ΤΟ ΑΙΔΟΙΟ (Ή "ΦΟΒΑΜΑΙ ΝΑ ΜΗ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΚΑΚΟ")

Το αιδοίο

Όταν δοκίμασε τη γεύση του για πρώτη φορά, τα έκανε θάλασσα.

Με εντελώς δική του πρωτοβουλία το έκανε, και με όρεξη, αλλά τα βρήκε σκούρα: Η άλλη δεν είχε προετοιμαστεί, ήταν και κάπως αναπάντεχη η κατάληξη στο κρεβάτι εκείνο το βράδυ, αλλά όπως και νά 'χει το ζήτημα, το επίμαχο σημείο μύριζε έντονα, ένα ειδεχθές μίγμα από μουνίλα και κατουρλίλα. Ίσως να έφταιγε κι εκείνη η σγουρή τρίχα που βρήκε το δρόμο ως το λαιμό του, πάντως αηδίασε έντονα, και δεν μπόρεσε να το κρύψει, παραλίγο να κάνει εμετό.

Η άλλη έγινε έξαλλη. «Μα τόσο πολύ αηδίασες πιά;» τού είπε, και τον πέταξε έξω από το σπίτι της κακήν κακώς. Τί διεστραμμένοι εκείνοι οι Γάλλοι ευγενείς, σκέφτονταν καθώς ντυνόταν βιαστικά, που έγραφαν στην ερωμένη τους ραβασάκια του στυλ "μην πλυθείτε, το βράδυ θα σάς επισκεφθώ". Καλά τους έκανε η Επανάσταση και τους έκοψε το ανώμαλό τους κεφάλι.

Δεν τον πολυπείραξε. Έτσι κι αλλιώς η γυναίκα εκείνη δεν σήμαινε τίποτα. Γελούσε καθώς κατέβαινε τρέχοντας τις σκάλες της, χαμογελούσε κι όταν θυμόταν το περιστατικό.

Κάποτε όμως ξαναγνώρισε εκείνο το αλλιώτικο κορίτσι, εκείνη που θα τής έγραφε τραγούδια. Μαζί της, τα πάντα ήταν διαφορετικά. Υπήρχε μια τεράστια ερωτική χημεία ανάμεσά τους, μια απίστευτη αμοιβαία έλξη, ένας πρωτόφαντος αισθησιακός συντονισμός.

Αλλά εκείνη αντιστεκόταν. Εκείνος νόμιζε πως ήταν θέμα χρόνου, αλλά δεν ήξερε πως εκείνη δεν ήταν ελεύθερη, απλώς δοκίμαζε μαζί του τα όριά της, και τα όρια των δεσμών της με τον άλλον.

Μετά από ώρες πολιορκίας, επικοινωνίας, αγκαλιών, χαδιών, χουφτωμάτων, φιλιών, μόλις που τού επέτρεψε να βάλει το χέρι του μέσα στο αιδοίο της. Ήταν ζεστά και υγρά, και όταν έβαλε το χέρι στη μύτη του, μύριζε παράδεισο.

Και τελικά εκείνη έφυγε, «φοβάμαι να μη σού κάνω κακό», τού είπε, κι έφυγε, για να γυρίσει στον άνθρωπό της. Έφυγε, παίρνοντας μαζί της και τον παράδεισο του αιδοίου της.

Άφησε όμως πίσω της τη μυρωδιά της, αιχμάλωτη στα δάχτυλά του. Για μέρες εκείνος μύριζε τα νύχια του και μεθούσε, κι απέφευγε να πλύνει το χέρι του, προσπαθώντας να την κρατήσει όσο το δυνατόν περισσότερο δική του. Έστω, τη μυρωδιά της.

Και κάθε φορά που μύριζε τα νύχια του, μύριζε τον παράδεισο. Τελικά κάτι ήξεραν εκείνοι οι Γάλλοι... Ήταν κάτι ανάμεσα σε πιπέρι και μοσχοκάρυδο, ένα αιθέριο άρωμα, που τού υπόσχονταν μια γεύση που δεν θα γνώριζε ποτέ.

Την ευωδιά εκείνη δεν την ξαναβρήκε, στα ελάχιστα, πολύ αγαπημένα, αιδοία, που γεύτηκε έκτοτε. Μόνο πολύ αγαπημένα αιδοία. Δεν θα ξαναέκανε ποτέ το λάθος της πρώτης φοράς.

...........................................................................


«Μήπως μπορείς να με γλύψεις λιγάκι, εκεί κάτω;» τού είπε ένα γλυκό πλάσμα.

Αρνήθηκε με τρόπο.

Μα είναι δυνατόν να κάνεις κάτι τέτοιο επί παραγγελία, σε κάποιαν σχεδόν άγνωστη;

Μαύρος Γάτος 2-2007
Με την επιφύλαξη κάθε δικαιώματος
Απαγορεύεται κάθε αναδημοσίευση εκτός blogs

"Φοβάμαι να μη σού κάνω κακό"
Κλικ εδώ για κατέβασμα
(c) Μαύρος Γάτος
επιτρέπεται η αναμετάδοση με οποιοδήποτε μέσο
με απλή ενημέρωσή μου στο miltiadis_s@yahoo.gr
και με αναφορά του δημιουργού
απαγορεύεται η τροποποίηση της ηχογράφησης
και η χρήση της μελωδίας με οποιονδήποτε άλλον τρόπο.