ΚωΝσΤαΝτιΝούΠοΛιΣ

Η Κωνσταντινούπολη είναι μια ηλικιωμένη γυναίκα, λιπόσαρκη, σκεβρωμένη από τα χρόνια, με αραιά, μακριά, λευκά μαλλιά. Ανηφορίζει με κόπο από την Ιστικλάλ προς το Μπέιογλου, σταματά για να ψαχουλέψει δήθεν την τιποτένια πραμάτεια ενός εμπόρου, να ξεκουραστεί λίγο. 

Είναι Ελληνίδα, ναι. Μιλάει πολύ σιγανά, ίσα που ακούγεται. Προσφέρεται να σε συνοδέψει ως τη Ζωγράφειο Σχολή, αλλά φοβάσαι μην καταρρεύσει στο δρόμο, και αρνείσαι διακριτικά. Επιμένει ευγενικά, αλλά με κάποια ανακούφιση. Μοιάζει τόσο αδύναμη, τόσο εύθραυστη. Όλη της η ύπαρξη είναι αιθέρια, εξωπραγματική. Υπάρχει; Υπήρξε ποτέ;

Στους αιώνες που πέρασαν είδε σιγά σιγά όλους τους ανθρώπους της να φεύγουν, άλλοι για τις χώρες του κόσμου, άλλοι για τη χώρα που δεν έχει γυρισμό. Δεν έχει παιδιά, κι αν είχε, θα είχαν φύγει κι αυτά από καιρό, για μέρη με ελαφρύτερο αέρα. 

Τα περασμένα καλοκαίρια τα περνούσε στην Πρίγκηπο, μα το παλιό εξοχικό έχει πιά ρημάξει και δεν έχει τη δύναμη να το συντηρήσει, κι έτσι μένει εδώ, ολομόναχη, για όσο ακόμα την στηρίζουν τα πόδια της. Μόνη ανάμεσα στ’ αμέτρητα πλήθη των επήλυδων και των τουριστών, περιμένει το τέλος, το οριστικό τέλος.

Μέμνησο, ω Ιστανμπούλ, της κραταιάς και υπέροχης Κωνσταντινούπολης...

Υπήρξε.

Οινόη - Εύξεινος Πόντος, 8 Ιουλίου 2010