Ο ΤΕΛΕΥΤΑίΟΣ έΡΩΤΑΣ ΤΟΥ ΠΡίΓΚΗΠΑ ΖέΝΓΚΙ

-Θα πεθάνω, είπε με δυσκολία. Δεν παραπονιέμαι για το πεπρωμένο αυτό, που το μοιράζομαι με τα λουλούδια, με τα έντομα, και με τ' αστέρια. Μέσα σ' αυτό το σύμπαν, όπου όλα παρέρχονται σαν όνειρο, θα ήταν άδικο κανείς να διαρκούσε για πάντα. Δεν παραπονιέμαι που τα πράγματα, τα όντα, οι καρδιές, όλα είναι εφήμερα, αφού ένα μέρος της ομορφιάς τους οφείλεται σ' αυτήν την δυστυχία. Αυτό που με θλίβει είναι η μοναδικότητά τους. Άλλοτε, η βεβαιότητα πως κάθε στιγμή της ζωής μου θα κερδίζα μιαν ανεπανάληπτη αποκάλυψη, αποτελούσε την πιό μεγάλη από τις κρυφές μου ηδονές. Μα τώρα πεθαίνω μ' ένα αίσθημα ντροπής, σαν κάποιος προνομιούχος που χάρηκε μόνος του μιαν εξαίσια γιορτή, που δεν θα επαναληφθεί δεύτερη φορά. Άλλες γυναίκες θ' ανθίσουν, γελαστές όπως αυτές που αγάπησα, μα το χαμόγελό τους θα είναι διαφορετικό, κι η ελιά που με γοήτευε θα έχει αλλάξει θέση πάνω στο λεπτότατο, αλαβάστρινό τους μάγουλο. Άλλες καρδιές θα ραγίσουν από το βάρος ενός αβάσταχτου έρωτα, τα δάκρυά τους όμως θα είναι άλλα από τα δικά μας. Χέρια υγρά από τον πόθο θα εξακολουθήσουν να σφίγγουν το ένα το άλλο κάτω από άνθισμενες αμυγδαλιές, η ίδια όμως ανθοβροχή δεν ραίνει ποτέ δυό φορές την ανθρώπινη ευτυχία...

....... Μαργκερίτ Γιουρσενάρ, "Διηγήματα της Ανατολής" (εκδόσεις Χατζηνικολής)

Χρόνια πολλά κ καλό μήνα σε όλους τους φίλους, είμαι μέρες εκτός δικτύου και γράφω- με δυσκολία- από το κινητό.