ΤΟ ΜΠΛέ Του ΚόΣΜΟΥ
.
Τα πιό όμορφα τραγούδια.......... τα τραγούδησε ο Πόνος
τα πιό όμορφα λουλούδια........... άνθισαν στην συμφορά
στον καϋμό........... στο χωρισμό .......... στην προσφυγιά
στην πληγή.....................................................................
.......................................που δεν τη γιάτρεψε ο Χρόνος
Μίλτος Θαλασσινός
Αντίπαρος ή Μήλος (ή κάπου ανάμεσα)
Αύγουστος 2004
ακούτε: "Καινούργια ζάλη" , του Γιάννη Αγγελάκα (Τρύπες)
σε μια εξαιρετικά σπάνια εκτέλεση που έκλεψα από εδώ
με την υπέροχη και πρόωρα χαμένη Μαρία Δημητριάδη
αφιερωμένο στη Φαίδρα
"πες μου, ποιός φόβος σε νίκησε πάλι;"
.
.
Τα πιό όμορφα τραγούδια.......... τα τραγούδησε ο Πόνος
τα πιό όμορφα λουλούδια........... άνθισαν στην συμφορά
στον καϋμό........... στο χωρισμό .......... στην προσφυγιά
στην πληγή.....................................................................
.......................................που δεν τη γιάτρεψε ο Χρόνος
Μίλτος Θαλασσινός
Αντίπαρος ή Μήλος (ή κάπου ανάμεσα)
Αύγουστος 2004
ακούτε: "Καινούργια ζάλη" , του Γιάννη Αγγελάκα (Τρύπες)
σε μια εξαιρετικά σπάνια εκτέλεση που έκλεψα από εδώ
με την υπέροχη και πρόωρα χαμένη Μαρία Δημητριάδη
αφιερωμένο στη Φαίδρα
"πες μου, ποιός φόβος σε νίκησε πάλι;"
.
.
19 σχόλια:
ψέμα είναι αυτό για το χρόνο
δεν γιατρεύει
θέλω να πω και για τις φωτογραφίες
τις χθεσινές
τα μάτια μου κάνουν φεγγάρια...
-ξέρω,το ένα είναι φως λάμπας
αλλά μου αρέσει να το βλέπω φεγγάρι-
όπως και το τραγούδι
"ποιος είδε νύχτα με δυο φεγγάρια"
πώς τους έβαλες τόσο μπλε?
τις ζωγράφισες...
έτσι κι αλλιώς είναι πανέμορφες!
μια αναποφασιστικότητα
διακρίνω σε σχέση με τον τίτλο
όταν το έγραψες
το 2003,ποιος ήταν?
Καλημέρα!
Νομιζω δεν είχε, θα κοιτάξω το τετράδιο
εσένα ψυχή ποιό σου αρέσει;
"Το μπλε του κόσμου" τί σού λέει;
Σ:-)
Όσο για τις φωτογραφίες, είναι εντελώς απείραχτες! Μάλλον ο συνδυασμός δειλινού και φεγγαρόφωτου, εξωπραγματικό σκηνικό, όντως... Το μπλε του κόσμου, που λέγαμε...
Η λάμπα του δρόμου είχε μόλις αρχίσει ν' ανάβει, και μάλιστα με ενόχλησε πολύ, ήθελα να την σβήσω με κάποιιο τρόπο. Η προοπτική σου των δύο φεγγαριών με συμφιλίωσε μαζί της Σ:ο))))
"comme il plaire dans mon coer"
όχι αυτό,
ήταν παρόρμηση...
μου αρέσει το μπλε του κόσμου
αλλά θα πρέπει να το σκεφτώ
θα σου πω το βράδυ
ευτυχώς που δεν έσβησες τη λάμπα
είναι πολύ δυνατή η διάσταση
των δύο φεγγαριών
τουλάχιστον στα δικά μου μάτια
Το κοίταξα- Όντως δεν είχε τίτλο, ούτε ημερομηνία- αλλά το έγραψα τον Αύγουστο του 2004 τελικά, στην Αντίπαρο ή στη Μήλο, ή κάπου ανάμεσα
Σ;ο)
"στην πληγή που δεν τη γιάτρεψε ο χρόνος"
Θα την γιατρέψει ποτέ?
