μόνο τις απολύτως απαραίτητες κουβέντες. Οι Ιερές όμως Μάσες μπροστά στην Τηλεόραση δεν καταργήθηκαν, αν ήταν ποτέ δυνατόν. Απλώς αναδιατάχτηκαν λίγο τα σκαμπώ, κι άρχισαν να σημειώνονται και κάποιες – ανήκουστες πρίν «το Συμβάν» σποραδικές απουσίες.

Εκείνο το μοιραίο βράδυ όμως, εκείνης της μοιραίας Κυριακής, όλα θα έπαιρναν μιαν εντελώς διαφορετική τροπή: Δεν ήταν τα πράγματα όπως παλιά, εντάξει, μα και η πλήρης ησυχία που άκουσε μπαίνοντας στο σπίτι τον ξάφνιασε.

Η αρχική του έκπληξη δεν ήταν τίποτα, μπροστά στα όσα ακολούθησαν…

Οι ΝύΧΤεΣ ΤηΣ ΨΙΛήΣ ΒΡΟΧήΣ

Τις νύχτες με ψιλή βροχή η Θάλασσα

βγαίνει και σεργιανάει στην Παραλία

νοτίζει τα πουλιά πάνω στα δέντρα
διώχνει τα ερωτευμένα ζευγαράκια
τυλίγει τους ψαράδες κίτρινα αδιάβροχα
και τους απελπισμένους τους ποτίζει
αλμυγρασία

μ

...ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΕ ΕίΠΕ ΚΑΝ "ΜΑΛάΚΑ"!!!! ("ΔΙάΛΟΓΟΣ" αλά ΚάφεΛΛΟ-ΕΛΛΗΝΙΚά)

Καβάλα στη μηχανάρα του, μαρσάροντας, περιμένει να περάσει απέναντι, μαζί με τους πεζούς (!!!)- στη Νέα Παραλία Θεσσαλονίκης, στη διάβαση της Μπότσαρη:

- Φίλε, εδώ δεν είναι για μηχανές, είναι για πεζούς και για ποδήλατα.

- Και πώς να έβγαινα από την Παραλία;

- Μα δεν έπρεπε καν να είσαι εκεί, είναι πεζόδρομος. Γιατί μπήκες;

- Γιατί έτσι γουστάρω!

- Μα απαγορεύεται η είσοδος στα οχήματα, είναι γεμάτο κόσμο, έχει παιδάκια, παππούδες

- Στ' αρχίδια μου!

- Πρόσεχε μη γεμίσουν και δεν έχεις πού να γράψεις. 

- Να πάς στην επαρχία να ζήσεις!

ΔΕΝ ΕίΝΑΙ ΑΠίΣΤΕΥΤΟ;;;; ΔΕΝ ΜΕ ΕίΠΕ ΚΑΝ "ΜΑΛάΚΑ"!!!!

Ψυχρός, Παράξενος Οκτώβρης

που μοιάζει με Φλεβάρη


εμείς τα διώξαμε τα Χρώματα;
άλλοι μάς τά'χουν πάρει;

Rain_In_The_Country by ahermin

"ΑμαΡΤία" ΣηΜαίνει "ΛάΘος"

Δεν είναι αμαρτία να ποθείς

Δεν είναι αμαρτία να ενδίδεις
Δεν είναι αμαρτία ν' απολαμβάνεις

Αμαρτία είναι να δειλιάζεις

Αμαρτία είναι να υποκρίνεσαι

Αμαρτία είναι

να μη Σέβεσαι

μ

ΓκΡί ΒΡοΧί

νοσταλγούσα του Ήλιου τη γλυκιά συντροφιά

λαχταρούσα έναν Άνεμο 


ν’ ανοίξω φτερά

μ

photo by utopic_man

"TheY CallED Me ThE ROViNG JEwEL, NOw TheY'Ve ChAnGeD TheiR tuNe, They Call Me KaTie CrUeL"

‎"If I was where I would be,

Then I 'd be where I am not,

Here I am where I must be,

Go where I would, I can not

Through the woods I'm goin'

and through the boggy meir

straightway through the road

till I come to my heart's desire

Traditional/ Sung By Karen Dalton (1937-1993)

ΑΛήΘειΑ ΑΣΤΡΑΦΤΕΡό ΜΑΧΑίΡι

όποιος την δει θαμπώνεται
όποιος την πει αιμορραγεί
όποιος την ζει υποφέρει

...Κι αν κάποτε τα φρένα σου μ' αλήθεια, φώς της αστραπής,

χτυπήσει ο Κύρης τ'ουρανού, παιδάκι μου να μην την πεις!

Θεριά οι ανθρώποι, δε μπορούν το φως να το σηκώσουν!

Δεν είν' αλήθεια πιό χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.

Χίλιες φορές να γεννηθείς, χίλιες θα σε σταυρώσουν!

Κώστας Βάρναλης

Τϊ ώΡΑ ΕίΝΑΙ;

Photos by μ 

(c) Miltiadis Thalassinos 2010 

KOMOTHNή ΑΝΑΤΟΛΙΚά

Νεκρό σκυλί στην

άκρη του δρόμου και 

ποιός να το θρηνήσει

μ

ΑΦΙΕΡΩΜέΝΟ ΣΤουΣ ΦίΛΟΥΣ ΜΟΥ

Ό,τι βρέξει θα βραχώ

Άν φυσήξει θ'αρμενίσω

Αν σε βρω θα φτερουγίσω

Αν μαζί θα ξαναρχίσω να πετώ

Αν σε χάσω θα ξεχάσω

να γελώ

μ

Ο ΠΑΡάΛοΓΟΣ ΦΑΣΙΣμόΣ ΤΟΥ FACEBOOK

Με αφορμή αυτήν την καλλιτεχνική φωτογραφία (ένα εντελώς ουδέτερο ασπρόμαυρο γυμνό με καφέ!), το facebook διέγραψε χτες εντελώς απροειδοποίητα το λογαριασμό μου εκεί, με όλους τους 1700+ φίλους μου και τα γραπτά μου και τους συνδέσμους μου. 

Δεν ήξερα -κακώς, βέβαια- πως απαγορεύεται αυστηρά το γυμνό στο πουριτανικό facebook! Μα δεν περίμενα και τέτοια αντίδραση εκ μέρους τους- Το αντίστοιχο στην "πραγματική ζωή " θα ήταν να με τουφεκίσουν επειδή διάβαζα δημόσια το playboy...

Το σκέφτηκα πολύ αν θα ξαναμπώ όπως πριν, και δεν αποφάσισα ακόμα τελειωτικά -μα δεν μπορώ να μείνω μακριά σας, και ειδικά δεν μπορώ να αποχωριστώ την σεμνή "φίλη" που σοκαρίστηκε από το καλλιτεχνικό γυμνό και "μ' έδωσε" στα αλλοπρόσαλλα φασισταριά που προφανώς κάνουν κουμάντο στο fb.

Παρακαλώ κοινοποιήστε αυτόν τον σύνδεσμο για να ξαναβρώ τους φίλους μου όσο γίνεται πιό γρήγορα.... με όλους αυτου΄ς τους περιορισμούς στην "προσθήκη φίλων" μοιάζει σχεδόν ακατόρθωτο....

Το νεό μου προφίλ

ΤΡΕίΣ ΦΟΡέΣ όΧΙ

Σ' αγαπώ, μην προσπεράσεις

Σ' αγαπώ, μη με δικάσεις

Σ' αγαπώ

μη με ξεχάσεις

μ