Ο Γέρο Γατίcιοc λέγει: "ΆνΘρωπος δε γεΝνιέσαι, γίΝεσαι"

Άνθρωπος δε γεννιέσαι, γίνεσαι

Κι αν δεν είναι κανείς, ας γίνουμε 'μείς

κι ας είμαστε λίγοι

και φύρα στο ζύγι

<μ<

τοΥ πάγΟυ

Κόσμε, φτηνό κολπάκι

αρχαίου Μάγου

μικρό μπλε λουλουδάκι

του Πάγου

<μ<

.

Photo: "Frozen flowers" by FrozenStardust

Αν κλάψω θά 'ναι μόνο για ζωή

Αν κλάψω θά 'ναι μόνο για ζωή

Γι' αγαπημένους πού'σβησαν, ή μαραθήκαν, ή απλά ποτέ μου
δε θα ξαναδώ
για τη νεότητα που σπαταλιέται στο χυδαίο
την ωριμότητα που πέφτει στο κενό
για την αδυναμία μας μπροστά στον παντοδύναμο Καιρό
για τον πικρό, μικρό μου
εαυτό

Αν κλάψω θά' ναι μόνο για ζωή, και τώρα
εδώ που σού μιλώ
νομίζω ήρθε η ώρα

<μ<

ΑΝΤΪΟ άΛΚΗ ΑΚΛΑϊΕ

Στις ανθισμένες κορυφές

ζήτησες τη ζωή σου

στ' άστρα της γης και τ' ουρανού

το φως του παραδείσου

χαράζει η μέρα σαν γυαλί

στην κόψη κόβεις βόλτες

παρέα με λαθρόβιους

πότες και μηχανόβιους

παράταιρους ιππότες

Στου αιώνα την παράγκα

στρώσε τ' όνειρό σου μάγκα

με βρισιές και προσευχές

και της μάνας τις ευχές

Στου αιώνα την παράγκα

στρώσε τ' όνειρό σου μάγκα

στα κρυφά και ταπεινά

ψάξε τα παντοτινά

Για μια Ντολόρες χάραξες

το δέρμα σου μια νύχτα

και το κορμί σου κάρφωσες

στου φεγγαριού την πίστα

Μ' άφιλτρο τώρα κι αλκοόλ

τσακίζεις τη φωνή σου

ληστής, Πιλάτος και Χριστός

εκεί που στάζει ο Θεός

θ' απλώσεις τη ζωή σου

Άλκης Αλκαίος, Στιχουργός (με κεφαλαίο).

Πάει (κι αυτός....)

ΑποΡΡύπανΣη

Κι έγινες ξαφνικά

από Θάλασσα, κηλίδα

κι έσχατη, μόνη "λύση"

η Πυρκαγιά

<μ<

ΠΕΡί του "ΠΑρΆξεΝου" QUάRK

Καθένας μας, με τα φιλαράκια του

πεσμένα γύρω γύρω

<μ<

Τριπόταμος, 27-11-2012

"Mon petit prinCe quI vient du cieL"

-Μικρέ μου πρίγκηπα των ουρανών

των αστεριών και των χελιδονιών

που ξαναέδωσες φτερά

στις εύθραυστές μου ψευδαισθήσεις

-Έπεσα από το πουθενά

από έναν άγνωστο πλανήτη

θα ξαναφύγω κατά τύχη

μα δε θα σε ξεχάσω ποτέ

- - Πάντα θά  συναντιόμαστε

στις πέτρινες τις ερημιές

η ουσία είναι αόρατη

για τις αναίσθητες ψυχές

-Κι όταν χαθώ από το πλάνο

κι όταν θα μοιάζω με νεκρό

το ξέρεις πως δε θά ‘ναι αλήθεια

μαζί σου αιώνια θα ζω

-Όλοι έχουμε από ένα Ρόδο

ηφαίστεια τρομακτικά

παλιά ηλιοβασιλέματα

και δαίμονες και θαύματα

-Μα εμείς που τη ζωή τη ζούμε

δεν καταδεχόμαστε τη λογιστική

θέλαμε μόνο έναν φίλο

κι ας ξέραμε πως θα χαθεί

- Πάντα θά  συναντιόμαστε

στις πέτρινες τις ερημιές

η ουσία είναι αόρατη

για τις αναίσθητες ψυχές

-Έπεσα από το πουθενά

από έναν άγνωστο πλανήτη

θα ξαναφύγω κατά τύχη

μα δε θα σε ξεχάσω 

ποτέ.

