Ο ΔΡΑΚΟΣΥΛΛέΚΤΗΣ - έΝΑ ΔΡΑΚΟΠΑΡΑΜύΘΙ ΧΩΡίΣ ΔΡάΚΟΥΣ
Ήταν μια φορά κι έναν καιρό, ένας παππούς χωρίς εγγόνια, που τον έλεγαν Ιωνάθαν. Όλη μέρα τριγυρνούσε στους δρόμους, κι έψαχνε μέσα στα σκουπίδια. Έτρωγε ό,τι έβρισκε εκεί, αλλά ποτέ δεν έπαιρνε κάτι μαζί του. Όλη μέρα τριγυρνούσε στους δρόμους, και τα βράδια κοιμόταν μέσα σε χαρτόκουτα.
Ο κόσμος τον έλεγε ρακοσυλλέκτη, που σημαίνει "εκείνος που ζει μαζεύοντας σκουπίδια". Κανείς δεν ήξερε πως στην πραγματικότητα δεν ήταν ρακοσυλλέκτης, αλλά Δρακοσυλλέκτης.
Που θα πει, "εκείνος που ζει μαζεύοντας Δράκους".
Από μικρό παιδί ο Ιωνάθαν κυνηγούσε Δράκους. Τους κυνηγούσε σε όλη του τη ζωή, με υπομονή και επιμονή. Το μόνο πρόβλημα είναι πως η ζωή του πέρασε χωρίς να το καταλάβει, και πως ποτέ του δεν έπιασε ούτε έναν Δράκο. Κι έτσι κατέληξε, στα γεράματα, να τους ψάχνει στα σκουπίδια.
Κάποιοι είπαν πως δεν ήξερε να τους κυνηγάει. Άλλοι είπαν ότι οι Δράκοι δεν ζουν στα σκουπίδια. Μερικοί τόλμησαν ακόμα και να υπονοήσουν πως δεν υπάρχουν πιά Δράκοι.
Ο Ιωνάθαν, όταν άκουγε κάτι τέτοια, απλά χαμογελούσε, και συνέχιζε να κυνηγάει τους Δράκους του.
Ένα πολύ κρύο και πολύ σκοτεινό πρωί του χειμώνα, τον βρήκαν παγωμένο μέσα στο χαρτόκουτό του. Στις τσέπες των κουρελιασμένων του ρούχων δεν βρήκαν τίποτα, εκτός από ένα χιλιοδιπλωμένο, αρχαίο και κιτρινισμένο χαρτάκι, μ' ένα ζωγραφιστό, παράξενο και καλλιγραφικό "Δ" επάνω, του παλιού καιρού. Όσοι το είδαν ένιωσαν έναν ανεξήγητο τρόμο, και όλοι τους ήξεραν, χωρίς να τους το έχει πει κανείς, πως αυτό το "Δ" δεν το είχε ζωγραφίσει ανθρώπινο χέρι. Ακόμα κι όσοι προηγουμένως γελούσαν με τους Δράκους του Ιωνάθαν, ένιωθαν τώρα την αμφιβολία να περπατά στη ραχοκοκκαλιά τους. Τόσο τρομακτικό ήταν το μικροσκοπικό παλιόχαρτο με το μυστηριώδες "Δ". Πάντως, ανθρώπινο ή μη ανθρώπινο, για κάποιον λόγο όλοι ήταν σίγουροι, πως το χέρι που το είχε φτιάξει αυτό το "Δ", ήταν γένους θηλυκού.
Έκαψαν βιαστικά το χαρτάκι για να το ξορκίσουν.
Ο Ιωνάθαν όμως γελούσε, βυθισμένος στον αιώνιο ύπνο του. Γελούσε, γιατί μόνο εκείνος ήξερε, και δεν θα το μάθαινε ποτέ κανένας άλλος, πως εκείνο το "Δ" ήταν που είχε κάνει όλην την διαφορά...
...κι ούτε εγώ ήμουν εκεί, ούτε σείς, για να με πιστέψετε.
Μιλτιάδης Θαλασσινός, 29-5-2008
Ο κόσμος τον έλεγε ρακοσυλλέκτη, που σημαίνει "εκείνος που ζει μαζεύοντας σκουπίδια". Κανείς δεν ήξερε πως στην πραγματικότητα δεν ήταν ρακοσυλλέκτης, αλλά Δρακοσυλλέκτης.
Που θα πει, "εκείνος που ζει μαζεύοντας Δράκους".
Από μικρό παιδί ο Ιωνάθαν κυνηγούσε Δράκους. Τους κυνηγούσε σε όλη του τη ζωή, με υπομονή και επιμονή. Το μόνο πρόβλημα είναι πως η ζωή του πέρασε χωρίς να το καταλάβει, και πως ποτέ του δεν έπιασε ούτε έναν Δράκο. Κι έτσι κατέληξε, στα γεράματα, να τους ψάχνει στα σκουπίδια.
