ΤΟ ΑΥΓό ΤΟΥ ΦΙΔΙΟύ: Ο ΦΑΣΙΣΜόΣ ΒΑΣΙΚόΣ ΕΧΘΡόΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟύ

Λιβ Ούλμαν, Ντέιβιντ Καραντάιν

Στην αγαπημένη μου ταινία «Το αυγό του φιδιού» του αξέχαστου Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, ένας ναζιστής ("εθνικοσοσιαλιστής") γιατρός παρέχει καταφύγιο στην τέως ερωμένη του και στον φίλο της, δήθεν από συμπόνοια, για να τους προστατέψει τάχα από τις διώξεις κατά των Εβραίων - στην πραγματικότητα τους χρησιμοποιεί σαν ανθρώπινα πειραματόζωα. Όλα αυτά γίνονται στην εφιαλτική Γερμανία του Μεσοπολέμου, όπου άνθρωποι πεθαίνουν από πείνα, κι όπου απελπισμένοι φτωχοί σκοτώνουν άλογα στη μέση του δρόμου για να τα φάνε. Η ζωή για τους νικημένους Γερμανούς είναι πολύ δύσκολη, με το εθνικό ηθικό καταρρακωμένο και το στομάχι άδειο. Ιδανικές συνθήκες για να σκάσει το Αυγό του Φιδιού, το αυγό του Εθνικοσοσιαλισμού (Nazi-onalsosialismus στα γερμανικά, ναι, NAZΊ...). Μένει κάποιος να έρθει και να τους πει ότι μπορεί το Γερμανικό Έθνος να ταπεινώθηκε στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά είναι το ανώτερο απ'όλα τα Έθνη, και όχι μόνο μπορεί, αλλά και πρέπει να πάρει τη ρεβάνς- άσε που για όλα φταίνε οι Εβραίοι.

Ο "κάποιος" αυτός ήταν φυσικά ο Αδόλφος Χίτλερ. Ξεκίνησε σαν αρχηγός ενός ασήμαντου κόμματος, και οργάνωσε ένα αποτυχημένο πραξικόπημα το 1922. Καταδικάστηκε σε πενταετή φυλάκιση από την οποία δεν εξέτισε ούτε το ένα πέμπτο. Στη φυλακή έγραψε το πρώτο μέρος του βιβλίου του "Mein Kampf" (Ο Αγών μου), στο οποίο αναπτύσσει την ιδεολογία του εθνικοσοσιαλισμού (Αρχικός τίτλος του βιβλίου: "Τεσσεράμισι χρόνια αγώνα ενάντια στο ψέμα, τη βλακεία και τη δειλία"). Πήρε την γερμανική υπηκοότητα το 1932, κέρδισε τις εκλογές, και κατάφερε να ΕΚΛΕΓΕΙ καγκελάριος στην δημοκρατική Βουλή του 1933, να βιάσει την Δημοκρατία, και να γίνει ο Αντίχριστος που όλοι γνωρίζουμε...

Τί σχέση έχουν όλα αυτά με την Ελλάδα του 2007 και με το ΛΆΟΣ του Καρατζαφέρη; Άμεση, αμεσότατη...

Ο Φασίστας Εθνικοσοσιαλιστής μπορεί να ντύθηκε Ευρωβουλευτής και να απέκτησε τρόπους Ευρωπαϊκούς, στα πρότυπα του Σίλβιο Μπερλουσκόνι και του Ζαν Μαρί Λε Πεν, αλλά παραμένει πάντα ένας ΛΥΚΟΣ με προβιά ΑΡΝΙΟΥ. Βασισμένος στις αντικειμενικά δύσκολες συνθήκες ζωής του 2007, στις μεγάλες αλλαγές και στις ραγδαίες εξελίξεις της εποχής μας, στις μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμών του τέλους του 20ου αιώνα και των αρχών του 21ου, και στις ανασφάλειες που δημιουργούν όλοι αυτοί οι παράγοντες σε πολλούς ανθρώπους, ο ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ φορά ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ ένα ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ ηπιότητας και προσπαθεί να κερδίσει δύναμη, ώστε να δείξει όταν έρθει η ώρα τα δόντια του. Έκλεισε την Χρυσή Αυγή και την έκανε νεολαία του Λάος. Διάφοροι φίλοι του πουλάνε βιβλία από τηλεοπτικές εκπομπές, καλύπτοντας τα βρωμερά εθνικιστικά τους παραληρήματα με δήθεν επιστημονικές σάλτσες. Και το πιό σημαντικό, το Λάος και ο Καρατζαφέρης, και μέσω αυτών Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΚΑΤΕΒΑΙΝΟΥΝ ΣΑΝ ΙΣΟΤΙΜΟΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΣΤΙΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ, ΜΕ ΣΟΒΑΡΕΣ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ ΝΑ ΜΠΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΟΥΛΗ.

