ΠΟύ ΠΑίΖΟΥΝ Τα ΠΑΙΔΙά;
Σάββατο μεσημέρι, καταπράσινος ελαφρά συννεφιασμένος Απρίλης. Σε μια πλατεία στο κέντρο της πόλης, μόνο δυό τρία παιδιά, μ' ένα ποδήλατο. Ξενάκια, μάλλον Καυκάσια, Γεωργιανά ή κάτι τέτοιο.
Ελληνάκια πουθενά.
Τέτοια μέρα στον καιρό μου ήμασταν όλα τα παιδιά έξω, όλη μέρα. Όλες οι πλατείες, τα πάρκα, οι δρόμοι, ήταν γεμάτοι παιδιά. Κρυφτό εδώ, κυνηγητό εκεί, ποδόσφαιρο σε καμμιάν αλάνα, καπάκια στο ρείθρο των πεζοδρομίων (το θυμάστε;), κλέφτες κι αστυνόμοι, μήλα, παίζαμε όλη μέρα και δεν γυρίζαμε σπίτι αν δεν νύχτωνε, και μερικές φορές κι ακόμα αργότερα, υφιστάμενοι τις συνέπειες.
Τέτοια μέρα, στον καιρό μου. Και σε όλους τους προηγούμενους καιρούς, από καταβολής κόσμου. Και δεν είμαι και τόσο παλιός...
Αλίμονο στα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς να έχουν παίξει
Τα πρώτα άπαιχτα παιδιά του κόσμου
ΥΣΤΕΡόΓΡΑΦΟ
Καλημέρα Κυριακάτικη
Τελευταία φορά είδα παιδιά αν παίζουν έξω ελεύθερα κι ομαδικά ακριβώς όπως εμείς τότε, στο Κουφονήσι, πρόπερσι το Σεπτέμβρη.
Δεν είμαι κοινωνιολόγος, αλλά νομίζω πως η αλλαγή που συντελείται εδώ και 10-15 χρόνια είναι πρωτοφανής στην ιστορία της ανθρωπότητας. Μεγάλωσα σε μικρή πόλη, αλλά περνούσα τα καλοκαίρια με τον ξάδερφό μου στον Ωρωπό και στην Αθήνα (στο υποβαθμισμένο Παγκράτι), και ίσχυαν περίπου τα ίδια ακόμα κι εκεί, τουλάχιστον ως το 1985. Όλη μέρα έξω!
Και τότε υπήρχαν αυτοκίνητα (βέβαια λιγότερα, αλλά όχι λίγα), και τότε υπήρχαν κίνδυνοι, και τότε υπήρχαν (ναι!) ηλεκτρονικά. Αλλά τα παιδιά ήμασταν στους δρόμους, τουλάχιστον ένα σημαντικό ποσοστό των παιδιών.
Οι γονείς με τους οποίους το συζητώ (μεταξύ των οποίων και ο Αθηναίος μου ξάδερφος) έπικαλούνται σταθερά τον "κίνδυνο" για να δικαιολογήσουν τον εγκλεισμό των παιδιών τους.
Νομίζω πως πρόκειται για κλασική περίπτωση αποστέρησης της ελευθερίας εν ονόματι της "ασφάλειας", με την έννοια που την επέβαλε στον κόσμο η πλανηταρχία των δύο George Bush: σε αντιστοιχία με την 11η Σεπτεμβρίου και τα επακόλουθά τους, υποθάλπουμε τους "τρομοκράτες" με διάφορους τρόπους (αναρχία σταθμευσης και αριθμού αυτοκινήτων, απουσία αστικών υποδομών και ελεύθερων χώρων, υπερσυγκέντρωση πληθυσμού, οικονομική εξαθλίωση μεγάλων μερίδων του πληθυσμού αυτού, με συνέπεια την αύξηση της εγκληματικότητας, κτλ κτλ), και κατόπιν αφαιρούμε την ελευθερία των ανθρώπων (στην περίπτωση αυτή των παιδιών μας) προσπαθώντας δήθεν να τους προστατέψουμε από το κακό που εμείς υποθάλψαμε...
Νομίζω επίσης πως η αλλαγή αυτή θα έχει δυστυχώς τεράστιες συνέπειες στις νέες γενιές... αρχίζοντας από την αμέσως προηγούμενη... που τώρα είναι γύρω στα είκοσι- εικοσιπέντε...
.
Ελληνάκια πουθενά.
Τέτοια μέρα στον καιρό μου ήμασταν όλα τα παιδιά έξω, όλη μέρα. Όλες οι πλατείες, τα πάρκα, οι δρόμοι, ήταν γεμάτοι παιδιά. Κρυφτό εδώ, κυνηγητό εκεί, ποδόσφαιρο σε καμμιάν αλάνα, καπάκια στο ρείθρο των πεζοδρομίων (το θυμάστε;), κλέφτες κι αστυνόμοι, μήλα, παίζαμε όλη μέρα και δεν γυρίζαμε σπίτι αν δεν νύχτωνε, και μερικές φορές κι ακόμα αργότερα, υφιστάμενοι τις συνέπειες.