μετάφραση

Μίλτος Σαρηγιαννίδης Θαλασσινός (c)

<μ<

η Θεωρία τΩν πιΘανοτήτων

χαρά κάπου κάπου

αγάπη ίσως

έρωτας- λες; 

πόνος σίγουρα 

απώλεια βέβαια 

θάνατος πάντα. 

<μ<

Ave, Caesar, morituri te salutant

!!!!!! ΖΗΤΩ τα ***ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ*** μέτρα...!!!!!

 !!!!!! ΖΗΤΩ η ΣΩΤΗΡΙΟΣ μας ΚΥΒΕΡΝΗΣΙΣ !!!!!!!!!!!!!!!! 

!!!!!! ΚΑΤΩ τα κολοκυθάκια και οι μπάμιες!!!!!!

"Τι θ’απογίνεις, Θεέ, όταν εγώ χαθώ;"

"

Και τί είναι πια ο άνθρωπος, που τόσο τον μεγεθύνεις; Που στρέφεις επάνω του όλην Σου την προσοχή; Που κάθε μέρα τον εξετάζεις, και κάθε στιγμή τον δοκιμάζεις; Δε θ' αποστρέψεις ποτέ από μένα το βλέμμα Σου, δε θα μ' αφήσεις ποτέ ήσυχο, έστω και για μια στιγμή; Κι αν έκανα λάθη, σε Σένα, που τα πάντα βλέπεις, ποιό κακό προξένησα; Γιατί μ' έβαλες σημάδι; Τόσο πολύ σε ζορίζω; Γιατί δεν συγχωρείς τα ολισθήματά μου και τις αμαρτίες μου; Εμένα, που σε λίγο καιρό θα είμαι σκόνη... Θα με ψάχνεις, μα δε θα υπάρχω πια..."

 Η Παλαιά Διαθήκη, Ιώβ 7:17 -
μετάφραση <μ<

  "Τι θ’απογίνεις, Θεέ, όταν εγώ χαθώ;" 
http://mavrosgatos.blogspot.gr/2006/08/reiner-maria-rilke.html

ΦύΓΕ ΝΟέΜΒΡΗ

Έχω έναν Νοέμβρη στην καρδιά μου

και δεν τον θέλω, δεν τον θέλω 

~Ν~

Τρυπώνει στ’ ανοιχτά παράθυρά μου 

μολύνει μου το αίμα μου 

σκοτώνει τη χαρά μου- 

έχω έναν Νοέμβρη στα όνειρά μου 

και δεν τον θέλω,

δεν τον θέλω 

<μ<

 "November has tied me - To an old dead tree 

Get word to April - To rescue me" Tom Waits

μετά τη βροΧή

Όταν το αίμα θα το έχει ξεπλύνει η βροχή,

θα είναι σαν να μην υπήρξε;

Όταν τον πόνο θα τον έχει ξεπλύνει ο χρόνος, 

θα είναι σαν να μην υπήρξε;

Όταν εμένα θα μ'έχει ξεπλύνει το τίποτα, 

θα είναι σαν να μην υπήρξα;

<μ<

100 χρόνια Ελευθερίας

Γιορτάζουμε σήμερα τα 100 χρόνια Ελευθερίας της Θεσσαλονίκης μας, της Μακεδονίας μας. 

Στους δύσκολους και σκαιούς καιρούς που ζούμε, ας είναι το παράδειγμα όλων εκείνων που μόχθησαν, αγωνίστηκαν, σκοτώθηκαν, για τη δική μας Ελευθερία, ας είναι φωτεινό παράδειγμα για όλους εμάς τους έσχατους, για να μπορέσουμε - ίσως- κάποτε ν ' απελευθερωθούμε και πάλι, με ΑΡΕΤΗ και με ΤΟΛΜΗ, από τον κακό μας εαυτό, αυτή τη φορά. 

