Ο ΜΑΥΡΟΣ ΓΑΤΟΣ ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ

Καβάλα στο Ροσινάντη
θα ρίχνω πάντα το γάντι
στους άδικους

με Γϊγαντες θα μαλώνω
και σκλάβους θα ελευθερώνω
κατάδικους

θα λιώνω για την Ωραία
την Ακριβή Δουλτσινέα...


Μαύρος Γάτος, 2-2007

Μεγάλη υπόθεση να έχεις υγιή πρότυπα στη ζωή Σ;))))))))...

Όπως ίσως καταλάβατε, διαβάζω αυτές τις μέρες τον (δεύτερο τόμο του) Δον Κιχώτη, του Μιγκέλ Ντε Θερβάντες. Αυτό το έργο δεν είναι άδικα το καμάρι της Ισπανικής Λογοτεχνίας. Ξεχειλίζει από πνεύμα, από εξυπνάδα, από χιούμορ, από αποκρυσταλλωμένη πείρα ζωής. ΟΧΙ όμως στις κουτσουρεμένες μεταφράσεις που ξέρετε και που ήξερα κι εγώ ως τώρα. Δεν έχουν ΚΑΜΜΙΑ σχέση με το πρωτότυπο, ακόμα κι αν είναι δίτομες και προσεγμένες, όπως του Καρθαίου.

Διαβάζω για πρώτη φορά τον ΑΛΗΘΙΝΟ Δον Κιχώτη. Και μαθαίνω ότι ο αληθινός συγγραφέας των περιπετειών του, δεν είναι ο Θερβάντες, που απλώς τις αντιγράφει, αλλά ο μυστηριώδης Άραβας Σίντ Χαμέντ Μπενεγκελί (μπορεί και Σίντ Χαμέντ Μελιτζανί...). Μαθαίνω ότι το ΑΛΗΘΙΝΟ όνομα του Δον Κιχώτη, πριν γίνει περιπλανώμενος Ιππότης, ήταν Αφέντης Κεσάδα (Τυρόπιτας) ή Κιχάνα (Μουσούδης), ότι το όνομα "Ροσινάντες" σημαίνει "το άλογο μπροστά" αλλά και "το πρώην άλογο", ότι ανάμεσα στον πρώτο τόμο του Δον Κιχώτη και τον δεύτερο μεσολάβησε τόσο τεράστια επιτυχία που κάποιος μάγκας Ισπαναράς πρόλαβε κι έγραψε έναν ψεύτικο δεύτερο τόμο, πριν από τον Θερβάντες... Μαθαίνω όλα εκείνα που δεν έμαθα ποτέ γι αυτόν, γιατί κάποιοι μεταφραστές τα ΕΚΟΨΑΝ, ώστε το βιβλίο να γίνει "παιδικό". Που σάς διαβεβαιώ ότι δεν είναι, καθόλου, στην Original εκδοχή του...

Διαβάστε κι εσείς την ΠΛΗΡΗ μετάφραση του Δημήτρη Ρήσου (που δυστυχώς θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη, και ειδικά στα ποιητικά αποσπάσματα...), εκδόσεις Γράμματα 1997, και θα με θυμηθείτε...

Δον Μιγκέλ Ντε Θερβάντες

(από το οπισθόφυλλο του δίτομου Δον Κιχώτη των "Γραμμάτων")

Ο Μιγκέλ Ντε Θερβάντες (1547-1616), ο σημαντικότερος μυθιστοριογράφος που γνώρισε ποτέ η Ισπανία, και ένας από τους κορυφαίους της παγκόσμιας λογοτεχνίας, υπήρξε πρόσωπο σχεδόν μυθικό. Σε τρυφερή ηλικία μαγεύτηκε από το θέατρο, και μαθητήςε έγραψε ποιήματα στα λατινικά, ωστόσο το 1569 βρέθηκε στην Ιταλία, υπηρέτης του καρδινάλιου Ακουαβίβα, και αμέσως μετά στο στρατό, σε πολέμους και περιπέτειες που μοιάζουν με μυθιστόρημα. Στη ναυμαχία της Ναυπάκτου (1571) πληγώθηκε βαριά και το αριστερό του χέρι αχρηστεύτηκε για πάντα. ¨Εμεινε έξι μήνες στο νοσοκομείο, κι από εκεί βρέθηκεξανά στη μάχη, στην Κέρκυρα, στο Ναυαρίνο, στην Τύνιδα, και τέλος αιχμάλωτος των πειρατών στο Αλγέρι, πότε αλυσοδεμένος και πότε σε μπουντρούμια, πότε περνώντας από φριχτά βασανιστήρια για τις μάταιες προσπάθειές του να αποδράσει. Το 1580 αφέθηκε τελικά ελεύθερος κι επέστρεψε στην Ισπανία, όπου διορίστηκε επισιτιστής του Ισπανικού στόλου. Η θέση ήταν ασήμαντη, η αμοιβή του ισχνή, και παρόλο που οι θίασοι συναγωνίζονταν ποιός θα πρωτοανεβάσει τα θεατρικά του έργα, πράγμα που σήμαινε κάποιο πρόσθετο εισόδημα, έμεινε φτωχός ως το τέλος της ζωής του. Το 1584 παντρεύτηκε την ερωμένη του, την Δόνια Καταλίνα, από την οποία είχε ήδη αποκτήσει μιαν εξώγαμη κόρη, αλλά ούτε και στο γάμο του βρήκε την ευτυχία. Πέρασε αρκετές φορές από την φυλακή, πότε με άδικες κατηγορίες, πότε για τα χρέη του,
και πέθανε στη Μαδρίτη το 1616.

Άστα λα βικτόρια σιέμπρε, αμίγκος Ιππότες, αμίγκες Δεσποσύνες!!!!!
Σ;)