Καλησπέρα Νενάκι!
Ναι, οι ουλές πονούν,
όταν τις ξύνεις
όταν στις ξύνουν
όταν βρέχει...
Σ:ο)
ξέρεις...,όσο κι αν σκέφτηκα
δεν βρήκα πιο όμορφο
από το μπλε του κόσμου
γιατί άφησες το 2003,
αφού το έγραψες το 2004?
άκου αυτό αν θες
Yπέροχο...ευχαριστώ, κι ανταποδίδω:
"πες μου, ποιός φόβος σε νίκησε πάλι;"
άκου το, σε μια αναπάντεχη εκτέλεση, στο Radio Mavros Gatos... αφιερωμένο, ειδικά για σένα...
Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός
σε καίει, σε σκορπάει και σε παγώνει
μα εσύ σε λίγο δε θα βρίσκεσαι εδώ
κάποιοι άλλοι θα παλεύουν με τη σκόνη.
Θέλεις ξανά ν’ αποτελειώσεις μοναχός
ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
κάτω απ’ τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
μες στις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι.
Ποιοι χάρτες σου ζεστάνανε ξανά το μυαλό
ποιες θάλασσες στεγνώνουν στο μικρό σου κεφάλι
ποιος άνεμος σε παίρνει πιο μακριά από δω
πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι.
Σε ποιο όνειρο σε ξύπνησαν βρεμένο, λειψό
ποιοι δαίμονες ποτίζουν την καινούργια σου ζάλη
ποιος έρωτας σε σπρώχνει πιο μακριά από δω
πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι.
Το όνειρο που σ’ έφερε μια μέρα ως εδώ
σήμερα καίγεται, σκουριάζει και σε διώχνει
μια σε κρατάει στη γη, μια σε ξερνάει στον ουρανό
το ίδιο όνειρο σε τρώει και σε γλιτώνει.
Θέλεις ξανά ν’ αποτελειώσεις μοναχός
ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
κάτω απ’ τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
μες στις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι.
Ποια νήματα σ’ ενώνουν με μια άλλη θηλιά
ποια κύματα σε διώχνουν απ’ αυτό το λιμάνι
ποια μοίρα σε φωνάζει από την άλλη μεριά
πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι.
Ποια σύννεφα σκεπάσαν τη στεγνή σου καρδιά
ποια αστέρια τραγουδάνε την καινούργια σου ζάλη
ποιο ψέμα σε κρατάει στην αλήθεια κοντά
πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι.
Ποιες λέξεις μέσα σου σαπίζουν και δε θέλουν να βγουν
ποια ελπίδα σε οδηγεί στην πιο γλυκιά αυταπάτη
ποια θλίψη σε κλωτσάει πιο μακριά από παντού
πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι.
Από το Radio Mavros Gatos,
έχω σταματήσει ν'ακούω
εδώ και πολύ καιρό.
-ίσως κάτι φταίει στο δικό μου υπολογιστή.
το τραγούδι είναι από τα πολύ
αγαπημένα μου.
το άκουσα από την παραπομπή
στη σπαρακτική ερμηνεία της
Μαρίας Δημητριάδη
έκσταση...
τα καταφέρνεις πάντα
και με συγκινείς,
την ώρα που πιστεύω
πως μπορώ να ελέγχω τη
συγκίνησή μου...
δέξου ως ευχαριστώ, για τους στίχους σου,τα φεγγάρια,το μπλε,
το τραγούδι,την ερώτηση για το φόβο...
το ποτάμι-ποίημα, του Αντώνη Φωστιέρη
έπεσα σε λάκκο με άσπρο και κάηκα.
όμως το ποίημα είναι ποτάμι
και μια υγρασία θαυμαστική
θαρρώ γλυκαίνει τη σιωπή απ'την οργή της
αν την πρόδωσα.δε φταίω.τ'ορκίζομαι.
κάποιοι ξέχασαν ένα βάζο με φωνήεντα στο ράφι
που θα το'φτανα.
