Το ΚράΧ (CRaSH) Για ΑρΧάΡιους

.

Ήμουν ένα αθώο μα έξυπνο παιδάκι μονοψήφιας ηλικίας, και τρία πράγματα δεν τα χωρούσε με τίποτα το μυαλουδάκι μου: πώς γίνεται το Σύμπαν να μην τελειώνει πουθενά, πώς γίνεται να σκοτώθηκαν στιγμιαία τόσοι άνθρωποι με τόσο φρικτό τρόπο (εξαέρωση) στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, και πώς κατέρρευσε η αμερικάνικη οικονομία το 1930, συμπαρασύροντας και την παγκόσμια οικονομία. Οι αυτοκτονίες ανθρώπων που "είχαν χάσει τα πάντα σε λίγα λεπτά" και οι εικόνες με τις ουρές τους εξαθλιωμένους στα συσσίτια με είχαν χαράξει βαθιά, σχεδόν όσο και οι εικόνες από τη Χιροσίμα.

Από τα τρία αυτά προβλήματα μόνο το τελευταίο έχω λύσει, κι ας βρίσκομαι πιά στα δεύτερα –άντα: Κατάλαβα σιγά σιγά πως το καπιταλιστικό σύστημα κατέρρευσε γιατί ήταν απλά μία φούσκα, οι "περιουσίες" που «χάθηκαν» με το που έσκασε η φούσκα ήταν απλά αέρας. Γιατί  δεν μπορεί η Παγκόσμια Οικονομία να λειτουργεί σαν «ΑΕΡΟΠΛΑΝΑΚΙ», δεν μπορεί το χρήμα να γεννά νέο χρήμα επ’ αόριστον, χωρίς αντίκρυσμα στην πραγματική οικονομία, δεν μπορεί το Χρηματιστήριο ν’ ανεβαίνει για πάντα και οι ΚΑΤΕΧΟΝΤΕΣ να κερδίζουν όλο και περισσότερα. Κάποια στιγμή το ΑΕΡΟΠΛΑΝΑΚΙ πρέπει να προσγειωθεί, γιατί δεν υπάρχουν πια διαθέσιμοι ΝΕΟΙ ΠΟΡΟΙ για να συντηρήσουν τη φούσκα. Και η φούσκα σκάει. Αυτό είναι το ΚΡΑΧ. Ο ήχος από τη φούσκα που σκάει…..

Ζούμε εποχές πολύ κοντινές στο ’30. Κοινό στοιχείο η  ΑΝΑΛΓΗΣΙΑ και η ΑΝΕΔΑΦΙΚΗ ΠΛΕΟΝΕΞΙΑ του κεφαλαίου, που βλέπει την κατάρρευση να πλησιάζει, βλέπει τις κοινωνίες να απεξαρθρώνονται, αλλά ΑΡΝΕΙΤΑΙ να βάλει φρένο στην ΑΚΟΡΕΣΤΗ ΑΠΛΗΣΤΙΑ του, κι εξακολουθεί να ζητά όλο και περισσότερα, όλο και περισσότερα, σε βάρος όλο και περισσότερων.

Βοήθειά μας.