ΛΟΥίΤΖΙ ΠΙΡΑΝΤέΛΛΟ, "ΣυνοΜιλίΑ με Τη μηΤέρα"

Και μού συνέβη, πλησιάζοντας πρώτη φορά τη γωνιά  του δωματίου όπου είχαν αρχίσει να ζουν οι σκιές, να συναντήσω κάποια που δεν περίμενα:

- Μαμά, εσύ εδώ;  

Κάθεται, μικρόσωμη, στην πολυθρόνα, όχι εδώ, όχι στο δωμάτιό μου, αλλά σ' εκείνο το δωμάτιο του μακρινού μας σπιτιού, όπου ωστόσο κανείς πιά δεν τη βλέπει να κάθεται κι απ΄ όπου ούτε εκείνη βλέπει πιά γύρω της τα πράγατα που άφησε για πάντα, το ζεστό φως του ήλιου, φως λαμπερό που ευωδιάζει θάλασσα, τη βιτρίνα από τη μια με τ' αστραφτερά σερβίτσια, το μπαλκόνι από την άλλη που βλέπει στο δρόμο του παραθαλάσσιου χωριού, όπου κυλάει μονότονη, όλο θόρυβο, η καθημερινή ζωή, γεμάτη κίνηση για τους άλλους και πλήξη για εκείνην. Ούτε βλέπει πια απέναντί της τ' αγαπημένα της εγονάκια ν' ακούν τις ιστορίες της με ορθάνοιχτα τα γλυκά τους ματάκια, ούτε εκείνους τους δύο που περισσότερο απ' όλους, σίγουρα, της στοίχισε ν' αφήσει πίσω: το σύντροφο της ζωής της και την πιό αγαπημένη της κόρη, αυτήν που μέχρι τέλους περιέβαλλε με την άγρυπνη λατρεία της.

Σκυφτή, διπλωμένη στα δύο, για ν΄' ανακουφίσει τους πόνους, με τους αγκώνες στα γόνατα και το μέτωπο στα χέρια, κάθεται εκεί στην πολυθρόνα της που της θυμίζει τις έγνοιες του σπιτιού και το μαρτύριο των ατέλειωτων στοχασμών στη διάρκεια της αναγκαστικής απραξίας της, τα ταξίδια της ψυχής ανάμεσα στους παρατεταμένους πόνους και στις μακρινές αναμνήσεις, και τις τελευταίες χαρές που γνώρισε σαν γιαγιά...

 .