Ύστερα έμαθα με φλούδες συλλαβών
να φτιάχνω πλοία.μικρά,όσο το δάχτυλο παιδιού
και τα'ριχνα μες στο νεράκι που έφευγε-
τότε κατάλαβα:Μονάχα ο Χωρισμός Ενώνει τους Ανθρώπους.
τα υπόλοιπα τα ξέρετε από άλλες διηγήσεις.
πως "πίσω δε γυρνάει"
πως "δις εμβήναι τω αυτώ ουκ έστιν"
και τα όμοια.
μας τα'παν,τα ξανάπαν,σαν το αυτονόητο
να είχε χρείαν ερμηνείας.
αλλά το ποίημα είναι ποτάμι από δάκρυα ξένα.
παιδί που αντρώθηκε
συχνά το βλέπω να γυρνάει προς την
πηγούλα του
κι όταν φουσκώνει
απ'την πολλήν αγάπη
Πνίγει.
ειναι ωραια η θεσσαλονικη
ειναι ομορφη την
οραματίζομαι
ακτιστη
σαν φαντασμα να κατεβαινει
αργα
επανω στο γυαλο
τα βαζω με το χρονο
και αυτος γελαει
με γελιο πολύγλωσσο
σαν
να μην υπάρχει.
Καλώς τον θείο μου το λεβέντη!
Φαίδρα μου, αντ-ευχαριστώ, πολύ όμορφο
Γιατι δεν ακούς τις μουσικές μου; Είναι πολύ περίεργο, γιατί και Το άρωμα του τραγουδιού χρησιμοποιεί το ίδιο player, το gcast. Κρίμα, πάντως!
δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό
και δεν ακούω
άκουγα ως το Φθινόπωρο
νομίζω ως τον Οκτώβρη
μετά όχι
μήπως άλλαξες εσύ κάτι?
κρίμα λέω κι εγώ...
έχω και μια εξίσου ρητορική και σύντομη απάντηση για το φόβο
"αν πιάσεις την αγάπη στο λάθος το φτερό"
και δεν υποφέρεται
να βρίσκομαι ανάμεσα
σε τόσα χαλασμένα...
το κινητό μου έχει χαλάσει
το outlouk λειτουργεί όταν του καπνίζει
σε σένα δεν μπορώ ν'ακούσω μουσική
το "ωραίο μου πλυντήριο" κάηκε από τα άλατα...
και τις κατλέγιες τις βρίσκω μόνο όταν διαβάζω Προυστ!
αντέχεται αυτό?
σύστησέ μου νευρολόγο...
Άσε έριξε κάτω χτες ο Λάκης τον σκληρό που έχει ΤΑ ΠΑΝΤΑ και για ώρα δεν άναβε, τώρα - προσωρινά λειτουργεί, αλλά... πριν κανένα μήνα μού έσπασε το καινούργιο κινητό, ο μαύρος ο γατούλης... κι ύστερα λένε... Σ:Ο)
Διαβολική τεχνολογία, και όλα φτιαγμένα για να χαλάνε- μήνες τώρα πολεμάω μεδιάφορα σέρβις...
(Έι! Ανεβασα καινούργιο.... δέστο Σ;ο)
μην ξανακούσω
για ατυχία...λοιπόν
και ποιος την προκαλεί...
βλέπεις τι γίνεται
στον κόσμο!
ανεβαίνω...
υ.γ.:ο νευρολόγος να είναι ειδικός
για πολύ άγρια νεύρα...
ξέρεις.
Μεγάλη σοφία αυτό που είπες: "κοίτα τί γίνεται στον κόσμο"... αλλά έλα που ο Χόμο Σάπιος είναι γεντετικά προγραμματισμένος να συγκρίνεται με όσους είναι σε καλύτερη θέση, και όχι σε χειρότερη...
Ξαναδοκίμασε σε παρακαλώ με το Ράδιο, αντικατέστησα τον κώδικα, μήπως δουλεύει τώρα;
Σ;0)
ακούω!
ακούω!
λειτουργώ!
εξαιρώ από τη λίστα τον ωριλά!
Δημοσίευση σχολίου