Ο ΠΑΠΠΟύΣ Με Τα ΧΑΡΤΟΜάΝΤΗΛΑ

.

Από τότε που θυμάμαι, ήταν πάντα εκεί. Πάντα παππούς, και πάντα με δύο πακέτα χαρτομάντηλα στο χέρι. Αμίλητος, μελαγχολικός, δεν διαφήμιζε φορτικά το εμπόρευμά του, όπως ο παππούς με τα στυλό, ή οι γέροι με τα λαχεία. Όχι. Ήσυχα ήσυχα, ακουμπισμένος στο φράχτη του νοσοκομείου, αρκετά μακριά από την κεντρική είσοδο, στο φαρδύ και όχι ιδιαίτερα πολυσύχναστο πεζοδρόμιο, πρότεινε τα ταλαίπωρα χαρτομάντηλά του στους περαστικούς.

Αγόραζα συχνά από ένα πακέτο, παλιά για ένα κατοστάρικο, μετά για ένα πενηντάλεπτο, ήθελε κάθε φορά να μού δώσει δύο για τα λεφτά μου, αλλά του επέστρεφα με τρόπο το δεύτερο- δεν χρειαζόμουν ούτε το πρώτο, το έπαιρνα μόνο για να μην τον προσβάλω.

Πέρασα σήμερα, μετά από καιρό, και ήταν ακόμα εκεί. Αλλά όχι μόνος.

Λίγο πιο πέρα, ένα ζευγάρι κινέζοι είχαν απλώσει την πολύχρωμη πραμάτεια τους σε μεγάλα πανιά πάνω στο πεζοδρόμιο. Δυό παιδάκια από την Αλβανία η τη Γεωργία βούιζαν τριγύρω με τα μπιχλιμπιδάκια τους. Παρακεί, ένας μελαμψός ανάπηρος, μάλλον ανατολικοευρωπαίος τσιγγάνος, Ρουμάνος ή Βούλγαρος, ζητιάνευε, επιδεικνύοντας το ακρωτηριασμένο του σκέλος. Σε μικρή απόσταση από τον παππού, ένας χοντρούλης μαύρος με σιντί και ντιβιντί ακουμπούσε κουρασμένα στο φράχτη, για να ξαποστάσει.

Μα ο παππούς ήταν πάντα εκεί, πάντα αμίλητος, ακουμπισμένος στο φράχτη του νοσοκομείου, με τα πακέτα του τα χαρτομάντηλα στο χέρι. Αυτήν την φορά όμως μού φάνηκε, πρώτη φορά τόσα χρόνια, αντί για μελαγχολικός, κάπως αγριεμένος. Μάλλον ο διεθνής ανταγωνισμός τού έχει δυσκολέψει πολύ την ήδη δύσκολη ζωή του. Ακόμα κι εγώ, πέρασα βιαστικά, τρομαγμένος από την πολυκοσμία, και δεν πήρα. Τί να πρωτοπάρω;

Δύσκολοι καιροί για παππούδες με χαρτομάντηλα.

.