Τέτοια μέρα, στον καιρό μου. Και σε όλους τους προηγούμενους καιρούς, από καταβολής κόσμου. Και δεν είμαι και τόσο παλιός...
Αλίμονο στα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς να έχουν παίξει
Τα πρώτα άπαιχτα παιδιά του κόσμου
ΥΣΤΕΡόΓΡΑΦΟ
Καλημέρα Κυριακάτικη
Τελευταία φορά είδα παιδιά αν παίζουν έξω ελεύθερα κι ομαδικά ακριβώς όπως εμείς τότε, στο Κουφονήσι, πρόπερσι το Σεπτέμβρη.
Δεν είμαι κοινωνιολόγος, αλλά νομίζω πως η αλλαγή που συντελείται εδώ και 10-15 χρόνια είναι πρωτοφανής στην ιστορία της ανθρωπότητας. Μεγάλωσα σε μικρή πόλη, αλλά περνούσα τα καλοκαίρια με τον ξάδερφό μου στον Ωρωπό και στην Αθήνα (στο υποβαθμισμένο Παγκράτι), και ίσχυαν περίπου τα ίδια ακόμα κι εκεί, τουλάχιστον ως το 1985. Όλη μέρα έξω!
Και τότε υπήρχαν αυτοκίνητα (βέβαια λιγότερα, αλλά όχι λίγα), και τότε υπήρχαν κίνδυνοι, και τότε υπήρχαν (ναι!) ηλεκτρονικά. Αλλά τα παιδιά ήμασταν στους δρόμους, τουλάχιστον ένα σημαντικό ποσοστό των παιδιών.
Οι γονείς με τους οποίους το συζητώ (μεταξύ των οποίων και ο Αθηναίος μου ξάδερφος) έπικαλούνται σταθερά τον "κίνδυνο" για να δικαιολογήσουν τον εγκλεισμό των παιδιών τους.
Νομίζω πως πρόκειται για κλασική περίπτωση αποστέρησης της ελευθερίας εν ονόματι της "ασφάλειας", με την έννοια που την επέβαλε στον κόσμο η πλανηταρχία των δύο George Bush: σε αντιστοιχία με την 11η Σεπτεμβρίου και τα επακόλουθά τους, υποθάλπουμε τους "τρομοκράτες" με διάφορους τρόπους (αναρχία σταθμευσης και αριθμού αυτοκινήτων, απουσία αστικών υποδομών και ελεύθερων χώρων, υπερσυγκέντρωση πληθυσμού, οικονομική εξαθλίωση μεγάλων μερίδων του πληθυσμού αυτού, με συνέπεια την αύξηση της εγκληματικότητας, κτλ κτλ), και κατόπιν αφαιρούμε την ελευθερία των ανθρώπων (στην περίπτωση αυτή των παιδιών μας) προσπαθώντας δήθεν να τους προστατέψουμε από το κακό που εμείς υποθάλψαμε...
Νομίζω επίσης πως η αλλαγή αυτή θα έχει δυστυχώς τεράστιες συνέπειες στις νέες γενιές... αρχίζοντας από την αμέσως προηγούμενη... που τώρα είναι γύρω στα είκοσι- εικοσιπέντε...
.
6 σχόλια:
Δυστυχώς,καλέ μου,τα παιδιά σήμερα παίζουν με κονσόλα και τηλεκοντρόλ..Κι αυτό "παιχνίδι", μου φαίνεται, το λένε! :)
Τι ωραία χρόνια μου θύμισες!!!"Δεν πηγαίναμε στο σπίτι αν δε νύχτωνε πρώτα"...αχ!
Θα περίμενε κανείς ότι αυτά τα παιδιά που είναι στερημένα από παιχνίδια αλάνας, μόλις τα ξαμολούσε κανείς θα παίζανε ξέφρενα για να ξεδώσουν τα καημένα.
Κι όμως, στο χωριό μου παρατήρησα κάτι ακόμα πιο τραγικό από αυτό που περιγράφεις:
Έρχονται κανένα Σ/Κ τα παιδάκια της πόλης στις γιαγιάδες τους στο χωριό, τους δίνουν τα ποδήλατα, τους πηγαίνουν στα πάρκα και στα δασάκια και... ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΝΑ ΠΑΙΖΟΥΝ!!!
Έπαθα σοκ! Κάθονται δίπλα στις μανάδες τους και δεν απλώνουν το χέρι να πιάσουν χώμα, ξύλα, πέτρες, λάσπη γιατί σιχαίνονται ή φοβούνται τα ζωύφια!!!
Τα μάζευα εγώ καμιά φορά να τους μάθω το τζαμί ή να δείξω στα κοριτσάκια πώς να φτιάχνουν βραχιολάκια από πευκοβελόνες και λίγο ξεθάρρευαν. Πάλι καλά!
