*ΟΧΙ* ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ,ΚΡΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΙΔΙΩΤΙΚΑ (ΜΠΡΟΣ ΓΚΡΕΜΟΣ, ΠΙΣΩ ΡΕΜΑ, ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΕΣΗ Η ΜΑΡΙΕΤΤΑ)

Ο φίλος μου ο Γιώργος ήταν καλό παιδί. Όπως όλα τα παιδιά της ΚΝΕ-Πανσπουδαστικής, επεδείκνυε μια σχεδόν κατηχητική ηθική. Η ΚΝΕ τους ήθελε να είναι οι καλύτεροι σε όλα, και ο Γιώργος προσπαθούσε φιλότιμα. Όπως και η Νταίζη, το έτερον μέλος του ντουέτου της Πανσπουδαστικής, όμορφο και πανέξυπνο κορίτσι, και πολύ στενή φίλη, τόσο στενή που στην πρώτη ευκαιρία με πάτησε επαγγελματικά και μού πήρε τη θέση με μέσον, άλλο αυτό, λεπτομέρεια.

Όταν λοιπόν είχε τεθεί τότε το θέμα των ιδιωτικών πανεπιστημίων, ρώτησα το Γιώργο ποια ήταν η άποψή του γι αυτά. «Η θέση του Κόμματος είναι ΟΧΙ στα ιδιωτικά Πανεπιστήμια» μού απάντησε. Ναι, τού λέω, αλλά η δική σου, η προσωπική σου άποψη, ποια είναι; «Η θέση του Κόμματος είναι ΟΧΙ στα ιδιωτικά Πανεπιστήμια» μού ξανά-απάντησε. Τέλος του 'διαλόγου'.

Εκείνο τον καιρό η Συντρόφισσα Αλέκα Παπαρήγα έστελνε τα παιδιά της σε ΙΔΙΩΤΙΚΑ σχολεία, ενώ από την τάξη μου του Λυκείου με τα τριάντα παιδιά, καμμιά δεκαριά σπούδαζαν στις Βουλγαρίες και στις Ρουμανίες και πεντέξι είχαμε περάσει στην Ελλάδα. Κι ήταν θλιβερό να βλέπεις τα καλύτερα μυαλά της γενιάς σου να "ξεκουράζονται" από τις Πανελλαδικές με ολοήμερες καφεποσίες και μπουρδολογίες που κράτησαν χρόνια, και να μην πατάνε στο Πανεπιστήμιο παρά το ελάχιστο δυνατό.

Αλλά ούτε και το Πανεπιστήμιο ενδιαφέρονταν να μάς αξιοποιήσει, ούτε στο ελάχιστο. Στη Σχολή μου, που μπορούσε να εκπαιδεύσει ΤΟ ΠΟΛΥ διακόσιους φοιτητές, γρήγορα γίναμε με τις μετεγγραφές περίπου ΕΦΤΑΚΟΣΙΟΙ. Στα μαθήματα δεν πατούσε κανείς, και πρώτοι απ όλους οι Καθηγητές, που οι περισσότεροι είχαν τον τίτλο τους μόνο και μόνο για να τον βάζουν στην εντυπωσιακή τους ταμπέλα στην οδό Μητροπόλεως, μερικοί και για να πηδάνε καμμιά φοιτήτρια στην εξεταστική. Οι δε φοιτητές, σε πολύ βασικά και τύποις ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ μαθήματα, πήγαιναν το πρωί και υπέγραφαν ότι προσήλθαν, εξαφανίζονταν, και ξαναγύριζαν το μεσημέρι για να υπογράψουν για την αποχώρηση. Σε κάποιον που είπα τότε ότι το Πανεπιστήμιο είναι μια μεγάλη οικογένεια, μού απάντησε ότι κάνω τεράστιο λάθος, και ότι δεν είναι παρά μια ΜΙΚΡΗ οικογένεια. Μια πολύ μικρή οικογένεια, στην οποία βασιλεύει η αναξιοκρατία, οι ίντριγκες, το ίδιον συμφέρον, η αδιαφορία για την εκπαίδευση των φοιτητών. Υπάρχουν βέβαια και οι φωτεινές εξαιρέσεις, αλλά αυτό απλά επιβεβαιώνει τον κανόνα.