<μ<

 ΥΓ: Είναι άραγε τυχαίο, που οι περισσότεροι νεο-Έλληνες προτιμούν το "δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβάμαι τίποτα, είμαι λεύτερος" από το "θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία;"

ΕΞάΓΡΑΜΜΟ 11, Τ'άι, Ειρήνη

Έχεις χωρίσει ποτέ; Με δική σου απόφαση; Είναι κάποιες στιγμές που κάτι σπάει μέσα σου, και η απογοήτευση για όσα συμβαίνουν γύρω σου γίνεται άγριος θυμός, και η θλίψη για όσα συμβαίνουν γύρω σου γίνεται βαθιά αηδία, και τότε ο προβληματισμός για συντηρητικές λύσεις γίνεται χαμένος χρόνος και σπαταλημένη ενέργεια, και η σκέψη για φυγή γίνεται άγρια, επιτακτική επιθυμία. Απόψε ήταν για μένα μια τ

έτοια στιγμή. Κι η πολυαγαπημένη μου γκόμενα, ο παιδικός μου έρωτας και η βαθιά λατρεία της ζωής μου, που δεν μπορώ χωρίς αυτήν, αλλά που δεν την αντέχω πια, λέγεται "Ελλάδα".

Κάνω πάρα πολύ καιρό να πάρω μια σημαντική απόφαση, το εξετάζω απ' όλες τις πλευρές, το αφήνω να ωριμάσει, αργά, βασανιστικά, αλλά άπαξ και την πάρω, είμαι βράχος στην εφαρμογή της.

εξάγραΜΜο 11 "Τ'άι, Ειρήνη"

εννιά στην τρίτη θέση: 

"Δεν υπάρχει πεδιάδα που να μην ακολουθείται από πλαγιές

ούτε πηγαιμός ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ.

Αυτός που παραμένει καρτερικός στον κίνδυνο

είναι αθώος.

Μη δυσανασχετείς με αυτήν την αλήθεια.

Να χαίρεσαι με την καλοτυχία σου."

Όλα στη γη υπόκεινται σε Αλλαγές. Την ευημερία ακολουθεί η κατάπτωση: αυτός είναι ο αιώνιος Νόμος. Πράγματι, το κακό μπορεί να παρεμποδιστεί προσωρινά, αλλά όχι και να εξοβελιστεί για πάντα. Συνεχώς επιστρέφει. Ίσως αυτή η άποψη να μάς μελαγχολεί, αλλά δεν θα έπρεπε. Η σκοπιμότητά της είναι να μάς εμποδίζει να πέφτουμε σε πλάνες όταν, τελικά, έρχεται η καλή τύχη. Έχοντας συνεχή επίγνωση του κινδύνου, παραμένουμε καρτερικοί. Τύχη για τον άνθρωπο είναι η εσωτερική του φύση να είναι ισχυρότερη και πλουσιότερη από οποιαδήποτε εξωτερική εύνοια της μοίρας, και ν' αντιμετωπίζει με εσωτερική ανωτερότητα το σκαιό πεπρωμένο.

εξάγραΜΜο 11 "Τ'άι, Ειρήνη"

έξι στην κορυφή: 

"το τείχος γκρεμίζεται μέσα στην τάφρο-

μη αντιστέκεσαι πια με τα όπλα,

αλλά κάνε τις απαραίτητες ενέργειες στην πόλη.

Το πείσμα οδηγεί στην ταπείνωση"

Τα τείχη της πόλης πέφτουν μέσα στην τάφρο, απ' όπου είχαν κάποτε ανυψωθεί. Η ώρα της κρίσης έχει φτάσει. Όταν τα πράγματα φτάνουν σ' αυτό το σημείο, πρέπει να υποτασσόμαστε στη μοίρα, και να μην προσπαθούμε να την αποτρέψουμε με βίαιη αντίσταση. ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΠΟΜΕΝΕΙ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΔΙΑΦΥΛΑΞΟΥΜΕ Ο,ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΤΕΝΟ ΜΑΣ ΚΥΚΛΟ. Αν επιμείνουμε στην απόπειρα ν' αντισταθούμε στο κακό, η καταστροφή μας θα είναι ολοκληρωτική, συνοδευόμενη από άκρα ταπείνωση.

Ι Τζιγκ, "το βιβλίο των Αλλαγών" (περίπου 3.000 π.Χ.)

ερμηνευτικά σχόλια: Richard Wilhelm 

http://en.wikipedia.org/wiki/Richard_Wilhelm_(sinologist)

(ΑΝ)ΕΛΕΥΘΕΡϊΑ - (ΑΝ)ΙΣόΤΗΤΑ - ΜΗ-)ΑΔΕΛΦΟΣύΝΗ

Ελευθερία- Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε σκλάβοι- ή όποια εντύπωση ελευθερίας, απώλειάς της, κατάκτησής της, αποτελεί πεπερασμένη, εφήμερη πλαναίσθηση.