ΠΟΙΟΣ όμως είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ο φασισμός;

Ο φασισμός σαν πολιτικό κίνημα βασίζεται στο ιδεολογικό υπόβαθρο της θεωρίας της δέσμης, της ομάδας των ανθρώπων που η καταγωγή, οι πεποιθήσεις και η δύναμή τους ταυτίζονται, παραλληλίζονται σαν μια δέσμη από κλαδιά, και τσακίζουν κάθε "εχθρό".

Σαν όνομα ο Φασισμός γεννήθηκε στην Ιταλία του Μουσολίνι: fasces στα λατινικά σημαίνει δεσμίδα. Το αντίστοιχο κίνημα στην Γερμανία ονομάστηκε Εθνικοσοσιαλισμός (στα γερμανικά Nazional-sosialismus, και χάριν συντομίας Nazismus, δηλαδή ο γνωστός μας Ναζισμός). Παρεμφερής ιδεολογία διέπνεε και διαπνέει και τον Εθνικισμό του Αμερικάνικου Νότου, όπου έδρασε παλιότερα η γνωστή Κού-Κλούξ-Κλαν (και όπου σήμερα δρουν άλλες παρεμφερείς οργανώσεις), την προπολεμική Ιαπωνία του Αυτοκράτορα-Ήλιου, αρχηγού του Υπέρτατου Έθνους του Ανατέλλοντος Ήλιου, την φασιστική Ισπανία του στρατηγού Φράνκο που συνέτριψε με τη βοήθεια του Μουσολίνι και του Χίτλερ τις δημοκρατικές δυνάμεις στον Ισπανικό Εμφύλιο, λίγο πριν τον Β' παγκόσμιο πόλεμο. Σε ένα επεισόδιο αυτού του πολέμου, βομβαρδίστηκε από τα φασιστικά αεροπλάνα η πόλη Guernica, και αυτό το γεγονός ενέπνευσε τον Πάμπλο Πικάσσο να ζωγραφίσει τον ομώνυμο πίνακα.
Στη Ρωσία, ο κόκκινος "Φασισμός" (εντάξει, δεν κυριολεκτώ, αλλά και δεν αδικώ -κανέναν) της εκφυλισμένης Οκτωβριανής επανάστασης του Ιωσήφ Στάλιν ντύθηκε κομμουνισμός-σοσιαλισμός, και ανέλαβε να καθοδηγήσει, λέει, την ανθρωπότητα στο ιδανικό σοσιαλιστικό μέλλον. Στην Μεγάλη Βρετανία ο φασισμός ενσαρκώνεται στον Αυτοκρατορικό Ιμπεριαλισμό, στην Γαλλία παραλίγο να κυριαρχήσει λίγο πριν τον Β' ΠΠ, και μεταπολεμικά τερατούργησε κατά τον πόλεμο της Αλγερίας, και τέλος, στις ΗΠΑ, αυτοχρίστηκε Επικαρπωτής, Αστυφύλακας, και Σωτήρας του Κόσμου...

Τι σημαίνει όμως Φασισμός, ποιές ιδιότητες χαρακτηρίζουν τον Φασίστα;

Στην δεσμίδα των ομοειδών και τελείως ευθυγραμμισμένων κλαδιών δεν χωρούν κλαδιά στραβά, πιό χοντρά ή πιό λεπτά, πιό κοντά ή πιό μακριά, διαφορετικού χρώματος. Ο Φασισμός προϋποθέτει λοιπόν την ύπαρξη μιάς ομογενούς ομάδας ανθρώπων, με κοινή καταγωγή, κοινά χαρακτηριστικά, κοινά πιστεύω, κοινά ιδανικά, ακόμα και παραπλήσια εμφάνιση...

