έΡΩΣ ΘέΡΟΣ ΘάνΑΤΟΣ

Δεν είναι ο Έρωτας σατράπης

επαναστάτης ή αντάρτης

είν' ένα ζώο πεινασμένο

ένα αγρίμι κυνηγημένο

απ'τη φθορά

ένας διαβάτης ζαλισμένος

στην αντηλιά

<μ<

“According to Freud our life is played out in two different, opposing forces. One of them, Eros, is the drive for sex, love, and self-preservation, whereas the other is known as Thanatos, the drive for death and self-destruction. It is the yin and yang of motivations and urges. Put simply, Eros wants us to live and struggle through and with pain and suffering; Thanatos prefers to end it all with death, the equalizer, the dark force, the state of constant peace, calm and rest.”

http://www.harpreetkhara.com/archives/9070

αιώΝια επιστροΦή

Να ξανακάνω Έρωτα μαζί σου Θάλασσα

να ξανασφίξω το κορμί σου στο κορμί μου

να ξανανιώσω την ψυχή σου

ψυχή μου

<μ<

Ο ΔΑΙΜΟΝΙΣΜέΝΟΣ

Ο ΔΑΙΜΟΝΙΣΜέΝΟΣ

Πολλές φορές αισθανόμουν ότι κάποιος έπαιζε μαζί μου. Όχι κάποιος θνητός, αλλά μια Δύναμη, μια δαιμονική, αόρατη παρουσία- όχι ένας Θεός με την έννοια του Υπέρτατου Όντος- ούτε καν ένας Διάβολος με την έννοια του Απόλυτου Κακού. Έχεις δει κωλόπαιδα να βασανίζουν ζώα; Το θεωρούν παιχνίδι, τουφεκίζουν με τ' αεροβόλο τα πουλάκια που κελαηδούν στα κλαδιά, ακρωτηριάζουν τ’ ανυπεράσπιστα βατράχια, πετάνε πέτρες στις αμέριμνες γάτες, και το απολαμβάνουν όσο κανένα άλλο «παιχνίδι». Κάπως έτσι και ο Δαίμονάς μου, ένιωθα ν’ απολαμβάνει την κάθε πέτρα που μού πετούσε, την ώρα που τολμούσα λίγο να ξεχαστώ και να χαρώ, να μού κόβει τα πόδια, μόλις τολμούσα να βαδίσω, και να χαχανίζει καψαλίζοντάς μου τ' αδύναμα φτεράκια που κάποτε κάποτε τολμούσα, ο έρμος, να φυτρώσω.

Δεν είναι απαραιτήτως «κακός» ο Δαίμονάς μου. Ούτε υπερφυσικός είναι- είναι απλά ένα άγνωστο κι απροσπέλαστο για μας Ον, ανώτερο από εμάς, με την έννοια που κι εμείς είμαστε «ανώτεροι» από τα ψάρια κι από τις γάτες. Μπορεί κάποιες στιγμές να βαριέται, και να με βασανίζει από ανία, και μετά να το μετανιώνει, και να λυπάται, και να με βοηθάει για λίγο, μέχρι ν’ αλλάξει πάλι διάθεση. Μπορεί όμως και νά ‘ναι από τη φύση του σαδιστής και χαιρέκακος, και νά ‘χει βάλει σκοπό της αιώνιας (με τα ανθρώπινα μέτρα) ζωής του να παιδεύει την ασήμαντή μου Ύπαρξη. Μπορεί ακόμα να μην είναι ένας, αλλά πολλοί, με διαφορετικό χαρακτήρα και συμπεριφορά ο καθένας. Σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Ήξερα κάποτε ένα παιδί που ηδονίζονταν να σκοτώνει, μεταξύ άλλων, μυρμήγκια. Μπορούσε να στέκεται ώρες στο σημείο απ’ όπου περνούσαν οι ορδές τους, και να τα τσαλαπατάει, κατά εκατοντάδες, κατά χιλιάδες, ώρες ολόκληρες, αδυσώπητα, ακούραστα, ατελείωτα, εξολοθρεύοντας κάθε φορά ολόκληρες μυρμηγκοφωλιές. Όταν βαριόταν αυτό το «παιχνίδι», έπαιρνε τα πλαστικά αυτοκινητάκια του, τζιπάκια και τανξάκια και στρατιωτικά φορτηγά, έβαζε μέσα λίγα ψίχουλα, κι όταν το μέρος γέμιζε μυρμήγκια, τα περιέλουζε όλα μαζί με οινόπνευμα κι έβαζε φωτιά.