Ισότητα- η Μέρα μπορεί να γνωρίζει σχεδόν τα πάντα για τη Νύχτα, η Νύχτα όμως σχεδόν τίποτα για τη Μέρα.

Αδελφοσύνη- απαντάται μεταξύ Αδελφών, και πάλι, ίσως...

<μ<

τΟ έρΜα

Όλοι στη ζωή κουβαλάμε ένα έρμα, ελαφρύτερο ή βαρύτερο. Πράγματα, αναμνήσεις, ιδέες, ελπίδες- ακόμα και ανθρώπους.

Το έρμα αυτό κάποιοι το ξεφορτώνονται, λιγότερο ή περισσότερο εγκαίρως. Άλλοι το αντισταθμίζουν, σε κάποιο βαθμό, ή και τελείως, καταβάλλοντας μικρές, μεγάλες, τεράστιες προσπάθειες. Άλλοι, τέλος, τού επιτρέπουν να τους γκρεμίσει, πολύ γρήγορα,  ή λιγότερο γρήγορα, 

αργά, ή λιγότερο αργά.

<μ<

photo by katosu.deviantart.com

έΞι λέΞεις

Είδα στον ξύπνο μου και πάλι το Γέροντα.... χαμογελούσε μ' εκείνο το αινιγματικό του χαμόγελο, που δεν ξέρεις αν απλά σε ενθαρρύνει, αν σε συμπονά, ή αν σε κοροϊδεύει... Και είπε: 

 "Αφού ξέρεις τον τρόπο. Εφάρμοσέ τον."

ΟΥΑί ΤΟίΣ ΗΤΤΗΜέΝΟΙΣ< αλίμονο στους νικημένους

Πίνοντας γλυκό κρασάκι από το κρανίο

του Αυτοκράτορα, ο Τσάρος Κρούμος

ήρθε στο κέφι, και πάνω στη γλυκειά τη ζάλη,

κοίταξε με συμπάθεια το άδειο καύκαλο, 

σχεδόν τρυφερά, και είπε: "μα πού τό'χες 

το μυαλό σου, Νικηφόρε;"

<μ<

αξιοθρήΝητε

Εγώ ρε είμαι 'γώ- εσύ ποιός είσαι;

Εκείνος που θα ήθελες; 

Αυτός που προσποιείσαι;

μ

βοrιΝό λιmάΝι

Ήταν ο έρωτάς μας ανοιχτός

προς το Βοριά- στη bonazza

καλοσύνη- στην πρώτη fortuna

καμμία τύχη.

<μ<

Αντίπαρος 2012

fράΧtes

Μην περιφράσσεις τα Όνειρά σου - στο υπέδαφος

πρόσεξε, μπορεί να κατοικούν

οι Τρόμοι σου

<μ<
Άγιος Παύλος Σιθωνίας, 1η Οκτώβρη 2012

αναπάντηΤη επίΚληση

Όρθιο, Μισό Φεγγάρι

Ουρανέ Χαρακωμένε

Χρόνε, Σύνορο του Πόνου

Καταφύγιο του Λίγου 

και του Mόνου

<μ<

ύσΤερα άΡχισε νΑ βρέΧει

Όλο το καλοκαίρι ο Ήλιος έκαιγε δριμύς, αλύπητα, έκαιγε. Όλο το καλοκαίρι ο Άνεμος φυσούσε τραχύς, ασταμάτητα, φυσούσε.

Ύστερα άρχισε να βρέχει. Στην αρχή απαλά, μετά δυνατά, μετά πολύ άγρια, με αστραπές και κεραυνούς. Νότισε τη διψασμένη, κατακαμμένη γη, πότισε τα φυτά, που είχαν μαραζώσει από την ανομβρία, δρόσισε τους ανθρώπους.

Όταν ο Ήλιος ξαναβγήκε, μέρες μετά, δεν ήταν πια ο ίδιος. Ήταν ένας Ήλιος πιο θαμπός, πιο αδύναμος, και, αν μπορεί κανείς να το πει αυτό για τον Ήλιο,

πιο λυπημένος.

