Η άΝοΔος Και η ΠτώΣη της ΓκλαΜουριάς

Μιλάμε για τον άνθρωπο που γαλούχησε δυό γενιές εφήβων και μετ-εφήβων με την ιδέα πως η υπέρτατη ντροπή για έναν άντρα είναι να φορέσει άσπρη κάλτσα με μαύρο κοστούμι (και για μια γυναίκα να μην έχει τον - όποιο- κώλο της Μαστροκώστα).

η συΛΛογή τηΣ άΜΜΟυ

Είναι κάποιος που συλλέγει άμμο. Ταξιδεύει ανά τον κόσμο, κι όταν φτάνει σε μια παραθαλάσσια ακτή, στις όχθες ενός ποταμού ή μιας λίμνης, σε μιαν έρημο, σ’ έναν ρεικότοπο, μαζεύει μια χούφτα άμμο και την παίρνει μαζί του. Όταν επιστρέφει, τον επριμένουν τοποθετημένα στη σειρά σε μεγάλα ράφι εκατοντάδες γυάλινα μπουκαλάκαι, μέσα στα οποία η λεπτή γκρίζα άμμος της λίμνης Μπάλατον, η πάλλευκη του κόλπου τουυ Σιάμ, ή εκείνη η κόκκινη που η ροή του Γκάμπια εναποθέτει χαμηλά στη Σενεγάλη, ξεδιπλώνουν την όχι και μεγάλη γκάμα των ξεθωριασμένων χρωμάτων τους, αποκαλύπτοντας μιαν ομοιογένεια που θυμίζει την επιφάνεια της Σελήνης, παρά τις διαφορές του μεγέθους των κόκκων και της υφής τους, από τη λευκή ή μαύρη σαν χαλίκι άμμο της Κασπίας που μοιάζει ακόμα βουτηγμένη σε αλμυρό νερό, ως τις επίσης λευκές και μαύρες μικροσκοπικές πετρούλες της Μαρατέα στη νότιο Ιταλία, ή το λεπτό κατάλευκο αλεύρι με τα βιολετιά στίγματα του κόλπου της Χελώνας, κοντά στο Μαλίντι της Κένυας.

…

Έτσι, αποκωδικοποιώντας το ημερολόγιο της μελαγχολικής (ή ευτυχισμένης;) συλλέκτριας της άμμου, κατέληξα ν’ αναρωτιέμαι τι άραγε να έμεινε γραμμένο σ’ εκείνη την άμμο των γραμμένων λέξεων που έβαλα στη σειρά στη διάρκεια της ζωής μου, σ’ εκείνη την άμμο που μού φαίνεται τώρα τόσο μακρινή από τις ερήμους και τις παραλίες της ζωής. Ίσως, παρατηρώντας την άμμο ως άμμο, τις λέξεις ως λέξεις, να μπορέσουμε κάπως να κατανοήσουμε με ποιόν τρόπο και σε ποιό βαθμό, ο κονιορτοποιημένος και διαβρωμένος μας κόσμος, μπορεί ακόμα να βρει ένα θεμέλιο κι ένα πρότυπο.

Ίταλο Καλβίνο (1974)

Το ΧΕΡΟΥΒΕίΜ

Στη γωνία του μονοπατιού, στο δασάκι, τον περίμενε ένα Χερουβείμ.

- Αφίππευσε, του είπε, με απαλή, αγγελική, αλλά κάπως μεταλλική φωνή- κι ήταν, χωρίς καμμιά αμφιβολία, διαταγή.

- Τί είσαι; Ρώτησε εκείνος έκπληκτος. Καρναβάλι;

- Ο έχων οφθαλμούς ειδέτω, και ο έχων νου, νοείτω, απάντησε το Χερουβείμ. Άγγελος Κυρίου ειμί, κατελθών εξ Ουρανού, και ήλθον μετά Πύρινης Ρομφαίας εξελέγξειν σε, αμαρτωλέ, δια τας πολλάς σου αμαρτίας.

Κρατούσε πράγματι ένα μεταλλικό πράγμα σαν σπαθί, που έβγαζε φλόγες, και το έστρεψε πάνω στον έκπληκτο ποδηλάτη.

- Άκου να σού πω φιλαράκο, αν είσαι μασκαράς είσαι πολύ πετυχημένος, κι αν δεν είσαι δεν ξέρω από ποιο τρελλοκομείο το έσκασες, αλλά πάρε την γκουμούτσα σου από μπροστά μου γιατί θα στην χώσω στα πούπουλα και θα γίνεις κοτόπουλο μπάρμπεκιου.

- Αμαρτωλέ, ουκ εισί ο Παπαδόπουλος Γεώργιος του Ιωάννου και της Μαρίας, Ορθόδοξος έτι Χριστιανός, βαπτισθείς προ αμνημονεύτων εις Ιερόν ναόν Αγίου Ονουφρίου Κάτω Σκυλιτσίου, υπό του Μακαριστού Πατρός Ακακίου, Θεός σχωρέστον;

- Α, τώρα μάλιστα. Ώστε ξέρεις και τ’ όνομά μου. Ρε Χρήστο εσύ είσαι; Κόψε την πλάκα, σε κατάλαβα. Ομολογώ πως με ξεγέλασες για λίγο, μπαμπέση άντρα.