Αυτές οι προϋποθέσεις συγκεντρώνονται συνήθως σε μια ομάδα ανθρώπων με κοινή ιστορία και καταγωγή, δηλαδή σε ένα Έθνος. Γι αυτό και ο Φασισμός ταυτίζεται λίγο πολύ με τον Εθνικισμό, ακόμα κι αν ντύνεται τον μανδύα του Διεθνισμού, όπως στην περίπτωση της τέως ΕΣΣΔ. Το να ανήκεις σε ένα Έθνος και να αναγνωρίζεις μια Πατρίδα, δεν σημαίνει ότι είσαι Εθνικιστής. Άλλο ο πατριώτης, και άλλο οι Εθνικιστής (στην πραγματικότητα ο Εθνικιστής δεν είναι καν πατριώτης, όπως θα δούμε, γιατί πάνω απ'όλα βάζει το τομάρι του, και όχι την πατρίδα). Ο Εθνικιστής πιστεύει ότι το ΔΙΚΟ ΤΟΥ Έθνος ξεχωρίζει ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΑ και ΑΥΤΑΠΟΔΕΙΚΤΑ από όλα τα υπόλοιπα Έθνη, και επομένως οφείλει να τα εξαφανίσει, να τα υποτάξει, να τα χρησιμοποιήσει, ή και να τα καθοδηγήσει, κατά περίπτωση.

Μέσα στο στενό μυαλό του Εθνικιστή, το Έθνος του είναι το εκλεκτό, το Έθνος ανάμεσα στα έθνη, προορισμένο να κυριαρχήσει σε όλα τα υπόλοιπα- που είναι εξ ορισμού κατώτερα, λιγότερο έξυπνα, λιγότερο ικανά, λιγότερο ΔΥΝΑΤΑ... Πρόκειται για μια Αποστολή με μεταφυσικές διαστάσεις που μπορεί να την έχει αναθέσει στο Έθνος του Εθνικιστή είτε ο ίδιος ο Θεός αυτοπροσώπως (όπως συμβαίνει στον εβραϊκό εθνικισμό, τον λεγόμενο και Σιωνισμό), είτε προκύπτει από την ιστορία του λαού και από το μεγαλείο των Προγόνων, είτε απλά ισχύει αυτοδίκαια, επειδή το είπε ο Αρχηγός. Η τυφλή υπακοή στην Ιεραρχία και ο ανεξέλεγκτος αυταρχισμός των κρατούντων είναι βασικά στοιχεία της φασιστικής ιδεολογίας. Φύρερ (τίτλος του Χίτλερ, θυμάστε), σημαίνει Οδηγός. Στα ρώσικα, λέγεται Πατερούλης (τίτλος του Ιωσήφ Στάλιν)...

Ο Φασίστας λοιπόν δεν ανέχεται διαφορές. Δεν ανέχεται διαφορετικούς. Αποστολή του είναι να τσακίσει τον Ξένο. Τον Ξένο στην καταγωγή (όπως οι Ναζί τους μη-Άρειους), τον Ξένο στο χρώμα (όπως η Κου-Κλουξ-Κλαν τους Μαύρους), τον Ξένο στα πιστεύω (όπως οι Σταλινικοί τους αντιπάλους τους). Τον αδύναμο σωματικά, αυτόν που δεν μπορεί να ακολουθήσει την δεσμίδα στους Άθλιους Άθλους της. Αλλά κυρίως, και πάνω απ'όλα, ο Φασισμός τσακίζει τον διαφορετικό, ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ, που τολμά να διαφέρει στην εμφάνιση ή στην συμπεριφορά, ή που απλά αρνείται να ενταχθεί την φασιστική Δέσμη.