Το παιδί και ο καθένας μας για να παίξει, πρέπει να ξέρει να ονειρεύεται. Ν’ αφήνει τη φαντασία να συμπληρώνει τα κενά και τις παραλήψεις που δημιουργεί η κακότητα των μεγάλων για να είναι ευτυχισμένο. Ο ρεαλισμός και η ορθολογιστική αντιμετώπιση της ζωής δημιουργούν παιδιά μικρομέγαλα. Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων δεν εξασφάλισε για την ίδια και την παρέα της ζωή χαρισάμενη, αλλά παιδικές αναμνήσεις πολύτιμες και αναντικατάστατες. Το παιδί καταναλωτής κυνήγησε το παιδί της αλάνας γάτε μου.
Δυστυχώς τα παιδιά δεν μπορούν πλέον να παίξουν, γιατί έμμεσα εκφράζουν τον φόβο και την ανασφάλεια των γονέων τους, στο να είναι μόνα τους έξω. Δεν μπορύν να χαλαρώσουν. Ακόμα έχουν χάσει την κοινωνικότητα τους, απομονωμένα όπως είναι στο δωμάτιο τους. Οι γονείς τους προτιμούν να τα αφήνουν μέσα έχοντας μπροστά τους την κονσόλα κάποιου videogame κι έτσι έχουν την ησυχία τους. Νομίζω λοιπόν ότι όλα ξεκινούν από την ίδια την οικογένεια.
Θυμάμαι το COLUMBIA.Οταν μπήκε σε τροχιά γύρω απότη γη,εγώ και οι φίλοι μου είμασταν το άλλο πλήρωμα στο άλλο διαστημόπλοιο,εκεί δίπλα.Το είχαμε φτιάξει με καφάσια και τενεκέδες.Ήταν πιο γρήγορο από το COLUMBIA.Kαι όταν αυτό προσγειώθηκε εμείς μείναμε για αρκετές εβδομάδες ακόμη στο διάστημα. Φτιάχναμε τα πάντα μόνοι μας. Χαρταετούς,πατίνια,βόλους σπάζοντας ρουλεμάν,σπαθιά πιστόλια και ότι μπορούσε να φανταστεί ο νους μας. Δεν φταίνε τα παιδιά για την κατάντια τους,διότι περί κατάντιας πρόκειται,αλλά εμείς.Επειδή μπορούμε πλέον και αγοράζουμε εύκολα τα παιχνίδια τους και κατά συνέπεια την ησυχία μας,έχουμε την ψευδαίσθηση ότι αγοράζουμε και τις ανάγκες τους.
Καλημέρα
Τελευταία φορά είδα παιδιά αν παίζουν έξω ελεύθερα κι ομαδικά ακριβώς όπως εμείς τότε, στο Κουφονήσι πρόπερσι το Σεπτέμβρη.
Δεν είμαι κοινωνιολόγος αλλά νομίζω πως η αλλαγή που συντελείται εδώ και 10-15 χρόνια είναι πρωτοφανής στην ιστορία της ανθρωπότητας. Μεγάλωσα σε μικρή πόλη, αλλά περνούσα τα καλοκαίρια με τον ξάδερφό μου στον Ωρωπό και στην Αθήνα (στο Παγκράτι), και ίσχυαν περίπου τα ίδια ακόμα κι εκεί, τουλάχιστον ως το 1985. Όλη μέρα έξω!
Και τότε υπήρχαν αυτοκίνητα (βέβαια λιγότερα αλλά όχι λίγα) και τότε υπήρχαν κίνδυνοι, και τότε υπήρχαν (ναι!) ηλεκτρονικά. Αλλά τα παιδιά ήταν στοους δρόμους.
Οι γονείς με τους οποίους το συζητώ (μεταξύ των οποίων και ο Αθηναίος μου ξάδερφος) έπικαλούνται τον "κίνδυνο" για τον εγκλεισμό των παιδιών τους.
Νομίζω πως πρόκειται για κλασική περίπτωση αποστέρησης της ελευθερίας εν ονόματι της "ασφάλειας", με την έννοια που την επέβαλε στον κόσμο η πλανηταρχία των δύο George Bush: σε αντιστοιχία με την 11η Σεπτεμβρίου και τα επακόλουθά τους, υποθάλπουμε τους "τρομοκράτες" με διάφορους τρόπους (αναρχία σταθμευσης και αριθμού αυτοκινήτων, απουσία αστικών υποδομών και ελεύθερων χώρων, υπερσυγκέντρωση πληθυσμού, οικονομική εξαθλίωση μεγάλων μερίδων του πληθυσμού αυτού, με συνέπεια την αύξηση της εγκληματικότητας, κτλ κτλ), και κατόπιν αφαιρούμε την ελευθερία των ανθρώπων (στην περίπτωση αυτή των παιδιών μας) προσπαθώντας δήθεν να τους προστατέψουμε από το κακό που εμείς υποθάλψαμε...
Και πως η αλλαγή αυτή θα έχει δυστυχώς τεράστιες συνέπειες στις νέες γενιές... αρχίζοντας από την αμέσως προηγούμενη...
Δημοσίευση σχολίου