ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΙ ΛΥΠΗΜΕΝΟΣ

Όταν είμαι λυπημένος, γράφω ποιήματα.

Όταν είμαι λυπημένος, νιώθω τη συντριβή του πατέρα που τράκαρε κι εξαιτίας του σκοτώθηκε το παιδί του. Την ενοχή της έφηβης μητέρας μετά την έκτρωση. Μετέχω στον πόνο του κάθε εμφραγματία, μπαίνω μέσα σε κάθε ασθενοφόρο, μέσα στο κεφάλι μου ακούω τις σειρήνες να ουρλιάζουν. Ζω την αγωνία των τελευταίων λεπτών του κάθε πνιγμένου, τον σπαραγμό του κάθε χαροκαμένου, αφουγκράζομαι τις ερινύες να βασανίζουν όλους τους δολοφόνους του κόσμου.

Όταν είμαι λυπημένος, νιώθω την απελπισία του γονιού που δεν μπορεί να θρέψει και να φροντίσει τα παιδιά του. Το παράπονο του επαγγελματία που κανένας δεν πάτησε σήμερα στο μαγαζί του. Το δέος του πολεμιστή απέναντι στον εχθρό, την φρίκη του μπροστά στον καθρέφτη. Την μοναξιά του ναύτη στο γκαζάδικο, το αδιέξοδο της παραμελημένης συζύγου, την ανημποριά του ηλικιωμένου, το τουρτούρισμα του φαντάρου στη ΒΑ σκοπιά, τη σύν-θλιψη της πόρνης κάτω από το βάρος του δωδέκατου πελάτη της βραδιάς. Κρυώνω και πεινώ μαζί με τους άστεγους, νοσταλγώ τις πατρίδες όλων των ξενιτεμένων.

Όταν είμαι λυπημένος, νιώθω την αγωνία των ήμερων ζώων μπροστά στο μαχαίρι του σφαγέα. Τον τρόμο του λαγού μπροστά στον κυνηγό. Τον πανικό της μπεκάτσας καθώς την χτυπούν τα σκάγια. Την αγωνία του δάσους μπροστά στην πυρκαγιά που πλησιάζει.

Όταν είμαι πολύ λυπημένος, νιώθω ακόμα και το παράπονο του σταριού, την ώρα που το θερίζουν, τον πόνο των δέντρων την ώρα που τα κόβουν. Ακούω ακόμα και το βουβό κλάμα του παλιού σπιτιού, πίσω από την πινακίδα του εργολάβου.

Όταν είμαι λυπημένος.

Δηλαδή, από τότε που γεννήθηκα.

Και γράφω ποιήματα.






Μαύρος Γάτος, 29-30 Ιανουαρίου 2007