Στο μυαλό του Φασίστα, όλοι όσοι ανήκουν στην δεσμίδα πρέπει να είναι ΟΜΟΙΟΜΟΡΦΟΙ, τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά. Μόνο έτσι η Δεσμίδα, η Φάσες, μπορεί να έχει Δύναμη, που είναι μια έννοια κλειδί για την κατανόηση της ψυχολογίας του Φασίστα. Η "ΔΥΝΑΜΗ" Είναι μια έννοια θεοποιημένη, που της χρειάζεται για να επιτελέσει το έργο της. Η ΔΕΣΜΙΔΑ επιβάλλεται μέσω της Δύναμης, δηλαδή ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ, δηλαδή μέσω της ΒΙΑΣ ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΜΙΑ ΑΝΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑ ΟΡΙΟ. Όπως η Λογική και ο Σεβασμός στον Άλλο είναι η βάση του Δικαίου του πολιτισμένου Ανθρώπου, έτσι και η τυφλή πίστη στον Αρχηγό και στην Αγέλη και η επιβολή μέσω της δύναμης και της βίας είναι το "δίκιο" του Φασίστα.

Υπάρχει μια φιλοσοφική θεωρία που λέγεται Σολιψισμός. Σημαίνει, "μόνο εγώ υπάρχω" (solo ipso sum). Ο φασισμός μπορεί να θεωρηθεί μια μορφή συλλογικού Σολιψισμού, "μόνο το δικό μου Έθνος υπάρχει". Μέσα στο μυαλό του φασίστα Εθνικιστή, κυρίαρχη και επομένως καθοριστική ιδιότητα ενός ατόμου είναι το "Έθνος" στο οποίο ανήκει. Όλα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα... και όλα τα υπόλοιπα Έθνη πρέπει αυτοδίκαια να υποταχθούν, αν είναι δυνατόν, κι αν δεν είναι, να χρησιμοποιηθούν κατά το συμφέρον.

Αυτά στην θεωρία.

Στην πράξη, στον Φασισμό και στον Εθνικισμό καταφεύγουν συνήθως πρώτα και καλύτερα άτομα συμπλεγματικά ("κομπλεξικά"). Αυτοί που ψάχνουν την Δύναμη στον Φασισμό, είναι αυτοί που δεν την έχουν μέσα τους. Αυτοί που αναζητούν τον σκοπό της ζωής στον Εθνικισμό, είναι αυτοί που δεν έχουν πνευματικό περιεχόμενο και προσωπικούς στόχους. Αυτοί που αναζητούν την Φυλετική καθαρότητα είναι συνήθως αυτοί που έχουν τα μεγαλύτερα συμπλέγματα ατομικής ή φυλετικής κατωτερότητας. Αυτοί που κάνουν σημαία τους το Έθνος και τον Αρχηγό, όπως οι χούλιγκαν την Ομαδάρα, είναι συνήθως χαμηλής μόρφωσης άτομα, βίαια, επιθετικά, άτομα με χαλαρές ηθικές αρχές και διάτρητες συνειδήσεις.

Στην Ελλάδα, ο Φασίστας ήταν αυτός που υπέθαλψε και στερέωσε την δικτατορία του Μεταξά, κατασκοπεύοντας και καταγγέλοντας για Βενιζελικό ή για κομμουνιστή όποιον τού έμπαινε στο μάτι για οποιονδήποτε λόγο. Χωρίς κανέναν ενδοιασμό, ο ίδιος άνθρωπος, ο δήθεν πατριώτης, έγινε στη συνέχεια ο Δοσίλογος των Γερμανών. Ατιμώρητος μετά την απελευθέρωση απέκτησε και πάλι πολιτική ισχύ και κοινωνικό κύρος, και συνέχισε την ίδια δράση, την τρομοκράτηση κάθε ανθρώπου με ανοιχτό μυαλό και ελεύθερη σκέψη- και όχι μόνο. Οποιοσδήποτε για οποιονδήποτε λόγο έπεφτε στην δυσμένεια του Εθνικόφρονα, θα υφίστατο την καταγγελία, τον διασυρμό, την εξορία, την δίωξη. Γιατί ο "Εθνικόφρονας" ήταν και είναι πάνω απ'όλα τομαριστής...

Δεν έχω μάθει να μασάω τα λόγια μου. Στην κυριαρχία των ανθρώπων αυτών στην μεταπολεμική Ελλάδα, βοήθησε πολύ και η πόλωση του Εμφυλίου. Που ξέσπασε όταν κάποιοι "άλλοι" φασίστες, Κόκκινοι αυτήν τη φορά, εκμεταλλεύτηκαν την αγνότητα και την αυτοθυσία χιλιάδων Ελλήνων, και έσπρωξαν την χώρα στην καταστροφή. Όταν κάποιοι ηγέτες χρησιμοποίησαν τους αριστερούς ιδεολόγους για να επιχειρήσουν πέρα από κάθε λογική να ανατρέψουν την συνθήκη της Γιάλτας, και με ένοπλο αγώνα να εγκαθιδρύσουν καθεστώς Ανατολικού τύπου.