Σήμερα που είμαι πιά πτυχιούχος, το ελληνικό κράτος πρακτικά μού ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ να σπουδάσω κάτι άλλο, ή έστω κάτι περισσότερο. Οι θέσεις για τα μεταπτυχιακά δίνονται με τελείως προσωπικά κριτήρια, πχ το ποιος έχει τον πιό βαρβάτο μπάρμπα, το ποιός θα δουλεύει τις πιο πολλές ώρες ΤΖΑΜΠΑ και αδιαμαρτύρητα και το ποιος θα φέρνει πιο γρήγορα τις τυρόπιτες από το κυλικείο. Αν θελήσει κανείς να πάρει ένα δεύτερο πτυχιό, θα διαπιστώσει ότι είναι σχεδόν αδύνατον, γιατί το πρώτο πράγμα που έκανε η Μαριέττα πριν καλά καλά αναλάβει το Υπουργείο Παιδείας ήταν να κουτσουρέψει ακόμα περισσότερο τις ήδη ελάχιστες θέσεις στις έτσι κι αλλιώς ΕΝΤΕΛΩΣ διαβλητές κατατακτήριες εξετάσεις για τους ήδη πτυχιούχους.

Όμως, «Η ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΧΙ ΣΤΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ». Τελεία και παύλα.

Προσωπικά δεν ανήκα ποτέ σε καμμιά Πανσπουδαστική, δεν έχω κάνει λοβοτομή, και μπορώ να πω την άποψή μου: παρά τα όσα παρέθεσα ως εδώ, ΔΕΝ είμαι ξεκάθαρα υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Για τον απλούστατο λόγο ότι ζούμε στην Ελλάδα, και φοβάμαι ότι κι αυτά θα είναι τα ίδια σκατά (ή και χειρότερα) με τα δημόσια, ή μάλλον με τα ΚΡΑΤΙΚΑ πανεπιστήμια, γιατί όπως είπε κάποιος στην εκπομπή του Παύλου Τσίμα, ΔΗΜΟΣΙΑ πανεπιστήμια στην Ελλάδα ΔΕΝ υπάρχουν, υπάρχουν μόνο ΚΡΑΤΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ, αφού ΤΑ ΠΑΝΤΑ είναι υπό τον έλεγχο του Κράτους, που στραγγαλίζει με χίλιους τρόπους το Πανεπιστήμιο.

Βλέπω λοιπόν μπρος έναν γκρεμό, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, που φυσικά είναι ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ, μια που η λειτουργία τους αποτελεί ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΜΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ Ε.Ε. Και πίσω, βλέπω ένα άγριο και θολό ρέμα, τα ΚΡΑΤΙΚΑ ΑΕΙ. Μη μού ζητάτε σάς παρακαλώ να διαλέξω.

Ένα μόνο είναι σίγουρο: Αν ξεκινούσα ΤΩΡΑ τις σπουδές μου, θα έφευγα χωρίς κανέναν απολύτως δισταγμό στο εξωτερικό. Εκεί, όπου σαν φοιτητής Erasmus στην αρχή και σαν μεταπτυχιακός φοιτητής μετά, είδα έκπληκτός ότι υπάρχει ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ ΕΙΔΟΥΣ Ανώτατη Εκπαίδευση, ΑΛΗΘΙΝΑ Ανώτατη. Αν είχα λοιπόν ένα παιδί, ΘΑ ΤΟ ΕΣΤΕΛΝΑ ΧΩΡΙΣ ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΚΕΨΗ ΝΑ ΣΠΟΥΔΑΣΕΙ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ. Όχι στα ελληνικά πανεπιστήμια, κρατικά ή ιδιωτικά. ΟΧΙ.

Παιδί, που καταστρέφεις τα ομορφότερα χρόνια της Εφηβείας σου για να περάσεις στο ελληνικό Πανεπιστήμιο, άκουσέ με, και βρες έναν άλλο δρόμο. ΦΥΓΕ "ΕΞΩ". ΤΩΡΑ. Δεν είναι παραίτηση, δεν είναι αποτυχία. Είναι ΣΩΤΗΡΙΑ. ΤΡΕΧΑ ΝΑ ΣΩΘΕΙΣ.
.