<μ<

να σε δω να γελάς

να σε δω να γελάς

μες στου Κόσμου το χάλι

μόνο αυτό λαχταρώ

να σε δω να γελάς

πάλι

<μ<

NAI

Ναι, θα ξαναβγεί ο Ήλιος

Θα ξαναφανεί ο Φίλος

Ναι, θ' ανθίσει το Κλαδί

Ναι, θα 'ρθείς

Εσύ!

<μ<

φωτογραφία (μου): ανεμόμυλος στην Όλυμπο της Καρπάθου

ΠρωινόΣ ΝτάΚοΣ

Τον πιό υπέροχο ντάκο της ζωής μου τον έφαγα φέτος το καλοκαίρι στην ταβέρνα "η Κρήτη", στην Αρκάσα της Καρπάθου. Πανδαισία γεύσης και δροσιάς! Αντί για κάπαρη, είχε μικρούτσκες ντόπιες ελίτσες, σαν κάπαρη, κι ένα ελαιόλαδο να γλύφεις και το πιάτο.

Από τότε καθιέρωσα τον ντάκο για πρωινό! Ποιά κορν φλέικς και ποιές μαρμελάδες. Παξιμάδι, ντομάτα, τυρί, λαδάκι και είσαι έτοιμος για όλα!

στη φωτογραφία (μου): πρωινός ντάκος στην Αμοργό Σ;ο)

MISTRaL GAGNaNT, ΝΙΚΗΦόΡΟΣ ΒΟΡΙάΣ

Ο Θρύλος λέει πως όταν ο Renaud ηχογραφούσε το δίσκο, σκέφτηκε να παραλείψει αυτό το τραγούδι, θεωρώντας το "υπερβολικά προσωπικό". Ο Θρύλος λέει πως τηλεφώνησε στη γυναίκα του Δομινίκη και τής το τραγούδησε στο τηλέφωνο, για να τού πει τη γνώμη της. Ο Θρύλος λέει πως εκείνη τού απάντησε πως αν ΔΕΝ το έβαζε στο δίσκο, θα τον χώριζε. Θρύλος είναι, ό,τι θέλει λέει... Σ;-)

μετάφραση Μίλτος Σαρηγιαννίδης Θαλασσινός 2012

"Δίπλα σου νά ‘μαι καθισμένος στο παγκάκι

Και να κοιτάζω τους περαστικούς

Να σού μιλώ για τη χαρά πού ‘ναι νεκρή μα θα ξανάρθει

Να σφίγγω τα μικρά σου δάχτυλα

Και να ταΐζω τα χαζοπερίστερα

Και να τους δίνω ψεύτικες κλωτσιές

Ν’ ακούω το γέλιο σου να σκαρφαλώνει τοίχους

Το γέλιο σου που μού γιατρεύει τις πληγές

Να σού μιλώ για τότε που ήμουν πιτσιρίκος

Για καραμέλες για γλυκά για σκανταλιές

Και για Βοριάδες Νικητές"

....

κι ας είναι ο Χρόνος κλέφτης δολοφόνος

 που παίρνει μακριά
 το γέλιο απ' τα παιδιά

και να σού λέω ν' αγαπήσεις τη ζωή
και για το νικητή Βοριά
και για το νικητή Βοριά..."

...

ΕΠΙΤέΛΟΥΣ ΕΠΙΜήΚΥΝΣΗ

Αχ! Κύριε Λαδέμπορα!

βάλτε μού τη, για λίγη φασολάδα!

Αχ! Αχ! Κύρ ελλαδέμπορα!

κόψτε μου λίγη Ελλάδα!

η ξεΔιάΝτροπη ΘάλαΣσα

-Πώς το μπορείς, βρε Θάλασσα, και με Κοιτάς στα Μάτια;

Λιώνεις τα Βράχια με τη Γλώσσα σου, Στοιχειό

Μασάς Αρχαία Μάρμαρα, τα Φτύνεις σε Κομμάτια

Και Καταπίνεις τα Καράβια, στο Βυθό!