Τέτοιος κι ο Δαίμονάς μου. Λίγα ψιχουλάκια μού ρίχνει για δόλωμα, και μόλις τσιμπήσω, μπουρλότο η Ζωή μου.

Έτσι αισθανόμουν πολλές φορές, στις ξαφνικές συμφορές και στα – φαινομενικά- αναίτια, απανωτά παιδέματα. Όσο παράλογο, όσο αστείο κι αν σας φαίνεται, ένιωθα αυτό το απαίσιο ον να με παρατηρεί, και να χαμογελά χαιρέκακα, να ηδονίζεται με τα παθήματά μου, να χτυπιέται στα γέλια με την απελπισία μου.

Αυτά ως τώρα. Γιατί τώρα τελευταία μού κατέβηκε μια νέα, ακόμα πιο αποτρόπαια, ακόμα πιο αβάσταχτη ιδέα. Μια φρικτή σκέψη πέρασε από το μυαλό μου, και δε λέει να ξεκολλήσει, και είναι ακόμα χειρότερη από τα όσα ήδη σάς εξιστόρησα:

Κι αν, λέμε, αν, ο Δαίμονας αυτός, το μισητό μου εκείνο άπιαστο και απροσπέλαστο Ον,

αν ήταν, λέει, ένα κομμάτι του ίδιου μου του Εαυτού;

<μ<

Art: "Le sacre du Printemps" by Paul Mellender

Μα ΤΟ ΦεγΓάΡι

μα το φεγγάρι είναι μακριά, κι εγώ που σ’ αγαπώ

με τα σκυλιά μαλώνω

μα το φεγγάρι είναι μικρό, κι εγώ που σ’ αγαπώ

σε χάνω και ζαρώνω

μα το φεγγάρι είναι κρυφό

κι από τα νέφη πίσω

κι εγώ που σ’ έχω μυστικό, πικρό και σκοτεινό

πού να σε ομολογήσω

και το φεγγάρι είναι χλωμό, κι εγώ που σ’ αγαπώ

μακριά σου θα πεθάνω


<μ<

Υπάρχει πιο μεγάλο μαρτύριο, να καίγεσαι,

να βλέπεις μπροστά σου τη Θάλασσα

και να μη μπορείς

να βουτήξεις;

<μ<

Ο ΦΑΣΙΣΜόΣ ΠίΣΩ ΣΤο ΠΕΡΙΘώΡΙΟ όΠΟΥ ΑΝήΚΕΙ

ΕΠΕΙΓΟΝ: Ξεκαθαρίστε σε όλους τους συγγενείς, φίλους και γνωστούς σας, ότι όποιοι κι αν είναι, ό,τι δεσμοί κι αν σάς δένουν, οικογενειακοί, φιλικοί, επαγγελματικοί, ερωτικοί, ΔΕΝ θα τους ξαναμιλήσετε ποτέ αν (ξανα)ψηφίσουν Νεοναζιστές.

Γιατί ΟΛΕΣ οι ιδεολογίες μπορουν να εκχυδαϊστούν στην πράξη, ο ναζισμός/φασισμός/εθνικοσοσιαλισμός όμως είναι χυδαίος ΚΑΙ στη θεωρία.

Και γιατί ακόμα κι ανάμεσα στα πλήθη που κουνούσαν τις σημαίες με τη σβάστικα και φώναζαν "χάιλ χίτλερ", πολύ λίγοι ήταν οι συνειδητοποιημένοι ναζιστές. Οι υπόλοιποι ήταν και είναι όλοι αυτοί οι επιπόλαιοι, ρηχοί, ανώριμοι άνθρωποι που σύρονται για διάφορους λόγους στο φασισμό. Αυτό όμως δεν τους κάνει ούτε περισσότερο συμπαθείς ούτε λιγότερο επικίνδυνους.

art: "no nazism" by wanderingcrow @ deviantart

Η ειδοποιός διαφορά του Ήλιου

από τις άλλες πηγές Φωτός,

είναι πως δε ζητά ανταλλάγματα,

υποθήκες, παραναλώματα

σε αντάλλαγμα για το Φώς του-

αλλιώς τι Ήλιος θά 'ταν.

<μ<

‎"Το γινάτι βγάζει μάτι", έλεγε η γιαγιά μου.

η έσΧατη προΦητεία

Πες μου πού το γράφει πού το είδες γραμμένο

πως όσο μεγαλώνουνε οι μέρες

θα μικραίνουν οι ελπίδες

<μ<