Αν νικούσαν αυτοί οι "Δημοκράτες" στον Εμφύλιο, θα είχαμε γίνει Βουλγαρία. Πέρα όμως από τα υπόλοιπα δεινά που σώρευσε αυτός ο αδελφοκτόνος πόλεμος στην χώρα μας, έδωσε στους τέως δοσίλογους των Γερμανών, και νυν δήθεν Εθνικόφρονες Εθνικιστές, το ιδανικό πρόσχημα και τις ιδανικές συνθήκες για να κυριαρχήσουν και πάλι.

Οι άνθρωποι αυτοί είναι οι τραμπούκοι που σκότωσαν τον Γρηγόρη Λαμπράκη και πιθανόν και τον Αλέκο Παναγούλη. Οι ίδιοι που οργίασαν κι αλώνισαν στα χρόνια της Χούντας. Αυτοί που ποτέ δεν τιμωρήθηκαν, και που ξαναεπέπλευσαν μετά την πτώση της δικτατορίας, τόσο μέσα από το παρακράτος, όσο και μέσα από όλα σχεδόν τα κόμματα της Μεταπολίτευσης. Όταν το 1981 ήρθε η ώρα της "Αλλαγής" του Αντρέα, πολλοί από αυτούς ντύθηκαν και την προβιά του σοσιαλιστή, για να εξακολουθήσουν να λυμαίνονται τα πάντα με την άνεσή τους.

Ο Φασίστας τελικά μπορεί να οριστεί άσχετα με τις πολιτικές του δήθεν πεποιθήσεις, σαν ο άνθρωπος που δεν έχει ηθικές αναστολές, δεν σέβεται τίποτα και κανέναν, και σίγουρα όχι την Πατρίδα, κι ας κόπτεται για το αντίθετο, ο χαμαιλέων, που επιπλέει σε κάθε καιρό, με την πονηριά του, τον κυνισμό του, τον αριβισμό του. Είναι ο χούλιγκαν της πολιτικής, η μάστιγα της ανθρωπότητας.

Ο Φασισμός πολεμιέται με όπλα, αλλά μόνο όταν είναι πιά πολύ αργά. Πρέπει να τον πολεμήσουμε με τον Πολιτισμό, με την Μόρφωση, με το Παράδειγμα μας, με την Ενεργό Συμμετοχή στα Κοινά. ΜΕ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΜΑΣ. Ας μην τού δώσουμε περιθώρια να σηκώσει κεφάλι, απέχοντας, υποκύπτοντας τον φόβο, ας μην κρυφτούμε στο καβούκι μας προσπαθώντας να σώσουμε το τομάρι μας.

Ο Λύκος φόρεσε την προβιά του αρνιού, αλλά ας μην γελαστούμε. Είναι πάντα ο ίδιος. Μην τον αφήσετε να σηκώσει κεφάλι. Τσακίστε τον. Τσακίστε το Αυγό του Φιδιού.

Πώς είπατε; "Είναι λίγοι και ασήμαντοι; Δεν αξίζει ν' ασχολείσαι μαζί τους";

Τα ίδια έλεγαν κάποιοι και στη Γερμανία το 1932. Το Αυγό του Φιδιού όμως έσκασε τελικά, στα μούτρα τους...

Η ύπαρξη και μόνο αυτού του εξώφυλλου που είδατε κάνει το Ακκορντεόν του Μάνου Λοΐζου πιό επίκαιρο από ποτέ:

Το αρχινημένο σύνθημα πάντα μού μένει
όποτε ακούω από τότε ακκορντεόν
κι έχει σα στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει
ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ

ΛΟΙΠΟΝ;
Θ' ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΦΡΙΚΗ ΝΑ ΞΑΝΑΣΗΚΩΣΕΙ ΚΕΦΑΛΙ;
ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΥΠΟΤΙΜΑΤΕ

Μαύρος Γάτος