-Μπορώ, και σε Κοιτώ, γιατί 'μαι η Θάλασσα

Και το δικό σου Βλέμμα Αντανακλώ

<μ<

Αντίπαρος, 26 Αυγούστου 2012

καλοσύνη ("μπονάτσα")

Πες μου "σ' αγαΠώ"

Πες μου σ' αγαπώ κόντρα στα Θηρία

το Χρόνο, το Τυχαίο, τον Εγωισμό

Πες μου σ' αγαπώ πριν να βυθιστώ

στην Ανυπαρξία

<μ<

τρείΣ ζωέΣ

για να προλάβω λίγο να χαρώ

θα έπρεπε να ζήσω τρεις ζωές

τη μια να σε ποθώ απελπισμένα

την άλλη να σε καίω να με καις

την τρίτη να μπορώ

χωρίς εσένα

<μ<

ΑρκεΣία

ΑρκεΣία

Μην ψάχνεις στη Θάλασσα για Θεριά

Θεριό, είναι η Θάλασσα

Άκου τον Άνεμο

Μην ψάχνεις στον Άνεμο για Θεριά

Θεριό, είναι ο Άνεμος

Άκου τη Θάλασσα

Μην ψάχνεις στη Γη για Θεριά

Θεριό, είναι ο Άνθρωπος

Μην ακούς κανένα

Άκου εμένα...

<μ<

¨Αγιος Νικόλαος, Αρκάσα, Κάρπαθος

10/8/2012

31 Ιούλη, καύΣωνας, βΡάδυ, οσμή καΤαιγίΔας

Έμαθα πως παντρεύτηκες κι εσύ, Ανδριανή. Κρατάς κι ένα παιδί στην αγκαλιά σου

Κι εγώ, που σ' είχα τόσο ερωτευτεί, κηδεύω έναν Ιούλιο ακόμη-

μακριά σου

"να κατέβω στην Αθήνα

να σε δω, τον άλλο μήνα"

Κηδεύω έναν ακόμη Ιούλη, και τρέμω έναν ακόμη Νοέμβρη

μυρίζω από μακριά την Καταιγίδα, και τρέχω, μα πού

να φυλαχτώ;

"να κατέβω στον Περαία

να σαλπάρουμε παρέα"

Η στάχτη του Έρωτα είναι βαριά- τέμνει, καίει, πονάει

Μα η στάχτη των Εραστών είν' ελαφριά,

την παίρνει ο Άνεμος, και πάει.

"είπε η πρώτη σταγόνα της βροχής

στο δεξί μου αντιβράχιο"

<μ<

Πιο σκοτεινά κι απ' το σκοτάδι

πιο κρύα κι απ' το κρύο

είναι τα μάτια σου, όταν δεν

αγαπάς

και νιώθω, παρουσία σου

πιο μόνος κι από μόνος,
πιο ξένος
κι από Ξένος.

<μ<

23/7/2012 - Αντίπαρος

η Δύση στο ΣιΦνέικο

κάθε βράδυ ο Ήλιος δύει στο Σιφνέικο γυαλό

και δεν τον νοιάζει αν είσαι γυμνός

και δεν τον νοιάζει αν είσαι λυπημένος

και δεν τον νοιάζει αν είσαι

ή αν δεν είσαι

...........γέμισαν τα μάτια μου Ήλιους

Αντίπαρος, 23 Ιουλίου 2012

το ρόΔο των ανέΜων

Φυσάει γραίγος και σε χάνω

μακριά σε παίρνει ο μαΐστρος

πού θα με βγάλει αυτός ο Οίστρος 

σε ποιό κατσάβραχο επάνω

να νοσταλγώ κείνη την όστρια

που δεν εφύσηξε ποτέ

<μ<

περΣινό τρΑύμα

κι όπως κλείνουν σιγά σιγά οι πληγές

αχ, να έσβηναν κι οι ουλές

από την Ψυχή

<μ<

η ΚάΨΑ του ΣΚύλΟΥ και οι ΕΤΗΣίΕΣ

Μια φορά κι έναν καιρό (λέμε τώρα), ο Σείριος, το Α του αστερισμού του Μεγάλου Κυνός, το πιό λαμπρό αστέρι μετά τον ήλιο, τσουρούφλιζε την έρμη τη χώρα μας, όταν ανέτειλε μαζί με τον Ήλιο, εκεί προς το τέλος του Ιούλη, στις λεγόμενες Κυνάδες Ημέρες. Στέρευαν λοιπόν οι πηγές, ξεραίνονταν τα πάντα, κι οι άνθρωποι υπέφεραν πολύ από την τρομερή ζέστη, την ανυδρία και τις ασθένειες. Πρόκειται για τα περίφημα Κυνικά Καύματα, τότε που μόνο οι σκύλοι ήταν τόσο χαζοί ώστε να κυκλοφορούν το μεσημέρι και να καψαλίζονται, και για τα οποία ο ποιητής Αρχίλοχος έγραφε...

