έΝΑΣ ΚόσΜοΣ ΧωρίΣ Πόνο

Χτες το βράδυ ήμουν ανάπηρος σε καροτσάκι, μού έλειπαν και τα δυό πόδια, μαυριδερός και κάτισχνος γυρνούσα από κάδο σε κάδο κι έψαχνα στους σωρούς γύρω γύρω, τον ίδιο τον κάδο δεν τον έφτανα. Μετά ήμουν κοριτσάκι τριών-τεσσάρων χρονών και καθόμουν με το ποτηράκι μου στην έρημη παραλία και περίμενα κανένα κέρμα από τους λιγοστούς περαστικούς, πίσω μου ένας παππούς έπαιζε ξεψυχισμένα ακκορντεόν. Στη συνέχεια ήμουν κατουρημένη γριά με τσεμπέρι κα μπαστούνι, κι ανηφόριζα με κόπο προς τις γειτονιές των φτωχών,  σταματώντας σε κάθε δοχείο σκουπιδιών. Μετά, συναξιούχος του ΙΚΑ, μετρούσα και ξαναμετρούσα κι υπολόγιζα πως με τη μείωση της πενιχρής μου σύνταξης δεν θα μού έφταναν τα λεφτά για τη συμμετοχή στα φάρμακα. Αργότερα ξανάγινα έφηβος, κι έσπαγα αυτοκίνητα φτωχών, λιγότερο φτωχών από μένα, για ν' αρπάξω ό,τι έβλεπα μέσα και μπορούσε να πουληθεί. Μετά ήμουν απολυμένος ή υπό απόλυση υπάλληλος κι έβρισκα το αυτοκίνητό μου σπασμένο και το πορτοφόλι μου να λείπει, μαζί με το νοίκι μου, και με τη δόση του δανείου. Ακόμα πιό μετά  απέκτησα κακόηθες μελάνωμα, απελπισμένο, οι μεταστάσεις είχαν αφηνιάσει, κι έβγαζα  βόλτα το γέρικό μου σκύλο, με κόπο, ποιός ήξερε για πόσες φορές ακόμα. Ύστερα μπατίρησα, κι απελπισμένος, μετρούσα τις ζημιές κι έκλαιγα, κλείνοντας το μαγαζάκι μου, για πάντα. 

Δεν άντεχα πιά αυτόν τον παράξενο εφιάλτη

Λαχταρούσα τόσο να ξυπνήσω, ας ξυπνούσα επιτέλους

Μα δεν κοιμόμουν.