η συΛΛογή τηΣ άΜΜΟυ

Είναι κάποιος που συλλέγει άμμο. Ταξιδεύει ανά τον κόσμο, κι όταν φτάνει σε μια παραθαλάσσια ακτή, στις όχθες ενός ποταμού ή μιας λίμνης, σε μιαν έρημο, σ’ έναν ρεικότοπο, μαζεύει μια χούφτα άμμο και την παίρνει μαζί του. Όταν επιστρέφει, τον επριμένουν τοποθετημένα στη σειρά σε μεγάλα ράφι εκατοντάδες γυάλινα μπουκαλάκαι, μέσα στα οποία η λεπτή γκρίζα άμμος της λίμνης Μπάλατον, η πάλλευκη του κόλπου τουυ Σιάμ, ή εκείνη η κόκκινη που η ροή του Γκάμπια εναποθέτει χαμηλά στη Σενεγάλη, ξεδιπλώνουν την όχι και μεγάλη γκάμα των ξεθωριασμένων χρωμάτων τους, αποκαλύπτοντας μιαν ομοιογένεια που θυμίζει την επιφάνεια της Σελήνης, παρά τις διαφορές του μεγέθους των κόκκων και της υφής τους, από τη λευκή ή μαύρη σαν χαλίκι άμμο της Κασπίας που μοιάζει ακόμα βουτηγμένη σε αλμυρό νερό, ως τις επίσης λευκές και μαύρες μικροσκοπικές πετρούλες της Μαρατέα στη νότιο Ιταλία, ή το λεπτό κατάλευκο αλεύρι με τα βιολετιά στίγματα του κόλπου της Χελώνας, κοντά στο Μαλίντι της Κένυας.

…

Έτσι, αποκωδικοποιώντας το ημερολόγιο της μελαγχολικής (ή ευτυχισμένης;) συλλέκτριας της άμμου, κατέληξα ν’ αναρωτιέμαι τι άραγε να έμεινε γραμμένο σ’ εκείνη την άμμο των γραμμένων λέξεων που έβαλα στη σειρά στη διάρκεια της ζωής μου, σ’ εκείνη την άμμο που μού φαίνεται τώρα τόσο μακρινή από τις ερήμους και τις παραλίες της ζωής. Ίσως, παρατηρώντας την άμμο ως άμμο, τις λέξεις ως λέξεις, να μπορέσουμε κάπως να κατανοήσουμε με ποιόν τρόπο και σε ποιό βαθμό, ο κονιορτοποιημένος και διαβρωμένος μας κόσμος, μπορεί ακόμα να βρει ένα θεμέλιο κι ένα πρότυπο.

Ίταλο Καλβίνο (1974)