"Βρέξτε τα σπλάγχνα με κρασί, το αστέρι ανατέλλει!

δύσκολη τώρα η εποχή, όλα διψούν και καίγονται,

και το τζιτζίκι τραγουδά και το αγκάθι ανθίζει

Κι είν' οι γυναίκες μιαρές κι οι άνδρες κατσιασμένοι

καθώς ο Σείριος απ' την κορφή ως και τα νύχια

τους τσουρουφλίζει !"

...και ο Άρατος ο Σολεύς έγραφε...

"...η άκρη του σαγονιού του [τού Μεγάλου Κυνός] είναι ιδιαίτερα λαμπρή- πρόκειται για έν' αστέρι που οι άνθρωποι το λένε Σείριο. Όταν αυτό το άστρο ανατέλλει μαζί με τον Ήλιο, τα φυτά δεν μπορούν ν' αντισταθούν στις φλογερές ακτίνες του, τα φύλλα τους ξεραίνονται, σκληραίνουν οι ίνες τους, ή σκάει ο φλοιός τους..."

Σε απελπιστική κατάσταση λοιπόν, τσουρουφλισμένοι και διψασμένοι, οι άνθρωποι, και συγκεκριμένα οι κάτοικοι της Κέας των Κυκλάδων, ζήτησαν τη βοήθεια του Απόλλωνα, που μέσω του μαντείου των Δελφών τους σύστησε να καλέσουν για βοήθεια τον ημίθεο και ήρωα Αρισταίο, από τη Θεσσαλία.

Ο Αρισταίος, γιος του Απόλλωνα και της Νύμφης Κυρήνης, αναθρεμμένος από τους Κενταύρους, τις Μούσες και τις Νύμφες, άφησε την ένδοξη Φθία και τους Μυρμιδόνες κι εγκαταστάθηκε στην Κέα (Τζια), όπου έχτισε βωμό στο Ικμαίο Δία (Δία των Βροχών), και πρόσφερε θυσίες τόσο στον πατέρα των Θεών, όσο και στον καυτό Αστέρα Σείριο.

Τότε ο Δίας τους (μας) λυπήθηκε, κι έστειλε τους δροσερούς Ανέμους Ετησίες (μελτέμια), να πνέουν για διάστημα σαράντα ημερών, την καυτή περίοδο τπυ Ιουλίου Αυγούστου, όταν στον ουρανό ανατέλλει, μαζί με τον Ήλιο, ο Σείριος...

ΣΣ οι μεταφράσεις των αρχαίων κειμένων είναι δικές μου Σ;ο)

Α.φιερωμέΝο στην Α.

‎"Βλάκα, βλάκα, βλάκα, βλάκα, βλάκα

δεν πληγώνουν κείνους που αγαπούν!"

Bebe - Malo (Official Video) από Bebe-Official

ΚΡύΨΟΥ

Απόκρυψη αριθμού. Τρεις η ώρα το πρωί. Η φωνή άγνωστη, βιαστική, τρομαγμένη. "ΚΡύΨΟΥ".

"Κρύψου να τα φυλάξω!" τού είχε πει κάποτε γελώντας το Μαρινάκι, ολάνθιστο, δεκάξι χρονών, σε κείνη τη δροσερή αυλή στο βουνό, με την αμυγδαλιά. Μα δεν τον βρήκε ποτέ. 

"Κρύψου αγάπη μου", τού είχε πει το Φιλάκι, ψηλά στο Κάστρο της Νάξου, ένα εξωπραγματικά όμορφο αυγουστιάτικο βράδυ, που μύριζε αγγελική και γιασεμί. Τον βρήκε.

"Κρύψου θείε Μίλτο!" τού έλεγε ο Λουκάκης, αργότερα, κι εκείνος κρύβονταν πίσω από τους θάμνους, βλέποντας το μικρούλη να πλησιάζει ανυπόμονα και να χαμογελάει. Τον έβρισκε, πάντα.

......

Απόκρυψη αριθμού. Τρεις η ώρα το πρωί. Η φωνή άγνωστη, βιαστική, τρομαγμένη. "ΚΡύΨΟΥ".

Χαμογελούσε, την ώρα που χτύπησε άγρια η πόρτα.

Είχε γεννηθεί έτοιμος.

<μ<