- Σιωπή, Αμαρτωλέ! Αρνείσαι ότι αμέλησες τον εκκλησιασμόν σου και την εξομολόγησίν σου, ότι παρέβης τας Εντολάς του Κυρίου Ημών Σαβαώθ, ότι έλαβες το όνομα Του εν τω στόματί σου επί ματαίω, ότι καθύβρισας Αυτόν εν μέθη διατελών, ότι αμφισβήτησες την Ύπαρξίν Του, και, έσχατον μεν, ουκ έλασσον δε, ότι διήγαγες έκφυλον σεξουαλικόν βίον, εκτός του Μυστηρίου του Γάμου;

- Κοίτα να δεις ρε Χρηστάκο, αυτόν τον Σάββα που ανέφερες δεν τον ξέρω, αλλά αν τον έβρισα ποτέ καλά θα τού ‘κανα, δε μού ακούγεται και πολύ σόι. Κι η αλήθεια είναι πως δεν ήμουν και τόσο φρόνιμο παιδί σεξουαλικώς - αλλά στο κάτω κάτω, όλα έγιναν μεταξύ συναινούντων ενηλίκων, consenting adults, you know, και μη φανταστείς και τίποτα το τρομερό πια. Εκτός κι αν σού σφύριξε η τρελλάρα η τέως μου τις φαντασιώσεις της για απιστίες που ΔΕΝ της έκανα, σκύλιασε να μ’ εκδικηθεί που δεν την παντρεύτηκα, η σάικο. Πω πω Θε μου τί γλύτωσα. Τεσπά, δεν ξέρω τι λέει αυτός ο - πώς τον είπες- Σάββας-ωθ, αλλά, μα το Γιόγκ-Σοθώθ, η γιαγιά μου η Έλενα έλεγε «παιδάκι μου, όπως τη βρίσκει ο καθένας» και δεν του πέφτει κανένας λόγος του Κυρίου αυτού, όποιος κι αν είναι.

- Ουκ ειμί "Χρηστάκος" τις, ανόητε- Χερουβείμ του Κυρίου Ημών Σαβαώθ ειμί, και συ Αμαρτωλός ει και Ασεβής διπλή μερίς, και θα τιμωρηθείς Νύν και Αεί εις τας πικράς φλόγας της Κολάσεως. Πώς ελάλησας όμως; «Η γιαγιά μου η Έλενα»; Ουκ ελέγετο Περιστέρα Καρασουμελίδου η γιαγιά σου;

- Όχι βρε Καραγκιόζη, δεν ελάλησα ακόμα, Έλενα Ακρίτα ελέγετο, κι έγραφε στον Ταχυδρόμο, το περιοδικό, you know;

Το Χερουβείμ έμεινε για λίγο άφωνο και ακίνητο.

- Έλα, Παράδεισος εκεί; είπε τελικά. Ακούει το Κέντρο; Πάλι με στείλατε σε λάθος άτομο βρε άχρηστοι, απλή συνωνυμία ήταν. Απεμπλέκομαι άμεσα. Όβερ.

Γύρισε και κοίταξε τον άλλο με πύρινο βλέμμα.

- Θα τα ξαναπούμε εμείς οι δύο, εξυπνάκια.

Είπε, κι εξαφανίστηκε,

εν Χορδαίς και Νεφέλαις.

μ

*κοινοοιήστε ελεύθερα στο fb αλλά παρακαλώ μην αναδημοσιεύσετε χωρίς αναφορά της πηγής και χωρίς ενημέρωσή μου.

(τραγούδι)

Μπορεί στο δρόμο της ζωής μόνος να περπατώ

Μπορεί να σε περίμενα ατέλειωτο καιρό

Μπορεί να σβήσω πριν σε βρω, μπορεί να μην υπάρχεις

Μα όλα τα πολύτιμα σού τά ’χω φυλαγμένα

Όλα μου τα πολύτιμα,

μονάχα για εσένα

μ

Τα ΒΑΜΠίΡ

Όσο εξελίσσονται οι πολιτικές εξελίξεις από το κακό στο χειρότερο κι από το γκρεμό στο ρέμα και από την κρίση στην ώρα μηδέν κι από εκεί στην (ματωμένη) "κόψη του ξυραφιού", αναρωτιέμαι μήπως τελικά δεν ήταν και τόσο κακή ιδέα να πουλήσουμε την Ακρόπολη και κάνα-δυό νησιά για να ξεχρεώσουμε.... αφού ούτε την ύστατη στιγμή δεν είμαστε άξιοι να πετάξουμε από πάνω μας τα βαμπίρ που μάς ρουφάνε τόσα χρόνια το αίμα- με το μπουρί.

Και μια "προφητεία": ό,τι και να λένε για "κρίσιμες νύχτες" και λοιπές αηδίες, το πράγμα δεν πρόκειται να τελειώσει σύντομα. Ως τις 20 Μαρτίου που πρέπει να πληρωθεί το ομόλογο των 14,5 δις, υπάρχει ακόμα πολύυυυυυ περιθώριο για θέατρο, δραματικές δηλώσεις, κούφιες συσκέψεις επί κούφιων συσκέψεων, δημαγωγίες και παλινωδίες. Θυμάστε την 6η Δόση και το πηγαινέλα της Τρόικας...