Κάποιοι είπαν πως δεν ήξερε να τους κυνηγάει. Άλλοι είπαν ότι οι Δράκοι δεν ζουν στα σκουπίδια. Μερικοί τόλμησαν ακόμα και να υπονοήσουν πως δεν υπάρχουν πιά Δράκοι.
Ο Ιωνάθαν, όταν άκουγε κάτι τέτοια, απλά χαμογελούσε, και συνέχιζε να κυνηγάει τους Δράκους του.
Ένα πολύ κρύο και πολύ σκοτεινό πρωί του χειμώνα, τον βρήκαν παγωμένο μέσα στο χαρτόκουτό του. Στις τσέπες των κουρελιασμένων του ρούχων δεν βρήκαν τίποτα, εκτός από ένα χιλιοδιπλωμένο, αρχαίο και κιτρινισμένο χαρτάκι, μ' ένα ζωγραφιστό, παράξενο και καλλιγραφικό "Δ" επάνω, του παλιού καιρού. Όσοι το είδαν ένιωσαν έναν ανεξήγητο τρόμο, και όλοι τους ήξεραν, χωρίς να τους το έχει πει κανείς, πως αυτό το "Δ" δεν το είχε ζωγραφίσει ανθρώπινο χέρι. Ακόμα κι όσοι προηγουμένως γελούσαν με τους Δράκους του Ιωνάθαν, ένιωθαν τώρα την αμφιβολία να περπατά στη ραχοκοκκαλιά τους. Τόσο τρομακτικό ήταν το μικροσκοπικό παλιόχαρτο με το μυστηριώδες "Δ". Πάντως, ανθρώπινο ή μη ανθρώπινο, για κάποιον λόγο όλοι ήταν σίγουροι, πως το χέρι που το είχε φτιάξει αυτό το "Δ", ήταν γένους θηλυκού.
Έκαψαν βιαστικά το χαρτάκι για να το ξορκίσουν.
Ο Ιωνάθαν όμως γελούσε, βυθισμένος στον αιώνιο ύπνο του. Γελούσε, γιατί μόνο εκείνος ήξερε, και δεν θα το μάθαινε ποτέ κανένας άλλος, πως εκείνο το "Δ" ήταν που είχε κάνει όλην την διαφορά...
...κι ούτε εγώ ήμουν εκεί, ούτε σείς, για να με πιστέψετε.
Μιλτιάδης Θαλασσινός, 29-5-2008
7 σχόλια:
mavre gate,
to blog soy exei ginei anapospasto kommati ths ka8hmerinothtas mly,kai moy kalyptei polla kena,ka8ws exw ma8ei polla apo sena.
se eyxaristw..
οι δράκοι ξέρω πως "τρώνε φιλιά για να ζήσουν",
το ίδιο και οι δράκαινες αν ρωτάς...
επίτρεψέ μου να εκτιμώ ως μη ασυνάρτητη αυτή την ιστορία
την αδικεί η ετικέτα,
εξαρτάται θα μου πεις από την οδό πρόσληψης...
καλημέρα
Το ανύπαρκτο περιμένει κάποιον να το συλλογισθεί για να γίνει υπαρκτό. Ότι σκεφτόμαστε υπάρχει. Κι όταν το θέλουμε πάρα πολλή, "όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το πραγματοποιήσει". Οι Δράκοι είναι σίγουρα μια λύση. Κοίτα σύμπτωση, εχθές επειδή κατέβηκε ο πατέρας μου από Θεσσαλονίκη, μετά τη νυχτερινή βόλτα με τη «καινούργια» κοιμηθήκαμε επετειακά σε ένα ξενώνα στη Δράκια. Υποδεχθήκαμε τη λευκαυγή με τα αηδόνια που πιάνουν νωρίς δουλειά. Γυρίσαμε σπίτι 06:30 Καλημέρα Μιχάλης της Ελπίδας
Καλημέρα Δράκοι και Δράκαινες της ψτχής μου...
Σ;)))
Μ' ένα λιτό τρόπο (ουκ εν τω πολλώ το ευ) κατάφερες ν' αγγίξεις αυτό το κομμάτι της ψυχής που δεν ζει στο φως των πόλεων αλλά μαζί με τ' αγρίμια στα σκοτεινά τα δάση.
Μπράβο!
Και το καλλιτέχνημα υπέροχο..
Καλημέρα φίλε Αμμάνθρωπε, σ' ευχαριστώ ( και: χάρηκα πολύ Σ;-)))
ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ!
ενα ομορφο αισθαντικο κειμενο...
να εισαι καλα
Δημητρης
Δημοσίευση σχολίου