Που δε γελάνε
.
φοβάμαι εκείνους
που δε γελάνε
φοβάμαι για κείνους
που δε γελάνε
εσύ, πότε γέλασες, αλήθεια,
τελευταία φορά;
Painting: "Maria" by Nicoletta Tomas Caravia
1 Δεκ 2007
φοβάμαι εκείνους
που δε γελάνε
φοβάμαι για κείνους
που δε γελάνε
εσύ, πότε γέλασες, αλήθεια,
τελευταία φορά;
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
7 σχόλια:
χχμ.... πιό σημαντικό θεωρώ το χαμόγελο, κι όχι το γέλιο =)
Πες μου ενα λόγο για να γελάσω...
γελαω καθε μερα!τι αλλο να κανεις σε αυτη τη σκατοπολη?
Χανω τις ωρες μου...
Χανω τις ωρες μου γυρευοντας το νημα
το νευμα
το ναυλο
το νοημα
το ναμα
Ειμαι υγιης (προς το παρον)
εχω και οικογενεια και φιλους και σπιτι
και αυτοκινητο και μηχανη και internet
και εργαζομαι και καταναλωνω.
Μα δε γελω
δεν κλαιω
δεν συγκλονιζομαι
Γιατι νιωθω μονος μου γιατι ;
Εχω καιρο να δω το ξημερωμα μ απολαυση
εχω καιρο να μυρισω ενα νυχτολουλουδο
Δεν θυμαμαι πια ποτε κλωτσησα ξενοιαστος ενα κουκουναρι στο δασος
ουτε ποτε εκανα ποδηλατο για τελευταια φορα
Ποτε εκλαψα βλεποντας μια ταινια
Ποτε μεθυσα απο πηγαια χαρα σε γλεντι
Ποτε επαιξα με ορεξη μπαλλα με το μικρο μου γιο
Ποτε ερωτευτηκα πραγματικα και τι και ποιον
Γιατι δεν μου μυριζει πια το χαρμανι του καφε
Γιατι δεν εχει γευση το τσιγαρο
Παλια επινα το φραπε γλυκο με γαλα Τωρα το πινω μετριο χωρις
Πως ολα μου τα ρουχα εγιναν μεταξυ τους ταιριαστα
Πως ειναι να ξυριζεσαι με το πινελλο
Καποτε πεθαινα για ποιηση για θεατρο για σινεμα
για αστροφεγγιες για διακοπες για δειλινα
Τωρα που τα χω ολο νυσταζω
Πως τον αντικατεστησα τον Τσε με τον Αυτια
τον Λενιν με τον Τραγκα
και τις συντροφικες κουβεντες τις νυχτερινες με ALCO κι MRB πως τις ανταλλαξα
Ποτε ηταν που χανομουνα μεσ το ποτηρι του Ζορμπα
μεσα στα λογια του Αντρεα στου Λεωνιδα το χαμογελο
και στης Μελινας τη μαγκια
Καποτε γυριζε ο μπαμπας απ τη δουλεια
κι ετρεχα εγω στην τσεπη του να βρω τι μου χε φερει
Τωρα τα φερνω εγω μα λειπει των παιδιων μου η λαχταρα
Αλλοι το λεν πληροτητα κι αλλοι ευημερια
Οι παπαρουνες αραγες τι χρωμα να χουνε την σημερον ημερα
Οι μαργαριτες να υπαρχουνε ακομη
Τα χαμομηλια στα βουνα
Ποσα χρωματα να χει σημερα το ουρανιο τοξο
Παλια επινα το φραπε γλυκο με γαλα Τωρα το πινω μετριο χωρις
Εχω νομιζω να σου πω ακομα κι αλλα μην κοιμηθεις νωρις
Σε λιγο τα επιτοκια θα πεσουν
Κοιτα δουλειες
Οταν θα φυγω ξαφνικα μια μερα
θα φυγω και δε θα χω προλαβει να διαλεξω
στον ταφο μου απανω
μαρμαρο ή χαλικι να βαλουνε οι συγγενεις
Γιατι κι αυτοι οι ερμοι μπροστα σε τετοιες ερωτησεις να βρεθουνε
Γιατι δεν ανατριχιαζω πια
Που πηγε τ αερακι
?
Καλό και το χαμόγελο, αλλά και το γέλιο είναι εντελώς απαραίτητο για την ψωχική ισορροπία, Λίνα Σ;)
Καλή μου Aqua... ένας και μόνο λόγος αρκεί: είμαστε ακόμα ζωντανοί!
Stilvi, γελάμε για να μην κλαίμε, είναι κι αυτό μια διέξοδος Σ;)))
Έξωαποτονκύκλο, πού πήγε, αλήθεια...
Εγώ φοβάμαι εκείνους που δεν
έχουν χιούμορ
γελάνε, δε γελάνε...γατούλη
Εγώ τιιιιί...
Γελάω ακόμη
...το γέλιο σου ροδόσταμο
και λύγισε τ'αγκάθι...
συμφωνώ με τον σκοινοβάτη για το χιούμορ, αλλά και μαζί σου για το λυτρωτικό γέλιο...
δεν είναι τυχαίο που πάντα αγαπάμε πολύ τους ανθρώπους που μας κάνουν να γελάμε
μια καλησπέρα χαμόγελο...
Δημοσίευση σχολίου